คุยกับม้าเสร็จก็มาคุยกับคนบ้าต่อ

หลังจากกลับมาอ่านบนํ้าเสร็จก็ได้เวลากินข้าววันนี้เยว่หานเจริญอาหารเป็นพิเศษเนื่องจากชาติที่แล้วกินแต่อาหารคนป๋วยมานานหลายปีทำให้นี้เป็นอาหารที่มีรสชาติอื่นนอกจากจืด พอพูดถึงชาติก่อนก็เริ่มที่จะสงสัยขึ่นมาแล้วว่าพ่อกับแม่จะเป็นอย่างไรบ้างพอคิดๆไปแล้วก็เศร้าเหมือนกันนะยังไม่ทันได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นให้เต็มที่เลยกลับต้องนอนเป็นผักอยู่โรงบาลเยว่หานที่คิดอะไรเพลินๆอยู่ก็ไม่ทันได้ยินที่ถิงถิงพูดจนถิงถิงต้องยื่นมือไปสะกิดที่แขนแล้วถามด้วยนํ้าเสียงเป็นห่วง

"คุณชายเป็นอะไรหรือป่าวเจ้าคะ"

"เอ่อ ไม่เป็นอะไรข้าแค่คิดอะไรนิดหน่อย"

"ไม่ได้มีเรื่องอะไรกลุ้มใจใช่หรือไม่เจ้าคะ"

"ใช่ เรื่องกลุ้มใจอย่างเดี๋ยวของข้าคือ ไม่มีเงิน"

ถิงถิงหัวเราะออกมาเบาๆด้วยความเอ็นดูคุณชายของนางในตอนนี้ชั่งสดใสร่าเริงเหลือเกินนางชอบที่คุณชายของนางเป็นคนแบบนี้นางจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องที่คุณชายของนางถูกพวกจวนหลักรังแกอีกเรื่องนิสัยที่เปลี่ยนไปนางจะไม่ถามเรื่องนี้เพราะถ้ามันทำให้คุณชายของนางแข็มแข็งขึ้นได้นางก็จะยอมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ส่วนเรื่องเงินคุณชายไม่ต้องห่วงเพราะว่าข้ากับนายหญิงคิดแผนรับมือไว้ตั้งนานแล้ว"คุณชายไม่ต้องห่วงเรื่องเงินนะเจ้าคะข้ากับนายหญิงว่างแผนเอาไว้ตั้งแต่ที่ผู้นำตระกูลซูพาซูฮูหยินเข้ามาที่จวนแล้วเจ้าคะ"

"ข้าไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย"

"นายหญิงบอกว่าไว้บอกคุณชายตอนที่คุณชายพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับพวกที่อยู่ในจวนหลักเจ้าคะ"

"แสดงว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เจ้ากับท่านแม่ปกปิดคนในจวนหลักมานานแล้วสินะ"คีบผักเข้าปากก่อนจะพูดต่อ

"เจ้ากับท่านแม่ปกปิดคนในจวนหลักได้ช่างมีความสามารถ แล้วพวกผู้อาวุโสในตระกูลไม่สนใจเลยหรือ"

"พวกตาแก่นั้นจะมาสนใจอะไรเราเจ้าคะแม้แต่เรื่องที่คุณชายเป็นเกอตาแก่นั้นกับผู้นำตระกูลยังไม่รู้เลยเจ้าคะ

"ก็จริงของเจ้าอะนะ"

สองนายบ่าวที่คุยเล่นกันอยู่ในกระท่อมก็สัมผัสได้ว่ามีคนกำลังเดินมาที่กระท่อมทั้งสองเลยเงียบเพื่อฟังเสียงเท้า"ดูเหมือนจะมากันแค่2คนนะ"

"น่าจะเป็นพวกคุณหนูสี่นะเจ้าคะ น่าจะตั้งใจมาหาเรื่องพวกเราโดยเฉพาะ"

"เห้อ ข้าพึ่งจะไปนั่งคุยกับม้ามาเองนะ นี้จะหาเรื่องมาให้ข้าเหนื่อยอีกแล้วหรอ"

"นางอุสามาหาเลยนะเจ้าคะ"ถิงถิงมองคุณชายของตัวเองด้วยความเอ็นดู

"ถามข้าหรือยังว่าอยากให้นางมาไหม"

พอพูดเล่นกันพอหอมปากหอมคอแล้วสองนายบ่าวก็ทำทีออกไปเดินเล่นกันด้านนอกพอดีกับที่คุณหนูสี่ที่เดินมาถึงหน้ากระท่อมของพวกเขาแล้ว

เยว่หานปลายตาไปมองคุณหนูสี่ ซูเมียวเอ๋อร์เล็กน้อยแล้วจึงมองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าซูเมียวเอ๋อร์ตากลมเหมือนตากวางปากกระจับเล็กน้อยหน้าตาของนางจัดว่าน่ารักสมวัยหญิงสาวที่อายุได้13หนาวแต่นิสัยของนางนั้นไม่สมกับเป็นเด็กสาวที่อายุพึ่งจะ10+ปีนิดๆเองตอนนี้ซูเยว่อายุได้17หนาวคุณชายใหญ่อายุ18หนาวคุณชายสามอายุได้15หนาวนางโดนซูฮูหยินปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กให้เกลียดเยว่หานเอาไว้เพราะเยว่หานจะมาแย่งทุกอย่างไปจากนางในอนาคต เห้อสมกับเป็นตัวร้ายปลายแถวจริงๆทำได้แค่เสี้ยมคนอื่นเพราะเป็นแค่สตรี

คุณหนูสี่ที่เห็นเยว่หานมองนางทั้งแต่หัวจรดเท้าก็หงุดหงิดขึ้นมา สายตานี้หมายความว่าไงนี้นางกำลังถูกเจ้าสวะนี้เหยียดหยามอยู่งั้นรึ"พี่รองมองข้าทำไมเจ้าคะหรืออิจฉาชุดที่ข้าใส่ ข้าเข้าใจท่านนะเจ้าคะก็ท่านพ่อไม่เคยซื้อให้ท่านเลยนี้น่า ชั่งน่าสงสารอะไรเช่นนี้"นางยิ้มเยาะเล็กน้อยเพราะคิดว่าเยว่หานก็คงจะยอมแล้วก็ไม่พูดอะไรเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมาแต่นางคิดผิด

"หือ~ถ้าเช่นนั้นคุณหนูสี่ก็อย่าได้เรียกข้าว่าพี่รองเลยข้าฟังแล้วสะแหลงหูอย่างไรไม่รู้"

"เจ้ากล้าพูดกับคุณหนูเช่นนี้ได้อย่างไรคุณหนูของข้าเมตตาเรียกเจ้าว่าพี่รองก็ถือว่าให้เกียรติเจ้าแล้ว"สาวใช้ของซูเมียวพูดบ้าง

หัวเราะในลำคอ"ข้าพูดหรือยังว่าข้าต้องการความเมตตาและการให้เกียรติจากนางข้าไม่เคยพูดนิมีแต่พวกเจ้าที่คิดไปเองแล้วก็เอามายัดเยียดให้ข้า"

ซูเมียวตกตะลึงไม่คิดว่าซูเยว่หานนี้จะกล้าด่านาง"เจ้-"

"ข้าว่านะคุณหนูสี่เจ้าควรเอาความเมตตาและเกียรตินั้นไว้ให้ตัวเองแล้วละเพราะตอนนี้เจ้าไม่มีทั้งความเมตตาและก็เกียรติด้วยเพราะงั้นเก็บไว้ใช้เองเถอะ"พูดจบก็ทำหน้ายียวยกวนประสาทใส่ซูเมียว

"จะ...เจ้า เจ้ากล้าด่าข้ารึ"

"แล้วทำไมข้าจะด่าเจ้าไม่ได้ละเจ้าเป็นเทพเซียนรึ เอ๊ะ ไม่สิหน้าแบบนี้ไม่น่าเป็นได้นะเซียนนะแต่ถ้าเป็นมารก็ได้อยู่"

ซูเมียวเอ๋อร์ในตอนนี้โกรธจจทำอะไรไม่ถูก

ได้แต่ยืนกำหมัดจนเล็บจิกเข้าเนื้อมองมาที่ซูเยว่ด้วยสายตาอาฆาต"ข้าจะกลับไปบอกท่านแม่ท่านแม่จะต้องไม่เก็บเจ้าไว้แน่"

ซูเยว่สายหัวเด็กก็ยังเป็นเด็กอะเนอะไม่ได้ดังใจก็ฟ้องแม่ เห้อนี้เรามายืนเถียงอะไรกับเด็กละเนี่ย

"อ่อ เช่นนั้นรึ งั้นเจ้าก็บอกไปด้วยนะว่าเจ้าโดนคนที่เจ้าด่าว่าสวะอย่างข้าด่าจนทำอะไรไม่ถูก"ยิ้มอ่อนโยนแต่รอยยิ้มนั้นกลับไปไม่ถึงดวงตาในเวลาต่อมาก็ได้มีคนเดินมาทางนี้ทำให้สองนายบ่าวหันหน้ามองกันก่อนจะพยักหน้าเป็นอันว่ารู้กัน ซึ่งคนที่เดินมาก็คือ

คุณชายใหญ่แห่งจวนตระกูลซู ซูมู่เฉิน

"นี้พวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***