บ้านหลังนี้มีฉัน…แต่ใจเขามีเธอ
ห้องห่อที่ว่างเปล่า
ขวัญข้าวยืนมองภาพตัวเองในกระจกเงา ชุดเจ้าสาวสีงาช้างถูกถอดออกอย่างเรียบร้อย แขวนไว้บนราวไม้เนื้อดี แต่หัวใจของเธอกลับเหมือนถูกโยนทิ้งไว้ข้างหลังตั้งแต่ช่วงบ่ายที่ไม่มีงานแต่ง ไม่มีแขก ไม่มีอะไรเลยนอกจากชื่อของเธอกับเขาบนทะเบียนสมรส
ไฟห้องนอนใหญ่สลัวลง เหลือเพียงแสงจากโคมไฟหัวเตียงที่ทำให้บรรยากาศในห้องหอดูว่างเปล่าอย่างน่ากลัว
เสียงประตูเปิดเบา ๆ ก่อนที่ ธันวา จะก้าวเข้ามาในชุดเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็ค เขาไม่มองเธอ ไม่พูด ไม่กล่าวคำใด
ขวัญข้าว (นางเอก)
(เสียงเบา) “คุณจะไม่พูดอะไรเลยเหรอคะ…วันนี้เรากลายเป็นสามีภรรยากันแล้วนะ”
ธันวาหยุดยืนหน้าต่าง มองออกไปยังท้องฟ้ามืดสนิท
ธันวา (พระเอก)
“ผมเหนื่อย…ขอพักได้ไหม”
ขวัญข้าว (นางเอก)
(กลืนน้ำลาย ฝืนยิ้ม) “ค่ะ…ฉันไม่รบกวน”
เธอหันหลังกลับไปที่เตียง ก้มหน้าคลุมผ้าห่มสีเทาเข้มไว้จนถึงคาง ไม่แม้แต่จะปริปากถามว่าเขาจะนอนที่ไหน
ธันวาหยิบหมอนสำรองกับผ้าห่มผืนบางจากตู้เสื้อผ้าไปวางที่โซฟา เขาทรุดตัวลงนั่งโดยไม่หันมามองเจ้าสาวของเขาแม้แต่น้อย
ขวัญข้าว (นางเอก)
(ในใจ)
“นี่สินะ…ชีวิตหลังแต่งงานของผู้หญิงที่ได้แค่ ‘ชื่อเมีย’ แต่ไม่ได้ ‘หัวใจผัว’ เลย…”
น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงเปื้อนหมอน เธอไม่สะอื้น ไม่ส่งเสียง มีเพียงความเงียบที่ดังที่สุดในห้องนี้
ธันวาเองก็หลับตา แต่ไม่ได้หลับจริง เขายังรู้สึกถึงเสียงลมหายใจสั่นของผู้หญิงอีกฝั่งของห้อง และรู้ว่าเธอเจ็บแค่ไหน แต่เขาเลือกจะไม่พูดอะไร…เพราะพูดไปก็ยิ่งผิด
เมื่อเช้ามีแต่ชื่อบนกระดาษ
คืนนี้มีแต่ร่างสองร่าง…แต่ไม่มีคำว่าคู่ชีวิต
Comments