ณเดช รุ่นพี่ที่ทำงานของไนท์
ผู้ชายในชุดสูทเรียบหรู มั่นใจ สุภาพ และพูดจาดี
เริ่มเดินเกม "จีบเงียบ" อย่างสุขุม
ไม่มีดอกไม้ ไม่มีคำหวาน
แต่มีการดูแลที่แนบเนียน
เช่น…
“วันนี้รถเยอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งไหม?”
“ถ้าเลิกงานเย็น เดี๋ยวพี่แวะเอากาแฟให้”
ไนท์ยิ้มรับ แต่ไม่ได้คิดอะไร
เพราะในหัว...ยังมีภาพของผู้ชายคนหนึ่ง
ที่หายไปจากชีวิตเธออย่างเงียบ ๆ โดยไม่อธิบาย
วันที่ 3 ที่ไม่มีข้อความจากโร
ไม่มีถุงขนมแขวนหน้าประตู
ไม่มีใครมายืนยิ้มหน้าคอนโด
แม้แต่ข้อความ “ทานข้าวหรือยังครับ” ก็หายไป
ไนท์เริ่มรู้สึกแปลก
เธอพิมพ์ข้อความหา
แต่ไม่มีการอ่าน
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่านะ…”
วันถัดมา
ไนท์ตัดสินใจ “ค้นที่อยู่ของโร” จากบิลซ่อมรถที่เขาเคยส่งถึงเธอ
เธอแวะซื้อข้าวกล่อง น้ำเย็น และยาดม ก่อนจะขับรถไปยังอพาร์ตเมนต์เก่า ๆ แถวรัชดา
ห้องของโรอยู่ชั้น 4 ไม่มีลิฟต์
เธอเดินขึ้นอย่างระวัง
พอถึงหน้าห้อง ก็เห็นรองเท้าผ้าใบคู่นั้นวางอยู่จริง ๆ
ไนท์เคาะประตูสองครั้ง
เสียงฝีเท้าคลานเบา ๆ ดังมาจากข้างใน
แล้วบานประตูเปิดออก
โร…หน้าซีดนิด ๆ
สวมเสื้อยืดยับ ๆ กับกางเกงวอร์ม
ใต้ตาดูคล้ำกว่าปกติ
“ไนท์…?”
“คุณหายไปหลายวันนะคะ ฉันเลย…”
เขานิ่ง
เธอยื่นข้าวกล่องและน้ำให้
“ไม่ได้มาเพราะคิดถึงนะคะ แค่มาในฐานะ…เพื่อนร่วมรุ่น”
เธอพูดเร็วเหมือนกลัวตัวเองจะเข้าใจผิด
โรรับของมา
ยิ้มบาง ๆ
ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า
“ขอบคุณครับ…ที่ยังนึกถึงคนอย่างผม”
เธอไม่ได้ตอบ
แค่ยิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะขอตัวกลับทันที
ค่ำวันเดียวกัน
ณเดชเลี้ยวรถ BMW X3 มาจอดตรงหน้าอาคารคอนโดไนท์
เธอเพิ่งกลับจากบ้านโร สวมเสื้อเชิ้ตขาวกับกระโปรงเรียบ
“พี่เห็นว่าเดี๋ยวฝนจะตก พี่เลยมารับ”
“ขอบคุณค่ะ…”
เธอขึ้นรถอย่างลังเลเล็กน้อย
ระหว่างรถวิ่ง
ณเดชมองเธอผ่านกระจกหลัง
“ช่วงนี้…ไนท์ดูไม่ค่อยสดใสเลย”
“ค่ะ...งานยุ่งนิดนึง”
“พี่อยากให้เรายิ้มมากกว่านี้นะครับ
เพราะมันทำให้พี่รู้สึกว่า…วันทั้งวันมันคุ้มค่าขึ้นเยอะเลย”
ไนท์ชะงัก
รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่มากกว่า "พี่ที่ทำงาน"
เธอหันมองออกไปนอกหน้าต่าง
ในหัวกลับไม่ใช่คำพูดของณเดชที่ดังก้อง
แต่เป็นประโยคเรียบง่ายของใครบางคนที่หายไป...
“กับบางคน…ผมไม่เคยลืมเลยครับ”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 29
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments