บทที่ 4

     ผมว่าตัวเองไม่ใช่คนโง่นะ ถึงบางครั้งจะโดนหักคะแนนเพราะปากมันลั่นไปหน่อยก็เถอะ แต่ช่วงหลังๆ มานี้มันเริ่มไม่ใช่แค่คำว่า 'บังเอิญ' แล้ว

เพราะผมโดนหักคะแนนแทบทุกคาบแบบไม่มีข้อยกเว้น แม้แต่วันไหนที่ผมแค่หายใจเสียงดังไปนิดเดียว ก็มีชื่อผมโผล่ในรายชื่อคนโดนหักคะแนนอยู่ดี

แล้ววันนี้เขาก็พูดขึ้นกลางคลาสเสียงนิ่งๆ แบบไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ

..."ผมเริ่มผิดหวังกับบางคนที่เคยตั้งใจเรียนนะครับ หวังว่าคะแนนจะไม่ใช่เรื่องสุดท้ายที่เขาทำให้ดีไม่ได้"...

     ไม่ได้เรียกชื่อผมตรงๆ แต่ใครจะไปคิดว่าหมายถึงคนอื่นเล่า? คนเดียวในห้องที่เคยได้คะแนนเต็ม แล้วตอนนี้เหลือไม่ถึงครึ่งเพราะเอาแต่เผลอมองต้นขาอาจารย์ระหว่างคลาสมันมีอยู่คนเดียว ก็คือผมนั่นแหละ

ใช่ ผมแอบน้อยใจเล็กๆ เลยคิดว่าถ้าเกรดแย่ อาจารย์อาจจะไม่รัก

แต่ผมก็เป็นเด็กดีพอจะรู้ว่าความรักมันต้องเริ่มจากความเชื่อใจ และความเชื่อใจของอาจารย์ตังเมมักจะมาในรูปของคะแนนเต็มในตารางประเมินรายบุคคล

     หลังจากวันนั้นผมเปลี่ยนพฤติกรรมทันที ตอบคำถามครบ ส่งรายงานก่อนเวลา ทำแบบฝึกหัดมากกว่าที่ขอ แม้แต่ตอนที่เพื่อนล้อมว่าผมเป็น AI ก็ยังทนได้ ขอแค่เกรดผมกลับมาเต็มเหมือนเดิม

ไม่กี่วันต่อมา ชื่อผมกลับมาขึ้นอันดับต้นๆ ในตารางคะแนนอีกครั้ง แต่นั่นไม่ได้แปลว่าผมจะเลิกมองต้นขาเขาหรอกนะ

     วันนี้อาจารย์ตังเมใส่กางเกงสแล็คสีเทาดำพอดีตัว เดินขึ้นห้องเรียนเหมือนซอมบี้ติดหมอน ตายังแดงๆ เหมือนคนนอนไม่พอ แต่ปากกลับประกาศกฎเหล็กประจำคาบเหมือนเดิม

..."ส่งงานก่อนสิบโมง ไม่งั้นผมไม่รับนะครับ และอย่าคุยในคาบ ถ้าคะแนนลดแล้วอย่ามาขอคืน"...

     ผมนั่งฟังอย่างสงบจนเกือบจบคาบ วันนี้ผมแทบไม่ได้หันไปพูดกับเพื่อนเลย เพราะเมื่อเช้าบอนด์โดนหักไปสิบคะแนนเพราะแค่พึมพำคำว่า 'หลับคาหมอนก็น่าเอ็นดูนะ' ซึ่งผมว่ามันก็พูดถูกแหละ แต่ก็สมควรโดน

..."มึง หยุดมองได้ละ เดี๋ยวก็โดนหักอีก"...

เพื่อนผมสะกิดเบาๆ ขณะอาจารย์หันหลังเขียนสูตรที่กระดาน

..."แค่ใช้สิทธิ์ตามธรรมชาติของนักศึกษาที่ชื่นชมอาจารย์ตัวเอง"...

..."มึงแค่หื่น ไอโง่"...

..."โอเค ก็ใช่"...

พอคลาสจบ ผมก็เดินตามเพื่อนออกไปหน้าตึก ไม่พูดอะไรจนแน่ใจว่าเขาเดินออกจากห้องไปแล้ว ถึงได้เริ่มแซวบอนด์กลับ

..."วันนี้กางเกงก็รัดน้อยลงหน่อยนะ แต่ต้นขายังชัดอยู่"...

..."มึงหยุดจ้องได้ละ เดี๋ยวก็โดนแบนเข้าเรียนพิเศษอีกหรอก"...

..."ไม่หรอก ปกติจารย์กลับหลังห้องทุกครั้ง ไม่เคยหันกลับมาเห็นกูมองเลยนี่"...

..."แต่เขาได้ยินมึงแน่นอนเมื่อกี้"...

..."ก็ใช่ แต่จารย์รีบเดินกลับกอดหมอนโปรดไปแล้วไง ต่อให้กูพูดว่า น่าเย็ด ก็ไม่หันหรอก"...

     เสียงหัวเราะของพวกผมดังแว่วๆ ผมอมยิ้มมองหลังอาจารย์ตังเมที่กำลังเดินลงบันไดอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางที่ไม่รู้ว่าขี้เกียจหรือแค่หวงหมอนกันแน่ มือหนึ่งของเขายังถือชีทสอน อีกมือยัดกระเป๋าแบบลวกๆ และแน่นอนว่าเสื้อเชิ้ตตัวนั้นยังหลุดจากขอบกางเกงข้างหนึ่งเหมือนเดิม

น่าจับดึงเข้าไปซุกหมอนด้วยกันจริงๆ

     แต่ไว้ก่อนก็ได้ ผมยังมีเวลาอีกทั้งเทอม และคะแนนเต็มของผมก็กำลังบอกว่าผมเป็นเด็กดีที่สมควรได้รับรางวัลจากอาจารย์อยู่เสมอ

.......

.......

.......

...จบบทที่ 4...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***