พยัคฆ์ ปะทะ ชาละวัน

เจ้าเอยนิ่งค้างไป ราวกับถูกแช่แข็งไว้เมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนที่หล่อนไม่อยากเจอมากที่สุด แต่ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้จักรวาลถึงได้เหวี่ยงให้คนทั้งคู่กลับมาอยู่ในวงโคจรของซึ่งกันและกันได้

นอกจากผู้หมวดลีโอที่มักจะมีเรื่องให้หล่อนแปลกใจเสมอแล้ว อีกคนที่ไม่แพ้กันก็คือคนตรงหน้าที่กำลังยืนอยู่บนเวทีในขณะนี้

ตอนที่ยังคบกันอยู่เจ้าเอยไม่ค่อยรู้เรื่องครอบครัวของเลียมมากนัก เพราะอีกคนไม่พึงใจที่จะเล่าเรื่องครอบครัวเท่าไหร่ เจ้าตัวบอกแต่เพียงว่าไม่ค่อยได้อยู่กับครอบครัว เพราะพ่อแต่งงานใหม่และมักจะบินไปกลับระหว่างประเทศอยู่บ่อยครั้ง เนื่องจากทำธุรกิจส่วนตัว ไม่คิดว่าจะเป็นธุรกิจใหญ่ขนาดนี้

อีกทั้งที่ผ่านมาประธานP.G.N.Light อย่างคุณคาลอสก็ไม่เคยเปิดตัวทายาทเลย แต่เจ้าเอยกลับไม่เคยเอะใจเลยสักนิดกับนามสกุลของเลียม อันที่จริงหล่อนไม่ได้สนใจข่าวเกี่ยวกับธุรกิจ Brand Luxury เท่าไหร่นัก วันวันเอาแต่ง่วนอยู่กับกลไกและชิ้นส่วนระเบิด ก็ตั้งแต่ที่หล่อนได้ตัดสินใจที่จะผันตัวมาเป็นตำรวจตามรอยพ่อที่เสียไปเมื่อหลายปีก่อน

ภาพในอดีตแสนโหดร้ายและโดดเดี่ยวพลันไหลย้อนกลับมาสะกิดแผลในใจเจ้าเอยอีกครั้ง

ร่างบางหลับตาลง มือทั้งสองประสานเข้าหากันแน่น พยายามขับไล่ความรู้สึกด้านลบที่ส่งผลกระทบต่อจิตใจออกไป ทว่ายากเสียยิ่งกว่าอาหารที่กินลงไปแล้วคล้ายว่าจะตีตื้นขึ้นคอและพร้อมสำรอกความอึดอัดออกมาเต็มทน

"ฉันขอไปเจ้าห้องน้ำก่อนนะคะ..."

เจ้าเอยหันมาแจ้งให้หมวดลีโอทราบ เพียงเท่านั้นก็รีบลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปยังห้องสุขาทันที หมวดลีโอขมวดคิ้วกับจังหวะการพูดของสาวเจ้า หากแต่ไม่ทันสังเกตใบหน้าซีดเซียวนั้น จึงทำเพียงแค่มองตามแผ่นหลังบางเพียงครู่ก่อนจะหันกลับมาตรงหน้า ไม่ลืมสอดส่องหาความผิดปกคิดในงานด้วย

อีกด้านหนึ่งของคนบนเวที เขาอยากจะรีบจบบทพูดไปเสียที ทว่าเขาเพิ่งเริ่มพูดไปได้เพียงนิดเดียวเท่านั้นเอง เลียมได้แต่ปลอบใจจิตใต้สำนึกที่กำลังต่อต้านตัวเองอยู่และปั้นหน้ายิ้มกล่าวบทพูดต่อไป ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

"อุก...แอวะ!"

แฮก

ราวกับฝันร้ายมาเยือนทั้งที่กำลังตื่นอยู่เต็มตา ความรู้สึกคลื่นเฮี้ยนที่ก่อตัวอย่างฉับพลันไม่ใช่เรื่องสนุกเลย เจ้าเอยเริ่มรู้สึกเกลียดตัวเองมากขึ้นที่ไม่เข้มแข็งพอ ทั้งที่กำลังปฏิบัติภารกิจสำคัญอยู่แท้ๆ แต่กลับปล่อยให้เรื่องส่วนตัวมาส่งผลกระทบต่องานอยู่บ่อยครั้ง แล้วแบบนี้เมื่อไหร่หล่อนจะผ่านมันไปได้เสียที

เจ้าเอยทำธุระในห้องน้ำอีกสักพักก่อนจะออกมาข้างนอกเพื่อกลับเข้าไปในงาน ในระหว่างที่กำลังจะออกไปจากห้องน้ำเจ้าเอยก็เดินสวนทางกับผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งคู่เหลียวมองกันชั่วครู่แต่เพียงวินาทีเดียวเท่านั้นเจ้าเอยก็เดินผ่านหล่อนไปทันที เพราะต้องรีบกลับไปหาหมวดลีโอ ไม่รู้ว่าตอนนี้มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นในงานแล้วบ้าง

คล้อยตามหลังของเจ้าเอย หญิงสาวคนนั้นมองซ้ายมองขวาก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

เจ้าเอยเดินเข้ามาในงานซึ่งมีการประมูลอยู่ ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นคล้ายกับเสียงปืน แขกในงานต่างพากันแตกตื่นเกิดเหตุการณ์ชุลมุนขึ้นในทันที เสียงของคนในงานดังอื้ออึงดูวุ่นวายไปหมด แสดงว่าในเวลานี้แหละที่มีการโจรกรรมเกิดขึ้น ในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายวิ่งวนอยู่นั้น เจ้าเอยอาศัยจังหวะนี้เดินกึ่งวิ่งผ่านทะเลผู้คน ไปยังประตูที่คาดว่าคงเชื่อมต่อกับห้องซึ่งเก็บเครื่องเพชรชิ้นสำคัญอยู่

เมื่อผลักประตูเข้ามาได้สายตาของเจ้าเอยก็สอดส่องไปยังด้านข้าง ยังไม่ทันหันหลังกลับมาอีกด้านหนึ่งเจ้าเอยก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาทางที่หล่อนยืนอยู่ ก่อนจะรีบหันกลับไปดู...

โจรร้ายได้แทรกซึมเข้ามา ราวกับเงาในความมืดด้วยความชํ้าชอง สักพักก็ถึงตัวอัญมณี รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ราวผู้ชนะปรากฏในความมืด ทว่ากลางคืนไม่ได้คงอยู่ตลอดกาลเมื่อพระอาทิตย์ยังต้องขึ้นในตอนเช้า เช่นเดียวกับแสงไฟที่ปรากฏขึ้น พร้อมกับแสงสีแดงจากอาวุธกล้านับสิบที่หันมาทางโจรร้ายเป็นหนึ่งเดียวกัน

บอดี้การ์ดที่จ้างมาไม่ได้มีไว้ประดับบารมีเพียงเท่านั้น หากแต่ทุกชีวิตที่รายล้อมโจรร้ายอยู่ ล้วนถูกคัดสรรมาอย่างดี

มือที่หวังจะครอบครองอัญมณีเลอค่าชะงักเล็กน้อย พร้อมกับรอยยิ้มร้ายใต้หน้ากากที่บิดเบี้ยวอย่างผิดคาด

เมื่อโจรสู้ชีวิตแต่กลับถูกเหล่าการ์ดนับสิบสู้กลับ เขาจึงต้องสู้กับสุนัขรับใช้เกรดพรีเมี่ยมเหล่านี้อย่างเสียไม่ได้ ทักษะชั้นเลิศจากประสบการณ์มากมายจึงถูกงัดออกมา

โจรร้ายขยับร่างกายเพียงเล็กน้อย ทันใดก็ตามมาด้วยกระสุนนับสิบที่มุ่งหน้ามาทางตน ทว่าโจรร้ายกลับปลอดแผลอันเนื่องมาจากอุปกรณ์พิเศษลํ้าสมัยที่ยกตัวเขาขึ้นจากวงล้อมของเหล่าเพชฌฆาต

กลายเป็นว่ากระสุนดันพุ่งไปทางเหล่าการ์ดเอง บ้างก็กระจกที่เป็นเกราะกำบังของอัญมณีเลอค่าตรงหน้าแตกกระจายในทันตา โจรร้ายเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับปีแสง ฉวยเพชรแพงและโอกาสนี้ในการหลบหนีไปจากวงล้อมโหด

สองเท้ามุ่งหน้าไปทางห้องโถงทางเดินพร้อมทั้งหลบหลีกกระสุนร้อนจากเหล่าการ์ดที่วิ่งตามมาติดๆ แต่โจรร้ายก็มั่นใจว่าจะสามารถหลบหนีได้ เพราะเส้นทางถูกปูไว้ให้เรียบร้อย

ทว่าทุกสิ่งล้วนไม่แน่นอน ในขณะที่โจรกำลังวิ่งเข้าไปในเงามืดซึ่งเป็นประตูแห่งทางรอดนั้นกลับมีคนเดินฝ่าความมืดออกมา ทันใดนั้นดวงตาชั่วร้ายของโจรก็เบิกกว้างอย่างฉับพลัน เมื่อภาพตรงหน้าปรากฏร่างของหญิงสาวปริศนา ด้วยแรงที่เร็วมากทำให้มันหยุดเท้าไม่ทัน จึงพุ่งชนเข้ากับร่างของหญิงสาวอย่างจัง

เต๊ง!

ของมีค่าในมือตกหล่นลงไปทันที แต่แทนที่มันจะลุกขึ้นแล้วหลบหนีโจรร้ายกลับขยี้ดวงตาทั้งสองข้างอย่างแรงหลายที สลับกับมองไปที่หญิงสาวซํ้าไปซ้ำมา

แม้โจรจะโฉดเพียงใด แต่ขึ้นชื่อว่ามนุษย์นั้นหนีไม่พ้นจิตใต้สำนึกและความกลัวอยู่ดี เช่นเดียวกับโจรคนนี้ที่เบิกตากว้างกรีดร้องราวกับตกใจสุดชีวิต มือทั้งสองที่เคยฉกฉวยทรัพย์สินผู้อื่น เวลานี้กลับสั่นเทาและบีบแน่นไปที่ไหล่ทั้งสองข้างของหญิงสาวตรงหน้า ซึ่งพากันล้มทับก่อนหน้าด้วยความไม่ตั้งใจ เหตุว่าความกลัวจึงทำให้ออกแรงบีบไปเสียเยอะ ส่งผลให้เจ้าเอยนิ่วหน้าและร้องออกมาด้วยความเจ็บ

"โอ๊ย!"

"เฮือก! อ๊าก!!"

"!!!?"

โจรร้ายผลักเจ้าเอยออกอย่างแรง แต่มันก็ดันสะดุดชายกระโปรงชุดราตรีอันพะรุงพะรังของหล่อนจนล้มจํ้าอ้าวลงไปกับพื้นอีกครั้ง ปากก็พึมพำพูดเสียงสั่นจับใจความแทบไม่รู้เรื่องราวกับคนหลอนยา มือก็ชี้มาทางที่เจ้าเอย

"หะ หัว...หัวมะ...ไม่มี...หัวไม่ม...อ๊ากกกก"

"..?"

ในขณะเดียวกันก็เป็นเวลาเดียวกันที่เหล่าการ์ดวิ่งมาทันพอดี และได้เข้ารวบตัวโจรร้ายซึ่งในตอนนี้ไร้สติไปทันที

"อ๊าก! ปล่อย มึ ไม่มีหัว!"

"ล็อกคอมัน!"

หนึ่งในชายชุดสูทซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าการ์ดกล่าวขึ้น ในขณะที่คนโดนพันธนาการไว้โวยวายเสียงดังแล้วเอาแต่ชี้นิ้วไปที่เจ้าเอยแล้วพูดจาไม่รู้เรื่อง

"รีบเอาตัวออกไป!"

ทันใดนั้นก็มีเสียงปริศนาดังขึ้น ก่อนจะปรากฏว่าเป็นคนคนนั้นที่เจ้าเอยไม่อยากเจอมากที่สุด แต่เขากลับเดินฝ่าเหล่าบอดี้การ์ดเข้ามาใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น จนกระทั่งมายืนอยู่เต็มสายตาเธอ

"ครับนาย"

การ์ดรับคำสั่งเสียงเข้มแล้วทำตามหน้าที่ทันที โจรถูกพาตัวไปทั้งอย่างนั้น ไปไหนไม่มีใครทราบแต่ที่แน่ๆคงไม่ได้ถูกนำตัวส่งตำรวจหรอก เพราะสสายตาของเลียมคือคำตอบที่การ์ดทุกคนรู้ดี

"เป็นอะ..."

"เจ้าเอย!!!"

ทันทีที่การ์ดออกไป เลียมก็ก้าวเท้าตรงมาทางเจ้าเอยที่กำลังล้มอยู่ ทว่ายังไม่ทันเอ่ยถามอะไร ก็มีเสียงปริศนาซึ่งมาก่อนตัวแล้วปรากฏว่าเป็น'หมวดลีโอ'

"เจ้าเอย เป็นอะไรไหม?"

".."

ผู้หมวดแห่งหน่วยพยัคฆ์ถามพร้อมกับสำรวจไปทั่วตัวของคนตรงหน้า ซึ่งทุกการกระทำล้วนอยู่ในสายตาของใครอีกคน

"ผมตามหาคุณแทบแย่"

ร่างสูงของหมวดลีโอรีบพยุงคนตัวเล็กกว่าให้ลุกขึ้นจากพื้นอย่างอ่อนโยน

"เอ่อ...เอยไม่เป็นไร..."

"!?"

เนื่องจากอยู่ต่อหน้าบุคคลที่สามสรรพนามระหว่างหล่อนและคนตรงหน้าจึงถูกเปลี่ยน เพื่อความแนบเนียนในความสัมพันธ์กำมะลอ

"แน่ใจนะ ไม่เจ็บตรงไหนแน่นะ?"

"มะ..."

"อรึ๊ม!"

"!?"

เลียมกระแอ่มเสียงในลำคอ เผื่อว่าใครๆแถวนี้อาจจะลืมว่าเขายังมีตัวตนที่นี่ ก่อนจะพูดขึ้น

"การ์ดของเราจับตัวหัวขโมยได้แล้ว แล้ว..คุณ...?"

เลียมพูดแล้วหันไปทางเจ้าเอย ก่อนจะพูดต่อไปอีกว่า

"...เข้ามาในนี้ได้ยังไง ที่นี่เป็นพื้นที่สำหรับบุคคลภายในเท่านั้น"

เจ้าเอยเงียบไปทันทีเมื่อโดนยิงคำถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบและติดจะเย็นชาใส่ ในขณะที่หมวดลีโอตกใจเล็กน้อย เนื่องจากเกรงว่าจะถูกจับได้ว่ามาสอดแนม

"คู่หมั้นของผมคงตกใจในช่วงเหตุการณ์ชุลมุน เลยวิ่งหนีเอาชีวิตรอดก็เท่านั้น เวลาแบบนี้ทุกคนก็รักตัวกลัวตายไม่ได้คิดหน้าคิดหลังโดยถี่ถ้วน..."

"ฮึ๊...หรอครับ?"

"..."

"ถ้าคุณว่าแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ"

เลียมยักไหล่อย่างไม่ยี่ระ สายตาคมไม่ละไปจากคู่สนทนาแม้เสี้ยววินาทีเดียว ฉับพลันราวกับมีรังสีไม่บริสุทธิ์และไอจากพลังงานลบบางอย่าง แผ่กระจายอยู่รอบๆระหว่างบุรุษทั้งสองที่กำลังเผชิญหน้ากันอยู่ บรรยากาศชวนน่าอึดอัดมากเกินไปสำหรับคนตรงกลางอย่างเจ้าเอย

เลียมจ้องมองคนตรงหน้านิ่ง แสดงออกชัดเจนว่าไม่เป็นมิตรผ่านทางสายตา แม้มุมปากจะยกยิ้มก็ตามที ในขณะที่หมวดลีโอก็เริ่มที่จะไม่ถูกชะตากับคนตรงหน้าแล้วเช่นกัน

ในระหว่างที่สงครามประสาทขนาดย่อมดำเนินไปอย่างเงียบๆและชายหนุ่มทั้งคู่ที่พร้อมวางมวยกันอยู่เต็มที่ ก็ดันมีเสียงของใครบางคนดังขึ้นขัดจังหวะคู่ท้าชิงทั้งสองลงทันที

"เลียม"

เสียงของบุคคลมาใหม่เรียกความสนใจจากเจ้าเอยและหมวดลีโอเป็นอย่างดี ยกเว้นเจ้าของชื่อที่นอกจากจะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรแล้ว ยังทำเหมือนราวกับว่าเป็นอากาศธาตุยังไงอย่างนั้น พี่แกไม่คิดที่จะหันกลับไปยังแหล่งกำเนิดของเสียงเลยสักนิด

"เลียมอยู่นี่เอง ดาหลาตามหาตั้งนาน"

บุคคลมาใหม่แทนสรรพนามตัวเองด้วยชื่อ ทำใจเจ้าเอยกระตุกแรงไปวูบหนึ่งเนื่องจากเธอคนนั้นก็คือคนที่เดินสวนกันในห้องน้ำเมื่อสักครู่นี้เอง ในขณะเดียวกันหล่อนคนนั้นก็กำลังมองมาทางเจ้าเอยเช่นกัน

สองสายตาสองสาวประสานกันด้วยรู้สึกคุ้นเคย ทว่ามีเพียงดาหลาเท่านั้นที่คงจำเจ้าเอยไม่ได้ เพราะสมัยเรียนทั้งคู่เรียนคนละห้องกัน นึกย้อนมาถึงตรงนี้เหมือนชีวิตจะตลกร้าย ทั้งที่เมื่อก่อนดาหลาได้แต่แอบมองเลียมและรักอยู่ฝ่ายเดียว แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับกันไปหมด

และเจ้าเอยก็คนพบว่า หล่อนะต่างหากที่กลายเป็นคนอื่น

"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นคะ ดาหลาเหมือนได้ยินเสียงปืน"

ดาหลาหันมาถามเลียม และคนถูกถามยังคงนิ่งเสมอต้นเสมอปลาย

"เอ่อ..เรา..."

เจ้าเอยหันมาสบตากับหมวดลีโอ พร้อมกับใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้จับไปที่แขนเสื้อสูทของคนตัวสูงกว่า เป็นสัญญาณว่าให้พาออกไปจากตรงนี้

และหมวดลีโอก็รับคำขอร้องนั้น มือหนาที่อยู่ข้างลำตัวเปลี่ยนมากุมมือบางของเจ้าเอย และพร้อมจะพาหล่อนออกไปจากตรงนี้ทันที

"คุณสิงโต!"

ทว่านักล่าไม่ยอมปล่อยศัตรูที่กล้าลุกลํ้าอาณาเขตฉันใด เลียมก็ไม่ยอมปล่อยให้ไอ่หน้าไหนที่กล้าแตะต้องของของเขาแล้วเอาไปหน้าตาเฉยฉันนั้น

"!?"

คนที่ถูกเรียกด้วยชื่อเล่นจริงๆคิ้วกระตุก มีท่าทีตกใจและงงงวยเล็กน้อย เพราะออกจะไปทางหงุดหงิดมากกว่า ตาคมจ้องกลับไปไม่วางตาความอดทนพังทลายสิ้น

"กรุณาอย่าเรียกชื่อเล่นผมคุณเลียม เราไม่สนิทกันขนาดนั้น"

อุ้ว~ เกรี้ยวกราด

ชิ๊ง!

เลียมกระตุกยิ้มเหมือนมีเสียงแต้มดังขึ้นในหัวเขาทีนึง เพรายั่วโมโหคนตรงหน้าได้

"ขอโทษที่เสียมารยาท ผมแค่จะบอกว่า..."

เลียมพูดสายตายังไม่ละไปจากใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังไม่สบอารมณ์อยู่

"...กับคุณพ่อของคุณ คุณรูท เราไม่ใช่คนอื่นคนไกล หวังว่าคราวหน้าเราจะได้ร่วมงานกันและเจอกันในที่ที่ดีกว่านี้นะครับ"

ว่าจบเลียมก็ยื่นมือออกมาข้างหน้ารออีกคนยื่นมือออกมาจับเช่นกัน

"ไว้ให้ถึงตอนนั้นก่อนเถอะครับ..."

ชิ๊ง!

ทว่าเสียงแจ้วครั้งนี้เป็นของหมวดลีโอ เพราะนอกจากจะไม่จับมือตอบแล้ว ผู้หมวดหนุ่มทำเพียงแค่ใช้สายตามองมือหนาของเลียมราวกับนึกรังเกียจก็ไม่ปาน คราวนี้เป็นตาของเลียมที่คิ้มกระตุกแทน ไม่พอรีมฝีปากหน้าก็กระตุกแรงเช่นกันเมื่อหมวดลีโอพูดต่อไปอีก

"ตอนนี้คงไม่สะดวกเท่าไหร่ เพราะผมต้องพยุงคู่หมั้นที่เพิ่งล้มลงไปเมื่อกี้"

ว่าพลางมือหนาที่กุมมือบางก็เปลี่ยนมาเป็นโอบไหล่บางแทน เจ้าเอยแปลกใจและงงกับบรรยากาศมาคุระหว่างคนทั้งคู่แต่ก็ยอมอยู่นิ่งในอ้อมกอดของผู้หมวดลีโอ

ชิ๊ง!ๆๆๆ

เสียงแต้มต่อดังขึ้นรัวๆในหัวหมวดลีโอ ชาละวันโดนแหย่ปากซะแล้ว แหย่แรงเท่าไหร่ไม่รู้แต่เส้นเลือดฝอยตรงหน้าผากและขมับของจรเข้ร้ายตรงหน้าก็ปูดขึ้น อย่างน่ากลัว มือหนาที่ยื่นออกไปถูกเก็บเข้าที่แบบที่กำหมัดแน่น กัดฟันกรอด ไร้ซึ่งรอยยิ้มเป็นมิตรสามสิบเปอร์เซ็นต์เมื่อครู่ทันที

หึ

แค่นเสียงหัวเราะในลำคอ มองไอ่เข้ที่ดิ้นเร้าตรงหน้าราวกับโดนนํ้าร้อนลวก ไม่ใช่ว่าเขามองไม่ออกว่าอีกคนสนใจในตัวคู่หมั้น(กำมะลอ)ของเขาแค่ไหน ทั้งที่ผู้หญิงของเขาก็ยืนอยู่ข้างๆแท้ๆ

ช่างหน้าไม่อาย

"ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วผมกับคู่หมั้นขอตัว"

ว่าจบก็โอบร่างบางข้างกายเดินสวนออกไปจากตรงนี้ ทิ้งไว้เพียงระเบิดให้คนที่เหลือ

"เป็นคนที่แปลกจริงๆเลยนะคะ ดาหลาไม่ชอบเลยดูไม่ทีมารยาท"

เสียงของคนตัวเล็กกว่าราวกับเสียงยุงเสียงแมลงที่บินข้างหูเลียม เพราะตอนนี้ในหัวของชายหนุ่มคิดแค่ว่าจะถอนหุ้นที่มีธุรกิจร่วมกับบิดาของสิงโต แต่ก็ต้องสู้รบปรบมือกับตาแก่คาลอสอีก เพื่อนสนิทแกนี่ เกิดเป็นเลียมเหมือนง่ายแต่ใครจะรู้ว่าแสนลำเค็ญกว่าใครเลย

"เลียมคะ เราก็ไปกันดีกว่าดาหลาว่า....."

"เมื่อกี้ตอนที่เกิดเรื่องคุณไปไหนมาคะ ตอนฉันกลับมาก็ไม่เจอ"

หลังจากกลับมานั่งในรถของหมวดลีโอ เจ้าเอยก็ยิงคำถามใส่ทันทีด้วยความข้องใจ

"ผมแค่เห็นอะไรที่น่าจะเป็นประโยชน์น่ะครับเลยลองไปดู แต่โจรกลับปล้นซะก่อน"

หมวดลีโอตอบกลับไปโดยไม่ขยายคำว่ามีประโยชน์แต่อย่างใดนอกจากหันมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้คนข้างกาย แล้วเปินเครื่องยนต์รถแล้วขับมุ่งไปตรงถนนข้างหน้า

เจ้าเอยเพียงแต่พยักหน้าเป็นอันเข้าใจ เพราะในหัวของทั้งคู่ล้นมีเรื่องน่าสงสัยที่ไม่ได้เอ่ยปากออกมาเท่านั้น

"แล้วคุณเป็นอะไรไหม ตอนผมเข้าไปเหมือนจะจับคนร้ายได้แล้ว"

ผู้หมวดลีโอถามขึ้นในขณะที่ตาก็มองไปตรงถนข้างหน้า ทำหน้าที่สารถีอย่างดีเยี่ยม

"ฉันโอเคค่ะ เหมือนคนร้ายน่าจะเทคยาด้วยเลยวุ่นวายเล็กน้อย"

เจ้าเอยตอบหมวดลีโอพร้อมกับอธิบายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"แต่ฉันสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง..."

"..?"

หมวดลีโอรอฟังคำถามจากอีกคนพร้อมกับขับรถไปเรื่อยๆ พอดีกับไฟจราจรขึ้นว่าสีแดง รถจึงหยุดลง

"ฉันสงสัยว่าทำไมถึงไม่มีตำรวจรักษาการณ์ ทั้งที่เป็นงานระดับนี้แท้ๆ ถึงจะบอกว่ามีการ์ดส่วนตัวมากมายก็ตาม แต่บรรยากาศในงานมันแปลก็จริงๆค่ะ"

"อืม...ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน มันแปลกไปหมดจริง"

หมวดลีโอเกาคางอย่างสงสัย สักพักสัญญาณไฟจราจรก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว ชายหนุ่มละมือมาขับรถมุ่งไปตรงหน้าทันที

ทั้งสองผู้หมวดเเห่งหน่วยพยัคฆ์ได้แต่เก็บงำความสงสัยไว้ในใจ ถึงพฤติการณ์น่าสงสัยมากมายในงานครั้งนี้

"เลียม! รอดาหลาด้วย..."

เลียมหยุดเท้าฉับพลัน ส่งผลให้ศรีษะของคนตามเซ้าซี้อยู่นานชนเข้ากับแผ่นหลังหนาของคนตรงหน้าอย่างจัง

ตูบ!

"โอ๊ย!"

เลียมหันกลับมามองคนตัวเล็กกว่าด้วยสายตาเรียบนิ่งและรอคำถาม ทว่าดาหลากลับอึกอักไม่กล้าพูดออกมาสักที จนกระทั่งผ่านไปหลายวินาที เลียมจึงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายปนรำคาญใจเต็มทน ก่อนจะหันหลังและก้าวเท้าเดินจากไปไกล

ความกลัวแผ่ปกคลุมไปทั่วจิตใจดาหลาเมื่อต้องยืนมองแผ่นหลังหนาค่อยๆเล็กลงในระดับสายตา นั่นทำให้รู้สึกว่าเธอกำลังสูญเสีย...

ไม่รอนานกว่านี้แล้ว หญิงสาวก้าวเท้าออกไปตรงหน้าทีละก้าวช้าๆ และเริ่มเร็วขึ้นจนกระทั่งวิ่งไปใกล้คนร่างสูงพอที่จะยื่นมือบางทว่าแน่วแน่ไปคว้ามือหนาเอาไว้แน่น

พรึ่บ!

และเลียมก็รีบสะบัดออกทันทีเช่นกัน

"เลิกลํ้าเส้นฉันสักที ดาหลา!"

นํ้าเสียงที่ได้รับกลับมาดุดันกว่าครั้งไหนๆ แววตาที่อีกคนมองมาแสดงออกว่าโกรธอย่างชัดเจน รูม่านตาที่เปิดกว้างเนื่องจากแรงตะคอกของคนตรงหน้า ค่อยๆเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตาและประสิทธิภาพในการโฟกัสก็เริ่มน้อยลง เพราะเมื่อกระพริบตาขึ้นมาภาพตรงหน้าก็ว่างเปล่าไปเสียแล้ว

บรรยากาศในงานกลับมาอยู่ในควบคุมอีกครั้ง แม้ว่าอัญมณีจะยังอยู่ดีทว่าไม่ใช่กับแขกส่วนใหญ่ที่ทะยอยกันหนีกลับ แม้จะควบคุมสถานการณ์ได้ในที่สุดแต่งานประมูลในครั้งนี้ก็ล่มไม่เป็นท่า และสำนักข่าวคงรีบออกข่าวกันอย่างครึกโครมในไม่ช้า ที่ร้ายแรงที่สุดคงหนีไม่พ้นกราฟของหุ่นที่จะสั่นคลอนแน่นอนหลังจากนี้

เลียมยังคงยืนสงบนิ่ง มองดูพนักงานที่กำลังส่งแขกกลับพร้อมกับขอโทษขอโพยไปซํ้าๆ ทั้งที่ในตอนนี้เส้นประสาทเต้นตุบตับอย่างแรง ไม่พ้นต้องยกมือขึ้นมากุมขมับพร้อมทั้งนวดคลึงไปด้วย

"เอาไงต่อดีครับนายน้อย?"

'สเตฟาน' หัวหน้าบอดี้การ์ดเอ่ยถามขึ้นมา

"...เฮ้อ เค้นจนกว่าจะได้เรื่อง ส่วนตาแก่ฉันจัดการเอง อยู่เฉยๆ"

สเตฟานพยักหน้ารับเป็นอันเข้าใจ ก่อนจะถอยออกมาไม่ซักถามอะไรอีก เลียมมองดูบอดี้การ์ดประจำตัวเดินออกไปด้วยใบหน้าที่ยากจะคาดเดา นอกจากงานแรกในฐานะว่าที่ทายาทจะล้มไม่เป็นท่าแล้ว ยังมีเรื่องน่าหงุดหงิดให้กวนใจอีก

แม้จะไม่ชอบบิดาบังเกิดเกล้าสักนิด แต่ก็เริ่มรู้สึกไม่ชอบตำรวจขึ้นมาเหมือนตาแก่นั่นไม่มีผิด แม้จะไม่รู้เหตุผลของคาลอสก็ตาม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***