ที่นี้ที่ไหนครับเนี่ย

เยว่หานสะดุ้งตื่นขึ้นมาในกระทอมหลังเล็กๆเเห่งนึ่งมองสำรวจไปรอบๆก็มีแต่การตบแต่งที่ไม่คุ้นตาที่นี้ที่ไหนฉันควรจะไปที่โลกของคนตายไม่ใช่หรือแล้วฉันมาโผล่ที่นี้ได้ไงดูจากการตกแต่งแล้วเหมือนช่วงยุคราชวงศ์ฮั่นเลยเหะเพียงแต่มันดูเหมือนบ้านร้างไปหน่อยนะถ้าไม่ใช่เพราะยังเห็นข้าวของเครื่องใช้อยู่ก็คงจะคิดว่ามันคือบ้านร้างจริงๆ

และในขณะที่เยว่หานกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาและยังเห็นภาพความทรงจำของใครบ้างคนในหัวอีกด้วย

อะ อึก

แล้วภาพในหัวนี้มันความทรงจำใครกันชีวิตหดหู่เกินไปแล้วอย่างกับละครหลังข่าว

แม่เคยเป็นฮูหยินเอกแต่แล้ววันหนึ่งสามีก็แต่งฮูหยินรองเข้ามาเพราะเนื่องจากไปทำนางท้องเข้าฮูหยินก็ใช่ว่าจะยอมแต่สุดท้ายนางก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะทั้งพ่อและแม่สามีก็เห็นด้วยจึงทำได้แค่ปล่อยไปแต่นานวันเข้านางกลับยิ่งดูเหมือนไม่มีตัวตนเพราะสามีของนางอะไรๆก็ฮูหยินรอง

จนวันที่ทำให้ชีวิตของนางเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเพราะเด็กที่ฮูหยินรองคลอดออกมาเป็นเด็กผู้ชายด้วยเหตุนี้สามีของนางจึงปลดนางจากตำแหน่งแล้วให้ฮูหยินรองขึ้นเป็นฮูหยินเอกแทนแต่ก็ยังถือว่าโชคช่วยเอาไว้เพราะก่อนที่จะครบกำหนดคลอดนางก็พึ่งจะรู้ตัวว่าตั้งครรภ์ได้3สัปดาห์จึงทำให้นางยังไม่ตายเนื่องจากนางมีครรภ์อยู่แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นนางก็ยังใช้ชีวิตได้ลำบากอยู่ดียังดีที่นางมีสาวใช้มาจากตระกูลจึงสามารถประคองครรภ์ได้จนครบกำหนดคลอดและลูกของนางก็ยังเป็นเกอชั้นสูงอีกด้วย

นางจึงจำเป็นต้องสอนวรยุทรให้ตั้งแต่อายุ5หนาวไม่ใช่แค่บู๊แต่นางยังสอนบุ๋นให้อีกด้วยนางสอนเขาเองทุกอย่างจนเขามีอายุได้14หนาวนางก็มีอาการป่วยแบบที่รักษาไม่หายนางจึงรู้ว่านางน่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานจึงได้มอบกระบี่ประจำตัวของนางให้กระบี่นามว่าเยว่ซินยังมีผู้หยกห้อยเอวรูปจิ้งจอกสวรรค์เหยียบเมฆาที่มีแค่ทายาทของตละกูลตงแถมยังมีปิ่นปักผมดอกจวี๋ฮวากับอีกอันที่เป็นดอกเหลียงฮวาปิ่นประจำตัวของนางคือดอกจวี๋ฮวาเพราะงั้นปิ่นที่เขาสามารถใช้ได้ก็มีแค่ดอกเหลียนฮวาเท่านั้นแล้วนางก็จากเขาไปตอนเขาอายุได้15หนาว

ซึ้งเป็นวัยปักปิ่นพอดีแต่ก็ชั่งหน้าเศร้านักที่เขาโดนฮูหยินใหญ่วางยาพิษตอนอายุ17หนาวพิษชนิดนี้หากโดนเข้าไปจะไม่แสดงอาการใดๆแต่จะเริ่มออกลิทธิเมื่อผู้โดนพิษหลับสนิทจึงยากที่ตรวจพบ

"คุณชายตื่นหรือยังเจ้าค่ะ"

"ตื่นแล้วเจ้าเข้ามาเถอะ"

"นํ้าล้างหน้าเจ้าค่ะคุณชาย"

หลังจากจัดการตัวเองเสร็จเยว่หานก็มานั่งคิดเรื่องของเจ้าของร่างเดิมเจ้าของร่างเดิมมีชื่อเหมือนกันกับเขาไม่มีผิดที่ไม่เหมือนก็ตรงนิสัยนี้เเหละตอนเขาเรียนเขาเป็นเด็กที่ปากร้ายมากไม่เคยมีใครเถียงเขาทันแถมยังเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอีกด้วยแต่เจ้าของร่างเดิมเป็นคนที่เรียบร้อยถึงจะเรียนวรยุทธแต่ก็ไม่เคยเอาออกมาใช้

งั้นก็แสดงว่าพิษนั้น

เจ้าของร่างคนเก่า ตายแล้วงั้นสินะ

หึ

พอนั่งคิดอะไรเพลินๆไปซักพักเยว่หานก็ออกไปสำรวจรอบบ้าน จน"ถิงถิง"เดินมาตาม

"คุณชายมาทำอะไรตรงนี้เจ้าคะ"

"ออกมาเดินเล่นเฉยๆนะ ว่าแต่มีเจ้ามีอะไรหรือป่าว"

"ถึงเวลาฝึกแล้วคุณชายจะไปฝึกเลยไหมเจ้าคะ"

"อืม...เจ้านำทาง"

"เจ้าคะ"

ทางไปสนามฝึกเป็นทางเล็กๆเดินเข้าไปในป่าทางหลังบ้าน ใช้เวลาเดินอยู่ประมาน 1 เค่อก็เดินไปถึงพื้นที่โล่งที่มีอุปกรณ์ในการฝึกครบทุกอย่างทั้ง ดาบ ธูน กระบี่ กระบอง และม้า แต่เดี๋ยวก่อนทำไมถึงมีม้าตั้ง2ตัวว่าแต่มันมาจากไหนก่อนในความทรงจำมันไม่มีนิ

"เจ้าไปเอาม้ามาจากไหนอะเหตุใดข้าไม่เห็นรู้เลย"

"ข้าให้คนของข้าไปเอามานะเจ้าคะ"

"แล้วจะไม่โดนคนในจวนหลักจับได้เอารึ"

"คนในจวนหลักไม่มาสนใจพวกเราอยู่แล้วเจ้าคะ ข้าเลยสามารถนำเข้ามาได้โดยใช้ช่องทางตรงทิศใต้ลอบนำเข้ามาเจ้าคะ"

"อ่อ เช่นนั้นก็แปลว่าวันนี้ข้าต้องฝึกขี่ม้าใช่ไหม"

"เจ้าคะ"

"ต้องเริ่มจากตรงไหนก่อน"

"ท่านต้องทำให้มันเชื่อใจท่านก่อน"

"ต้องค่อยๆเข้าหามันวันนี้ก่อนถึงเวลากินข้าวกลางวันข้าจะมาดูนะเจ้าคะ"

พูดจบนางก็หันหลังเดินออกไปทิ้งให้เยว่หานยืนมองตาปริบๆให้เขาผูกมิตรกับเจ้าม้า2ตัวนี้อะนะแล้วดูหน้ามันไม่ใช่แค่เยว่หานที่มองมันตาปริบๆเจ้าม้า2ตัวนี้ก็มองเยว่หานอยู่เช่นกัน คนกับม้าต่างมองหน้ากันไปมาอยู่ครึ่งเค่อ จนในที่สูดก็เป็นเยว่หานเองที่ทนความเงียบไม่ไหว

"เอ่อ คือว่าเราจะยืนมองหน้ากันอีกนานไหม"

ี้ฮี้!!

"กินหญ้าไหม"พูดจบก็เดินไปหยิบหญ้าที่ถิงถิงเอามากองรวมกันเอาไว้มาให้มันกิน

หลังจากนั้นคนก็นั่งคุยกับม้าอีก2ตัวผ่านไปจนไกล้จะถึงเวลากินข้าวเที่ยงคนกับม้าอีก2ตัวก็กลายเป็นสนิทกันจนไม่รู้ตัวเเละเมื่อรู้ตัวอีกทีเยว่หานก็นั่งเล่นอยู่กับพวกมันจนถิงถิงเดินมาตามไปกินข้าวเที่ยงซะแล้ว

"คุณชายเจ้าคะเป็นอย่างไรบ้างพวกมันพอจะคุ้นกับคุณชายบ้างไหมเจ้าค-"

ภาพที่ถิงถิงเห็นก็คือคุณชายของนางที่ถึงแม้จะไม่ได้รับความสนใจจากบิดาแท้ๆแต่คุณชายของนางก็เป็นถึงเกอขั้นสูงเลยนะแล้วเหตุคุณชายของนางที่เรียบร้อยอย่างกับอะไรดีตอนนี้กำลังนั่งพิงหลังม้าแล้วก็หยอกล้อเล่นกับมันราวกับว่ามันเป็นเเมวตัวโตขนสีดำแล้วยังชุดที่ใส่ที่เลอะจนดูไม่ได้นั้นอีกแล้วตอนที่พาพวกมันมานางต้องปราบพยศเจ้าพวกนี้ทั้งวันเลยกว่าจะพาเข้าจวนมาแบบเงียบๆได้แต่คุณชายของนางกับทำพวกมันเชื่องได้ในเวลาแค่ครึ่งวัน

"อ้าวถิงถิงเจ้ามาแล้วหรอ"ลุกขึ้นยืน

"คุณชายเจ้าคะไปเปลี่ยนชุดก่อนดีหรอไม่เจ้าคะ"หัวเราะเล็กน้อย

มองสำรวจตัวเองแล้วยิ้มแห้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***