ตอนที่ 4: ค่ำคืนฝนตก และใจที่ไม่มีเกราะป้องกัน

ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา การมีวีนัสอยู่ในทีมวิจัย UX ได้เปลี่ยนบรรยากาศของชั้นสำนักงานอย่างเห็นได้ชัด

จากเดิมที่เคยเงียบและเคร่งขรึม ก็เริ่มมีเสียงหัวเราะนุ่มนวลและการแซวกันเบาๆ เกิดขึ้นเป็นระยะ

แม้กระทั่งพนักงานฝ่ายไอทีที่พูดน้อยก็เริ่มยิ้มให้กับมุกตลกแห้งๆ ของเธอ

แต่สำหรับธาม...เธอคือความวุ่นวายประจำวัน

ความวุ่นวายที่เขาไม่เคยคิดว่าจะ “รอ” ให้มาถึงทุกเช้า

“คุณธามคะ” เสียงสดใสของเธอดังขึ้นหลังประตูห้องทำงานปิดลง

วีนัสเดินเข้ามาพร้อมกล่องเล็กๆ ห่อผ้าลายดอก

“ข้าวกลางวันค่ะ ฉันทำเอง”

เขาเงยหน้าจากโน้ตบุ๊ก มองเธอเงียบๆ

“คุณไม่ต้องมาทำถึงขนาดนี้ก็ได้” เขาเอ่ยเสียงเรียบ

“แต่อยากทำค่ะ” เธอยิ้มแล้วนั่งลงตรงข้าม

เขามองดูเธอค่อยๆ แกะกล่องข้าวและจัดเรียงช้อนส้อมอย่างประณีต กลิ่นหอมลอยขึ้นมาทำให้บรรยากาศในห้องนุ่มนวลขึ้นทันที

“ข้าวผัดกิมจิ ไม่เผ็ดมากนะคะ ฉันจำได้ว่าคุณไม่ชอบเผ็ด”

“คุณใส่ใจเกินไปแล้ว”

“ก็แน่นอนสิคะ…คนที่ฉันชอบ”

ธามนิ่งไป เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ก็ยอมรับกล่องข้าวจากมือเธอ

ในใจเขากำลังสับสน

ทุกการกระทำของเธอเรียบง่าย ไม่หวือหวา แต่กลับซึมลึกและยากจะปฏิเสธ

ทุกวันเขารู้ตัวว่า...สายตาเริ่มมองหาเธอก่อนใคร

และหัวใจก็เริ่มเต้นผิดจังหวะยามที่ได้ยินเสียงเธอหัวเราะ

แต่เขากลัว

กลัวจะเป็นเหมือนอดีต

กลัวจะทำลายเธอ

กลัวว่าเขาจะไม่สามารถเป็นคนที่ “เธอควรได้รัก”

หลังเลิกงานวันนั้น ฝนโปรยลงมาราวกับฟ้าตั้งใจจะบอกอะไรสักอย่าง

วีนัสยืนรอรถหน้าบริษัท ใบหน้าเปียกฝนเล็กน้อยเพราะลืมร่ม

ทันใดนั้น ประตูรถเบนซ์สีดำเปิดออก

ธามลดกระจกลง มองเธอนิ่ง ๆ แล้วพูดแค่คำเดียว

“ขึ้นรถ”

---

รถเงียบสนิทตลอดทาง มีเพียงเสียงฝนตกกระทบกระจกเป็นจังหวะ

“บ้านคุณอยู่อีกทางนะ” เธอเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเขาขับออกจากเส้นทางที่เธอจำได้

“ผมจะไปพักคอนโดใกล้ๆ นี้ มีเอกสารต้องเซ็นตอนเช้า”

เขาไม่อธิบายมากกว่านั้น และเธอก็ไม่ถามต่อ

เธอเพียงนั่งนิ่ง แต่หัวใจเต้นแรงอย่างประหลาด

เมื่อมาถึงคอนโดสูงหรูใจกลางเมือง ธามหยิบผ้าเช็ดผมให้เธอ ก่อนจะหายเข้าไปในครัว

“คุณธาม…” เธอเรียกเบา ๆ ขณะยืนเช็ดผมหน้าโซฟา

เขาหันกลับมาพร้อมแก้วไวน์สองใบ

“ดื่มหน่อยไหม?”

วีนัสยิ้ม “แปลว่าคุณเริ่มใจอ่อนแล้วใช่ไหมคะ?”

เขาไม่ตอบ แต่ยื่นแก้วให้เธอ

ไวน์สีแดงลึกค่อยๆ ลื่นลงคอ เติมความร้อนวาบแผ่ไปทั่วร่างกาย

ทั้งสองนั่งมองสายฝนผ่านกระจกระเบียง บรรยากาศเงียบสงบ และหัวใจของเธอก็เริ่มไหวไปกับแอลกอฮอล์และความใกล้ชิด

“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ…” เธอหันมาสบตาเขา เสียงเธอนุ่มช้า “…ไม่ต้องปกป้องฉันเหมือนที่คุณพยายามปกป้องตัวเองก็ได้”

ธามเงียบไปนาน ก่อนจะพูดเสียงเบา

“คุณควรรักคนที่สามารถรักคุณกลับได้เต็มที่…”

“ฉันไม่ต้องการความรักที่ปลอดภัยค่ะ ฉันต้องการแค่ ‘คุณ’”

เธอวางแก้วลงบนโต๊ะ แล้วเอนตัวเข้าไปใกล้

“คืนนี้…” เสียงเธอแผ่วเบา “ถ้าคุณยังไม่พร้อมที่จะรัก…แต่อยากจะรู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับคุณจริงๆ…”

ริมฝีปากเธอสัมผัสเขาเบาๆ

ไม่รีบร้อน ไม่เร่งเร้า

แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกจริงแท้ที่สั่นสะท้าน

ธามไม่ผลักเธอออก

เขาวางแก้วไวน์ลงช้า ๆ แล้วแนบมือกับแก้มเธอ

อ้อมกอดของเขาอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อสำหรับคนที่เคยเย็นชา

ริมฝีปากเขาตอบกลับอย่างช้า ๆ...ลึกซึ้ง…และสั่นไหว

สายฝนยังคงตกลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน

เสื้อเชิ้ตค่อยๆ หลุดจากไหล่ของเขา มือเธอสั่นน้อยๆ ขณะปลดกระดุม

แผ่นหลังเธอสั่นไหวเมื่อร่างกายแนบชิดขึ้นทุกขณะ

ไม่มีคำพูดใดในห้วงเวลานั้น มีเพียงเสียงหายใจและสัมผัสที่เชื่อมใจทั้งสองคนไว้แน่น

มันไม่ใช่เพียงแค่ร่างกาย…

แต่มันคือการเปิดหัวใจครั้งแรกของคนที่ไม่เคยกล้ารักใครอีกเลย

และในค่ำคืนนั้น

ทั้งสองต่างรู้โดยไม่ต้องพูดว่า...หัวใจของพวกเขาเปลี่ยนไปแล้ว

ตลอดกาล

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***