เยว่หานสะดุ้งตื่นขึ้นมาในกระทอมหลังเล็กๆเเห่งนึ่งมองสำรวจไปรอบๆก็มีแต่การตบแต่งที่ไม่คุ้นตาที่นี้ที่ไหนฉันควรจะไปที่โลกของคนตายไม่ใช่หรือแล้วฉันมาโผล่ที่นี้ได้ไงดูจากการตกแต่งแล้วเหมือนช่วงยุคราชวงศ์ฮั่นเลยเหะเพียงแต่มันดูเหมือนบ้านร้างไปหน่อยนะถ้าไม่ใช่เพราะยังเห็นข้าวของเครื่องใช้อยู่ก็คงจะคิดว่ามันคือบ้านร้างจริงๆ

และในขณะที่เยว่หานกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาและยังเห็นภาพความทรงจำของใครบ้างคนในหัวอีกด้วย

อะ อึก

แล้วภาพในหัวนี้มันความทรงจำใครกันชีวิตหดหู่เกินไปแล้วอย่างกับละครหลังข่าว

แม่เคยเป็นฮูหยินเอกแต่แล้ววันหนึ่งสามีก็แต่งฮูหยินรองเข้ามาเพราะเนื่องจากไปทำนางท้องเข้าฮูหยินก็ใช่ว่าจะยอมแต่สุดท้ายนางก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะทั้งพ่อและแม่สามีก็เห็นด้วยจึงทำได้แค่ปล่อยไปแต่นานวันเข้านางกลับยิ่งดูเหมือนไม่มีตัวตนเพราะสามีของนางอะไรๆก็ฮูหยินรอง

จนวันที่ทำให้ชีวิตของนางเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเพราะเด็กที่ฮูหยินรองคลอดออกมาเป็นเด็กผู้ชายด้วยเหตุนี้สามีของนางจึงปลดนางจากตำแหน่งแล้วให้ฮูหยินรองขึ้นเป็นฮูหยินเอกแทนแต่ก็ยังถือว่าโชคช่วยเอาไว้เพราะก่อนที่จะครบกำหนดคลอดนางก็พึ่งจะรู้ตัวว่าตั้งครรภ์ได้3สัปดาห์จึงทำให้นางยังไม่ตายเนื่องจากนางมีครรภ์อยู่แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นนางก็ยังใช้ชีวิตได้ลำบากอยู่ดียังดีที่นางมีสาวใช้มาจากตระกูลจึงสามารถประคองครรภ์ได้จนครบกำหนดคลอดและลูกของนางก็ยังเป็นเกอชั้นสูงอีกด้วย

นางจึงจำเป็นต้องสอนวรยุทรให้ตั้งแต่อายุ5หนาวไม่ใช่แค่บู๊แต่นางยังสอนบุ๋นให้อีกด้วยนางสอนเขาเองทุกอย่างจนเขามีอายุได้14หนาวนางก็มีอาการป่วยแบบที่รักษาไม่หายนางจึงรู้ว่านางน่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานจึงได้มอบกระบี่ประจำตัวของนางให้กระบี่นามว่าเยว่ซินยังมีผู้หยกห้อยเอวรูปจิ้งจอกสวรรค์เหยียบเมฆาที่มีแค่ทายาทของตละกูลตงแถมยังมีปิ่นปักผมดอกจวี๋ฮวากับอีกอันที่เป็นดอกเหลียงฮวาปิ่นประจำตัวของนางคือดอกจวี๋ฮวาเพราะงั้นปิ่นที่เขาสามารถใช้ได้ก็มีแค่ดอกเหลียนฮวาเท่านั้นแล้วนางก็จากเขาไปตอนเขาอายุได้15หนาว

ซึ้งเป็นวัยปักปิ่นพอดีแต่ก็ชั่งหน้าเศร้านักที่เขาโดนฮูหยินใหญ่วางยาพิษตอนอายุ17หนาวพิษชนิดนี้หากโดนเข้าไปจะไม่แสดงอาการใดๆแต่จะเริ่มออกลิทธิเมื่อผู้โดนพิษหลับสนิทจึงยากที่ตรวจพบ

"คุณชายตื่นหรือยังเจ้าค่ะ"

"ตื่นแล้วเจ้าเข้ามาเถอะ"

"นํ้าล้างหน้าเจ้าค่ะคุณชาย"

หลังจากจัดการตัวเองเสร็จเยว่หานก็มานั่งคิดเรื่องของเจ้าของร่างเดิมเจ้าของร่างเดิมมีชื่อเหมือนกันกับเขาไม่มีผิดที่ไม่เหมือนก็ตรงนิสัยนี้เเหละตอนเขาเรียนเขาเป็นเด็กที่ปากร้ายมากไม่เคยมีใครเถียงเขาทันแถมยังเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอีกด้วยแต่เจ้าของร่างเดิมเป็นคนที่เรียบร้อยถึงจะเรียนวรยุทธแต่ก็ไม่เคยเอาออกมาใช้

งั้นก็แสดงว่าพิษนั้น

เจ้าของร่างคนเก่า ตายแล้วงั้นสินะ

หึ

พอนั่งคิดอะไรเพลินๆไปซักพักเยว่หานก็ออกไปสำรวจรอบบ้าน จน"ถิงถิง"เดินมาตาม

"คุณชายมาทำอะไรตรงนี้เจ้าคะ"

"ออกมาเดินเล่นเฉยๆนะ ว่าแต่มีเจ้ามีอะไรหรือป่าว"

"ถึงเวลาฝึกแล้วคุณชายจะไปฝึกเลยไหมเจ้าคะ"

"อืม...เจ้านำทาง"

"เจ้าคะ"

ทางไปสนามฝึกเป็นทางเล็กๆเดินเข้าไปในป่าทางหลังบ้าน ใช้เวลาเดินอยู่ประมาน 1 เค่อก็เดินไปถึงพื้นที่โล่งที่มีอุปกรณ์ในการฝึกครบทุกอย่างทั้ง ดาบ ธูน กระบี่ กระบอง และม้า แต่เดี๋ยวก่อนทำไมถึงมีม้าตั้ง2ตัวว่าแต่มันมาจากไหนก่อนในความทรงจำมันไม่มีนิ

"เจ้าไปเอาม้ามาจากไหนอะเหตุใดข้าไม่เห็นรู้เลย"

"ข้าให้คนของข้าไปเอามานะเจ้าคะ"

"แล้วจะไม่โดนคนในจวนหลักจับได้เอารึ"

"คนในจวนหลักไม่มาสนใจพวกเราอยู่แล้วเจ้าคะ ข้าเลยสามารถนำเข้ามาได้โดยใช้ช่องทางตรงทิศใต้ลอบนำเข้ามาเจ้าคะ"

"อ่อ เช่นนั้นก็แปลว่าวันนี้ข้าต้องฝึกขี่ม้าใช่ไหม"

"เจ้าคะ"

"ต้องเริ่มจากตรงไหนก่อน"

"ท่านต้องทำให้มันเชื่อใจท่านก่อน"

"ต้องค่อยๆเข้าหามันวันนี้ก่อนถึงเวลากินข้าวกลางวันข้าจะมาดูนะเจ้าคะ"

พูดจบนางก็หันหลังเดินออกไปทิ้งให้เยว่หานยืนมองตาปริบๆให้เขาผูกมิตรกับเจ้าม้า2ตัวนี้อะนะแล้วดูหน้ามันไม่ใช่แค่เยว่หานที่มองมันตาปริบๆเจ้าม้า2ตัวนี้ก็มองเยว่หานอยู่เช่นกัน คนกับม้าต่างมองหน้ากันไปมาอยู่ครึ่งเค่อ จนในที่สูดก็เป็นเยว่หานเองที่ทนความเงียบไม่ไหว

"เอ่อ คือว่าเราจะยืนมองหน้ากันอีกนานไหม"

ี้ฮี้!!

"กินหญ้าไหม"พูดจบก็เดินไปหยิบหญ้าที่ถิงถิงเอามากองรวมกันเอาไว้มาให้มันกิน

หลังจากนั้นคนก็นั่งคุยกับม้าอีก2ตัวผ่านไปจนไกล้จะถึงเวลากินข้าวเที่ยงคนกับม้าอีก2ตัวก็กลายเป็นสนิทกันจนไม่รู้ตัวเเละเมื่อรู้ตัวอีกทีเยว่หานก็นั่งเล่นอยู่กับพวกมันจนถิงถิงเดินมาตามไปกินข้าวเที่ยงซะแล้ว

"คุณชายเจ้าคะเป็นอย่างไรบ้างพวกมันพอจะคุ้นกับคุณชายบ้างไหมเจ้าค-"

ภาพที่ถิงถิงเห็นก็คือคุณชายของนางที่ถึงแม้จะไม่ได้รับความสนใจจากบิดาแท้ๆแต่คุณชายของนางก็เป็นถึงเกอขั้นสูงเลยนะแล้วเหตุคุณชายของนางที่เรียบร้อยอย่างกับอะไรดีตอนนี้กำลังนั่งพิงหลังม้าแล้วก็หยอกล้อเล่นกับมันราวกับว่ามันเป็นเเมวตัวโตขนสีดำแล้วยังชุดที่ใส่ที่เลอะจนดูไม่ได้นั้นอีกแล้วตอนที่พาพวกมันมานางต้องปราบพยศเจ้าพวกนี้ทั้งวันเลยกว่าจะพาเข้าจวนมาแบบเงียบๆได้แต่คุณชายของนางกับทำพวกมันเชื่องได้ในเวลาแค่ครึ่งวัน

"อ้าวถิงถิงเจ้ามาแล้วหรอ"ลุกขึ้นยืน

"คุณชายเจ้าคะไปเปลี่ยนชุดก่อนดีหรอไม่เจ้าคะ"หัวเราะเล็กน้อย

มองสำรวจตัวเองแล้วยิ้มแห้ง

หลังจากกลับมาอ่านบนํ้าเสร็จก็ได้เวลากินข้าววันนี้เยว่หานเจริญอาหารเป็นพิเศษเนื่องจากชาติที่แล้วกินแต่อาหารคนป๋วยมานานหลายปีทำให้นี้เป็นอาหารที่มีรสชาติอื่นนอกจากจืด พอพูดถึงชาติก่อนก็เริ่มที่จะสงสัยขึ่นมาแล้วว่าพ่อกับแม่จะเป็นอย่างไรบ้างพอคิดๆไปแล้วก็เศร้าเหมือนกันนะยังไม่ทันได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นให้เต็มที่เลยกลับต้องนอนเป็นผักอยู่โรงบาลเยว่หานที่คิดอะไรเพลินๆอยู่ก็ไม่ทันได้ยินที่ถิงถิงพูดจนถิงถิงต้องยื่นมือไปสะกิดที่แขนแล้วถามด้วยนํ้าเสียงเป็นห่วง

"คุณชายเป็นอะไรหรือป่าวเจ้าคะ"

"เอ่อ ไม่เป็นอะไรข้าแค่คิดอะไรนิดหน่อย"

"ไม่ได้มีเรื่องอะไรกลุ้มใจใช่หรือไม่เจ้าคะ"

"ใช่ เรื่องกลุ้มใจอย่างเดี๋ยวของข้าคือ ไม่มีเงิน"

ถิงถิงหัวเราะออกมาเบาๆด้วยความเอ็นดูคุณชายของนางในตอนนี้ชั่งสดใสร่าเริงเหลือเกินนางชอบที่คุณชายของนางเป็นคนแบบนี้นางจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องที่คุณชายของนางถูกพวกจวนหลักรังแกอีกเรื่องนิสัยที่เปลี่ยนไปนางจะไม่ถามเรื่องนี้เพราะถ้ามันทำให้คุณชายของนางแข็มแข็งขึ้นได้นางก็จะยอมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ส่วนเรื่องเงินคุณชายไม่ต้องห่วงเพราะว่าข้ากับนายหญิงคิดแผนรับมือไว้ตั้งนานแล้ว"คุณชายไม่ต้องห่วงเรื่องเงินนะเจ้าคะข้ากับนายหญิงว่างแผนเอาไว้ตั้งแต่ที่ผู้นำตระกูลซูพาซูฮูหยินเข้ามาที่จวนแล้วเจ้าคะ"

"ข้าไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย"

"นายหญิงบอกว่าไว้บอกคุณชายตอนที่คุณชายพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับพวกที่อยู่ในจวนหลักเจ้าคะ"

"แสดงว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เจ้ากับท่านแม่ปกปิดคนในจวนหลักมานานแล้วสินะ"คีบผักเข้าปากก่อนจะพูดต่อ

"เจ้ากับท่านแม่ปกปิดคนในจวนหลักได้ช่างมีความสามารถ แล้วพวกผู้อาวุโสในตระกูลไม่สนใจเลยหรือ"

"พวกตาแก่นั้นจะมาสนใจอะไรเราเจ้าคะแม้แต่เรื่องที่คุณชายเป็นเกอตาแก่นั้นกับผู้นำตระกูลยังไม่รู้เลยเจ้าคะ

"ก็จริงของเจ้าอะนะ"

สองนายบ่าวที่คุยเล่นกันอยู่ในกระท่อมก็สัมผัสได้ว่ามีคนกำลังเดินมาที่กระท่อมทั้งสองเลยเงียบเพื่อฟังเสียงเท้า"ดูเหมือนจะมากันแค่2คนนะ"

"น่าจะเป็นพวกคุณหนูสี่นะเจ้าคะ น่าจะตั้งใจมาหาเรื่องพวกเราโดยเฉพาะ"

"เห้อ ข้าพึ่งจะไปนั่งคุยกับม้ามาเองนะ นี้จะหาเรื่องมาให้ข้าเหนื่อยอีกแล้วหรอ"

"นางอุสามาหาเลยนะเจ้าคะ"ถิงถิงมองคุณชายของตัวเองด้วยความเอ็นดู

"ถามข้าหรือยังว่าอยากให้นางมาไหม"

พอพูดเล่นกันพอหอมปากหอมคอแล้วสองนายบ่าวก็ทำทีออกไปเดินเล่นกันด้านนอกพอดีกับที่คุณหนูสี่ที่เดินมาถึงหน้ากระท่อมของพวกเขาแล้ว

เยว่หานปลายตาไปมองคุณหนูสี่ ซูเมียวเอ๋อร์เล็กน้อยแล้วจึงมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าซูเมียวเอ๋อร์ตากลมเหมือนตากวางปากกระจับเล็กน้อยหน้าตาของนางจัดว่าน่ารักสมวัยหญิงสาวที่อายุได้13หนาวแต่นิสัยของนางนั้นไม่สมกับเป็นเด็กสาวที่อายุพึ่งจะ10+ปีนิดๆเองตอนนี้ซูเยว่อายุได้17หนาวคุณชายใหญ่อายุ18หนาวคุณชายสามอายุได้15หนาวนางโดนซูฮูหยินปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กให้เกลียดเยว่หานเอาไว้เพราะเยว่หานจะมาแย่งทุกอย่างไปจากนางในอนาคต เห้อสมกับเป็นตัวร้ายปลายแถวจริงๆทำได้แค่เสี้ยมคนอื่นเพราะเป็นแค่สตรี

คุณหนูสี่ที่เห็นเยว่หานมองนางทั้งแต่หัวจรดเท้าก็หงุดหงิดขึ้นมา สายตานี้หมายความว่าไงนี้นางกำลังถูกเจ้าสวะนี้เหยียดหยามอยู่งั้นรึ"พี่รองมองข้าทำไมเจ้าคะหรืออิจฉาชุดที่ข้าใส่ ข้าเข้าใจท่านนะเจ้าคะก็ท่านพ่อไม่เคยซื้อให้ท่านเลยนี้น่า ชั่งน่าสงสารอะไรเช่นนี้"นางยิ้มเยาะเล็กน้อยเพราะคิดว่าเยว่หานก็คงจะยอมแล้วก็ไม่พูดอะไรเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมาแต่นางคิดผิด

"หือ~ถ้าเช่นนั้นคุณหนูสี่ก็อย่าได้เรียกข้าว่าพี่รองเลยข้าฟังแล้วสะแหลงหูอย่างไรไม่รู้"

"เจ้ากล้าพูดกับคุณหนูเช่นนี้ได้อย่างไรคุณหนูของข้าเมตตาเรียกเจ้าว่าพี่รองก็ถือว่าให้เกียรติเจ้าแล้ว"สาวใช้ของซูเมียวพูดบ้าง

หัวเราะในลำคอ"ข้าพูดหรือยังว่าข้าต้องการความเมตตาและการให้เกียรติจากนางข้าไม่เคยพูดนิมีแต่พวกเจ้าที่คิดไปเองแล้วก็เอามายัดเยียดให้ข้า"

ซูเมียวตกตะลึงไม่คิดว่าซูเยว่หานนี้จะกล้าด่านาง"เจ้-"

"ข้าว่านะคุณหนูสี่เจ้าควรเอาความเมตตาและเกียรตินั้นไว้ให้ตัวเองแล้วละเพราะตอนนี้เจ้าไม่มีทั้งความเมตตาและก็เกียรติด้วยเพราะงั้นเก็บไว้ใช้เองเถอะ"พูดจบก็ทำหน้ายียวยกวนประสาทใส่ซูเมียว

"จะ...เจ้า เจ้ากล้าด่าข้ารึ"

"แล้วทำไมข้าจะด่าเจ้าไม่ได้ละเจ้าเป็นเทพเซียนรึ เอ๊ะ ไม่สิหน้าแบบนี้ไม่น่าเป็นได้นะเซียนนะแต่ถ้าเป็นมารก็ได้อยู่"

ซูเมียวเอ๋อร์ในตอนนี้โกรธจจทำอะไรไม่ถูก

ได้แต่ยืนกำหมัดจนเล็บจิกเข้าเนื้อมองมาที่ซูเยว่ด้วยสายตาอาฆาต"ข้าจะกลับไปบอกท่านแม่ท่านแม่จะต้องไม่เก็บเจ้าไว้แน่"

ซูเยว่สายหัวเด็กก็ยังเป็นเด็กอะเนอะไม่ได้ดังใจก็ฟ้องแม่ เห้อนี้เรามายืนเถียงอะไรกับเด็กละเนี่ย

"อ่อ เช่นนั้นรึ งั้นเจ้าก็บอกไปด้วยนะว่าเจ้าโดนคนที่เจ้าด่าว่าสวะอย่างข้าด่าจนทำอะไรไม่ถูก"ยิ้มอ่อนโยนแต่รอยยิ้มนั้นกลับไปไม่ถึงดวงตาในเวลาต่อมาก็ได้มีคนเดินมาทางนี้ทำให้สองนายบ่าวหันหน้ามองกันก่อนจะพยักหน้าเป็นอันว่ารู้กัน ซึ่งคนที่เดินมาก็คือ

คุณชายใหญ่แห่งจวนตระกูลซู ซูมู่เฉิน

"นี้พวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่"

"นี้พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน"

หึ ก็คิดว่าใครที่แท้ก็คุณชายใหญ่แห่งจวนตระกูลซูนี้เอง มาถึงก็มาว่างอำนาจเชียวนะตั้งแต่มาที่นี้ก็คิดว่าคนตระกูลซูมันจะหน้าตาดีซักแค่ไหนกันเชียว แต่ดูจากหน้าตาของคุณชายใหญ่ตอนนี้ก็บอกได้เลยว่าน่าจะหน้าตาดีกันทั้งตระกูล

"พี่ใหญ่ ไม่มีอันใดเจ้าคะข้าก็แค่มาทักทายพี่รองก็เท่านั้น"นางวิ่งไปกอดแขนพี่ชายด้วยใบหน้าอ่อนหวานแตกต่างจากก่อนหน้านี้ลิบลับ

หึ คุณหนูสี่ท่านเล่นละครเก่งเหมือนกันนะเนี่ย

เยว่หานผสานมือทำความเคารพด้วยท่านอบน้อม"ใช่ ขอรับแต่ดูถ้าว่าตอนนี้น้องสี่จะเหนื่อยพี่ใหญ่พานางไปพักเถอะขอรับ น้องสี่คราวหน้าเจ้าไม่ต้องมาหาพี่แล้วก็ได้นะเดี๋ยวเจ้าจะเหนื่อยป่าว"หากคุณหนูสี่นางไม่โง่เกินไปย่อมรู้ว่านั้นไม่ใช่ความเป็นห่วงแต่กลับเป็นคำเเซะนางว่าคราวหน้าก็อย่ามาหาเรื่องทะเลาะกับข้าแค่ยืนเถียงกับข้ายังไม่ถึงครึ่งเค่อก็เหนื่อยซะแล้ว เจ้ามันอ่อนหัด

"เช่นนั้นก็กลับเถอะ"คุณชายใหญ่ปรายตามองซูเยว่หานเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินไปพร้อมกับคุณหนูสี่เยว่หานที่เห็นสายตาของคูณชายใหญ่มองแบบนั้นก็อยากจะกลอกตาใส่ซักล้านรอบ

"เหอะ คิดว่าสูงส่งมาจากใหนกัน หน้าตาก็หล่อแต่นิสัย เห้อ"

"คุณชายท่านเถียงเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร"

"ตั้งแต่คิดอยากจะออกจากจวนนี้ไง"

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็ผ่านไปราวหนึ่งถึงสองสัปดาห์ได้แล้วเยว่หานที่โดนถิงถิงลากให้ลุกขึ้นมาฝึกวรยุทรและขี่ม้าทั้งวันจะพักได้ก็แค่ท่านกินข้าวเท่านั้น

ฮื่อ~ในความทรงจำถิงถิงไม่ได้โหดแบบนี้นี้น่านี่คือคำที่บ่นอยู่ในหัวของเยว่หานตอนช่วงแรกแต่พอนานเข้าก็เริ่มที่จะชินร่างกายเองก็เริ่มที่จะปรับตัวได้แล้วด้วยพูดตามตรงร่ายกายนี้อึกมากตอนฝึกร่างกายก็แทบจะไม่เหนื่อยเลยด้วยซั้าแต่ที่เหนื่อยคือวิญญาณที่อยู่ในร่างต่างหากก็อย่างว่าตอนชาติก่อนเขาไม่เคยออกกำลังกายเลยด้วยซํ้าจะเหนื่อยก็ไม่แปลกแต่ว่านะตอนนี้เขาพร้อมจะออกจากจวนนี้แล้วละ แต่จะออกไปเฉยๆก็กระไรอยู่เพราะชะนั้นเลยต้องมอบของขวัญให้ซักหน่อยก่อนไป

พอตกดึกสองนายบ่าวก็ได้เริ่มแผนการทันทีถิงถิงพาม้าไปรออยู่ที่กำแพงจวนทางใต้ส่วนเยว่หานไปมอบของขวัญให้คนตระกูลซูเยว่หานที่ตอนนี้ใช้วิชาตัวเบาขึ้นไปบนหลังคาจวนของคุณหนูสี่และฮูหยินเม่ยจินได้ลอบเขาไปวางเพลิงจวนคุณหนูสี่และเรื่องนอนของบ่าวที่เคยลังแกเจ้าของร่างเดิมและกลับไปเผ่าจวนของตัวเองด้วยและถือว่าเป็นโชคดีของเยว่หานที่ที่คุณชายใหญ่ ซูมู่เฉินไม่อยู่ที่จวนไม่อย่างงั้นเขาคงโดนจับได้ไปนานแล้ว

แล้วจึงไปหาถิงถิงๆที่รออยู่ประตูจวนทางใต้ก่อนจะรอบหนีออกจากจวนไปในที่สุดและกว่าคนในจวนจะรู้ตัวจวนคุณหนูสี่ก็โดนเผ่าไปเกือบครึ่งและถึงแม้จะไม่มีใครเป็นอะไรแต่ก็เสียหายไปไม่น้อยเช่นเดียวกัน

ด้านเยว่หานที่ตอนนี้ออกนอกเขตของเมืองหลวงแล้วและกำลังมุ่งหน้าไปที่เมืองอวิ๋นชางหากขี้ม้าไปแบบไม่หยุดพักน่าจะซักประมาณ3-4วันในการเดินทางแต่ทั้งสองคนไม่สามารถทำได้เนื่องจากม้าจะเหนื่อยเกินไปนั้นอาจจะทำให้การเดินทางยุ่งยากกว่าเดิม

จึงจำเป็นต้องหยุดพักม้าเวลากลางคืนและเนื่องจากไม่ใช่ทุกที่จะมีโรงเตี้ยมทำให้ต้องนอนกลางดินกินกลางทรายกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดาจนกว่าจะถึงเมืองอวิ๋นชาง แต่วันนี้เยว่หานกลับรู้สึกแปลกๆขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"วันนี้ข้ารู้สึกแปลกๆเหมือนวันนี้เราจะมีปัญหาพุ่งเขาหาอย่างไรก็ไม่รู้"

"ไม่มีอันใดหรอกเจ้าคะคุณชายอย่าคิดมากไปเลยหากมันมีอะไรจริงถึงตอนนั้นเราค่อยคิดกันอีกที"

เยว่หานที่ได้ยินเช่นนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่ภาวนาอย่าให้มันเป็นจริงเลยหรือหากเป็นจริงก็อย่าให้ร้ายแรงมากก็พอ

...****************...

ตกดึกคืนนั้นระหว่างที่สองนายบ่าวกำลังหาที่พักกันอยู่ก็ได้มีคนชุดดำกลุ่มนึ่งกำลังสู้กับใครบ้างคนและดูเหมือนจะเป็นชนชั้นสูงด้วยเยว่หานที่หลบอยู่หลังต้นไม้ไกล้ๆกำลังลังเลว่าจะออกไปช่วยดีไหม แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจนต้องเข้าไปช่วยอยู่ดี

ถิงถิงที่เห็นอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องออกไปช่วย อีกแรง

เห้อ คุณชายท่านนี้ชอบทำอะไรไม่ปรึกษากันเลยซักนิด

คนชุดดำที่กำลังจะฟันดาบสุดท้ายไปเพื่อหวังให้คุณชายปริศนาตายเยว่หานที่พุ่งตัวออกไปช่วยใช้เท้าถีบที่ด้านข้างก่อนจะใช้กระบี่เยว่ซินตัดเลือดใหญ่ที่คอในกระบวนท่าเดียว

พอสถานะการณ์เริ่มสามารถควบคุมได้แล้วเยว่หานจึงเข้าไปดูอาการของคุณชายปริศนาโดยที่มีถิงถิงค่อยช่วยระวังหลังให้

"คุณชายท่านพาเขาไปหลบก่อน คนพวกนี้ข้าจะจัดการเอง"

"ระวังตัวด้วย"พูดจบเยว่หานก็ใช้วิชาตัวเบาพาคุณชายปริศนาไปหลบในถํ้าแห่งนึ่งไกล้ๆกับท่างเข้าเมืองอวิ๋นชาง พอทุกอย่างปลอดภัยเยว่หานก็เข้าไปดูอาการให้คนเจ็บตรวจไปซักพักก็พบว่าคนเจ็บถูกพิษ

"แต่น่าเสียดายที่ไม่รู้ว่านี้คือพิษอะไร คราวหน้าคงต้องตั้งใจเรียนจากถิงถงให้มากน้อย"ผ่านไปซักพักถิงถิงก็กลับมาพร้อมกับชายปริศนาอีกสองคนเยว่หานเห็นก็ขมวดคิ้วเพราะท่าทางของสองคนนี้ดูไม่ธรรมดากลิ่นอายที่แผ่ออกมาทำให้รู้ว่าสองคนนี้คือยอดฝีมือเยว่หานจึงหันไปถามกับถิงถิงว่า

"ถิงถิงพวกเขาเป็นใคร"

"อ่อ พวกเขาคือคนสนิทของ หลานอ๋อง เฉินเวินอวี่ เจ้าค่ะ"