“ตูบ..ตับ..ผั๊วะ..ตุบๆๆๆตับๆๆๆ”

ตีรันฟันแทงต่อสู้ ผมคือขาใหญ่เป็นมาเฟียมาตั้งแต่จำความได้นี่คือความฝันของผมว่าจะเป็นเจ้าพ่อที่ยิ่งใหญ่ที่ใครๆก็ต้องเกรงขามแต่ผมไม่เคยระรานใครไม่เคยปล้นฆ่าใครมีอาชีพ คุ้มครองชาวบ้านที่ทำมาหากินในย่านนี้รายได้ก็มาจากการเก็บค่าคุ้มครองผมไม่ทำสิ่งผิดกฎหมายแค่เก็บค่าคุ้มครองก็รวยแล้ว ผมก่อตั้งแก๊ง ของผมขึ้นมาจากแก๊งเล็กๆจนตอนนี้เติบโต ใหญ่ขึ้นชื่อเสียงดังกระฉ่อนไปทั่วเพราะความยิ่งใหญ่และอิทธิพลนี่แหละทำเราศัตรู ต้องการจะโค่นล้มแก๊งของผมให้ได้ หลายต่อหลายครั้งที่ผมเกือบเอาชีวิตไม่รอดทั้งปืน ทั้งมีดและไม้ผมถูกลอบฆ่ามาหลายต่อหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่เคย มีใครล้มผมลงได้ยิ่งรอดตายมาได้ชื่อเสียงและอิทธิพลก็ยิ่งใหญ่คับฟ้า

“ เก็บมันไว้ไม่ได้แล้วจัดการมันอย่าให้รอด ไอ้..คิมมันจา”

คิมมันจาใช่ผมคือคิมมันจาเจ้าพ่อสายโหดในย่าน นี่ลูกน้องของผมมีมากมายมิตรสหายก็เยอะเเต่ศัตรูก็เยอะเช่นกันไปทางไหนก็ต้องพกปืนพกมีดอาวุธครบมือ อย่างกับไปรบ ลูกน้องตามไปเป็นร้อยแต่ไม่ว่าจะระวังตัวขนาดไหน ก็ต้องเพลี่ยงพล้ำเข้าสักวัน ก็วันนี้แหละ…

“ ปัง..ปัง..ปัง..”

เมื่อ เสียงปืนสิ้นสุดลงสติสัมปชัญญะของผม คิม..มัน..จา..ก็จบสิ้นลงเช่นกัน ผมฟื้นคืนสติขึ้นมา ที่แท้ผมยังไม่ตายน่ะเอง ก็บอกแล้วว่าไม่มีใครฆ่าผมได้ ปืนแค่นี้ทำอะไรคนอย่างผมไม่ได้หรอก แต่เอ๊ะ..? นี่มันชุดห่าอะไรวะเนี่ย รุงรัง ชุดโรงพยาบาลหรอ? ผมมานอนอยู่ที่นี่ได้อย่างไรนะ สงสัย ลูกน้องของผมคงส่งผมเข้าโรงพยาบาลได้ทันแต่เอ๊ะ…? แปลกจัง ผมเพิ่งโดนยิงมาแต่ผมไม่รู้สึกอะไรเลยไม่เจ็บเลยสักนิด แล้วไอ้ชุดสีเขียวรุงรังนี้มันคืออะไรวะ ?ผมมองไปรอบๆห้องมันคืออะไร โรงพยาบาลอะไรลักษณะ เหมือนกับ บ้านโบราณ ที่เขาถ่ายทำ ซีรี่ย์แนวย้อนยุค ชุดที่ผมสวมใส่ ก็เป็นเช่นนั้น หรือว่าโรงพยาบาล จะจัดงาน อะไรกันแน่ ขณะที่ผม กำลังงุนงงกับสิ่งรอบๆตัว ของผมอยู่นั้น

“หัวหน้าขันที ชเวอินแจ ฝ่าบาทเรียกพบ”

ผมมองตามเสียงไปก็เห็นชายชุดสีเขียวเข้มสวมหมวกโบราณสีดำชุดเหมือนกับชุดขันทีสมัยโชซอน ยังไงยังงั้น ชายชุดเขียวผู้นั้นจับแขนผม แล้ว เดินไปไหนสักที่ หนึ่ง พอมาถึงที่หมาย เฮ้ย… อะไรวะ หรือว่าผมตายไปแล้ว หรือนี่คือภาพลวงตา ผมมายืนอยู่ในยุคโชซอนจริงๆหรือนี่ หน้าบ้าน โอ๊ยหน้าห้อง ช่างแม่ง.. จะเรียกอะไรก็ช่าง ชายชุดเขียวดึงผมเข้าไปในห้องนั้น ชายหนุ่มรูปงาม หล่อเข้มดูภูมิฐานสวมชุดโบราณสีแดง ที่ปักด้วยดิ้นสีทองเป็นลวดลายมังกร

“ ท่านหัวหน้าขันที ชเวอินแจ วันนี้ท่านเป็นอะไรเนี่ย หมอบลงสิ”

“ไม่ต้องขันที บี อก เจ้าออกไปได้แล้วข้ามีเรื่องต้องปรึกษาท่านคันที่ชเวอินแจสักหน่อย”

“จะมาค่ะ ทูนหัวของบ่าว”

“ เจ้าเคืองข้าเหรอ ข้าขอโทษนะเจ้า หากว่าข้าทำอันใดผิดใจเจ้าข้าขออภัย พูดกับข้าดีๆหน่อย อย่าทำเป็นมึนตึงเช่นนี้ หัวใจของข้ามันร่ำร้องเรียกเจ้า ทุกพลา”

เชียแล้วนี่มันอะไรกันวะ ชายหนุ่มรูปงามคนนั้น เดิน ย่าง 3 ขุมเข้ามาหาผม ภายในใจคิดว่า ถ้าเขามาทำอะไรกูกูต่อยแน่ แต่ร่างกายของชายคนนั้น ดูสมาร์ท และใหญ่โตกว่าผมเยอะ เลย ปกติตัวผมใหญ่และบึกบึนกว่านี้นะ เพียงแค่ ผมปล่อยหมัดออกไปมือใหญ่ก็จับและรั้งผมไว้ แล้วเหวี่ยงผมลงที่นอนนุ่มนุ่ม ชุดสีแดงลายมังกรถูกปลดออกแล้วร่างใหญ่ของเขา เข้ามาทับบนร่างของผม โอ้…ไม่นะ ทำไมเรี่ยวแรงและพละกำลังหายไปไหนหมด ทำไมผมดูอ้อนแอ้น แบบนี้นะ ไอ้หน้าหล่อนั่น มัน ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ไม่..ไม่..ไม่.. ริมฝีปากและลมอุ่นๆจากปลายจมูกโด่งคมสันนั้น โอ้.. ไม่นะ ทำไมร่างกายของผมมันตอบสนองไอ้บ้านี่ทำยังไงดีผมเป็นชายแท้นะผมชอบผู้หญิงนะเว้ย ริมฝีปาก ของเขา ซุกไซ้ซอกคอ ของผม มือใหญ่ รูปไล้ไปทั่วร่างของผม

“ ฝ่าบาท พระสนมเอก ขอเข้าพบพะยะค่ะ”

อุ้ย…โล่งอกไปทีมีคนมาช่วยไว้ทันแต่เอ๊ะพระสนมเอกนี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย

“เจ้าแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วออกไปก่อน “ ผมเดินผ่าน กับสาวสวยนายชุดฮันบกผ้าไหมอย่างดีปักลาย ดอกโบตั๋นสวยงดงาม ก่อนที่จะเข้าไปในห้องของชาย หนุ่มคนนั้นเธอมองผมด้วยหางตาแล้วก็สะบัดหน้านี้ ไปเหมือนไม่พอใจหรือเกลียดผมอน่างนั่นแหละ ผมยังคงแปลกใจกับร่างกายของผมว่าทำไมมันดูอ้อนแอ้นแขนขาเล็กยังกะผู้หญิง

“คุณครับ ห้องน้ำอยู่ไหนครับ?”

“ ท่านหัวหน้าขันที ชเว พูดอะไรแปลกๆห้องน้ำคืออะไรหรือว่าท่านหิวน้ำ น้ำในหอพักของท่านก็มี นี่ขอรับ”

“ คือผมปวดฉี่”

“อะไรคือปวดฉี่”

“ ก็ฉี่ที่ออก มาจากร่างกายเป็นน้ำน่ะ เข้าใจมั้ย?”

ผมพยายามสื่อสารแต่ก็ไม่รู้เรื่องเลยนี่มันอะไรที่นี่ที่ไหน?

“ อ๋อ ท่านทวดดเบาหรอ? ปวดเบาก็หลังหอพักมีห้องปลดเบาปลดดหนักอยู่นะ ขอรับ”

“ ขอบคุณครับ”

“ท่านชเวพูดอะไรไม่เข้าใจ ท่านหัวหน้า ขันทีผิดปกติ วันนี้ท่านเป็นอันได ทำไมท่านเดินอย่างกับอันธพาล หรือว่าภูติผีจะเข้าสิง”

“เจอแล้ว ห้องปลดทุกข์ ที่ว่า อุ๊บ… อ้วก.. โอ้ยเหม็นนี่มันยุคไหนวะเนี้ย”

ภายในห้องปลดทุกข์ที่ว่านี้มีห้อง กั้นมิดชิดก็จริงแต่มีหลุมใหญ่ซึ่งมีแค่ไม้กระดานวางไว้ให้คนนั่งบนกระดานแล้วก็ถ่ายลงไปในนั้นโอ้ยเหม็น ช่างเถอะผมแค่มาที่นี่ ผมเปิดผ้าที่มันรุงรัง พยายามจะงัดมังกรของผมออกมา แต่…แต่…มังกรผมหาย.. ม่ายยยยนะ… มังกรที่เคยผงาดสู่ชูชันแสนน่ารักของผมมันหายไปไม่เหลือแม้แต่ตอฉี่ก็แสนลำบากนี่กูต้องนั่งฉี่อย่างกับผู้หญิงเลย หรือ ผมต้องรู้ให้ได้ว่า ผมกำลังเจอกับอะไรอยู่ กระจก ผมต้อง เห็นหน้าตาของตัวเองให้ได้ เพราะผมรู้แล้วว่า ร่างกายนี้มันไม่ใช่ของผมเลย แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ผมมาอยู่ในร่างของใคร หรือว่าผมตายไปแล้ว วิญญาณผมมาสิงอยู่ในร่างของคนคนนี้ภายในห้อง เล็กๆ สำหรับ พักผ่อน ผมมองไปรอบๆ เพื่อหากระจก แต่ก็ไม่มีภายในห้อง นอกจากมีหีบใส่เสื้อผ้าที่พับไว้ อย่างเรียบร้อย ก็ไม่มีอะไร

“ท่าน หัวหน้าขันทีชเวอินแจเจ้าคะ หาสิ่งใดอยู่หรือเจ้าคะ”

“ กระจกครับ มีกระจกไหมครับ?”

“ ท่านพูดถึงสิ่งใดเจ้าค่ะ”

“ ฟังผมไม่รู้เรื่องเหรอ?กระจกเอาไว้ส่องเวลาที่อยากเห็นหน้านะ”

“ อ๋อ คันฉ่องเอาไส้ส่อง”

“นั่นแหละอะไรก็ได้ผมอยากเห็นหน้าของตัวเองหามาให้ที”

หญิงสาวสวมชุดแปลกๆเหมือนกับ ชุด นาง ในรับใช้ในวังสมัยก่อนเดินมาหา ผม แล้วยื่นกระจกให้เมื่อผมส่องกระจกเท่านั้น โอ้..!..ม่าย… ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา หนวดเคราก็ไม่มี นี่มันผู้ชายจริงหรือเปล่าวะเนี่ย ใบหน้าสวยสดงดงามราวกับผู้หญิงเรือนร่างอรชรอ้อนแอ่น ขาด สอง อย่างที่ไม่ใช่ผู้หญิงก็คือเนื้อนุ่ม สอง ก้อนกับกลีบสวรรค์

“ คุณครับ ขอถามหน่อยนะครับนี่ปีอะไรและยุคอะไร?”

“ ท่านพูดสิ่งใดข้าไม่เข้าใจแต่ยุคสมัยนี้คือโชซอล”ผมช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน

“ ท่านชเวอินแจ ท่านเป็นอะไร ท่านป่วยแน่ๆข้าจะไปตามหมอมาให้นะเจ้าคะ”

ใช่แล้วมันไม่น่าจะเป็นการอำกันเล่นๆหรอกเพราะผมอยู่ในร่างขันที ที่ชื่อชเวอินแจ และที่สำคัญทันทีผู้นี้ก็เป็นเมียลับลับของพระราชาด้วย โอ้ย… หัวจะปวด… กู เจ้าพ่อมาเฟียร่างบึกบึน มีแต่สาวๆมารุมล้อมตอนนี้ต้องมาเป็นเมียลับ ยุคสมัยนี้เขาคงไม่ยอมรับเรื่องเพศที่ 3 แน่เลยแล้วกูจะรอด เงื้อมือของพระราชาได้อย่างไรล่ะต้องโดนตุ๋ยทุกวันแค่คิดก็ฟิน… โอ๊ย… ขนลุก… แต่ทำไมร่างกายของไอ้ขันทีคนนี้ มันตอบสนอง การเล้าโลม นั้น พากูฟินไปด้วยเลยไม่ได้แล้ว ข้า คิมมันจา มาเฟียชื่อดัง ใครๆก็เกรงขาม แต่ในยุคนี้กูทำไรไม่ได้เลย ลูกน้องและอำนาจก็ไม่มี ใช้ชีวิตอยู่อย่างไรในยุคนี้ว่ะเนี่ย

“ ท่านทันทีชเวอินแจ ฝ่าบาททรงเรียกหาเจ้าค่ะ”

“ อีกแล้ว… ตายห่าละ…”

คราวนี้ไม่รอดแน่ ทำไงดี… ทำอย่างไรดี บั้นท้ายกูระบมแน่คืนนี้

“ ท่านชเวอินแจ มัวทำสิ่งใดอยู่ เจ้าค่ะ เดี๋ยวฝ่าบาทจะทรงกริ้วนะเจ้าคะ”

ผมจำเป็นต้องเดินตาม นางในรับใช้คนนั้น ไปจนถึง ตำหนักของฝ่าบาทที่ใครๆเรียกกัน ผมเดินเข้าไปในตำหนัก ยังหวาดหวั่น เกิดมายังไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรขนาดนี้เลย กลัวใจตัวเอง กลัวความรู้สึกของเจ้าของ ร่างนี้ ร่างของเจ้าขันที ชเวอินแจท มันจะหล่อหลอมหัวใจความเป็นชายแท้ของผมให้มีความรู้สึกชอบการมีความสัมพันแบบชายรักชายหรือเปล่า?

“พวกเจ้าออกไปก่อนข้ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษาขันทีชเวสักหน่อย…. เจ้าโกรธข้าหรือไม่ที่ขาไล่เจ้าออกไปหากมีใครล่วงรู้ความสัมพันธ์ของ เราทั้ง สอง เจ้าจะไม่ปลอดภัยอาจจะโดนแห่ประจานรอบเมืองทำให้เจ้าได้อับอาย แต่เจ้าเจ้าไม่ต้องกลัวข้าจะปกป้องเจ้าเองขอแค่ให้เจ้ามาอยู่กับข้า ในห้องทำงานนี้ทุกวัน เพราะที่นี่คือห้องหอของเรา”

“ ผม.. กระผม.. เอ่อ”

พูดอะไรดีวะ คำราชาศัพท์ก็ไม่ค่อยจะรู้ ผมคิดอยู่ในใจ

“ เจ้ามิต้องพูดกะไร้ดอกเสียเวลา เรามาต่อจากตอนนั้นกันเถอะ”

“ โอ้วมายก๊อด…” สงสัยจะไม่รอดแล้ว ตรู แขนใหญ่กำยำของฝ่าบาทรวบร่างเล็กของผมเข้าไป จุมพิตที่หนักหน่วงและเร่าร้อน อ่า.. อีกแล้วทำไมร่างกายนี้ตอบสนองอีกแล้ว.. เสื้อผ้าชุดหนา หลุดออกจากร่างตอนไหน ไม่รู้ มารู้ตัวอีกที.. ม่ายยย.. ขา.. ขา.. หุบดิวะบังคับมันไม่ได้เลยสิ่งที่มันชูชันอยู่ตรงหน้า….อ่า.. อยากกินอยากดูดเหลือเกิน… ไม่..ไม่..ไม่. เหมือนในร่างนี้ ไม่ได้มีวิญญาณผมอยู่ เสียงผู้เดียว แต่มันยังมี วิญญาณของชเวอินแจอยู่ด้วย เพราะผมไม่สามารถบังคับร่างกายได้ เหมือนแค่มาอาศัยร่างของเขาอยู่เท่านั้น..

“สวบ… อ่า… ดีจัง.. เจ้าช่างรู้ใจข้าเสียจริง เจ้ากวางน้อยของข้า.. อืม… อ่า.. มาข้าจะให้รางวัลเจ้า เหมือน ร่างกาย มันสั่งงานเองตามความคุ้นชิน …ผมนอนคว่ำหน้าลงรอฝ่าบาทกระทำบางอย่างที่ผมชอบ.. เอ๊ย ..!..เจ้าชเวมันชอบ.. อ่า… ดีจัง… ฟิน.. ไม่นะ ทำไมรู้สึกดีจังหรือว่านี่คือตัวตนที่แท้จริงของผม… แต่ผมก็มีความสัมพันธ์กับผู้หญิง และก็มีความสุข มีความรู้สึกดีทุกครั้ง แต่ทำไมผมชอบความสัมพันธ์เช่นนี้ด้วยไม่เข้าใจ เลย ฝ่าบาทนอนกอดผมทั้งคืนด้วยความรักอย่างสุดหัวใจแล้วพระมเหสีกับพระสนมล่ะ ฝ่าบาท คงได้ทั้งหญิงและชายนั้นแหละ ถ้าเป็นยุค ปัจจุบันก็เรียกว่าไบเซ็กซ์ชวน ทำไมมีความสุขจริงๆช่างมันเถอะไหนๆก็ไหนๆแล้ว ก็ใช้ชีวิตแบบนี้และอยู่แบบคนอ่อนแอดูบ้างดีกว่าอยู่แบบเสี่ยงตายต้องคอยปกป้องลูกน้องนับร้อยชีวิตการได้มีคนมาปกป้องเราบ้างผมคิดว่าก็มีความสุขดี

“เจ้าหายโกรธข้าแล้วใช่หรือไม่? พระสนมทรงตั้งครรภ์ พระมเหสีก็กำลังตั้งครรภ์ ใครได้โอรสก่อนโอรส องค์แรกจะเป็นรัชทายาท ผมฟังฝ่าบาทพูดแล้วรู้สึกไม่พอใจนิดๆ นอกจากร่างกายแล้วยังส่งผลถึงจิตใจด้วย ผมหึงฝ่าบาทหรือนี่ นี่แหละสิ่งที่ผมกลัวสุดท้ายมันก็ละลายความเป็นคิมมันจาของผมหายไปสิ้นแล้วเวลานี้ผมกลายเป็นขันทีชเวอินแจ เต็มตัวแล้วสินะ ตอนนี้สิ่งที่หนักหนาสำหรับผมก็คือการปลดทุกข์ กับภาษาพูดนึกไม่ออกก็พยักหน้าเอาก็แล้วกัน คำราชาศัพท์ยากชะมัด..ฝ่าบาท พระองค์..กระหม่อม..เพคะ..เจ้าค่ะ และ อะไรต่อมิอะไรอีกเยอะแยะมากมาย โอ้ยหัวจะปวด

“ พักนี้เจ้าดูไม่ค่อยพูดจาเลย มีกระไรอยู่ในใจเจ้าหรือ?”

“เอ่อ กระหม่อมรู้สึกไม่ค่อย ทรงไม่สบาย มีค่ะ โอ๊ยครับ โอ๊ยขอรับ”

“5 5 5 5 ช่วงนี้เจ้าดูเพี้ยนเพี้ยนนะปกติเจ้ามารยาทงามคำพูดคำจ้า กิริยาท่าทาง ก็อย่างกับหงส์เดินตอนเดินนี่นึกว่าลอยอยู่เหนือพื้นแต่เดี๋ยวนี้ดูเดินเหมือนเจ้าจะไปมีเรื่องกับผู้ใด”

“กระหม่อม ก็อยากเดินแมนดูนะเจ้าคะ”

กระไรของเจ้าแม้นแม้นพูดจาประหลาดอีกแล้ว คืนนี้เจ้า นอนที่หอพักของเจ้านะข้าจำเป็นต้องไปดูแลพระมเหสีสักหน่อยนางกำลังตั้งครรภ์

“เจ้าค่ะ “

“เราต้องพูดว่าพระยะค่ะสิ เจ้าอยากเป็นหญิงสินะข้าเข้าใจ อยู่กับข้าเจ้าพูดได้แต่อยู่ต่อหน้าผู้อื่นเจ้าจักโดนตำหนิเอาได้”

“ พระยะค่ะ”

ทำไมไม่รู้ว่า หัวใจของผมมันรู้สึกเจ็บแปลกๆ ใจหายไม่อยากให้ฝ่าบาทกำลังไปที่ตำหนักของพระมเหสีเลย มันดูเหงาเหงา แล้วมือของผม ก็ยื่นไปจับมือใหญ่อบอุ่นของฝ่าบาทโดยไม่รู้ตัวสายตาที่อ้อนวอนของผมสามารถทำให้ฝ่าบาท นั่งลงแล้วจ้องตาของผมเหมือนไม่อยากจะไปเลยริมฝีปากอุ่นของฝ่าบาท ทาบทับกับริมฝีปากของผม อืม หัวใจมันเต้นโครมครามแทบจะหลุดออกมา

“.. อืม ..อืม..”

เสียงครางในลำคอของผม

“เจ้านี่ช่างร้ายนัก เจ้าหึงข้าสินะ เจ้าก็รู้ว่าข้ามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงไม่ได้ ความลับนี้มีเพียงเจ้ากับข้าและองครักษ์ ชินโกโจ เท่านั้นที่รู้ ข้าไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ใด นอกจากเจ้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น”

“ แล้ว เด็กในครรภ์ ของพระมเหสีและพระสนมและพระยะค่ะ”

“ก็องครักษ์ชิ้น เป็นลูกขององครักษ์ชิ้น นี่เจ้าศีรษะของเจ้าไปกระทบกับอะไร มา”

ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เองฝ่าบาทเป็นเกย์ไม่มีอารมณ์กับเพศตรงข้าม แต่มีอารมณ์กับเพศเดียวกันผมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวทำไมมีความสุขจังเลย

“ยิ้มได้แล้วสินะ เจ้า ข้าไปก่อนแล้ว นี่ก็คือหน้าที่ของข้าเด็กที่อยู่ในครรภ์มีความหมายมากบัลลังก์ของข้าจะมั่นคงได้ก็เพราะเด็กในครรภ์ของพระมเหสีและ พระสนม”

“แล้วพระมเหสีทรงทราบไม้พะยะค่ะ”

“ไม่… เมื่อครั้งที่ข้าต้องร่วมหลับนอนกับพระมเหสีข้ามักมีกฎอยู่ว่าให้ดับแสงสว่างให้หมดเพราะมเหสีก็เข้าใจว่าชายที่นางร่วมหลับนอนด้วยก็คือข้า ไม่ใช่ว่าข้าจะไม่พยายามนะข้าพยายามแล้วแต่มันทำไม่ได้จริงๆ ข้ารักเพียงเเค่เจ้าเท่านั้น ชเว อินแจ”

สิ่งที่ผมได้ยินจากพระราชาทำให้ผมรู้สึกตัวว่า ตัวเองสำคัญยิ่ง หรือว่าผมจะถูกหล่อหลอมให้เป็นเหมือนกับชเวอินแจ ไปแล้วผมไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิดว่ามันคืออะไรทำไมกันนะแต่สิ่ง หนึ่ง ที่ผมรู้คืออยู่ที่นี่ผมรู้สึกปลอดภัยร่างกายอ่อนแอนี้ ถ้าได้ฝึกมวยจะแข็งแรงขึ้นหรือเปล่านะ เมื่อครั้งที่ผมไปฝึกฝนการต่อสู้ ผมชอบมวยไทยมากๆใช่แล้วในเมื่อผมจำวิธีการต่อสู้ ก็แค่ฝึก กำลังและกล้ามเนื้อให้เยอะแล้วพละกำลังก็จะมาเอง วิชามวยไทยผมบินไปฝึกอยู่ที่เมืองไทยเลยตั้งหลายเดือนกว่าจะฝึกจนชำนาญได้ไม่ง่ายเลยผมเริ่มฝึกฝนทุกวันจนเริ่มมีกล้ามเนื้อบ้างแล้ว

“ ท่านชเวอินแจท่านทำกะไร ถ้าอะไรช่างประหลาดนัก”

“ ข้าฝึกมวยไทย”

“มันคือสิ่งใด?..ไอมวยไทยที่ว่านี้นะ”

“ วิชาการต่อสู้ชนิด หนึ่ง นั่นแหละ”

“ ไม่เหมือนท่านชเวคนเดิมเลย ท่านชเวไม่ชอบความรุนแรง”

“ถ้าข้าไม่ฝึกฝนไว้ป้องกันตัวบ้างหากวันใดข้าโดนคนรอบทำร้ายข้าจะป้องกันตัวเองได้เนี่ยงไร”

“ เอาเถอะ เราไม่รู้หรอกว่าภัยจะมาถึงเราตอนไหนแต่ที่ข้าเคยเรียนประวัติศาสตร์มาภายในวังหลวงนี่แหละน่ากลัว”

“ท่านชเวพูดสิ่งใดข้าไม่เข้าใจ”

เจ้าอย่ารู้เลยค่าก็ไม่รู้จะอธิบายได้อย่างไร เห้อ

สิ่งที่ยากกว่าการใช้ชีวิตในยุคนั้นก็คือภาษาการใช้ภาษายากยิ่งอากาศที่หนาวเหน็บในฤดูหนาวหิมะโปรยปรายเป็นฝอยละออง ดึกสงัดในคืน หนึ่ง ชายชุดดำปิดหน้าปิดตาด้วยผ้าสีดำคล้ายๆนินจาที่ผมเคยดูในหนัง มันกระโดดลงมาจากหลังคาอย่างกับในหนังเป๊ะเลย คมดาบยาวเมื่อโดนแสงมันสะท้อนเงาวับ มันจ่ออยู่ที่คอของผม

“ข้ารู้ว่าเจ้ามีสัมพันธ์ลับกับฝ่าบาท หากว่าเจ้า ช่วยเปิดโปงเรื่อง ที่ฝ่าบาทชอบมีสัมพันธ์สวาทกับชาย ข้าจะไหว้ชีวิตเจ้า”

อย่างกับในหนังไม่มีผิด แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น แต่ละยุคแต่ละสมัย ก็มักจะมีคนแย่งชิงความยิ่งใหญ่ ผมคงหนีไม่พ้นชะตากรรมนี้ไปได้ตายไปแล้วในยุคปัจจุบันมาเกิดในยุคโชซอน ยังจะต้องมาตาย ในยุคนี้อีกรอบหรือ ผมนึกถึงท่าแม่ไม้มวยไทยที่ผมได้ร่ำเรียนมา หากเราปราศจากซึ่งอาวุธร่างกายของเราคืออาวุธ ที่ใช้ได้ทุกส่วนทั้งศอก เข่า..หัว…ตีนเอ้ย..เท้า ด้วยความรวดเร็วผมใช้ฝ่ามือฟันเข้าที่ข้อพับเพื่อให้ดาบหล่นเมื่อดาบหล่นผมก็ใช้ข้อศอกงัดเข้าที่ปลายคางชายชุดดำ คางแตกเลือดไหลอาบ เมื่อเขาเห็นเลือดก็รีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว มีคนที่หวังจะโค่นอำนาจของพระราชาด้วยยิ่งมีอำนาจมากก็ยิ่งมีศัตรูมากด้วยเช่นกัน

“ ท่านใต้เท้า มันใช้วิชาการต่อสู้จากสำนักไหนข้าก็มิรู้ได้ไม่มีอาวุธแต่เอาชนะข้าได้”

“เจ้ามันไม่ได้เรื่องเองอย่ามาชักแม่น้ำทั้ง 5 ออกไปให้พ้นหน้าข้าประเดี๋ยวนี้”

เช้าตรู่ ที่มีหิมะตกโปรยปราย อากาศที่หนาวเหน็บ ร่างกาย ที่เย็นยะเยือก ผมไม่ สมารถลุกขึ้นจากที่นอนได้ เหมือนว่าผมจะมีไข้ ของผมทรุดหนัก ในยุคนี้เราจะกินยาอะไรแก้ไข้ได้ แค่มียาพาราเซตามอลแคสอง เม็ด ผมก็หายแล้ว

“ ท่านชเวอินแจ หมอหลวงมาแล้วเจ้าค่ะ”

หมอหลวงได้ตรวจอาการของผม

“ ไม่เป็น กะไรมากดอก ไข้หวัดธรรมดานั้นแหละ ช่วงนี้อากาศหนาวเย็น เอายานี้ไปต้ม ให้เขา ประเดี๋ยวก็จะอาการดีขึ้นเอง”

นางในรับใช้ ต้มอย่าให้ผม ยาอะไรไม่รู้ ที่รู้คือ มันกินยากชิบหาย ขมจนติดลิ้นติดคอ กลืนแทบไม่ลง

“ ฝ่าบาทเสด็จแล้ว..”

“ พวกเจ้าออกไปข้างนอกกันให้หมด ข้าจะเข้าไปดู ขันทีชเวอินแจ”

ผมได้ยินเสียงฝ่าบาท คุยกับ นางไหน และ ขันทีอยู่ข้างนอก หัวใจของผม รู้สึก พองโต ดีใจอย่างบอกไม่ถูก ฝ่าบาทเข้ามาในห้องของผม มือใหญ่และอบอุ่น จับตัวและหน้าผากของผม อาการไข้ ที่ดูเหมือนจะทรดเมื่อไม่นานมานี้ เหมือนหายเป็นปลิดทิ้ง

“ เดี๋ยวข้าจะเช็ดตัวให้เจ้าเองนะ เราจะได้หาย”

“ไม่เป็นไร มิได้พะยะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจักไม่งาม”

“ช่างมันเถอะ ข้าไม่สนหรอก”

ฝ่าบาท หยิบ ผ้าเช็ด ตัว ที่นางในเช็ดตัวให้ผมเมื่อสักครู่ นำมาบิดน้ำ แล้วก็ ปลดเปลื้องผ้า ของผมออก ผมรู้สึกวาบหวิวทุกครั้ง เมื่อฝ่าบาทได้แตะ เนื้อต้องตัวของผม เลือดในกายร้อนวูบวาบ ใบหน้าร้อนผ่าว หน้าแดง ไม่รู้ว่า เพราะอาการไข้หรือเพราะอะไรกันแน่

“ เจ้าปราถนาในตัวข้าซินะ เจ้ากวางน้อยของข้า แต่เรายังทำ กระไรมิได้นะเจ้า เจ้ายังป่วยอยู่”

“กระหม่อมมิบังอาจพระยาค่ะ”

เหมือนผมจะ ค่อยๆเรียนรู้ การพูดคุยภาษา คำราชาศัพท์ และภาษาในยุคสมัยนี้ได้คล่องขึ้นแล้ว

“ ข้าจักเช็ดตรงส่วนนั้นให้กับเจ้า”

“ ส่วนไหน?.. ครับ.. เอ๊ย.. พระยะค่ะ”

“ ก็ส่วนนี้ยังไงเล่า”

ฝ่าบาทใช้ผ้า ที่ชุบน้ำแล้ว ซุกเข้าไป ตรงหน้าอกของผม

“เหมือนเจ้าจะมีกล้ามเนื้อขึ้นมากโขอยู่นะ เห็นว่าช่วงนี้เจ้าทำท่าประหลาดๆ มันช่วยให้ร่างกายของเจ้าแข็งแรงขึ้นใช่หรือไม่?”

“พระยะค่ะ กระหม่อม ฝึก มวย เพื่อเอาไว้ป้องกันตัวพระยะค่ะ ซึ่งมันทำให้กระหม่อมรอดชีวิตมาได้ เมื่อคืนนี้”

“เจ้าว่าเยี่ยงไรนะ? ผู้ใดกันที่บังอาจมาลอบทำร้ายเจ้า”

“ กระหม่อมไม่ทราบพะยะค่ะแต่คนผู้นั้นบอกกับกระหม่อมว่าให้เปิดโปงฝ่าบาทเรื่องความสัมพันธ์ของพระองค์กับกระหม่อมพะยะค่ะ”

“เจ้าคนถ่อยชั่วช้าจะยได้จะประหาร 7 ชั่วโคตร”

ดุดันไม่เกรงใจใครจริงๆพระราชา ช่วงนี้ผมคงต้องฝึกดายเพิ่มเติมแล้วล่ะ ถ้ามีปืนก็คงดีผมคงไม่กลัวผู้ใดไหน ที่แห่งนี้แน่ยุคนี้เท่าที่จำได้ตอนเรียนประวัติศาสตร์น่าจะเริ่มมีการนำเข้าอาวุธจำพวกปืนเข้ามาแล้ว ร่างกายของเจ้าขะนทีชเวอินแจนี้ก็อ้อนแอ้นทำอะไรไม่ได้อย่างใจเลยสักอย่าง ผมคงต้องเพิ่มกล้ามเนื้อโดยการอัดโปรตีนเยอะๆเสียแล้วล่ะ แต่โปรตีนสำเร็จในยุคนี้ก็ไม่มี นี่น่ะสิ อกไก่น่าจะได้อยู่

“ เจ้าคิดกระไรอยู่มือลอยเชียว นี่เจ้าแอบมีใจให้ผู้อื่นนอกจากข้าหรือ?”

“ เปล่าพะยะค่ะ กระหม่อมเพียงคิดว่าถ้ามีปืนคงดี

กะไรกันปืนที่เจ้าว่านั้น”

“กระหม่อมจะวาดให้ดูพะยะค่ะ”

“ ผมวาดรูปปืน ที ในยุค ก่อนเริ่มได้เห็นกันยุคแรก”

“ข้ารู้จักสิ่งนี้ มีพ่อค้าชาวจีนมาเสนอขายให้กับพระราชาองค์ก่อนคือท่านพ่อของข้านี่แหละแต่ท่านพ่อไม่ยอมรับอาวุธ เช่นนี้จึงปฏิเสธไปเจ้ารู้จักด้วยหรือ”

“ พะยะค่ะอาวุธชนิดนี้เรียกว่าปืนไฟ อานุภาพร้ายแรงนักศัตรูไม่สามารถจะเข้าประชิดตัวเราได้เมื่อเรายิงลูกปืนทะลุหัวใจข้าศึกและศัตรูจะตายก่อนถึงตัวเราแน่”

“แต่เหมือนว่ามันจะใช้ยากอยู่นะ แต่ถ้า เจ้าอยากได้ข้าก็จะหามาให้”

นี่สินะที่เค้าเรียกกันว่าเมื่อได้รักได้หลงซึ่งกันและกันอยากได้อะไรก็จะหามาให้ผมเคย แต่เปย์ให้สาวๆ แต่บัดนี้มีคนมาเปย์ให้ก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ ผมมองกระจกเห็นหน้าของขันทีชเวอินแจทีไร ใคร่นึกเสียดายเขาน่าจะเกิดเป็นหญิงเสียมากกว่า ช่างงดงามมิน่าฝ่าบาทถึงได้หลงขนาดนี้

“ฝ่าบาทพะยะค่ะพระสนมและพระมเหสีกำลังจะทรงประสูติพะยะค่ะ”

เสียงของท่านขันทีประจำตัวของพระมเหสีได้มาบอกข่าวให้กับพระราชาได้ทราบ เวรกรรมน่าจะคลอดกันทีละคนมาคลอดพร้อมกันแบบนี้พระราชาก็ว้าวุ่นวุ่นวายไม่รู้จะไปดูใครก่อนดี แต่พระราชาเลือกไปดูพระมเหสีก่อนแล้วค่อยไปดูพระสนม หลายชั่วโมงแล้วยังไม่มีใครให้กำเนิดบุตรเลยเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดของแม่ที่กำลังจะให้กำเนิดบุตรในครรภ์ฟังแล้วช่างทรมานเสียเหลือเกิน เกือบถึงเช้าตรู่ก็ได้ยินเสียงจากตำหนักพระมเหสีเฟซเสียงเด็กแรกเกิดร้องไห้ฟังดูแล้วรู้สึกตื่นเต้น

“ขะนทีชเวเจ้าจะเดินไปเดินมา ทำไมกัน”

“ ข้า ก็ตื่นเต้นนะซิท่านซังกุง”

“ข้าก็ตื่นเต้นอยากรู้เสียจริงว่าพระสนมกับพระมเหสีใครจะได้บุตรชาย”

“หมอหลวงหญิงที่ทำคลอด พระมเหสี ได้อุ้มทารกน้อยออกมา พร้อมกับประกาศเสียงดังลั่นว่า

“พระมเหสีทรงประสูติองค์ชายเจ้าค่ะ”

เสียงเฮไชโยโห่ร้องด้วยความยินดี สักพัก หนึ่ง ก็มีขันที ประจำตัวของพระสนมได้มาบอกข่าวว่าพระสนมก็ได้บุตรชายเช่นกัน ตามที่เคยเรียนมาที่ผมรู้คิดว่าบุตรของพระมเหสีน่าจะได้เป็นองค์รัชทายาทมากกว่า เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ผมคิดว่าอีกไม่นานได้มีการแย่งชิงบัลลังก์ แย่งชิงอำนาจกันแน่ๆผมอยู่ในยุคที่คนใหญ่คนโตชอบชิงดีชิงเด่นกันผมยิงปืนเก่งแต่ปืนยุคนี้ใช้ยากกว่าจะยิงออกมาได้แต่ละลูกผมถนัด การต่อสู้ ด้วยปืนทุกชนิด แต่การใช้ดาบผมไม่ถนัดเลย ผมจะต้องฝึกดาบให้คล่องแล้วล่ะเพราะผมไม่รู้เลยว่าจะมีใครคิดที่จะมาลอบทำร้ายผมอีกผมก็ไม่อยากตายหลายรอบนะครับมันเจ็บ

“ เจ้านี่เหม่อลอยอีกแล้วนะเจ้าน้อยใจข้าหรือ?”

“หามิได้พะยะค่ะเพียงแค่คิดว่าเมื่อฝ่าบาทมี บุตรชาย สอง คน ปัญหาจะตามมาทันทีการแย่งชิงบัลลังก์จะเกิดขึ้นกับเด็ก สอง คนนั้น เป็นพี่น้องกันแต่ผู้ใหญ่บางคนมักใหญ่ใส่สูง ขัดเกลาพวกเขาไปในทางที่ไม่ดีและพี่น้องก็จะเข่นฆ่ากันเพื่อแย่งอำนาจ”

“ข้าก็คิดเช่นนั้นแต่ข้าก็ได้ป้องกันไว้อยู่แล้ว ถ้าเจ้ามีบุตรให้ข้าได้ก็คงดีสิ”

สายตาของฝ่าบาทที่มองมาที่ใบหน้าของผมมันทำให้ผมรู้สึกวาบหวิวอีกแล้วนี่ผมปรารถนาในตัวของพระราชาถึงเพียงนี้เชียวหรือหากแม้ว่าผมจะ ถูก หล่อหลอมให้เป็นเฉกเช่นดั่งคันที่ชเวอินแจแล้วละผมก็คงต้องยอมรับชะตากรรมของผม ผมชะเง้อมององค์ชายน้อย แก้มแดง ของพระมเหสีเด็กน้อยช่างไร้เดียงสาน่ารักเสียจริง

“ ท่านขันทีชเวอยากเห็นหน้าองค์ชายน้อยหรือ มาดูใกล้ๆสิ เจ้านี่ก็ทำเป็นไม่คุ้นเคยกับข้าได้ เมื่อครั้งยังเยาว์พวกเราเคยเป็นสหายลืมไปแล้วหรือ?”

“เปล่าครับเอ้ย หามิได้ครับ เฮ้ย..หา มิได้พะยะค่ะ”

“ท่านพูดจาประหลาดนักคงตื่นเต้นที่จะได้เห็นองค์ชายซินะ”

“พะยะค่ะ”

ใบหน้าขององค์ชายน้อยช่างละม้ายคล้ายกับองครักษ์ชินไม่มีผิดผมชักอยากเห็นหน้าขององค์ชายน้อยบุตรของพระสนมเสียจริงว่าจะหน้าเหมือนใครซึ่งแน่นอนเด็กน้อย สอง คนนี้เป็นบุตรขององครักษ์ชินทั้ง สอง อยู่แล้วฝ่าบาทได้เดินไปดูองค์ชายน้อยของพระสนมบ้าง หลังจากชื่นชมองค์ชายน้อยของพระมเหสีไปแล้วเมื่อผมชะเง้อมององค์ชายน้อยก็โดนตำหนิทันทีจากซังกุงประจำตัวของพระสนมเหมือนนางจะไม่ชอบขี้หน้าผม

“ กิริยาท่าทางของเจ้าไม่ต่างจากไพร่”

ผมรีบถอยหลังไปอยู่ข้างนอกตำหนักทันที เชี่ยอะไรจะมองก็ไม่ได้

ผมสบถ ออกมาในใจ

“ ท่านขันทีลืมไปแล้วหรือว่าท่านเคยมีเรื่องบาดหมางกับพระสนม”

ครับผมไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยตั้งแต่วันแรกแล้ว มองผมอย่างกับกินเลือดกินเนื้อถ้าจะให้ผมอยู่ในร่างนี้ ก็น่าจะให้ผมได้มีความทรงจำของเจ้าของร่างบ้างก็ได้นะ บรรยากาศช่างอึดอัด เมื่อผมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆในตำหนักของพระสนมผมไปตำหนักพระมเหสีดีกว่าไหนๆพระมเหสีก็เคยเป็นเพื่อนเล่นกับขันทีชเวแล้ว ผมก็ไปหาข้อมูลจากนางดีกว่า

“ ขอบใจเจ้ามากนะ ท่านชเว ที่หายโกรธข้าแล้ว”

“ อ้าว งานเข้าตรูอีกแล้วขันทีชเวไปโกรธอะไรพระมเหสีอีกละ ตามน้ำไปก่อนละกัน”

“กระหม่อมสมควรตายพะยะค่ะที่บังอาจใช้อารมณ์กับพระมเหสีแล้วโกรธกัน ด้วยเรื่องใดพะยะค่ะ”

“นี่เจ้าลิมเรื่องที่ข้ากับเจ้าเคยมีปากเสียงกันแล้วหรือ?”

เจ้าขันทีชเวนี่มีปัญหากับคนไปทั่ว เจ้านี่มันเป็นคนแบบไหนกันนะ

“กระหม่อมลืมไปแล้วพะยะค่ะ เรื่องเก่าพระมเหสีอย่าส่งคิดให้กังวลพระทัยเลยพะยะค่ะ”

“งั้นข้าขอย้ำคำเดิมว่า ข้าขอให้เจ้าเลิกมีความสัมพันธ์กับฝ่าบาทเสียที ครานั้นที่ข้า กับเจ้ามีปากเสียงกันก็เรื่องนี้แหละ ครานั้นเจ้าปากกล้า จจนขาโมโหพรั้งมือตบเจ้าไปข้าต้องขออภัยต่อเจ้า อย่างน้อยเจ้ากัยก็ยังคงเป็นสหายรักกัน หากว่าเจ้าจะสัญญาต่อข้าว่าเจ้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับฝ่าบาทอีกมิใช่ว่าฆ่าหึงหวงพระองค์แต่อย่างใดแต่เพื่อบ้านเมืองและเพื่อบัลลังก์ของฝ่าบาททีมีแต่คนจ้องจะยึดอำนาจของพระองค์ ด้วยว่ามีคนไม่หวังดีคอยปล่อยข่าวลือว่าฝ่าบาทมีสัมพันธ์รับกับขันที เจ้ารับปากข้าได้ไหม?”

“ กระหม่อมรับปาก พระมเหสีได้แต่ฝ่าบาทกระหม่อมไม่ สามารถนี้พระองค์ได้พะยะค่ะ”

“ หากว่าข้าช่วยให้เจ้าหนี้ออกไปได้เจ้าจะว่าเยี่ยงไรข้าจะเตรียมทรัพย์สินเงินทอง ไว้เพื่อเจ้า ได้ใช้จ่าย จนชั่วชีวิตของเจ้า”

“ นี่ถ้าหากกระหม่อมถูกจับได้กระหม่อมก็จะมีโทษประหารนับพะยะค่ะ”

“เจ้ามิต้องเป็นกังวล คนของข้าจะช่วยเจ้าเองเพียงแค่วันพรุ่ง เจ้าเตรียม ตัวไปรอ ที่ท้ายวังจะมีคนพาเจ้าไปยังบ้านของข้สไกล ห่างจากวังหลวงมากนัก เจ้าอยากใช้ชีวิต ที่ ในวังหลวงแห่งนี้หรือ หรือว่าเจ้าจะออกไปใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบที่บ้านของข้า หากเจ้าเลือกที่จะไปก็ไปรออยู่ท้ายวัง วันพรุ่งย่ำค่ำคืน”

ผมครุ่นคิดภายในวังหลวงนี้อันตรายเกินไปและผมไม่อยากมีความสัมพันธ์กับพระราชาอีกแล้ว หากไปอยู่นอกวังใช้ชีวิตธรรมดาธรรมดา มีเงินมีทองใช้ตามที่พระมเหสีบอกก็ดีไม่น้อย ผมคิดได้แล้วว่า จะไปทางไหน