กำเนิดใหม่

“ตูบ..ตับ..ผั๊วะ..ตุบๆๆๆตับๆๆๆ”

ตีรันฟันแทงต่อสู้ ผมคือขาใหญ่เป็นมาเฟียมาตั้งแต่จำความได้นี่คือความฝันของผมว่าจะเป็นเจ้าพ่อที่ยิ่งใหญ่ที่ใครๆก็ต้องเกรงขามแต่ผมไม่เคยระรานใครไม่เคยปล้นฆ่าใครมีอาชีพ คุ้มครองชาวบ้านที่ทำมาหากินในย่านนี้รายได้ก็มาจากการเก็บค่าคุ้มครองผมไม่ทำสิ่งผิดกฎหมายแค่เก็บค่าคุ้มครองก็รวยแล้ว ผมก่อตั้งแก๊ง ของผมขึ้นมาจากแก๊งเล็กๆจนตอนนี้เติบโต ใหญ่ขึ้นชื่อเสียงดังกระฉ่อนไปทั่วเพราะความยิ่งใหญ่และอิทธิพลนี่แหละทำเราศัตรู ต้องการจะโค่นล้มแก๊งของผมให้ได้ หลายต่อหลายครั้งที่ผมเกือบเอาชีวิตไม่รอดทั้งปืน ทั้งมีดและไม้ผมถูกลอบฆ่ามาหลายต่อหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่เคย มีใครล้มผมลงได้ยิ่งรอดตายมาได้ชื่อเสียงและอิทธิพลก็ยิ่งใหญ่คับฟ้า

“ เก็บมันไว้ไม่ได้แล้วจัดการมันอย่าให้รอด ไอ้..คิมมันจา”

คิมมันจาใช่ผมคือคิมมันจาเจ้าพ่อสายโหดในย่าน นี่ลูกน้องของผมมีมากมายมิตรสหายก็เยอะเเต่ศัตรูก็เยอะเช่นกันไปทางไหนก็ต้องพกปืนพกมีดอาวุธครบมือ อย่างกับไปรบ ลูกน้องตามไปเป็นร้อยแต่ไม่ว่าจะระวังตัวขนาดไหน ก็ต้องเพลี่ยงพล้ำเข้าสักวัน ก็วันนี้แหละ…

“ ปัง..ปัง..ปัง..”

เมื่อ เสียงปืนสิ้นสุดลงสติสัมปชัญญะของผม คิม..มัน..จา..ก็จบสิ้นลงเช่นกัน ผมฟื้นคืนสติขึ้นมา ที่แท้ผมยังไม่ตายน่ะเอง ก็บอกแล้วว่าไม่มีใครฆ่าผมได้ ปืนแค่นี้ทำอะไรคนอย่างผมไม่ได้หรอก แต่เอ๊ะ..? นี่มันชุดห่าอะไรวะเนี่ย รุงรัง ชุดโรงพยาบาลหรอ? ผมมานอนอยู่ที่นี่ได้อย่างไรนะ สงสัย ลูกน้องของผมคงส่งผมเข้าโรงพยาบาลได้ทันแต่เอ๊ะ…? แปลกจัง ผมเพิ่งโดนยิงมาแต่ผมไม่รู้สึกอะไรเลยไม่เจ็บเลยสักนิด แล้วไอ้ชุดสีเขียวรุงรังนี้มันคืออะไรวะ ?ผมมองไปรอบๆห้องมันคืออะไร โรงพยาบาลอะไรลักษณะ เหมือนกับ บ้านโบราณ ที่เขาถ่ายทำ ซีรี่ย์แนวย้อนยุค ชุดที่ผมสวมใส่ ก็เป็นเช่นนั้น หรือว่าโรงพยาบาล จะจัดงาน อะไรกันแน่ ขณะที่ผม กำลังงุนงงกับสิ่งรอบๆตัว ของผมอยู่นั้น

“หัวหน้าขันที ชเวอินแจ ฝ่าบาทเรียกพบ”

ผมมองตามเสียงไปก็เห็นชายชุดสีเขียวเข้มสวมหมวกโบราณสีดำชุดเหมือนกับชุดขันทีสมัยโชซอน ยังไงยังงั้น ชายชุดเขียวผู้นั้นจับแขนผม แล้ว เดินไปไหนสักที่ หนึ่ง พอมาถึงที่หมาย เฮ้ย… อะไรวะ หรือว่าผมตายไปแล้ว หรือนี่คือภาพลวงตา ผมมายืนอยู่ในยุคโชซอนจริงๆหรือนี่ หน้าบ้าน โอ๊ยหน้าห้อง ช่างแม่ง.. จะเรียกอะไรก็ช่าง ชายชุดเขียวดึงผมเข้าไปในห้องนั้น ชายหนุ่มรูปงาม หล่อเข้มดูภูมิฐานสวมชุดโบราณสีแดง ที่ปักด้วยดิ้นสีทองเป็นลวดลายมังกร

“ ท่านหัวหน้าขันที ชเวอินแจ วันนี้ท่านเป็นอะไรเนี่ย หมอบลงสิ”

“ไม่ต้องขันที บี อก เจ้าออกไปได้แล้วข้ามีเรื่องต้องปรึกษาท่านคันที่ชเวอินแจสักหน่อย”

“จะมาค่ะ ทูนหัวของบ่าว”

“ เจ้าเคืองข้าเหรอ ข้าขอโทษนะเจ้า หากว่าข้าทำอันใดผิดใจเจ้าข้าขออภัย พูดกับข้าดีๆหน่อย อย่าทำเป็นมึนตึงเช่นนี้ หัวใจของข้ามันร่ำร้องเรียกเจ้า ทุกพลา”

เชียแล้วนี่มันอะไรกันวะ ชายหนุ่มรูปงามคนนั้น เดิน ย่าง 3 ขุมเข้ามาหาผม ภายในใจคิดว่า ถ้าเขามาทำอะไรกูกูต่อยแน่ แต่ร่างกายของชายคนนั้น ดูสมาร์ท และใหญ่โตกว่าผมเยอะ เลย ปกติตัวผมใหญ่และบึกบึนกว่านี้นะ เพียงแค่ ผมปล่อยหมัดออกไปมือใหญ่ก็จับและรั้งผมไว้ แล้วเหวี่ยงผมลงที่นอนนุ่มนุ่ม ชุดสีแดงลายมังกรถูกปลดออกแล้วร่างใหญ่ของเขา เข้ามาทับบนร่างของผม โอ้…ไม่นะ ทำไมเรี่ยวแรงและพละกำลังหายไปไหนหมด ทำไมผมดูอ้อนแอ้น แบบนี้นะ ไอ้หน้าหล่อนั่น มัน ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ไม่..ไม่..ไม่.. ริมฝีปากและลมอุ่นๆจากปลายจมูกโด่งคมสันนั้น โอ้.. ไม่นะ ทำไมร่างกายของผมมันตอบสนองไอ้บ้านี่ทำยังไงดีผมเป็นชายแท้นะผมชอบผู้หญิงนะเว้ย ริมฝีปาก ของเขา ซุกไซ้ซอกคอ ของผม มือใหญ่ รูปไล้ไปทั่วร่างของผม

“ ฝ่าบาท พระสนมเอก ขอเข้าพบพะยะค่ะ”

อุ้ย…โล่งอกไปทีมีคนมาช่วยไว้ทันแต่เอ๊ะพระสนมเอกนี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย

“เจ้าแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วออกไปก่อน “ ผมเดินผ่าน กับสาวสวยนายชุดฮันบกผ้าไหมอย่างดีปักลาย ดอกโบตั๋นสวยงดงาม ก่อนที่จะเข้าไปในห้องของชาย หนุ่มคนนั้นเธอมองผมด้วยหางตาแล้วก็สะบัดหน้านี้ ไปเหมือนไม่พอใจหรือเกลียดผมอน่างนั่นแหละ ผมยังคงแปลกใจกับร่างกายของผมว่าทำไมมันดูอ้อนแอ้นแขนขาเล็กยังกะผู้หญิง

“คุณครับ ห้องน้ำอยู่ไหนครับ?”

“ ท่านหัวหน้าขันที ชเว พูดอะไรแปลกๆห้องน้ำคืออะไรหรือว่าท่านหิวน้ำ น้ำในหอพักของท่านก็มี นี่ขอรับ”

“ คือผมปวดฉี่”

“อะไรคือปวดฉี่”

“ ก็ฉี่ที่ออก มาจากร่างกายเป็นน้ำน่ะ เข้าใจมั้ย?”

ผมพยายามสื่อสารแต่ก็ไม่รู้เรื่องเลยนี่มันอะไรที่นี่ที่ไหน?

“ อ๋อ ท่านทวดดเบาหรอ? ปวดเบาก็หลังหอพักมีห้องปลดเบาปลดดหนักอยู่นะ ขอรับ”

“ ขอบคุณครับ”

“ท่านชเวพูดอะไรไม่เข้าใจ ท่านหัวหน้า ขันทีผิดปกติ วันนี้ท่านเป็นอันได ทำไมท่านเดินอย่างกับอันธพาล หรือว่าภูติผีจะเข้าสิง”

“เจอแล้ว ห้องปลดทุกข์ ที่ว่า อุ๊บ… อ้วก.. โอ้ยเหม็นนี่มันยุคไหนวะเนี้ย”

ภายในห้องปลดทุกข์ที่ว่านี้มีห้อง กั้นมิดชิดก็จริงแต่มีหลุมใหญ่ซึ่งมีแค่ไม้กระดานวางไว้ให้คนนั่งบนกระดานแล้วก็ถ่ายลงไปในนั้นโอ้ยเหม็น ช่างเถอะผมแค่มาที่นี่ ผมเปิดผ้าที่มันรุงรัง พยายามจะงัดมังกรของผมออกมา แต่…แต่…มังกรผมหาย.. ม่ายยยยนะ… มังกรที่เคยผงาดสู่ชูชันแสนน่ารักของผมมันหายไปไม่เหลือแม้แต่ตอฉี่ก็แสนลำบากนี่กูต้องนั่งฉี่อย่างกับผู้หญิงเลย หรือ ผมต้องรู้ให้ได้ว่า ผมกำลังเจอกับอะไรอยู่ กระจก ผมต้อง เห็นหน้าตาของตัวเองให้ได้ เพราะผมรู้แล้วว่า ร่างกายนี้มันไม่ใช่ของผมเลย แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ผมมาอยู่ในร่างของใคร หรือว่าผมตายไปแล้ว วิญญาณผมมาสิงอยู่ในร่างของคนคนนี้ภายในห้อง เล็กๆ สำหรับ พักผ่อน ผมมองไปรอบๆ เพื่อหากระจก แต่ก็ไม่มีภายในห้อง นอกจากมีหีบใส่เสื้อผ้าที่พับไว้ อย่างเรียบร้อย ก็ไม่มีอะไร

“ท่าน หัวหน้าขันทีชเวอินแจเจ้าคะ หาสิ่งใดอยู่หรือเจ้าคะ”

“ กระจกครับ มีกระจกไหมครับ?”

“ ท่านพูดถึงสิ่งใดเจ้าค่ะ”

“ ฟังผมไม่รู้เรื่องเหรอ?กระจกเอาไว้ส่องเวลาที่อยากเห็นหน้านะ”

“ อ๋อ คันฉ่องเอาไส้ส่อง”

“นั่นแหละอะไรก็ได้ผมอยากเห็นหน้าของตัวเองหามาให้ที”

หญิงสาวสวมชุดแปลกๆเหมือนกับ ชุด นาง ในรับใช้ในวังสมัยก่อนเดินมาหา ผม แล้วยื่นกระจกให้เมื่อผมส่องกระจกเท่านั้น โอ้..!..ม่าย… ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา หนวดเคราก็ไม่มี นี่มันผู้ชายจริงหรือเปล่าวะเนี่ย ใบหน้าสวยสดงดงามราวกับผู้หญิงเรือนร่างอรชรอ้อนแอ่น ขาด สอง อย่างที่ไม่ใช่ผู้หญิงก็คือเนื้อนุ่ม สอง ก้อนกับกลีบสวรรค์

“ คุณครับ ขอถามหน่อยนะครับนี่ปีอะไรและยุคอะไร?”

“ ท่านพูดสิ่งใดข้าไม่เข้าใจแต่ยุคสมัยนี้คือโชซอล”ผมช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน

“ ท่านชเวอินแจ ท่านเป็นอะไร ท่านป่วยแน่ๆข้าจะไปตามหมอมาให้นะเจ้าคะ”

ใช่แล้วมันไม่น่าจะเป็นการอำกันเล่นๆหรอกเพราะผมอยู่ในร่างขันที ที่ชื่อชเวอินแจ และที่สำคัญทันทีผู้นี้ก็เป็นเมียลับลับของพระราชาด้วย โอ้ย… หัวจะปวด… กู เจ้าพ่อมาเฟียร่างบึกบึน มีแต่สาวๆมารุมล้อมตอนนี้ต้องมาเป็นเมียลับ ยุคสมัยนี้เขาคงไม่ยอมรับเรื่องเพศที่ 3 แน่เลยแล้วกูจะรอด เงื้อมือของพระราชาได้อย่างไรล่ะต้องโดนตุ๋ยทุกวันแค่คิดก็ฟิน… โอ๊ย… ขนลุก… แต่ทำไมร่างกายของไอ้ขันทีคนนี้ มันตอบสนอง การเล้าโลม นั้น พากูฟินไปด้วยเลยไม่ได้แล้ว ข้า คิมมันจา มาเฟียชื่อดัง ใครๆก็เกรงขาม แต่ในยุคนี้กูทำไรไม่ได้เลย ลูกน้องและอำนาจก็ไม่มี ใช้ชีวิตอยู่อย่างไรในยุคนี้ว่ะเนี่ย

“ ท่านทันทีชเวอินแจ ฝ่าบาททรงเรียกหาเจ้าค่ะ”

“ อีกแล้ว… ตายห่าละ…”

คราวนี้ไม่รอดแน่ ทำไงดี… ทำอย่างไรดี บั้นท้ายกูระบมแน่คืนนี้

“ ท่านชเวอินแจ มัวทำสิ่งใดอยู่ เจ้าค่ะ เดี๋ยวฝ่าบาทจะทรงกริ้วนะเจ้าคะ”

ผมจำเป็นต้องเดินตาม นางในรับใช้คนนั้น ไปจนถึง ตำหนักของฝ่าบาทที่ใครๆเรียกกัน ผมเดินเข้าไปในตำหนัก ยังหวาดหวั่น เกิดมายังไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรขนาดนี้เลย กลัวใจตัวเอง กลัวความรู้สึกของเจ้าของ ร่างนี้ ร่างของเจ้าขันที ชเวอินแจท มันจะหล่อหลอมหัวใจความเป็นชายแท้ของผมให้มีความรู้สึกชอบการมีความสัมพันแบบชายรักชายหรือเปล่า?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***