ใต้เงารักของเพื่อนพี่ชาย

ตอนที่ 1: เจ้าหญิงเอาแต่ใจกับเจ้าชายน้ำแข็ง

เสียงเพลงบรรเลงคลอไปกับแสงไฟหรูหราในงานเปิดตัวบริษัทใหม่ของ *เวหา กรุ๊ป* แขกวีไอพีมากหน้าหลายตาเข้าร่วมเต็มห้องจัดเลี้ยงในโรงแรมห้าดาวกลางกรุงเทพฯ แต่ทุกสายตาหันไปมองเพียงหนึ่งเดียว—หญิงสาวในชุดเดรสผ้าไหมสีแดงสดตัดกับผิวขาวราวหิมะ และดวงตากลมโตที่เปล่งประกายเจิดจ้าอย่างไม่มีใครเหมือน

"วีนัส..." เสียงกระซิบในหมู่ผู้ร่วมงานดังตามหลังเมื่อเธอเดินผ่าน

หญิงสาวไม่สนใจสายตาผู้คนแม้แต่น้อย เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิ ริมฝีปากแต้มยิ้มมั่นใจ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในกลุ่มผู้บริหารที่ยืนอยู่หน้าเวที “พี่เวหา!” เธอเรียกเสียงใสจนชายหนุ่มในชุดสูทตัดพอดีหันมาทันทีพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

"น้องสาวคนสวยของพี่มาแล้วหรือครับ?" เวหาก้าวเข้าไปกอดเธอเบาๆ

"แน่นอนค่ะ งานเปิดตัวของพี่ชายสุดที่รัก จะไม่มาก็ใจร้ายเกินไปแล้ว"

แต่ทันทีที่วีนัสเงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดพี่ชาย สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับชายหนุ่มอีกคนที่ยืนข้างเวหา

เขาสูงใหญ่ ใบหน้าเรียบเฉย ดวงตานิ่งราวน้ำแข็ง และริมฝีปากเม้มแน่นแบบไม่สนใจโลก เขายืนด้วยท่าทางเย็นชาแต่สง่างามชนิดที่ใครเห็นก็อดหันมามองซ้ำไม่ได้

วีนัสเอียงคออย่างสนใจ “คนนี้ใครคะพี่เวหา?”

“ธาม เพื่อนพี่เอง ซีอีโอบริษัทเทคโนโลยีฝั่งญี่ปุ่น คนที่พี่พูดถึงบ่อยๆ ไง”

“อ้อ...” วีนัสยิ้มกว้าง หยิบแก้วไวน์จากบริกรแล้วยื่นให้เขา “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ธาม...ชื่อคุณเพราะดีนะคะ”

ธามมองเธอเพียงแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ขอบคุณครับ” แล้วไม่รับแก้วไวน์นั้น

วีนัสขมวดคิ้ว แต่ยิ้มไม่หาย “ปฏิเสธผู้หญิงต่อหน้าสาธารณะเลยเหรอคะ?”

“ผมไม่ดื่มของจากคนแปลกหน้า” เขาตอบเสียงนิ่ง หันไปพูดกับเวหาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เวหารีบหัวเราะกลบเกลื่อน “อย่าถือสานะ วีนัสขี้เล่นน่ะ ธามเขาเป็นแบบนี้แหละ”

แต่วีนัสไม่รู้สึกโกรธ กลับหัวเราะน้อยๆ ในลำคอ “น่าสนใจ…”

คืนนี้เธอไม่ได้มาแค่มาร่วมงานของพี่ชายอีกแล้ว เธอเจอของเล่นใหม่—เย็นชา แปลกหน้า และดูท้าทายสุดๆ

และเธอ...ไม่มีวันปล่อยเป้าหมายแบบนี้ให้หลุดมือแน่

---

หนึ่งสัปดาห์หลังจากงานเปิดตัว วีนัสเดินเข้ามาในตึก *ธาราเทค* ด้วยรองเท้าส้นสูงและใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หญิงสาวในชุดสูทแฟชั่นสีพาสเทลสะดุดตาจนพนักงานชายหญิงต่างพากันลอบมอง

“ฉันมาพบคุณธามค่ะ นัดไว้แล้ว” เธอพูดกับเลขาหน้าห้องด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

ความจริงคือ...เธอไม่ได้ "นัด" ตามที่ควรจะเป็น

เลขาหน้าห้องลังเลเพียงครู่เดียวก่อนจะพาเธอเข้าไปในห้องทำงานสุดหรูบนชั้น 38 ของตึก

ธามเงยหน้าจากเอกสารเพียงครู่เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด ดวงตาคมกริบไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย “มีเหตุผลอะไรที่คุณต้องมาที่นี่?”

“คิดถึงน่ะค่ะ” วีนัสตอบหน้าตาย “ก็เลยมาหา”

“ผมไม่ใช่คนว่างพอให้คุณมาทำเล่นๆ แบบนี้”

“แต่ฉันไม่คิดว่าการเจอคุณคือเรื่องเล่นๆ เลยนะคะ”

ธามวางปากกาและมองเธออย่างเย็นชา “คุณรู้จักผมไม่ถึงห้านาทีดีด้วยซ้ำในวันงานนั้น แล้วคุณคิดว่าความรู้สึกที่คุณเรียกว่า ‘สนใจ’ น่ะมันจริงแค่ไหน?”

“แค่พอจะรู้ว่า...คุณไม่เหมือนใคร” เธอยักไหล่ ยิ้มยั่วเบาๆ

“และผมก็ไม่สนใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะคนที่แสดงออกเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นแบบคุณ”

วีนัสชะงักไปเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีผู้ชายพูดกับเธอแบบตรงๆ โดยไม่กลัวหน้าเธอจะเบ้

“ฉันอาจจะเคยได้ทุกอย่างที่อยากได้...แต่นั่นไม่ได้แปลว่าฉันไม่รู้จักความพยายามนะคะ” เธอก้าวเข้าไปใกล้ ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในระยะอันตราย