บันทึกฝึกงานเล่มสีดำปกอ่อนในมือของคิรินทร์ดูเก่าไปถนัดตา
กระดาษหลายแผ่นมีรอยยับจากการพับเปิดใช้งานบ่อยครั้ง
เขานั่งลงบนโต๊ะเล็กในห้องพัก พร้อมไฟสลัว ๆ จากโคมข้างเตียง
ภัทรเพิ่งกลับไปที่สถานีเพื่อจัดการบางอย่างหลังจากให้เขาได้รู้ความจริงส่วนหนึ่งในคดี
แต่สิ่งที่คาใจเขากลับไม่ใช่แค่จี้ดาว หรือเบาะแสของศพ
มันคือคำพูดของภัทรเมื่อวานนี้...
> “นายถูกเอาชื่อไปใส่ในรายงานคดี ฉบับร่างแรก…ก่อนจะถูกลบในภายหลัง”
“เพราะอะไร? และใครเป็นคนใส่ชื่อนั้นไว้?”
คิรินทร์ไม่มีทางรู้คำตอบ เว้นเสียแต่ว่า...
เขาจะย้อนกลับไปดูว่าเขาเองเคย ‘บันทึก’ อะไรไว้ในช่วงเวลานั้นหรือไม่
---
เขาเปิดสมุดไปเรื่อย ๆ ผ่านหน้าแรก ๆ ที่เขียนด้วยลายมือเร่งรีบ
> “วันแรกที่ฝึกงานที่ สน.นครใต้ ผู้กองภัทรดนัยเป็นคนพาเดินดูรอบ ๆ...”
“สารวัตรธีร์ดูเข้มงวด แต่ใจดี (ถ้ารู้ว่าทำงานจริงจัง)”
“มีคนชื่อจักรพันธ์ มาส่งเอกสารที่ห้องสารวัตร เป็นคนแก่เงียบ ๆ ดูไม่ใช่เจ้าหน้าที่...”
“...เห็นเขามาหลายวันติดกัน สงสัยว่าเขาคือใคร?”
คิรินทร์หยุดลงทันที
เขาจ้องบรรทัดสุดท้ายอย่างตกตะลึง
เขาเคยเห็น “จักรพันธ์” มาก่อนหน้านี้จริง ๆ
ตอนนั้นเขาคิดว่าเป็นแค่พลเมืองทั่วไปที่มาติดต่อราชการ
แต่ตอนนี้ เมื่อได้รู้ว่าเขาคือสายข่าวของภัทร
ทุกอย่างก็เริ่มชัดเจนมากขึ้น
---
เขาเปิดไปอีกหน้า
มีการขีดเส้นสีแดงเน้นคำว่า “แฟ้มลับไม่ติดรหัส”
> “ภัทรฝากให้ถือแฟ้มมาเก็บไว้ที่ห้องสารวัตรแทนเขา เพราะเขา ‘ต้องออกไปข้างนอกด่วน’
แต่แฟ้มนั้นไม่มีรหัสแฟ้มอย่างที่ควรมี — เป็นแฟ้มเอกสารเปล่า ๆ ไม่มีสัญลักษณ์ราชการ
...เขาบอกว่า ‘อย่าพูดเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด’
...วันนั้นฝนตกหนัก — แล้วเขาก็หายไป 2 วันเต็ม”
คิรินทร์ขมวดคิ้ว
วันฝนตก...ใช่
นั่นคือวันเดียวกับที่เขาเห็นภัทรอยู่กับผู้หญิงคนนั้น
แปลว่าในวันนั้น
จักรพันธ์มา
แฟ้มลับไม่มีรหัสโผล่มา
และภัทร...หายตัวไปจากเขา
ทุกอย่างเชื่อมโยงกันหมด
แม้เขาจะไม่เข้าใจเบื้องหลังทั้งหมด
แต่มันยืนยันได้ชัดว่า...เขาคือพยานคนสำคัญ โดยไม่รู้ตัว
---
คิรินทร์หยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาใครบางคน
ปลายสายรับสายอย่างรวดเร็ว
“มีนา เราอยากให้เธอดูอะไรให้หน่อย”
“ตอนนี้เลยเหรอ?”
“ใช่ เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้”
น้ำเสียงเขาหนักแน่นผิดปกติ
ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง มีนาก็มาถึง
เขายื่นบันทึกให้เธอดูหน้าที่เกี่ยวข้องกับจักรพันธ์และแฟ้มลับ
“เธอจำได้ไหมว่าเราบ่นว่าฝึกงานน่าเบื่อ เพราะต้องพิมพ์รายงานให้นายตำรวจทุกวัน?”
“อือ จำได้” มีนาพยักหน้า
“วันนั้นเราเคยคีย์ข้อมูลให้ภัทรเกี่ยวกับคดีหนึ่ง มันไม่มีชื่อ แต่มีคำว่า ‘ความมั่นคงภายใน’ อยู่ท้ายรายงาน”
คิรินทร์หลับตาแน่น
“เราจำได้ว่าเขาบอกให้ ‘พิมพ์แต่ไม่เซฟ’ แล้วปริ๊นท์ออกมาเลย...”
มีนาทำหน้าจริงจังทันที
“แปลว่าอาจไม่มีข้อมูลอยู่ในระบบ แต่กระดาษที่ปริ๊นท์นั่นล่ะ?”
คิรินทร์สบตาเธอ
“มันอาจจะอยู่ในแฟ้มเดิมที่เขาให้เราถือไว้วันนั้น”
---
[ย้อนอดีต – วันฝนตก ตอนค่ำ]
หลังฝนซา คิรินทร์วิ่งเอาแฟ้มไปวางที่ห้องสารวัตรตามคำสั่งของภัทร
ในหัวไม่ได้คิดอะไรเลย นอกจากอยากกลับห้อง
ตอนนั้นเขาไม่รู้เลยว่าแฟ้มนั้น...ไม่ควรถูกเปิดเผย
---
“งั้นก็เหลือแค่...แฟ้มที่วางไว้ในห้องสารวัตรวันนั้น”
มีนาพูดพลางขยับแว่น
“แต่เวลาผ่านมาเป็นปีแล้ว มันคงถูกเก็บเข้าคลัง หรือไม่ก็ถูกทำลายไปแล้ว”
“ไม่แน่”
คิรินทร์ลุกขึ้น หยิบกระเป๋าสะพาย
“คนที่น่าจะรู้ว่าสิ่งนั้นอยู่ที่ไหน...คือคนที่ ‘จัดการเอกสารทั้งหมดใน สน.’”
“ใคร?”
“สารวัตรธีร์”
---
[ฉากสุดท้ายของบท]
คิรินทร์นั่งอยู่ในห้องรับรอง สถานีตำรวจนครใต้
ฝนตกอีกครั้ง—ราวกับฟ้าอยากให้เขาย้อนกลับไปซ้ำ ๆ
เสียงฝีเท้าหนักแน่นของใครบางคนเดินเข้ามา
“นึกว่าจะไม่กล้ากลับมาที่นี่อีก”
เสียงเรียบเย็นของสารวัตรธีร์ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
คิรินทร์ยืนขึ้น สบตาอีกฝ่ายอย่างมั่นคง
“ผมมาถามเรื่องแฟ้ม...ที่ไม่มีรหัสแฟ้ม แต่ผมเป็นคนถือมันไปไว้ที่ห้องคุณเมื่อสามปีก่อน”
สารวัตรธีร์เลิกคิ้วช้า ๆ
ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย มุมปากเหมือนคนที่เห็นเกมเริ่มต้นอีกครั้ง
“งั้นก็ถึงเวลาแล้วสินะ...ที่นายจะรู้ว่า ความจริงในแฟ้มนั้น—เขียนโดยใคร”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 5
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments