บทนำ

...[ห้องเคมี 406]...

     ภายในห้องคลาส ผมไม่แน่ใจว่าทำไมตัวเองถึงตัดสินใจมาสอนที่มหาวิทยาลัยญี่ปุ่น ทั้งที่ตอนเรียนจบใหม่ๆ ผมตั้งใจว่าจะใช้ชีวิตว่างเปล่าอยู่กับหมอนข้าง ผ้าห่ม และซีรีส์ในโน้ตบุ๊กไปจนแก่ตาย แต่ดันกลับต้องมาสอนเด็กซ่ะได้

อย่างที่เห็น ผมเป็นอาจารย์ที่นี้ เด็กๆ รู้จักผมในชื่อ メグ(เมกุ) แต่จริงๆผมชื่อ 'ตังเม' เพราะเป็นชื่อไทยจ๋าๆ เลยอาจจะออกเสียงยากด้วย นักศึกษาเลยเรียกผม 'อาจารย์เมกุ' กันจนเป็นชื่อสำรองผม แถมปีนี้ผมก็อายุราว 27ปีแล้ว ด้วย

     ท่ามกลางสายตาเบื่อหน่ายของนักศึกษากว่าครึ่งห้อง และอีกครึ่งที่เอาแต่แอบถ่ายผมไม่ก็ส่งสายตาวิบวับมาแบบไม่เกรงใจผมเลยสักนิด

..."ใกล้หมด้เวลาแล้ว งั้นฝากทำรายงานไม่ต่ำกว่า 10หน้า ส่งภายในพรุ่งนี้เที่ยงตรง ใครส่งช้าผมไม่รับนะ และไม่ต้องอ้างผมไม่ฟัง"...

พอพูดจบ ผมก็ได้ยินเสียงของนักศึกษาจะโอดครวญกันทั่วห้องอย่างกับหนังซอมบี้ในวันสิ้นโลก

..."อ่า... งั้นทำเพิ่มอีก 5หน้า เขียนด้วยมือเท่านั้น ใครจ้างคนอื่นเขียน ผมให้มาเขียนให้ดูหน้าโต๊ะนะครับ"...

     อยากบ่นก็ให้บ่นในใจ อยากด่าก็ด่าเบาๆ พอให้ได้ยินกันเอง ผมไม่ใช่อาจารย์ประเภทที่ใจดีขนาดนั้น เพราะผมมีตารางการนอนที่เคร่งครัด และผมรักหมอนข้างมากกว่านักศึกษาในคลาสนี้ทุกคน

แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจคำว่า 'เว้นระยะห่าง' ระหว่างอาจารย์กับนักศึกษาเลยแม้แต่นิดเดียว

     นีโอ ชื่อแปลกดี ลูกครึ่งหน้าตาดี หัวดี ชีวิตดีเกินไป จนผมไม่แน่ใจว่าไอ้ความเก่งเกินมนุษย์ของเขา มันมาจาก DNA รึป่าว

.

ใกล้จบคลาสแล้ว มันช่วงเวลาที่ผมชอบที่สุดแล้วแหละ จะได้พักผ่อนและไปนอนสบายใจตัวเบาแล้วเว้ย!

..."วันนี้มีแค่นี้ละ อย่าลืมส่งรายงานนะครับ"...

     หลังจากจบคลาส ผมเดินหลบเข้าห้องพักอาจารย์แบบเงียบที่สุดเท่าที่อาจารย์มหาลัยคนหนึ่งจะทำได้ หมอนใบโปรดวางรออยู่บนโซฟาตัวเก่า กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มลอยเบาๆ เข้ามาตอนผมทิ้งตัวลงนอน

..."เหนื่อยชะมัด"...

     แม้จะแค่ขยับปากนิดหน่อยก็เถอะ ผมก็อดพึมพำกับตัวเองไม่ได้ ก่อนจะคว้ารีโมตเปิดแอร์แล้วหลับตา หวังจะนอนซักยี่สิบสามชั่วโมง แต่สวรรค์ไม่เคยอยู่ข้างผมหรอก ประตูห้องพักถูกเคาะแบบไร้ความเกรงใจ

ก็อก ก็อก ก็อก

     ผมแกล้งตาย แต่มันเคาะต่อ สุดท้าย ผมถอนหายใจ ลุกขึ้นเดินไปเปิดแบบหมดแรง แล้วภาพแรกที่ผมเห็นคือหน้าไอ้เด็กที่ผมเพิ่งสาปแช่งมันในใจเมื่อครู่

..."อาจารย์ครับ ผมมีคำถามเรื่องหัวข้อรายงานนิดหน่อย"...

นีโอมายืนยิ้มละลายใจอยู่หน้าห้อง ทั้งนักศึกษาหญิง ทั้งภารโรง ทั้งพระเจ้า คงแพ้รอยยิ้มนั้นกันหมดแล้วล่ะ แต่นอกจากผม ที่กำลังจะปิดประตูใส่หน้าเขาแบบสุภาพ

..."กลับไปอ่านเอง ไม่ยาก"...

..."แต่ผมอยากได้แนวคิดจากอาจารย์ครับ มันช่วยให้เข้าใจง่ายขึ้นเยอะเลย"...

เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ จริงใจชนิดที่ทำให้ผมรู้สึกผิดแทนความขี้เกียจของตัวเองนิดนึง แค่ นิดเดียว

..."นายไม่เข้าใจ หรือแค่อยากหาเรื่องอยู่ใกล้อาจารย์?"...

..."อาจารย์คิดไปเองรึเปล่าครับ?"...

     ไอ้เด็กนี่กล้าพูดแบบนั้นกับผมเหรอ!? ผมกลอกตา ถอนหายใจรอบที่สิบของวัน แล้วถอยหลังให้เขาเดินเข้ามาในห้องอย่างไม่เต็มใจ

ขอแค่เขาไม่ไปนั่งบนหมอนของผมทุกอย่างจะยังโอเคดี

.......

.......

.......

...จบบทนำ...

...ช่วงนี้ ผมอาจจะอัพนิยายช้าหรือไม่ค่อยบ่อยแล้วนะครับ เหตุผลที่ก็รู้แหละว่าทำไม วัยกำลังเรียนครับบผม!...

...Ρ(・・、)...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***