จี้ดาวและรอยเลือด

คิรินทร์นั่งนิ่งอยู่ในคาเฟ่เงียบ ๆ ไม่ไกลจากสถานีตำรวจ

แก้วกาแฟเย็นวางอยู่ตรงหน้า แต่เขาไม่ได้แตะมันเลยสักนิด

ข้างตัวคือกระเป๋าสะพายที่ภายในมีกล้องถ่ายภาพ—สิ่งเดียวที่ทำให้เขายังรู้สึกว่าตัวเองมีเหตุผลในการอยู่ท่ามกลางเรื่องวุ่นวายนี้

เขายังคงจ้องภาพหนึ่งในหน้าจอโทรศัพท์

ภาพจี้ดาวเปื้อนเลือดที่เหยื่อกำไว้แน่นในมือ

ในใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะหลังบทสนทนาในห้องสอบสวนเมื่อเช้า

คำเตือนของสารวัตรธีร์ยังดังก้องอยู่ในหัว

“อยู่ห่างจากคดีนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้... และอยู่ห่างจากภัทร ยิ่งมากเท่าไหร่ ยิ่งดี”

แต่เขาทำไม่ได้

เพราะแค่ได้เห็นจี้ดาวนั่น เขาก็รู้แล้วว่าอะไรบางอย่างจากอดีตกำลังไหลย้อนกลับมา

และมันมีมากกว่าแค่ความรู้สึก...

---

[ย้อนอดีต – 3 ปีก่อน]

“ถ้านายหายไปจากวงการตำรวจวันหนึ่ง ฉันจะรู้ได้ยังไง?”

คิรินทร์ถาม ขณะนอนหนุนตักภัทรบนดาดฟ้าเล็ก ๆ ที่พวกเขาชอบแอบขึ้นมาเวลาหนีความวุ่นวาย

ภัทรหัวเราะเบา ๆ ลูบผมเขาอย่างแผ่วเบา

“ฉันจะไม่หายไปไหนหรอก”

“แต่ถ้าหายไปจริง ๆ ล่ะ?”

“งั้นนายก็แค่ดูดาว... แล้วคิดถึงฉัน”

ภัทรพูดพร้อมยื่นจี้ดาวสีเงินให้

“เก็บไว้นะ ถ้ามันยังอยู่ แปลว่าฉันก็ยังอยู่เหมือนกัน”

---

[ปัจจุบัน]

เขาหยิบจี้ดาวอันเล็กที่เขาเองก็เก็บไว้ในกล่องเหล็กที่หอพักขึ้นมาดู

มันเหมือนกันทุกอย่าง—ขนาด ลวดลาย และแม้แต่รอยขีดข่วนเล็ก ๆ ด้านข้าง

คิรินทร์เงียบไปนาน ก่อนจะหยิบสมุดบันทึกฝึกงานขึ้นมาเปิดหน้าที่จดรายละเอียดของคดี

มีบางอย่างเริ่มขัดแย้งกันในใจเขา

ผู้ตายชื่อ “จักรพันธ์ นทีรัตน์” อายุ 47 ปี อดีตข้าราชการบำนาญ

ไม่มีลูก ไม่มีญาติที่ใกล้ชิด และไม่มีประวัติเกี่ยวข้องกับตำรวจโดยตรง

แต่ทำไมเขาถึงมีจี้ดาวที่ตรงกับของที่เขาเคยมอบให้ภัทร?

หรือว่า…เป็นคนที่รู้จักภัทรมาก่อน?

“ถ้าอยากรู้อะไรจริง ๆ ก็อย่าไว้ใจแค่รายงานในแฟ้ม”

เสียงของมีนาเคยพูดไว้เมื่อเขาบ่นว่าการสืบข่าวมันยาก

และวันนี้...เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ไว้ใจแค่สิ่งที่ถูก ‘เขียนให้เชื่อ’

---

วันต่อมา

คิรินทร์ใช้ชื่อของรุ่นพี่ในกองบรรณาธิการข่าวโทรศัพท์ขอสัมภาษณ์เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐาน

ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เขาอ้างว่าเป็นข้อมูลสำหรับสารคดีนักศึกษาเรื่อง "การทำงานของตำรวจ" จึงได้รับโอกาสเข้าไปนั่งฟังสรุปผลตรวจวัตถุพยานในคดี

“พบลายนิ้วมือของผู้ตายบนจี้ดาว... และพบอีกลายนิ้วหนึ่ง แต่ไม่สามารถยืนยันได้ว่าเป็นของใคร ยังไม่มีในฐานข้อมูล”

คิรินทร์ขมวดคิ้ว

เขาแน่ใจว่าอีกลายนิ้วมือคือของภัทร

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น...ทำไมภัทรถึงไม่พูดอะไรเลย?

หรือเขากำลังปกปิดบางอย่าง?

หรือแย่กว่านั้น...เขาคือคนสุดท้ายที่อยู่กับเหยื่อ?

“จี้ดาวนั่นมีรอยขีดด้านหลัง คล้ายตัวอักษร ถูกจารด้วยเข็มแหลม”

เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานพูดต่อ

“มันเขียนว่า... ‘ภัทร’ และด้านล่างคือเลขห้าหลัก ‘22015’ ”

“22015?” คิรินทร์พึมพำ

มันไม่ใช่วันเดือนปีปกติ

ไม่ใช่เลขทะเบียน

ไม่ใช่เบอร์โทรศัพท์

แต่เลขนั้น...ทำให้เขาสะดุดใจขึ้นมาทันที

---

[แฟลชแบ็คสั้น – ปีแรกที่คบกัน]

“เบอร์แฟ้มสืบสวนของฉันคือ 22015 อย่าจำผิดล่ะ”

ภัทรหัวเราะขณะชี้เลขบนแฟ้มตำรวจที่วางกองอยู่หน้าห้อง

“ใส่รหัสนี้ตอนล็อกโทรศัพท์ฉันด้วยนะ เผื่อวันไหนฉันตาย จะได้เข้าไปดูความลับได้”

---

[กลับสู่ปัจจุบัน]

คิรินทร์รู้แล้วว่าเลขนั้นคืออะไร

มันคือเลขแฟ้มสืบสวนที่ภัทรเคยบอกไว้... และนั่นแปลว่าจี้ดาวดวงนี้เคยอยู่กับภัทรจริง

คำถามคือ…เหยื่อได้มันมาได้ยังไง?

และ ทำไมต้องจารเลขแฟ้มนั้นไว้บนจี้ด้วย?

ไม่ว่าเหตุผลคืออะไร

เขาแน่ใจแล้วว่า…นี่ไม่ใช่คดีฆาตกรรมธรรมดา

และอดีตของภัทรดนัย—ที่เขาเคยคิดว่ารู้จักดี—อาจไม่ได้สว่างใสอย่างที่เคยคิด

---

[ฉากสุดท้ายของบท]

คิรินทร์กลับถึงหอพักในตอนค่ำ

มีนาออกไปเวรที่โรงพยาบาลพอดี

เขาเปิดกล่องเหล็กเล็ก ๆ บนชั้นหนังสือ หยิบจี้ดาวของตัวเองออกมาถือไว้ในมือ

จากนั้น...หยิบคัตเตอร์เล็ก ๆ

เขาขูดด้านหลังของจี้ตัวเองออกเบา ๆ

และสิ่งที่เขาเห็น...ทำให้ลมหายใจแทบหยุดลง

ใต้คราบเงินเก่าที่ขูดออก

มีรอยสลักบาง ๆ เช่นกัน

“ชื่อของคุณ...ยังอยู่ในรายงานคดี”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***