“ขอโทษนะคะ…เราเคยรู้จักกันเหรอคะ?”
คำถามนั้นยังคงดังก้องในหัวโร
แม้ไนท์จะพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ ไม่ได้ตั้งใจทำร้าย
แต่มันก็ตอกย้ำว่า...เธอลืมเขาไปแล้วจริง ๆ
“เราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันน่ะครับ”
โรพยายามยิ้มบาง ๆ พลางยกมือเกาแก้มแก้เขิน
“ผมชื่อโรครับ...นั่งหลังห้อง เอกเดียวกัน ปีเดียวกัน…”
ไนท์นิ่งไปครู่หนึ่ง
ขมวดคิ้วน้อย ๆ ราวกับพยายามรื้อความทรงจำในห้องเรียนใหญ่โตที่เธอจำได้แค่คนใกล้ตัวไม่กี่คน
“อืม…ขอโทษนะคะ เราคงไม่ได้คุยกันเท่าไหร่…”
“ไม่เป็นไรครับ” เขารีบพูด ทั้งที่ใจแอบชา
“ตอนนั้น…คุณคงยุ่ง ๆ น่ะครับ เป็นดาวคณะนี่นา”
ไนท์หัวเราะนิด ๆ
“อย่าพูดแบบนั้นสิคะ เขิน”
โรเงียบไป รู้สึกดีที่อย่างน้อย…เธอยังยิ้มให้เขา
แม้มันจะเป็นแค่รอยยิ้มจากมารยาทก็ตาม
✨ สองวันต่อมา
หลังเลิกงานอีกวันหนึ่ง
ไนท์เดินออกจากตึกออฟฟิศเหมือนทุกวัน แต่วันนี้กลับพบว่าฝนตกหนักกว่าเดิม
เธอยืนลังเลอยู่หน้าอาคาร ไม่มีร่ม
แล้วเสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านข้าง
“อ้าว…ไม่มีร่มเหรอครับ?”
โรในชุดเสื้อยืดสีน้ำมันและกางเกงยีนส์ซีดโผล่มาพร้อมร่มคันใหญ่ในมือ
“ถ้าไม่รังเกียจ…ผมขอเดินไปส่งที่ป้ายรถเมล์ไหมครับ?”
ไนท์ลังเลนิดหนึ่ง
ก่อนจะพยักหน้าอย่างสุภาพ
“งั้น...รบกวนด้วยนะคะ”
ภายใต้ร่มคันเดียวกัน
โรเดินอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรมากเกินไป
เพียงแค่แอบขยับร่มให้เธออยู่ในร่มมากกว่าเขา
สายฝนโปรยลงบนแขนเขาจนเปียก
แต่เขายังยิ้มอยู่เงียบ ๆ อย่างพอใจ
“คุณยังใส่นาฬิกาเรือนเดิมเลยนะครับ”
เขาพูดขึ้นเบา ๆ
ไนท์ก้มดูข้อมือ แล้วขมวดคิ้วนิด ๆ
“อืม…ใช่ค่ะ ซื้อเองตอนปี 3 มั้ง ไม่คิดว่าจะยังใช้ได้”
“ตอนนั้นผม…เห็นคุณใส่เรือนนี้ตอนไปนั่งอ่านหนังสือที่คาเฟ่ใต้ตึกศิลป์…”
เขาเผลอพูดออกไป แต่รีบเบือนหน้า
“…ขอโทษครับ จำแม่นไปหน่อย”
ไนท์หัวเราะเบา ๆ
“คุณเป็นคนจำเก่งมากเลยนะคะ…”
“กับบางคน…ผมไม่เคยลืมเลยครับ”
คำตอบที่เธอไม่ได้ถาม
แต่มันทำให้เธอเงียบไปในทันที
🪡 หลังจากนั้น…
โรแวะมาหาเธอที่คาเฟ่ใต้คอนโดบางครั้ง
ซื้อชานมไข่มุกให้ในวันฝนตก
ฝากขนมไว้กับรปภ.ให้เธอทุกวันศุกร์
ไม่ใช่ด้วยความหวังว่าต้องได้อะไรกลับมา
แค่เพราะเขา…อยากให้เธอมีรอยยิ้มหลังเลิกงาน
ไนท์ก็ไม่ได้ใจร้าย
เธอรับทุกอย่างไว้ ด้วยรอยยิ้มและคำว่า “ขอบคุณนะคะ” เสมอ
แต่เธอก็ยังไม่เปิดใจเท่าไหร่ ยังเว้นระยะพอดี ไม่ใกล้…ไม่ไกล
คืนหนึ่ง
ระหว่างที่เธอกำลังเดินออกจากลิฟต์ไปยังห้องของตัวเอง
โรเดินสวนมาพอดี เธอชะงักนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าจะเจอกัน
“วันนี้คุณดูเหนื่อยนะครับ” เขาทัก
ไนท์ยิ้ม
“ประชุมทั้งวันค่ะ…หัวจะแตกแล้ว”
โรหยิบขนมปังในมือส่งให้
“งั้นกินนี่ก่อนนอนนะครับ อุ่นแล้วจะดีขึ้น”
ไนท์รับไว้ เธอกำลังจะพูดขอบคุณ
แต่มือของโรกลับแอบจับมือเธอไว้เบา ๆ
นุ่ม…และอุ่น
แต่เธอก็รีบชักมือกลับอย่างสุภาพ
“…ขอบคุณค่ะ แต่ขอโทษนะคะ ฉัน…ยังไม่ชินกับอะไรแบบนี้”
โรพยักหน้า ไม่เสียใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รีบ…แค่ได้เห็นคุณยิ้ม ก็พอแล้ว”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 29
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments