ชื่อคุณยังอยู่ในรายงานคดี

คนแปลกหน้าที่คุ้นเคย

ฝนโปรยปรายลงมาเบา ๆ เสียงหยดน้ำกระทบหลังคากันสาดเหล็กส่งเสียงแผ่วราวกับใจของใครบางคนที่ไม่อาจสงบลงได้

กลิ่นดินเปียกปะปนกับกลิ่นเลือดคละคลุ้งในอากาศ ด้านหน้าคือร่างไร้วิญญาณของชายวัยกลางคนที่นอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าคลุมสีขาว รอยเลือดจาง ๆ ซึมออกมาจากข้างลำคอและปลายเสื้อคลุมสีเทาเข้มซึ่งถูกฝนชะจนดูไม่ออกว่าแท้จริงแล้วเปื้อนมากแค่ไหน

“พวกนักข่าวเข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้ครับ ขอความร่วมมือด้วย”

เสียงเข้มของตำรวจนายหนึ่งดังขึ้นจากอีกฝั่งของแนวกั้น คำพูดนั้นไม่ใช่เรื่องใหม่กับ คิรินทร์ เขาได้ยินมันบ่อยพอ ๆ กับเสียงชัตเตอร์กล้องถ่ายภาพ

แต่วันนี้เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ในฐานะนักข่าว

อย่างน้อย...ก็ไม่ได้มีบัตรแขวนคอให้ใครเห็นว่าเขาเป็นนักศึกษาฝึกงานจากสำนักข่าวออนไลน์ชื่อดัง

“ถ่ายไว้นะคิณ มุมกว้างก่อน แล้วค่อยซูมเข้าไปที่มือเหยื่อ”

เสียงเพื่อนร่วมฝึกงานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอ่ยเบา ๆ

คิณพยักหน้ารับอย่างว่างเปล่า มือยกกล้องขึ้นตามอัตโนมัติ แต่นิ้วกลับสั่นเล็กน้อยเมื่อภาพในช่องมองกล้องเผยให้เห็นรายละเอียดบางอย่าง...

มือของผู้ตาย—กำอะไรบางอย่างไว้แน่น

เป็นวัตถุทรงกลมแบนขนาดเล็ก คล้ายจี้หรือพวงกุญแจ

เมื่อเขาซูมเข้าไปใกล้กว่านั้น ใจเขาเต้นแรงราวกับถูกผลักลงหน้าผาโดยไม่ทันตั้งตัว

มันคือ จี้เงินรูปดาว — แบบเดียวกับที่เขาเคยมอบให้ใครบางคนเมื่อสามปีก่อน

คนที่เขาพยายามลืม

คนที่เคยจับมือเขาแน่นในคืนฝนตก

คนที่พูดว่า “ผมจะปกป้องคุณ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

“...ภัทร”

เพียงแค่เอ่ยชื่อออกมาแผ่วเบา ร่างกายของเขาก็ราวกับถูกกดทับด้วยความทรงจำ

เขารีบก้าวถอยหนึ่งก้าว สูดลมหายใจลึกแล้วเงยหน้าขึ้น…

และโลกทั้งใบก็เหมือนหยุดเคลื่อนไหว

ชายในชุดเครื่องแบบตำรวจยืนอยู่ไม่ไกล ดวงตาคมเรียบเย็น ภายใต้หมวกตำรวจที่เปียกฝน ร่างสูงโปร่งคุ้นตาราวกับเวลาไม่เคยพัดผ่าน

ร้อยตำรวจเอกภัทรดนัย

เขา...ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง

แต่แววตา—ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ดวงตาคู่นั้นเย็นชา ดุดัน และเป็นทางการ

ไม่มีแววสั่นไหว ไม่มีคำถาม

ไม่มีแม้แต่คำว่า ‘ยินดีที่ได้เจออีกครั้ง’

ภัทรมองเขาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนหันไปสั่งการกับลูกน้องอย่างนิ่งเฉย

“ถ่ายภาพครบทุกมุมแล้วใช่ไหม? ให้พยานไปให้ปากคำที่ สน.”

เมื่อเสียงคำสั่งจบลง สายตาของภัทรก็วกกลับมาทางเขาอีกครั้ง

“คุณน่าจะรู้ดีนะครับว่าบริเวณนี้เป็นที่เกิดเหตุ ไม่ใช่ที่สำหรับนักข่าว”

คิรินทร์ยืนนิ่ง ลมหายใจสะดุดไปชั่วขณะ

นี่คือครั้งแรกในรอบสามปีที่เขาได้ยินเสียงของภัทรอีกครั้ง

แต่แทนที่จะเป็นเสียงอ่อนโยนอย่างที่เขาเคยจำได้ กลับกลายเป็นเสียงเรียบแข็ง เย็นชาเกินรับมือ

“ผมไม่ได้มาที่นี่ในฐานะนักข่าวครับ”

เขาตอบกลับ น้ำเสียงพยายามไม่สั่น

“ผมเป็นนักศึกษาฝึกงาน แค่ทำโปรเจกต์เกี่ยวกับความเป็นธรรมในการรายงานข่าวคดีอาญา”

“งั้นคุณควรรู้ว่าเส้นแบ่งระหว่างการ ‘ศึกษา’ กับการ ‘ก้าวก่าย’ มันบางแค่ไหน” ภัทรตอบกลับโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “อย่าให้ผมต้องไล่คุณออกจากที่เกิดเหตุอย่างเป็นทางการ”

คิณเม้มริมฝีปากแน่น

เขาควรจะโกรธ

ควรจะตะโกนถามอีกฝ่ายว่า ทำไมถึงทำเหมือนไม่เคยรู้จักกัน

แต่กลับทำได้เพียงมองตอบอย่างนิ่งเฉย...เหมือนในใจยังแอบหวังว่า อีกฝ่ายจะพูดอะไรที่ “จริงใจ” กว่านี้

“คุณ...ยังเก็บจี้ดาวนั่นไว้เหรอ?”

คำถามหลุดออกจากปากราวกับไม่ตั้งใจ แต่กลับทำให้ภัทรชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที

และเพียงแค่นั้น...คิณก็รู้แล้วว่าเขาเดาถูก

ภัทรไม่ตอบอะไร

เพียงแค่เบือนหน้าไปอีกทาง แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

คิณยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้ฝนโปรยกระทบตัวจนเสื้อเปียก

ในใจรู้สึกหนักอึ้งจนหายใจไม่ออก

เขาคิดว่าเขาลืมภัทรไปแล้ว