เสียงฝนเทกระหน่ำไม่ต่างจากวันนั้น
คิรินทร์ยืนอยู่หน้าประตูห้องพักของภัทรดนัย ใจเต้นรัวเหมือนคนกำลังจะสารภาพบาป
มือของเขาเปียกชื้นทั้งจากฝน และเหงื่อเย็น
เขาไม่ได้มาในฐานะนักข่าว
ไม่ได้มาในฐานะพยาน
แต่ในฐานะ...คนที่อยากได้คำตอบ
เขาเคาะประตูสามครั้ง
ไม่มีเสียงตอบ
เขาเคาะอีก
และสุดท้าย ประตูก็เปิดออก
สายตาคมเฉียบของภัทรดนัยสบตาเขาเพียงครู่หนึ่งก่อนจะเบือนหน้าออก
“คุณไม่ควรมา”
“แต่ผมต้องมา”
เสียงของคิรินทร์สั่น เขารวบรวมความกล้าอีกครั้ง
“จี้ดาวดวงนั้นอยู่ในมือศพ รหัส 22015 อยู่ด้านหลัง และ...ผมรู้ว่าคุณเคยให้มันกับผมอีกอันหนึ่ง”
เขาหยิบจี้ของตัวเองออกมา
สองจี้ดาว—เหมือนกันแทบทุกอย่าง—ยกเว้นข้อความด้านหลัง
ภัทรเงียบไปนาน
ก่อนจะเปิดประตูกว้างขึ้นช้า ๆ
“เข้ามา”
---
ภายในห้องพักของสารวัตรหนุ่มดูสะอาดเรียบง่าย ไม่มีอะไรบ่งบอกถึงตัวตนมากนัก นอกจากแฟ้มคดีที่วางซ้อนกันเป็นชั้นบนโต๊ะ
คิรินทร์ไม่พูดอะไรนอกจากวางจี้สองอันลงบนโต๊ะ
ภัทรจ้องมันเหมือนกำลังมองอดีตที่เขาไม่อยากจำ
“จี้นั่น...ไม่ใช่ของจักรพันธ์” ภัทรพูดเสียงเบา
“มันเคยเป็นของฉัน”
“แล้วมันไปอยู่ในมือศพได้ยังไง?”
ภัทรดึงแฟ้มหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ มันไม่มีชื่อบนปก มีเพียงเลขสั้น ๆ
22015
“เพราะเขาเคยเป็นหนึ่งในสายของฉัน”
เสียงของภัทรเย็นจัด
“จักรพันธ์เคยเป็นคนให้ข้อมูลภายในกรมอาญา เกี่ยวกับการทุจริตในกลุ่มตำรวจระดับสูง”
“หมายความว่า...เขาคือแหล่งข่าว?”
“ใช่ และเขาไว้ใจฉันมากพอจะขอเครื่องหมายอะไรสักอย่างที่เชื่อมเราสองคนไว้
จี้ดาวนั่นเป็นสัญญาณว่า ถ้าเขาตายก่อนจะเปิดโปงเรื่องพวกนั้นได้ คนที่ถือจี้คือคนที่ไว้ใจได้”
คิรินทร์นิ่งงัน
แล้วเสียงฝนก็ดังก้องขึ้นในหัว
เพราะมันทำให้เขานึกถึง อีกวันฝนตกหนึ่ง
วันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป
---
[ย้อนอดีต – วันฝนตกเมื่อสามปีก่อน]
วันนั้นคิรินทร์นั่งรอภัทรที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ ข้างสถานีตำรวจ
เขาถือกล่องของขวัญเล็ก ๆ ไว้ในมือ ข้างในคือจี้ดาวที่เขาเพิ่งทำใหม่
จี้ดวงเดียวกับที่เขาคิดว่าภัทรจะเก็บมันไว้ตลอด
แต่ภัทรกลับมาสาย...
และไม่ใช่แค่มาสาย
เขามากับผู้หญิงคนหนึ่งในชุดตำรวจนอกเครื่องแบบ
ใบหน้าคร่ำเครียดและเสียงพูดคุยเบา ๆ ระหว่างทั้งสองไม่ได้เข้าหูคิรินทร์เลย
เขาเดินหนีไปท่ามกลางสายฝน
และภัทร...ไม่ได้ตามมา
---
“วันนั้น...” คิรินทร์พูดขึ้นเบา ๆ ขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง
“คุณมากับผู้หญิงคนนั้น เธอเป็นใคร?”
ภัทรชะงักไปเล็กน้อย
“รองสารวัตรหญิงในทีมข่าวกรอง เธอชื่อปาลิดา เป็นคนเดียวที่รู้ว่า ‘จักรพันธ์’ เป็นแหล่งข่าวของฉัน”
“คุณไม่คิดจะอธิบาย?”
“ตอนนั้นฉันถูกสั่งให้เก็บข้อมูลเป็นความลับ ไม่ไว้ใจใครแม้แต่คนใกล้ตัว...”
เขาหยุดหายใจไปหนึ่งจังหวะ
“รวมถึงนาย”
คำพูดนั้นทำให้คิรินทร์นิ่งเงียบ
น้ำฝนที่ซัดกระจกหน้าต่างดูไม่ต่างจากตอนที่หัวใจของเขาแตกร้าวในวันนั้น
“แล้วคุณคิดว่าตอนนี้ผมควรไว้ใจคุณไหม?”
ภัทรไม่ตอบ
เพียงแต่หยิบแฟ้มในมือมาเปิดหน้าหนึ่งให้ดู
ในนั้นมีภาพถ่าย...
ภาพจากกล้องวงจรปิดวันเกิดเหตุ
และหนึ่งในภาพคือเงาร่างของคนคนหนึ่ง—สวมเสื้อคลุมยาว ใส่หมวกและหน้ากาก
เดินออกจากอาคารก่อนเวลาตำรวจพบศพราวสิบห้านาที
ที่น่าตกใจคือ…
ชายคนนั้นมี “จี้ดาว” ห้อยอยู่ที่คอ
“หมายความว่า...” คิรินทร์เอ่ยเสียงแหบ
“คนที่ฆ่า ‘จักรพันธ์’ เอาจี้ของคุณมาใส่เพื่อให้คนคิดว่าเหยื่อไว้ใจ?”
“หรือ...อาจต้องการโยงมาถึงฉัน” ภัทรพูดเสียงต่ำ
“นี่ไม่ใช่แค่คดีฆาตกรรมธรรมดา แต่มันคือการ ‘ส่งข้อความ’”
“ถึงคุณ?”
“ถึงคนที่ยังเหลืออยู่ในระบบนี้ และไม่ยอมเงียบ”
---
[ฉากสุดท้ายของบท]
ภัทรหันกลับไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ
มันเป็นสำเนารายงานลับ ไม่มีตราครุฑ ไม่มีเลขที่ส่ง
มีเพียงลายเซ็นหนึ่งที่ถูกขีดฆ่าอย่างแรง
“นี่คือชื่อของคุณ...ในรายงานคดีฉบับแรก”
คิรินทร์ก้มลงอ่าน
แล้วเขาก็ได้เห็นชื่อตัวเอง
ในหัวข้อ “บุคคลที่อาจมีส่วนรู้เห็น / ถูกใช้เป็นเครื่องมือเบี่ยงเบน”
เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ
หัวใจเต้นโครมคราม
“มีใครบางคนอยากให้ผมตกเป็นผู้ต้องสงสัย... เพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง”
ภัทรพยักหน้า
“และผมจะไม่ยอมให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นอีก”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 5
Comments