บทที่ 3

ผ่านไปสองวันชีวิตในฐานะอาจารย์ของผมยังดำเนินไปตามวงจรเดิมๆ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง หลังจากวันนั้นที่ผมจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากว่าได้หลับเต็มตื่นเป็นพิเศษ จนรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่อีกรอบ

เหมือนจะฝันแปลกๆ ด้วยนะ แต่ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าในฝันมีอะไรบ้าง รู้แค่ว่าตื่นมาก็ยังนอนอยู่บนโซฟาในห้องพักปกติ เสื้อผ้าก็อยู่ครบ กระดุมไม่ได้หลุด หมอนก็หอมดีเหมือนเดิม

ผมมาสอนคลาสเช้าเหมือนทุกวัน ขี้เกียจเหมือนเดิม และแน่นอนว่าสั่งงานเยอะเหมือนเคย

..."บทที่ให้ไปคราวที่แล้ว ผมหวังว่าทุกคนจะอ่านนะครับ เพราะวันนี้เราจะมี Quiz เล็กๆ ก่อนเริ่มเรียน ถ้าทำไม่ได้ก็ โชคดีละกัน"...

เสียงโอดครวญยังคงมาเหมือนเดิม เป็นเสียงที่ทำให้ผมมีแรงใจสอนขึ้นมาเล็กน้อย รู้สึกดีที่ได้ทำลายความมั่นใจของเด็กพวกนี้ในตอนเช้า

โดยเฉพาะไอ้นีโอ

แต่แปลกดีนะ วันนี้เขาดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ไม่ได้โวยวาย ไม่ได้ถามอะไรให้ผมปวดหัว แค่นั่งอยู่ที่เดิม ยิ้มแล้วก็มอง ไม่ได้มองหน้าผมนะ มองเสื้อผ้า?

ผมเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง ขณะที่อธิบายเนื้อหาเรื่องพันธะเคมีในโมเลกุลให้ฟังผ่านสไลด์ไปเรื่อยๆ เขายังคงนั่งไขว้ขาอยู่แถวหน้าสุด เอียงหน้าฟังผมเหมือนเด็กตั้งใจเรียน แต่นัยน์ตาคู่นั้นไม่ได้อยู่ที่ตา มันอยู่แถวๆ ต้นขา?

กางเกงผมมันสั้นไปเหรอ? หรือผมใส่เสื้อเชิ้ตหลวมไปนิด?

ผมขยับชายเสื้อลงนิดหน่อย พูดต่อโดยไม่คิดอะไร ก็แค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งมองอาจารย์เฉยๆ

แต่เขาดูจะไม่เบนสายตาไปไหนเลย เหมือนกำลังวิเคราะห์อะไรบางอย่างในระดับที่ลึกกว่าเคมีขั้นสูง

..."เขาก็น่ารักอยู่นะ ดูนุ่มๆ แต่ก็น่าจับ"...

เสียงเพื่อนของเขากระซิบเบาๆ ซึ่งผมได้ยินชัดเจน

..."เงียบเถอะน่า เดี๋ยวอาจารย์ได้ยิน"...

..."เขาน่าจะไม่ได้ยินหรอก ดูเหมือนอาจารย์จะยังไม่ตื่นเต็มเลยด้วยซ้ำ"...

คำพูดนั้นทำเอาผมวางชีทลงอย่างแรงดัง ปึ้ง ก่อนจะหันไปมองนีโอกับเพื่อนๆ ของเขาอย่างหงุดหงิด ผมบอกพวกเขานานก่อนจะเริ่มพูดในที่สุด

..."นีโอกับเพื่อนๆ ของเขา โดน -5 คะแนน เนื่องจากรบกวนสมาธิผู้สอน"...

หลังจบกระโยคนั้นผมได้ยินเสียงเพื่อนๆ ของนีโอร้องคร่ำครวญใหญ่เพราะก่อนจะตามด้วยเสียงบ่นเบาๆ ตามมา ซึ่งผมไม่สนใจหรอก

นักศึกษาบางคนหัวเราะ ส่วนไอ้นีโอแค่ยิ้ม ยิ้มกว้างแบบที่ผมเริ่มไม่แน่ใจว่าเขายิ้มเพราะเนื้อหาในคลาส หรือเพราะได้เห็นอะไรบางอย่างที่ผมมองไม่เห็นกันแน่

แต่ก็ช่างมันเถอะ