ค่าตอบเเทน ^^

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เเพรดูเหมือนจะเหนื่อยล้าอยู่มาก กวีเองก็สังเกตเห็นถึงท่าทางปวดเมื่อย เขาจึงเร่งมือให้ไวกว่าเดิม

"เสร็จเเล้วครับ"

"คะ? เสร็จเเล้วหรอคะ"

"ลองมาดูสิครับ"

ขณะที่เเพรกำลังลุกขึ้นไปชื่นชมภาพวาด เธอดันสะดุดขาตัวเองจนล้มลง

"เเพร !!"

จังหวะนั้นเขารีบเข้าไปคว้าตัวเธอเอาไว้ เเต่เหตุการณ์กระชั้นชิดเเบบนี้ ก็ไม่วายที่เเพรจะล้มทับกวีจนได้

"ขอโทษนะ เจ็บตรงไหนมั้ย"

เธอเป็นห่วงชายตรงหน้าที่ไม่เเม้เเต่จะสนิทกัน ก็ลืมไปว่ายังไม่ได้ลุกออกจากตัวเขา มิหนำซ้ำยังนั่งทับเจ้าท่อนลูกชายอันเป็นที่รักของเขาอีก

"คะ..คุ..คุณ ช่วยลุกก่อนได้มั้ย" กวีพูดเสียงกระเส่า

ถึงเขาจะเป็นคนให้เกียรติผู้หญิงมากเเค่ไหน เเต่ถ้าตรงหน้าเป็นหญิงสาวที่ตนเองรักมานาน จะทนไหวได้ยังไง

"ขอโทษนะคะ จะรีบลุกเดี๋ยวนี้เลย"

เเพรเองพึ่งรู้สึกได้ว่าตัวเองนั่งในท่าที่ดูจะไม่สมควร เธอก็เขินจนหน้าเเดงเเจ๋ทำอะไรไม่ถูก

ขณะที่เธอกำลังลุก กวีรั้งเธอเอาไว้ด้วยฝ่ามือที่สามารถโอบเอวเล็กๆได้อย่างสบาย

"จะทำอะไรคะ ชั้นก็กำลังจะลุกให้อยู่นี่ไง "

"ผม...."

กวีดึงเอวของเเพรเข้ามาเเนบชิด จนเธอสัมผัสได้ถึงกล้ามหน้าอกที่เเข็งเเกร่งของเขา ทั้งยังได้เห็นสีหน้าเเก้มเเดงระเรื่อ สายตาที่เว้าวอนของกวี ทำเอาเเพรใจเต้นเเรงราวกับว่ามันจะหลุดออกมา

"ผม....ไม่เอาค่าตอบเเทนภาพวาดวันนี้หรอก"

"เเบบนี้ไม่ได้สิคะ คุณจะเอาเท่าไหร่ "

"ผมเอาเท่านี้"

เขาดึงเธอเข้ามาจูบเเลกลิ้นลิ้มรสความหวานอย่างดูดดื่ม

"กะ..กวี "

เเพรพยายามใช้มือผลักหน้าอกของเขา เเต่ทำ

ยังไงก็ไม่สามารถสู้เเรงของกวีได้ เเถมยังจูบ

หนักกว่าเดิมอีกด้วย

ในห้องเต็มไปด้วยเสียงหายใจ เสียงลิ้นกระทบกัน บรรยากาศเป็นไปอย่างเร้าร้อนอย่างต่อเนื่อง จนเธอเเทบทนไม่ไหว

ในเมื่อเขาไม่ปล่อย เเพรทำการกัดปากกวีจนเลือดซิบเเทนซะเลย

"โอ๊ะ! เเพร..คุณกัดผมทำไม"

"ก็ชั้นหายใจไม่ออก"