ตอนที่ 5: สายตาของพี่ชายที่ไม่อาจมองข้าม

เวหาเดินเข้าสำนักงานอย่างรวดเร็วในเช้าวันจันทร์ ฝนยังโปรยลงเบา ๆ เหมือนเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว แต่ความรู้สึกกลับแตกต่างอย่างประหลาด

เขาไม่ได้สนใจบรรยากาศรอบตัวนัก หากไม่ใช่เพราะสายตาของพนักงานชายหญิงหลายคนมองตามวีนัส…ที่นั่งยิ้มอยู่ในมุมกาแฟพร้อมถ้วยมัคสีเทาใบใหม่

สีเดียวกับแก้วโปรดของธาม

และถัดจากเธอไม่ไกล…ชายหนุ่มเจ้าของสายตาเย็นชาก็เดินผ่าน พร้อมแววตาที่อ่อนลงจนแทบมองไม่เห็นว่าเป็นคนคนเดียวกับที่เวหารู้จักมาหลายปี

วีนัสหันไปสบตาธาม

เธอยิ้ม

เขาไม่ยิ้มตอบ

แต่หยุดเดินหนึ่งวินาทีก่อนพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินเข้าห้อง

“...อะไรกัน?” เวหาพึมพำในใจ ขณะสังเกตสายตาของน้องสาวที่เต็มไปด้วยประกายพิเศษบางอย่าง

และที่สำคัญ—รอยจาง ๆ ตรงต้นคอข้างหนึ่งที่เธอพยายามปิดด้วยผมยาวแต่ไม่มิด

เวหาเคาะประตูห้องธามทันทีหลังจากนั้น

“คุณมีเวลาสิบห้านาทีให้ผมหรือเปล่า?” เขาถามขณะเดินเข้าโดยไม่รอคำตอบ

ธามเงยหน้าจากโน้ตบุ๊ก สีหน้าเยือกเย็นดังเดิม แต่แววตากลับไม่กล้าสบตา

“เกิดอะไรขึ้นระหว่างนายกับวีนัส?” เวหาถามตรงไปตรงมา

ธามเงียบไปครู่หนึ่ง “คุณถามเพราะคุณสงสัย…หรือคุณเห็นแล้ว?”

“ทั้งสองอย่าง” เวหาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “และฉันอยากฟังจากปากนาย”

ธามหลับตาแน่นราวกับเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถตอบได้ในทันที

“ผมพยายามห้ามใจแล้ว” เขาพูดเบาๆ “แต่เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ใครจะกันออกไปจากหัวใจได้ง่าย ๆ”

“และนายก็ไม่ได้พยายามจริง ๆ ด้วยใช่ไหม”

ธามเงียบอีกครั้ง

“วีนัสยังเด็ก และไม่เคยผ่านอะไรเจ็บปวด นายรู้ไหมว่าถ้านายทำให้เธอเสียใจ มันจะกระทบกับเธอแค่ไหน”

ธามมองตรงไปยังหน้าต่าง ฝนยังคงตกเป็นสาย

“นั่นแหละที่ผมกลัว”

เวหาถอนหายใจ “งั้นอย่าทำให้เธอรักนายมากกว่านี้ ถ้านายยังไม่แน่ใจ”

ธามไม่ได้ตอบ แต่ในใจกลับแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

เพราะคำว่า “แน่ใจ” นั้น…มันเกิดขึ้นแล้ว

แค่เขายังไม่กล้ายอมรับมัน

---

เช้าวันอังคาร วีนัสเดินถือแก้วกาแฟขึ้นลิฟต์พร้อมสีหน้าร่าเริงเช่นเคย

แต่สิ่งที่ทำให้เธอชะงักคือ…ธามมายืนรอเธอหน้าห้องทำงาน

ไม่ใช่เรื่องปกติ

เขายื่นมือมารับแก้วกาแฟจากเธอ แล้วพูดเบา ๆ

“เดินมาส่งคุณก่อนเข้าห้องประชุม”

“จริงเหรอคะ?” เธอยิ้มกว้าง “คุณธามใจดีขึ้นผิดปกตินะคะวันนี้”

“เพราะเมื่อคืนผมนอนไม่หลับ” เขาพูดขณะเดินเคียงข้างเธอ

“เพราะคิดถึงฉันใช่ไหมล่ะคะ”

เขาเหลือบตามองเธอเล็กน้อย “เพราะรู้สึกผิด”

รอยยิ้มของเธอจางลงเล็กน้อย

“แต่…ผมไม่เสียใจ”

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของเธอกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง

“คุณธาม…”

เขาหยุดเดินก่อนถึงห้องเธอหนึ่งช่วงตัว เอื้อมมือมาสัมผัสปลายนิ้วของเธอเบา ๆ

เพียงเท่านั้นก็ทำให้โลกของวีนัสหยุดหมุนไปชั่วขณะ

“ผมยังไม่สามารถให้คุณได้ทุกอย่าง แต่ผมอยากลอง…ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะกล้าให้”

เธอยิ้มทั้งน้ำตา ขณะจับมือเขาแน่นขึ้น

“งั้นคุณกล้า…ให้หัวใจคุณกับฉันไหมคะ?”

เขาไม่ตอบ แต่โน้มหน้าลงมาใกล้

ริมฝีปากเขาสัมผัสหน้าผากเธอเบาๆ ช้าๆ และนานพอให้หัวใจเธอแทบหลอมละลาย

คืนวันนั้น วีนัสกลับมาที่คอนโดของเขาอีกครั้ง

ด้วยเหตุผลเดียวกับคืนฝนตก—ไม่มีเหตุผลเลย

เขาเปิดประตูห้องเงียบๆ ปล่อยให้เธอเดินเข้ามาเอง

ไม่มีคำเชิญ แต่ไม่มีการปฏิเสธ

เมื่อประตูปิดลง เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่น

ไม่รีบร้อน ไม่เร่งเร้า

แต่มั่นคงกว่าเดิม

ร่างของเธอซบลงบนหน้าอกเขา ใจเต้นรัวราวกับเครื่องดนตรีที่ไร้จังหวะควบคุม

“ฉันฝันถึงคุณทุกคืน” เธอพึมพำเบา ๆ “แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ฝันแล้ว…”

เขาจูบเธอช้า ๆ ลึกซึ้ง และร้อนแรงกว่าครั้งไหน

มือของเขาไล้ตามแนวเอวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพาเธอไปยังเตียงนอนโดยไม่ต้องใช้คำพูด

เสื้อผ้าถูกปลดออกทีละชิ้นในจังหวะของหัวใจ

ไม่มีการเร่งรีบ มีแต่การสัมผัสที่เต็มไปด้วยความรู้สึกและการยอมรับซึ่งกันและกัน

วีนัสเชิดหน้ารับสัมผัสของเขา เปลือกตาปรือลงด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

เขาไม่ได้เพียงทำให้เธอร้อนรุ่ม…แต่ทำให้เธอรู้สึกมีค่า

และธามเอง…ก็ไม่เคยรู้เลยว่าความอ่อนโยนในตัวเขา

จะถูกปลุกขึ้นได้ด้วยมือของผู้หญิงคนหนึ่ง

ที่เขาคิดว่าไม่ควรจะรัก

แต่กลับกลายเป็นคนเดียวที่เขา “ต้องการ” มากที่สุดในชีวิต

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***