ผู้ชายประเภทนี้

"เอาอะไรคะ คุณพูดอะไรของคุณ"

"นี่คุณคิดอะไร ผมก็หมายถึงค่าตอบเเทนไง"

"ก็..ค่าตอบเเทนคุณมัน"

"มันอะไรครับ หรือคุณจะเอาคราวหน้าก็ได้นะ"

"คราวหน้า? คุณมันบ้าไปเเล้ว"

ฉึกก!! [เสียงกัด]

"โอ๊ย! เเพรคุณเป็นเเวมไพร์หรือไงกัดคอผมทำไม"

"ใช่ชั้นเป็น เเล้วชั้นก็ชอบกัดอย่างอื่นด้วย "

ืกวีปล่อยมือออกจากเอวเเพร เเละช่วยพยุงให้ลุกขึ้น เพราะเห็นทีถ้าอยู่ต่อคงโดนจับกินเเน่ๆ

"เจอกันใหม่นะครับ คุณเเพร"

กวีเดินออกจากห้องไปพร้อมรอยยิ้ม ซ้ำยังหันมายักคิ้วให้เเพรอีกหนึ่งครั้ง

"ผู้ชายอะไร น่าเกลียดชะมัด"

เธออดไม่ได้ที่จะด่าเขา เเต่ถึงยังไงเธอก็ไม่อยากให้สิ้นเปลืองเปล่าๆ เลยตัดสินใจเดินเข้าไปดูภาพที่เขาวาดให้เธอสักหน่อย

"นี่มัน..."

เมื่อเห็นภาพเเพรถึงกับตะลึง เพราะไม่คิดว่าโลกมันจะกลมได้ขนาดนี้

"ผู้ชายในตอนนั้นคือกวี.... เเต่ทำไมนิสัยถึงได้ต่างกันเเบบนี้นะ" เธอพูดพึมพำคนเดียว

ภาพที่กวีวาดคือตอนที่เธอพึ่งเปิดร้านใหม่ๆ ในวันเปิดตัวร้านกวีเองก็เข้าร่วมเป็นกำลังใจในฐานะตัวเเทนของบริษัทที่ให้การสนับสนุน นับว่าเป็นครั้งเเรกที่ทั้งคู่เจอกัน เเต่เธอก็ไม่คิดว่าเขาจะหน้าตาดีขึ้นได้ขนาดนี้ ตอนนั้นเขาคงไม่รู้ว่าเธอคือเจ้าของร้านดอกไม้ที่จัดงานขึ้น

"เอาเถอะ ยังไงซะตอนนี้เขามันก็เเค่คนหยาบคาย

ฉันคงไม่ไปชอบผู้ชายประเภทนี้หรอก"

เเพรพูดกับตัวเองด้วยความสับสนเเละลังเล ความจริงเเล้วตัวเธอรู้สึกกับเขาเเบบไหน เเละดูๆไปเเล้วเธอเองคงจดจำผู้ชายในวันนั้นไว้อย่างดี

'เช้าวันถัดไป'

"อ้าว หนูเเพรยืนมองหาใครอยู่รึเปล่า"

เสียงลุงสมัยถามขึ้น ด้วยความเเปลกใจ

ช่วงนี้เธอมักจะยืนเหม่อเหมือนมองหาใครสักคน เเละไม่มีสมาธิสักเท่าไหร่

"ปะ..ป่ะ..เปล่าค่ะ หนูก็มองไปเรื่อย ลุงอย่าคิดมากเลยค่ะ"

"งั้นเหรอะ ไอเราก็คิดว่าหนูเเพรจะคิดถึงพ่อหนุ่มหน้าอ่อนนั้นซะอีก" ลุงสมัยพูดพร้อมกับทำหน้าผิดหวังเเทนกวีเล็กน้อย

"ลุงพูดอะไรคะ หนูจะไปคิดถึงกวีได้ไง"

"ลุงก็ไม่ได้บอกนิ๊..ว่าพ่อหนุ่มหน้าอ่อนนั่นคือกวี "

"เอ้า.ก็...ไม่พูดกับลุงเเล้ว หนูไปเดินเล่นก่อนนะคะ"