ความลับของวันฝนตก

เสียงฝนเทกระหน่ำไม่ต่างจากวันนั้น

คิรินทร์ยืนอยู่หน้าประตูห้องพักของภัทรดนัย ใจเต้นรัวเหมือนคนกำลังจะสารภาพบาป

มือของเขาเปียกชื้นทั้งจากฝน และเหงื่อเย็น

เขาไม่ได้มาในฐานะนักข่าว

ไม่ได้มาในฐานะพยาน

แต่ในฐานะ...คนที่อยากได้คำตอบ

เขาเคาะประตูสามครั้ง

ไม่มีเสียงตอบ

เขาเคาะอีก

และสุดท้าย ประตูก็เปิดออก

สายตาคมเฉียบของภัทรดนัยสบตาเขาเพียงครู่หนึ่งก่อนจะเบือนหน้าออก

“คุณไม่ควรมา”

“แต่ผมต้องมา”

เสียงของคิรินทร์สั่น เขารวบรวมความกล้าอีกครั้ง

“จี้ดาวดวงนั้นอยู่ในมือศพ รหัส 22015 อยู่ด้านหลัง และ...ผมรู้ว่าคุณเคยให้มันกับผมอีกอันหนึ่ง”

เขาหยิบจี้ของตัวเองออกมา

สองจี้ดาว—เหมือนกันแทบทุกอย่าง—ยกเว้นข้อความด้านหลัง

ภัทรเงียบไปนาน

ก่อนจะเปิดประตูกว้างขึ้นช้า ๆ

“เข้ามา”

---

ภายในห้องพักของสารวัตรหนุ่มดูสะอาดเรียบง่าย ไม่มีอะไรบ่งบอกถึงตัวตนมากนัก นอกจากแฟ้มคดีที่วางซ้อนกันเป็นชั้นบนโต๊ะ

คิรินทร์ไม่พูดอะไรนอกจากวางจี้สองอันลงบนโต๊ะ

ภัทรจ้องมันเหมือนกำลังมองอดีตที่เขาไม่อยากจำ

“จี้นั่น...ไม่ใช่ของจักรพันธ์” ภัทรพูดเสียงเบา

“มันเคยเป็นของฉัน”

“แล้วมันไปอยู่ในมือศพได้ยังไง?”

ภัทรดึงแฟ้มหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ มันไม่มีชื่อบนปก มีเพียงเลขสั้น ๆ

22015

“เพราะเขาเคยเป็นหนึ่งในสายของฉัน”

เสียงของภัทรเย็นจัด

“จักรพันธ์เคยเป็นคนให้ข้อมูลภายในกรมอาญา เกี่ยวกับการทุจริตในกลุ่มตำรวจระดับสูง”

“หมายความว่า...เขาคือแหล่งข่าว?”

“ใช่ และเขาไว้ใจฉันมากพอจะขอเครื่องหมายอะไรสักอย่างที่เชื่อมเราสองคนไว้

จี้ดาวนั่นเป็นสัญญาณว่า ถ้าเขาตายก่อนจะเปิดโปงเรื่องพวกนั้นได้ คนที่ถือจี้คือคนที่ไว้ใจได้”

คิรินทร์นิ่งงัน

แล้วเสียงฝนก็ดังก้องขึ้นในหัว

เพราะมันทำให้เขานึกถึง อีกวันฝนตกหนึ่ง

วันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป

---

[ย้อนอดีต – วันฝนตกเมื่อสามปีก่อน]

วันนั้นคิรินทร์นั่งรอภัทรที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ ข้างสถานีตำรวจ

เขาถือกล่องของขวัญเล็ก ๆ ไว้ในมือ ข้างในคือจี้ดาวที่เขาเพิ่งทำใหม่

จี้ดวงเดียวกับที่เขาคิดว่าภัทรจะเก็บมันไว้ตลอด

แต่ภัทรกลับมาสาย...

และไม่ใช่แค่มาสาย

เขามากับผู้หญิงคนหนึ่งในชุดตำรวจนอกเครื่องแบบ

ใบหน้าคร่ำเครียดและเสียงพูดคุยเบา ๆ ระหว่างทั้งสองไม่ได้เข้าหูคิรินทร์เลย

เขาเดินหนีไปท่ามกลางสายฝน

และภัทร...ไม่ได้ตามมา

---

“วันนั้น...” คิรินทร์พูดขึ้นเบา ๆ ขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง

“คุณมากับผู้หญิงคนนั้น เธอเป็นใคร?”

ภัทรชะงักไปเล็กน้อย

“รองสารวัตรหญิงในทีมข่าวกรอง เธอชื่อปาลิดา เป็นคนเดียวที่รู้ว่า ‘จักรพันธ์’ เป็นแหล่งข่าวของฉัน”

“คุณไม่คิดจะอธิบาย?”

“ตอนนั้นฉันถูกสั่งให้เก็บข้อมูลเป็นความลับ ไม่ไว้ใจใครแม้แต่คนใกล้ตัว...”

เขาหยุดหายใจไปหนึ่งจังหวะ

“รวมถึงนาย”

คำพูดนั้นทำให้คิรินทร์นิ่งเงียบ

น้ำฝนที่ซัดกระจกหน้าต่างดูไม่ต่างจากตอนที่หัวใจของเขาแตกร้าวในวันนั้น

“แล้วคุณคิดว่าตอนนี้ผมควรไว้ใจคุณไหม?”

ภัทรไม่ตอบ

เพียงแต่หยิบแฟ้มในมือมาเปิดหน้าหนึ่งให้ดู

ในนั้นมีภาพถ่าย...

ภาพจากกล้องวงจรปิดวันเกิดเหตุ

และหนึ่งในภาพคือเงาร่างของคนคนหนึ่ง—สวมเสื้อคลุมยาว ใส่หมวกและหน้ากาก

เดินออกจากอาคารก่อนเวลาตำรวจพบศพราวสิบห้านาที

ที่น่าตกใจคือ…

ชายคนนั้นมี “จี้ดาว” ห้อยอยู่ที่คอ

“หมายความว่า...” คิรินทร์เอ่ยเสียงแหบ

“คนที่ฆ่า ‘จักรพันธ์’ เอาจี้ของคุณมาใส่เพื่อให้คนคิดว่าเหยื่อไว้ใจ?”

“หรือ...อาจต้องการโยงมาถึงฉัน” ภัทรพูดเสียงต่ำ

“นี่ไม่ใช่แค่คดีฆาตกรรมธรรมดา แต่มันคือการ ‘ส่งข้อความ’”

“ถึงคุณ?”

“ถึงคนที่ยังเหลืออยู่ในระบบนี้ และไม่ยอมเงียบ”

---

[ฉากสุดท้ายของบท]

ภัทรหันกลับไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ

มันเป็นสำเนารายงานลับ ไม่มีตราครุฑ ไม่มีเลขที่ส่ง

มีเพียงลายเซ็นหนึ่งที่ถูกขีดฆ่าอย่างแรง

“นี่คือชื่อของคุณ...ในรายงานคดีฉบับแรก”

คิรินทร์ก้มลงอ่าน

แล้วเขาก็ได้เห็นชื่อตัวเอง

ในหัวข้อ “บุคคลที่อาจมีส่วนรู้เห็น / ถูกใช้เป็นเครื่องมือเบี่ยงเบน”

เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

หัวใจเต้นโครมคราม

“มีใครบางคนอยากให้ผมตกเป็นผู้ต้องสงสัย... เพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง”

ภัทรพยักหน้า

“และผมจะไม่ยอมให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นอีก”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***