บ้านหลังนี้มีฉัน…แต่ใจเขามีเธอ
รักที่ไม่เคยเป็นของฉัน
เสียงนาฬิกาแขวนบนผนังเดินผ่านเลขสิบสองไปแล้ว แต่ภายในบ้านยังสว่างไสวราวกับไม่มีใครต้องการพักผ่อน
ขวัญข้าวนั่งอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขก ใส่ชุดนอนผ้าซาตินสีอ่อนที่ดูละมุนละไมตัดกับแววตาเศร้าลึกของเธอ
หน้าตักของเธอมีอัลบั้มภาพเก่า ๆ เล่มหนึ่ง เปิดออกเผยให้เห็นภาพของหญิงสาวและชายหนุ่มในวัยเรียน
รอยยิ้มของเธอในวันนั้นสดใสเหมือนดวงอาทิตย์ ส่วนเขา—ธันวา—ยิ้มเพียงบาง ๆ แต่ก็อบอุ่นมากพอให้เธอหลงเชื่อว่า เขาอาจจะมีใจ
ขวัญข้าว (นางเอก)
ฉันเคยคิดว่า…ถ้าฉันยืนข้างเขานานพอ เขาจะหันมามองฉันสักวัน
ฉันเคยเชื่อ…ว่าความดี ความซื่อสัตย์ และความอดทนจะเปลี่ยนใจคนได้
แต่ความจริงก็คือ…เขาไม่เคยหันมามองเลยตั้งแต่ต้น
เขายืนอยู่ข้างเธอคนนั้น…แม้จะอยู่ในเงา แต่เธอคือคนที่เขาเลือกจะรัก
เสียงรถยนต์ขับเข้ามาจอดที่โรงรถดังขึ้น ขวัญข้าวเงยหน้าจากภาพถ่าย
เธอหายใจลึกหนึ่งครั้ง วางอัลบั้มลงข้างตัว ก่อนจะลุกขึ้นไปต้อนรับเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา
แต่คืนนี้เธอไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอรู้ว่า—ไม่มีอะไรต้องพูดอีกแล้ว
ประตูเปิดออก ธันวาเดินเข้ามาด้วยท่าทีเหนื่อยล้า
กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงบางเบาลอยมากับลม…ไม่ใช่กลิ่นของเธอ ไม่ใช่กลิ่นที่เธอใช้
เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธอครู่หนึ่ง แล้วก็ก้มลงถอดรองเท้าอย่างเงียบงั
ขวัญข้าว (นางเอก)
(เสียงเรียบ) กลับดึกอีกแล้วนะคะ
ธันวา (พระเอก)
(นิ่ง ไม่ตอบ) อืม…มีงาน
เธอไม่ได้ถามว่างานนั้นชื่ออะไร
เพราะคำตอบที่เธอไม่อยากได้ยิน…มันค้างอยู่ในลำคอของเขาทุกคืน
ขวัญข้าว (นางเอก)
ฉันเคยอยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคุณ
แต่ตอนนี้…แค่เป็นส่วนหนึ่งของบ้านนี้ ฉันยังไม่แน่ใจเลยว่าฉันมีตัวตน
เขามองเธอชั่วครู่ แววตานิ่งเฉย
ไม่มีคำปลอบ ไม่มีการอธิบาย มีเพียงความเงียบที่เจ็บยิ่งกว่าเสียงตะโกน
เขาเดินขึ้นบันไดผ่านหน้าเธอไป
เธอยืนนิ่ง มองแผ่นหลังของเขาจนลับสายตา น้ำตาคลอเบ้าแต่ยังไม่ไหล
เธอหันกลับไปหยิบอัลบั้มภาพเล่มนั้นขึ้นมาอีกครั้ง
คราวนี้เธอค่อย ๆ ดึงภาพหนึ่งออกจากแผ่นพลาสติกใส เป็นรูปที่เธอชอบที่สุด—วันที่เขาหันมายิ้มให้เธอในงานรับน้อง
เธอยิ้มอ่อน ๆ อย่างปลงใจ แล้วกระซิบเบา ๆ
ขวัญข้าว (นางเอก)
ฉันคิดถึงผู้ชายในภาพนี้…ไม่ใช่ผู้ชายที่ยืนข้างเธอคนนั้นในวันนี้
มือบางค่อย ๆ ฉีกภาพถ่ายออกช้า ๆ
เสียงกระดาษขาดเบา ๆ แต่มันกลับเหมือนฉีกหัวใจตัวเองไปด้วย
แล้วเธอก็นั่งเงียบ มองเศษภาพตกอยู่บนตัก
เหมือนมองชิ้นส่วนของความหวังที่เธอเคยมี
ขวัญข้าว (นางเอก)
บางที…ความรักก็ไม่ได้วัดที่ใครมาก่อน ใครอยู่ข้าง
แต่ใครอยู่ในใจ…ต่างหากที่สำคัญ
และน่าเศร้าที่ ‘ใจของเขา’ ไม่เคยมีฉันอยู่เลย
เธอเอื้อมมือปิดไฟหัวโต๊ะ ปล่อยให้บ้านทั้งหลังตกอยู่ในความมืดเงียบ
แต่มันก็ยังไม่เงียบเท่าความว่างเปล่าที่อยู่ในใจของเธอ
Comments