ชื่อของคุณ...ในแฟ้ม

เสียงฝนยังคงซัดหน้าต่างไม่หยุด แม้จะผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วจากเหตุการณ์ที่จุดเกิดเหตุ

คิรินทร์นั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊กในห้องพักแคบ ๆ ที่เขาแชร์กับเพื่อนระหว่างฝึกงาน ภาพถ่ายจากกล้องถูกถ่ายโอนเข้าคอมเรียบร้อย ทว่าภาพหนึ่งกลับสะกิดใจจนเขาไม่อาจละสายตา

ภาพมือของเหยื่อที่กำจี้ดาวไว้แน่น

จี้ที่เขารู้ว่าเคยอยู่กับใคร

เขาควรจะเลิกใส่ใจ

ควรจะบอกตัวเองว่ามันอาจจะเป็นของปลอม ของเลียนแบบ หรือใครสักคนบังเอิญมีแบบเดียวกัน

แต่เขาจำมันได้ดีเกินไป

เพราะเขาเป็นคนสลักชื่อ “ภัทร” ลงไปด้วยมือของตัวเอง

เสียงเคาะประตูดึงเขาออกจากภวังค์

“คิณ! พรุ่งนี้เธอต้องไป สน. กับฉันนะ ตำรวจเรียกสอบพยาน”

เสียงของ มีนา เพื่อนสนิทและรูมเมตสาวจากคณะแพทย์ปี 4 ดังลอดเข้ามา

“แต่ฉันไม่ได้เห็นอะไรเลยนะ แค่ถ่ายรูปไกล ๆ”

คิรินทร์ตอบกลับ ขณะเลื่อนนิ้วลบทุกรูปที่ไม่จำเป็นออก เหลือเพียงภาพจี้ดาวนั้นไว้บนเดสก์ท็อป

“ไม่รู้สิ แต่ตำรวจบอกว่าชื่อเธออยู่ใน ‘รายชื่อพยานหลัก’ นะ คงเพราะอยู่ในพื้นที่ตอนนั้นมั้ง”

มีนาวางแก้วโกโก้ร้อนลงข้าง ๆ มือเขา

“...พยานหลัก?”

หัวใจของคิรินทร์เต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

ชื่อของเขาอยู่ในรายชื่อพยานหลัก?

เขาไม่ได้แม้แต่เข้าใกล้ร่างเหยื่อ

ไม่ได้พูดคุยกับใคร

แล้วทำไม...

คิรินทร์เงยหน้ามองเพดาน สีหน้าเครียดจัด

และในหัวก็ย้อนกลับไปยังคำพูดของภัทรดนัยในวันนี้

– "คุณควรรู้ดีว่าเส้นแบ่งระหว่างการศึกษา กับการก้าวก่าย มันบางแค่ไหน..."

เขาไม่ได้ตั้งใจจะก้าวก่าย

แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว ว่าเขากลายเป็น “ส่วนหนึ่ง” ของคดีนี้ไปแล้วจริง ๆ

---

วันรุ่งขึ้น

สถานีตำรวจเขตกลางดูวุ่นวายกว่าปกติ

คิรินทร์นั่งรออยู่หน้าห้องสอบปากคำ ใจเต้นรัวจนแม้แต่มีนา—ที่มาส่ง—ยังสังเกตได้

“เธอไม่เป็นไรแน่นะ? หรือจะให้ฉันอยู่รอ?”

มีนาจับแขนเขาเบา ๆ

“ไม่ต้อง ฉันโอเค…”

เขายิ้มบาง ๆ พยายามปกติ แต่ความจริงคือข้างในแทบพัง

เสียงเปิดประตูเรียกให้เขาเงยหน้าขึ้น และเขาก็เจอใบหน้าที่ไม่คิดว่าจะเห็นอีกในสถานที่แบบนี้

สารวัตรธีร์—เพื่อนสนิทของภัทรดนัยและเป็นหัวหน้าชุดสืบสวนคดีนี้โดยตรง

ชายหนุ่มในชุดลำลองแต่สายตาคมกริบกวาดมองเขาอย่างพิจารณา ก่อนจะเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ

“คิรินทร์ใช่ไหม เข้ามาเลย เรามีเรื่องอยากถามนิดหน่อย”

คิรินทร์ก้าวเข้าไปในห้องสอบปากคำอย่างระแวง หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

ด้านในมีเพียงเขา สารวัตรธีร์ และแฟ้มสีน้ำตาลปึกหนึ่งวางบนโต๊ะ

กล้องวงจรปิดเปิดอยู่ และทุกอย่างเหมือนฉากในละครที่เขาไม่อยากแสดง

“เอาล่ะ ก่อนอื่นบอกได้ไหมว่าวันที่เกิดเหตุ คุณไปที่เกิดเหตุด้วยจุดประสงค์อะไร”

“...ทำข่าวครับ ผมฝึกงานอยู่กับทีมข่าวอาชญากรรม พอดีอยู่แถวนั้นก็เลยรีบเข้าไปถ่ายภาพก่อนทีมใหญ่จะตามมา”

ธีร์พยักหน้าเบา ๆ ขณะจดอะไรลงในสมุด

“แล้วคุณรู้จักผู้เสียชีวิตไหม?”

“ไม่ครับ ไม่เคยเจอหน้าเลย”

สารวัตรธีร์ไม่ตอบ เขาเปิดแฟ้มตรงหน้าออกทีละหน้า

คิรินทร์เหลือบไปเห็นแล้วใจแทบหยุดเต้น

รูปถ่ายของจี้ดาว...

และใบแนบแสดงรายการตรวจสอบทรัพย์สินของผู้เสียชีวิต

มีชื่อของเขา—คิรินทร์ อัครนนท์—อยู่ในรายการสิ่งของที่เกี่ยวข้อง

“คุณเคยให้ของชิ้นนี้กับใครไหม?”

ธีร์เอ่ยขณะหมุนจี้ดาวบนโต๊ะให้เขาดูชัด ๆ

คิรินทร์เม้มปากแน่น

เขาไม่รู้จะโกหกได้ไหม เพราะตำรวจอาจมีหลักฐานมากกว่าที่เขาคิด

“เคยครับ...ให้เป็นของขวัญวันเกิด...กับคนคนหนึ่ง”

“ชื่อ?”

“…ภัทรดนัย ธนารัฐธาดา”

ในวินาทีนั้น ทุกอย่างเงียบกริบราวกับอากาศหยุดเคลื่อนไหว

ธีร์เงยหน้าขึ้น ดวงตาเปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อย แต่ก็พอให้คิรินทร์รู้ว่า สิ่งที่เขาพูดมัน “สำคัญ”

“แสดงว่าคุณรู้จักภัทรดนัยมาก่อน?”

“ครับ...เราคบกัน...เมื่อสามปีก่อน”

ความเงียบอีกครั้ง

ก่อนธีร์จะพูดเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเอง

“ไม่น่าแปลกใจที่ชื่อคุณอยู่ในรายงานคดีตั้งแต่ต้น…”

คิรินทร์ขมวดคิ้ว

“หมายความว่ายังไงครับ?”

ธีร์หลบสายตา

“รายงานคดีที่ร่างครั้งแรกสุด...มีใครบางคนใส่ชื่อคุณไว้ในฐานะ ‘บุคคลใกล้ชิดกับผู้เกี่ยวข้อง’ โดยที่ไม่มีใครอนุมัติ และรายงานนั้นไม่ได้ถูกส่งอย่างเป็นทางการ”

“...ใครเป็นคนร่าง?”

สารวัตรธีร์ไม่ตอบ

เพียงแค่ปิดแฟ้มช้า ๆ แล้วพูดเสียงเรียบ

“ผมแนะนำให้คุณอยู่ห่างจากคดีนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

และอยู่ห่างจากภัทร...ยิ่งมากเท่าไหร่ ยิ่งดี”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***