คนวาดภาพ

"อ้าว! ลุงสมัย หนูหาอยู่ตั้งนาน"

เสียงหญิงสาวกล่าวทักทายลุงสมัยขวัญใจชาวทุ่งชาวไร่ ปกติเเล้วถ้าขาดลุงสมัยไป สถานที่เเห่งนี้ก็เหมือนป่าช้า เงียบสนิทไม่มีเสียงหัวเราะ

ทำให้เเพรอุ่นใจที่มีลุงสมัยอยู่คุมคนงานที่นี่

"หนูเเพร โตขึ้นอีกปีเเล้ว มีความสุขมากๆนะ อย่ามัวเเต่ทำงานจนไม่พักไม่ผ่อนล่ะ " ลุงสมัยพูดอวยพรวันเกิดผู้เป็นเเก้วตาดวงใจ พร้อมกับวางฝ่ามือลงบนหัวเเพรอย่างเอ็นดู

ลุงสมัยพูดดีๆกับเขาก็เป็นด้วยนะครับ ทำเอาผมเเปลกใจจริงๆ วันนี้คงต้องรีบกลับไปเก็บผ้า เพราะฝนคงจะตกหนักเเน่นอน

"เเล้ว..คนข้างๆคือลูกชายหรอคะ"

"นี่หน่ะหรอ คะ..คือ"

"ไม่ใช่ครับ" กวีลุกลี้ลุกลนรีบตอบ

"อ๋อ นี่ลุงพาใครก็ไม่รู้เข้ามาอีกเเล้วใช่มั้ยคะ"

"ปะ..ป่ะ..เปล๊า ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เป็น.."

"ทำไมต้องเสียงสูงด้วยคะ ก็เป็นอะไรคะ"

"ก็เป็นคนมาวาดภาพของคุณในวันนี้นั่นเเหละครับ"

เสียงชายหนุ่มรีบหาข้ออ้างช่วยตอบคำถามเเทนลุงสมัย

ลุงสมัยนี่ชอบหาเรื่องให้ผมอยู่เสมอเลย เเต่ยังดีที่ผมพอจะคิดคำดีๆไว้เเก้ตัวอยู่บ้าง ไม่งั้นคงได้โดนคนงานเเถวนี้จับต้มไม่เหลือชิ้นดีกลับบ้านเเน่

"เอ่อ..ใช่เเล้ว ลุงจองตัวเขามาวาดภาพให้หนูวันนี้โดยเฉพาะเลยนะ"

"อย่างงี้นี่เอง งั้นตามฉันมาได้เลยนะคะคุณ..."

"กวีครับ"

"คุณกวี.. ชั้นเเพรนะคะ"

กวีเดินตามเเพรเข้าไปห้องๆหนึ่ง เพื่อความเป็นส่วนตัวในการวาดรูป นับตั้งเเต่เเพรเริ่มเปิดร้านดอกไม้ก็เเทบไม่มีเวลาว่างทำอย่างอื่นเลย โชคดีที่งานนี้เป็นงานที่เธอรัก ไม่งั้นคงได้ตายกันไปข้างเเน่ๆ

"ชั้นต้องทำยังไงบ้างหรอคะ"

"ทำท่าตามที่คุณอยากให้ผมวาดได้เลย"

ทั้งคู่เริ่มการวาดภาพไปได้สักพักใหญ่ เเต่กลับมีบรรยากาศที่เงียบเสียจนชวนง่วง

"คุณเป็นคนที่ไหนหรอ" เเพรเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยความสงสัย

"ผมเป็นคนเเถวนี้เเหละครับ บ้านก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ "

"คุณมาที่นี่ครั้งเเรกใช่มั้ย"

"ผม..."

เอาไงดี ถ้าผมตอบตามความจริง เธอจะคิดว่าผมเป็นโรคจิตรึเปล่า

"ผมไม่ได้มาครั้งเเรกหรอก"

"งั้นเเสดงว่ามาหลายครั้งเเล้ว?"

"ประมาณนั้นมั้ง"

"เเต่ฉันไม่เคยเห็นคุณเลยนะคะ ไม่คุ้นหน้าด้วย "

"ผมไม่ได้มาเเถวนี้หรอก ส่วนมากก็อยู่ทางทุ่งดอกไม้นู้น"

ไม่เเปลกที่เธอจะไม่เคยเห็นผม เพราะถ้าเธอเห็น ผมเองก็ต้องได้เห็นเธอเหมือนกันหน่ะสิ เเต่ผมมาทุกวันพึ่งจะได้พบเธออีกครั้งเอาป่านนี้ พอได้เจอก็ตัวเเข็งทือ พูดไม่ออก ผมนี่ไม่เอาไหนจริงๆ

"คุณคงชอบที่นี่ ดีใจจังมีคนชอบดอกไม้ที่ชั้น

ตั้งใจปลูก"

กวีได้ฟังคำพูดของเเพร ก็เเอบขำในใจว่าทำไมเธอถึงได้น่ารักน่าชังเเบบนี้ เพราะที่จริงเเล้ว

เขาชอบเธอ ไม่ได้ชอบทุ่งดอกไม้

To be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

วันเกิดใคร?

บทต่อไป