บ้านหลังนี้มีฉัน…แต่ใจเขามีเธอ
ในบ้านมีฉัน....ในใจมีเธอ
ขวัญข้าวตื่นเช้ามาพร้อมกับความว่างเปล่าอีกวัน
โซฟาตัวยาวริมหน้าต่างยังมีรอยบุ๋มจากคนนอนเมื่อคืน แต่คนคนนั้นไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว
เธอลุกจากเตียง เดินลงมาชั้นล่างด้วยชุดคลุมสีครีม
กลิ่นกาแฟลอยมาตามลม แต่เธอไม่ได้เป็นคนชง
และก็ไม่ใช่แม่บ้านคนไหนในบ้านด้วย…
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังมาจากสวนด้านข้างบ้าน
เธอเดินตามเสียงไป จนได้เห็นภาพที่เหมือนตบหน้าเธอเบา ๆ แต่เจ็บลึกจนถึงใจ
ลลิน—หญิงสาวรูปร่างเพรียว ผิวขาวจัด แต่งตัวเรียบแต่หรู นั่งยิ้มอยู่ตรงม้านั่งไม้ กับชายผู้เป็น "สามีของเธอ"
ธันวา (พระเอก)
(ยื่นแก้วกาแฟให้) “เธอควรจะกลับก่อนที่ใครจะลงมานะลลิน”
ลลิน (เมียน้อย)
(หัวเราะเบา) “คุณไม่เคยกลัวใครอยู่แล้วนี่คะ…หรือกลัวเมียในนามคนนั้น?”
ธันวา (พระเอก)
(นิ่ง) “อย่าพูดถึงเธอแบบนั้น”
ขวัญข้าวยืนนิ่งอยู่มุมหนึ่งของประตู เธอไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แต่เธอไม่กล้าขัดจังหวะ ไม่กล้าเดินเข้าไป ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ๆ
เธอยืนอยู่ตรงนี้—ในบ้านของตัวเอง
ในสถานะ “ภรรยา” อย่างถูกต้อง
แต่ไม่มีใครปฏิบัติกับเธอเหมือนคนที่มีตัวตน
เมื่อทั้งคู่แยกย้าย ธันวาเดินกลับเข้ามาในบ้าน เจอสายตาของขวัญข้าวที่รออยู่เงียบ ๆ
ขวัญข้าว (นางเอก)
(เสียงเรียบ) “กาแฟเช้านี้…หอมดีนะคะ”
ธันวาชะงักนิดหนึ่ง แต่ไม่พูดอะไร
ขวัญข้าว (นางเอก)
คุณควรระวังนะคะ บ้านนี้กล้องวงจรปิดเยอะ…แต่ที่เยอะกว่าคือ ‘สายตาคนเป็นเมีย’ ที่จับได้ทุกความรู้สึก
ขวัญข้าว (นางเอก)
(ถอนหายใจ) “ขวัญ…อย่าเริ่ม”
ธันวา (พระเอก)
(เสียงนิ่งกว่าเดิม) ฉันไม่ได้เริ่ม…ฉันอยู่ตรงนี้มาตลอด…คนที่เริ่มคือคุณ กับเธอคนนั้น
เธอหันหลัง เดินจากไปช้า ๆ
เงาของภรรยาในบ้านใหญ่…ดูเล็กลงทุกที
เพราะหัวใจของสามีดันไปอยู่กับอีกคน ที่เดินจากประตูสวนหลังบ้านเมื่อครู่
บ้านหลังนี้มีเธอ…อยู่ทุกมุม
แต่ในใจเขา ไม่มีที่ว่างให้เธอเลย
Comments