บทที่ 1

หลังจากปล่อยให้ไอ้เด็กหน้าตาดีเดินเข้ามาในห้อง ผมก็เดินกลับไปทิ้งตัวลงบนโซฟาเดิมทันทีอย่างไม่ใส่ใจสถานะของแขก

..."มีอะไรถามก็รีบถาม จะได้นอน"...

ผมหาวหวอดแล้วหยิบหมอนขึ้นมากอด ซุกหน้าลงไปครึ่งหนึ่ง แต่หูยังฟังอยู่ครึ่งเดียว เผื่อว่าเด็กมันจะถามอะไรที่พอมีประโยชน์จะเอาไปออกข้อสอบได้

..."จริงๆ หัวข้อเรื่องโครงสร้างโมเลกุล ผมเข้าใจพอสมควรนะครับ แต่ติดตรงแนวการเขียนมากกว่า เลยอยากให้อาจารย์ช่วยดูสักนิด"...

เขานั่งลงที่พื้นข้างโซฟา กระดาษรายงานแผ่เต็มพื้นที่ระหว่างเรา ห่างกันแค่ระยะวางแก้วน้ำ ยังไม่พอ เขายื่นตัวเข้ามาอีกเล็กน้อย เอนไหล่ให้เข้าใกล้ผมที่สุดเท่าที่จะไม่โดนข้อหา 'คุกคามอาจารย์'

กลิ่นแชมพูของเขาลอยมาเบาๆ ทำเอาผมต้องขยับหน้าให้ห่างหมอนนิดนึง แค่เพื่อจะหนี

ผมเหลือบมองไปยังกระดาษเขียนมือสวยๆ ที่วางตรงหน้า ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าแว่นสายตาบางกรอบมาใส่ แต่เหมือนเขาจะไม่สนใจเนื้อหาที่ผมพูดสักเท่าไหร่ สายตาของนีโอไม่ได้จ้องกระดาษ แต่อยู่ที่หน้าผม

..."เงียบทำไม"...

ผมหันไปถามแบบเซ็งๆ เขาสะดุ้งเบาๆ แล้วหัวเราะกลบเกลื่อน

..."แค่คิดว่าตอนอาจารย์ใส่แว่นแล้วดูน่ารักดี"...

ผมยกมือถอดแว่นออกทันทีแล้วโยนมันไปบนโต๊ะ ทำทีไม่รู้ไม่ชี้ เขาหัวเราะอีกรอบ ดูเหมือนจะชอบที่ผมไม่เล่นตามด้วยซ้ำ ผมก็ไม่เข้าใจ เด็กเดี๋ยวนี้มีรสนิยมแปลกขึ้นทุกวันหรือไง

..."ว่าแต่ อาจารย์ทานของหวานมั้ยครับ"...

เขาหยิบกล่องลูกอมออกมาจากกระเป๋า กล่องสี่เหลี่ยมเล็กสีเงินดูเรียบหรู มีตราอะไรบางอย่างที่ผมอ่านไม่ออกอยู่มุมบน

..."ผมได้มาจากที่บ้าน พ่อผมให้ไว้บอกว่าช่วยให้ผ่อนคลายดี"...

..."ถ้าของฟรี ผมกินหมดแหละ"...

ผมรับลูกอมมาแบบไม่ได้คิดอะไรด้วยซ้ำ ลอกกระดาษออกแล้วโยนมันเข้าปากทันที ยังไม่ทันได้ถามรสก็รู้สึกถึงกลิ่นมินต์เย็นๆ กับความหวานที่กระจายทั่วลิ้น

..."อร่อยดี"...

..."ดีแล้วครับ"...

เขายิ้มตอบแบบพอใจเกินเหตุ จนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ขี้เกียจคิด ร่างกายผมเริ่มอุ่นขึ้นนิดๆ เปลือกตาหนักเหมือนโดนถ่วง เหมือนจะง่วงแต่ก็ไม่ถึงกับหลับในทันที

..."อาจารย์โอเคไหมครับ ดูง่วงๆ"...

..."แค่ง่วงเฉยๆ ไม่เป็นไร"...

ผมพึมพำ แล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา ปล่อยแขนทิ้งไปข้างตัวโดยไม่สนว่าเด็กมันยังนั่งอยู่ใกล้แค่ไหน เขายังนั่งอยู่ตรงนั้น จ้องผมไม่วางตา แต่ผมเริ่มเบลอเกินกว่าจะสนใจว่าเขาคิดอะไรอยู่

..."อาจารย์นอนได้เลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมเก็บของเงียบๆ"...

..."อือ"...

เสียงตอบรับของผมเบามากจนเหมือนลมหายใจ

ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนหลับตาคือรอยยิ้มแบบที่ดูไม่ใช่นีโอคนเมื่อครู่ มันดูเจ้าเล่ห์ แต่ช่างมันเถอะ ของหวานอร่อยดี แถมนอนได้ด้วย ถือว่าคุ้ม

.......

...จบบทที่ 1...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บทนำ