เสียงฝนกระทบกระจกดังแผ่วเบาขณะวีนัสนั่งกอดเข่าบนโซฟาหน้าห้องทำงานของธาม
เป็นวันศุกร์เย็นที่ท้องฟ้าหม่นเทา และพนักงานทยอยกลับบ้านกันไปหมดแล้ว
ยกเว้น “แขกประจำ” ของตึก ที่ไม่มีใครกล้าห้าม
เลขาหน้าห้องเดินมาหยุดยืนหน้าเธอด้วยสีหน้าอึดอัดใจ
“คุณวีนัสคะ คุณธามบอกว่าให้คุณกลับบ้านได้แล้วค่ะ”
“แล้วเขาจะกลับหรือยัง?” วีนัสถามอย่างไม่สนใจคำเชิญ
“ยังค่ะ เขาบอกว่าจะเคลียร์เอกสารอีกชั่วโมงนึง”
วีนัสยิ้ม “งั้นฉันจะรอ”
ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ธามเปิดประตูห้องออกมาในชุดสูทที่ถอดสูททิ้ง เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีเทาพอดีตัว แขนเสื้อพับขึ้นเผยแขนเรียวยาว
เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอยังนั่งอยู่ที่เดิม
“คุณยังไม่กลับ?”
“เปล่าค่ะ รอรถฝนหยุด” เธอลุกขึ้น ยิ้มเจ้าเล่ห์ “หรือจะเชิญฉันขึ้นรถไปด้วยกันก็ได้นะคะ”
“วีนัส” เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงกดต่ำ “คุณควรหยุดได้แล้ว”
“หยุดอะไรเหรอคะ?”
“หยุดทำให้ตัวเองลำบากใจกับคนอย่างผม”
เธอก้าวเข้าไปใกล้ สบตาเขาตรง ๆ “แล้วคุณลำบากใจเหรอคะที่ฉันอยู่ตรงนี้?”
“วีนัส…” ธามถอนหายใจ ก่อนจะพูดช้าๆ “ผมไม่เหมาะกับคุณ”
“ใครเป็นคนกำหนดว่าความรักต้อง ‘เหมาะสม’ คะ?” วีนัสเงยหน้ามองเขาอย่างมั่นใจ “ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะมีอดีตยังไง หรือมองตัวเองแบบไหน ฉันสนแค่ว่าฉันรู้สึกยังไงเวลามองคุณ”
“คุณยังเด็กเกินไปที่จะรู้ว่านี่คืออะไร”
วีนัสยิ้มขำเบาๆ พลางก้าวเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบแตะกัน เธอวางปลายนิ้วบนกระดุมเสื้อเขาอย่างท้าทาย “เด็กที่ไหนกล้าทำแบบนี้ล่ะคะ?”
ธามนิ่งค้างไป เขาไม่ขยับหนี แต่ก็ไม่ตอบสนอง
“ถ้าฉันจูบคุณตอนนี้...คุณจะผลักฉันออกมั้ย?”
“...”
เธอเอียงหน้าเข้าใกล้อีกนิด ลมหายใจอุ่นแตะผิวแก้มเขาเบา ๆ
ก่อนที่ริมฝีปากของเธอจะสัมผัสมุมปากของเขาแผ่วเบาราวกลีบดอกไม้ แล้วผละออกอย่างรวดเร็ว
วีนัสถอยหลังไปสองก้าว ยิ้มอย่างภาคภูมิ “ไม่ผลัก…แปลว่าคุณไม่ได้ปฏิเสธ”
“นั่นไม่ใช่การยินยอม” เขาตอบเสียงแหบต่ำ แต่แววตาที่หลบเล็กน้อยกลับมีประกายบางอย่าง
“แต่ก็ไม่ใช่การปฏิเสธ”
ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ เธอก็หยิบร่มสีแดงคันจิ๋วจากกระเป๋า
“ฝนหยุดแล้วค่ะ ฉันกลับก่อนนะคะ” เธอกระพริบตา “ไว้วันจันทร์เจอกันค่ะ คุณธาม”
เขามองเธอเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอเผยออกมา
---
วันจันทร์เช้า บรรยากาศในบริษัทเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมอย่างเคย
ยกเว้นเสียงพูดคุยเบาๆ ระคนตื่นเต้นที่หน้าเคาน์เตอร์ต้อนรับ
วีนัสมาอีกแล้ว
แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แค่ชุดแฟชั่นสีหวานหรือกล่องขนมเท่านั้น
เธอมากับกระเป๋าเป้ใบเล็กและแฟ้มเอกสารในมือ
“วันนี้จะมาฝึกงานค่ะ” เธอบอกกับเลขาธิการด้วยท่าทางจริงจัง
“ขะ…ขอโทษนะคะ?”
“พี่เวหาเซ็นรับรองแล้ว ฉันจะเข้าฝ่ายวิจัย UX หนึ่งเดือนค่ะ”
ข่าวลือแพร่กระจายไปในตึกในไม่ถึงชั่วโมง
เมื่อธามเดินออกจากห้องประชุม เขาก็เจอกับเธอนั่งอยู่ในห้องทดสอบผู้ใช้งาน ใส่แว่นตาเลนส์ใสและชุดลำลองแบบพนักงานทั่วไป ผูกผมขึ้นแบบเรียบร้อยผิดวิสัย
“นี่คุณ...บ้าไปแล้วเหรอ?”
“ไม่ได้บ้าค่ะ แค่ตั้งใจทำความรู้จักกับบริษัทของคุณอย่างลึกซึ้ง” เธอยิ้มหวาน
“คุณมาฝึกงานเพื่ออะไร?”
“เพื่อใกล้คุณค่ะ” เธอพูดตรงๆ จนเขาเงียบไป
เธอไม่อ้อมค้อม ไม่เล่นเกม และไม่หลบตา
ตรงกันข้ามกับผู้หญิงที่เขาเคยรู้จักทุกคน
หลังเลิกงาน เธอยังรอเขาเหมือนเคย คราวนี้มานั่งวาดภาพในแท็บเล็ตดิจิทัล
“นี่ค่ะ” เธอยื่นหน้าจอให้ดู
มันเป็นภาพการ์ตูนเขากับเธอในชุดพนักงาน โดยเขายืนหน้าบึ้ง ส่วนเธอหัวเราะเอียงคอข้างๆ
“ผมหน้าบูดขนาดนี้เลย?”
“จริงค่ะ แต่ยังหล่ออยู่นะ”
เขาอดหัวเราะในลำคอไม่ได้ แล้วกลับมาเก็บท่าทีไว้ดังเดิม
“อย่าให้ผมต้องรายงานพี่คุณว่า คุณมาเล่นไม่เป็นงานที่นี่”
“ลองรายงานดูสิคะ” เธอเอียงคอ “แล้วพี่เวหาจะส่งฉันมาฝึกเพิ่มอีกสองเดือนแน่ ๆ”
ธามส่ายหน้า ก่อนจะเผลอยิ้มอีกครั้ง
เธอรุกอย่างชาญฉลาด ทั้งน่ารัก ทั้งเจ้าเล่ห์
เธอรู้จักจังหวะของเขา และไม่ฝืนจังหวะหัวใจของตัวเอง
บางครั้งเธอก็แกล้งหกล้มหน้าห้องทำงาน
บางครั้งก็วางแก้วกาแฟพร้อมโน้ต "จิบแล้วจะยิ้มได้นะคะ" ไว้ทุกเช้า
เขาไม่เคยให้คำตอบว่าชอบหรือไม่ชอบ แต่สิ่งที่เขาไม่เคยทำก็คือ...ผลักเธอออกจริงจัง
และวีนัสเองก็รู้ดีว่า
หัวใจของเขา...แม้จะเย็นชา
แต่มันไม่ได้ปิดตายอย่างที่เขาคิด
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 14
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments