วิชาระบำคืนชีพ-รู้ว่าข้าตายแล้ว เจ้าจะย้ำทำไม!!

เขตพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะเหล่าปีศาจต่างวุ่นวายและร้อนใจ องค์เทพวสันต์หนึ่งในห้าผู้ช่วยของมหาเทพแห่งสวรรค์ เดินเข้าวังจูเชวี่ยโดยไม่สนเหล่ามารที่จ้องมองตนแทบจะกินเลือดกินเนื้อ สาเหตุที่มารเหล่านี้อยากจะฆ่าเทพวสันต์เป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อ5000ปีก่อน จ้าววังของพวกเขาถูกสังหารโดยมหาเทพแค่เหตุผลที่ว่าน้องอยู่พี่ตาย ใช่ฟังไม่ผิด จ้าววังเป็นพี่ชายแท้ๆของเทพวสันต์ทั้งที่จ้าววังรักใคร่เอ็นดูเทพวสันต์ขนาดนี้แต่กลับให้มหาเทพสังหารพี่ชายทั้งที่ตนเองก็ยืนอยู่ในเหตุการณ์

ครั้งนี้เทพวสันต์มาเยือนโดยไม่บอกกล่าวเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจหรือเห็นวังจูเชวี่ยอยู่ในสายตา ฉินเย่เป็นลูกบุญธรรมของจ้าววัง เขาเห็นอีกฝ่ายก็อยากจะฉีกทึ้งร่างนั้นออกเป็นชิ้นๆแล้วจับโยนลงไปในแดนสวรรค์ หากไม่ใช่พ่อบุญธรรมของเขาได้ห้ามปรามเอาไว้ก่อนตายเขาก็คงฆ่าอีกฝ่ายไปตั้งแต่5000ปีก่อนแล้ว ฉินเย่ขมวดคิ้วน้อยๆแต่ยังคงเก็บสีหน้าและอารมณ์เอาไว้ได้ดี

"เทพวสันต์มาทำอะไรที่นี่หรือ หรืออยากมาดูผลงานของท่านเมื่อ5000ปีก่อน"

ฉินเย่พูดแทงใจดำทั้งที่ยังคงส่งยิ้มอ่อนจอมปลอมให้อีกฝ่าย เทพวสันต์หลับตาลงแล้วถอนหายใจเบาๆ ส่ายศรีษะเบาๆก่อนจะลืมตาขึ้น

"ข้ามาหาท่านพี่"

"มาหารึ!? ท่านจะมาทำไมอีก!!"

ฉินเย่ได้ยินเช่นนั้นก็เก็บเอาอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาไว้ไม่อยู่เขาแผ่ไอสังหารอย่างรุนแรงจนปีศาจรอบข้างต่างก็รีบถอยกรูด้วยความหวาดกลัว มีแค่หรูอี้ที่รีบเดินเข้ามาห้ามปรามฉินเย่

"ฉินเย่จำคำที่จ้าววังบอกได้หรือไม่"

เมื่อฉินเย่ได้ยินใบหน้าพลันแปรเปลี่ยนเป็นใจเย็นลงเขาค่อยๆเก็บไอสังหารแต่สายตาโกรธเกรี้ยวยังคงทอดมองไปยังเทพวสันต์ หรูอี้เห็นว่าฉินเย่คงไม่ให้เทพวสันต์เข้าไปแน่จึงเดินหน้าเข้ามาบังฉินเย่เอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายคิดอะไรที่นอกลู่นอกทางอีก

"เทพวสันต์เชิญตามหรูอี้เข้ามาเถิดเจ้าค่ะ"

ฉินเย่มองหรูอี้ด้วยความไม่เข้าใจก่อนที่จะถามด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน"หรูอี้ทำอะไรของเจ้า!!!"

"ฉินเย่ ท่านอยู่เงียบๆเถิด ข้าจัดการเอง"

ฉินเย่สูดลมหายใจลึกๆก่อนจะเชื่อฟังคำที่หรูอี้บอก นางเห็นฉินเย่ดูใจเย็นลงแล้วก็โล่งอกเล็กน้อยก่อนจะพาเทพวสันต์เข้าไปที่ห้องเหมันต์ ทั่วห้องมีไอเย็นออกมาทำให้รู้สึกหนาวเย็น ฉินเย่มองเทพวสันต์ไม่วางตาด้วยสายตาที่ไม่ไว้ใจ ส่วนหรูอี้เดินยิ้มบางพาไปใกล้โลงน้ำแข็ง ก่อนจะค่อยๆเปิดฝาออก

"ฉินเย่เก็บร่างของจ้าววังเอาไว้ เขาเก็บร่างจ้าววังเอาไว้เพื่อหาวิธีชุบชีวิตจ้าววังให้ฟื้นขึ้นมา แต่เมื่อเวลาผ่านมา5000ปีก็ไม่มีวิธีใดเลยที่ทำสำเร็จ"

"ให้ข้าทำ"

"อะไรนะเจ้าคะ?"

เทพวสันต์ไม่พูดอะไรต่อก็ปล่อยแสงสีเขียวออกมาก่อนที่เขาจะร่ายรำด้วยความงดงามท่ามกลางน้ำแข็งและไอเย็นที่เริ่มหนาวเย็นขึ้นอีก ฉินเย่เห็นการร่ายรำที่งดงามเขาก็ต้องตกตะลึงจนเผลออ้าปากค้าง หรูอี้เห็นจึงรีบถอยกรูเข้ามาปิดปากฉินเย่เอาไว้

"เก็บปากเจ้าซะ เมื่อครู่มิใช่ว่าจะฆ่าเขาหรอกหรือ"

"อะแฮ่ม! ข้าแค่...."

"แค่? แค่อะไร แค่ตะลึงจนลืมตัวหรือ"

หรูอี้กรอกตามองบนก่อนจะมองการร่ายรำพร้อมแสงสีเขียวที่อยู่รอบกายเทพวสันต์ ไม่นานร่างของจ้าววังก็ค่อยๆถูกยกขึ้นมาโดยมีเถาวัลย์ขนาดใหญ่ยึดร่างเขาไว้มาอยู่ตรงหน้าเทพวสันต์ เทพวสันต์ลืมตากวาดมือเพื่อรวบรวมเเสงสีเขียวทั้งหมดรอบกายมาอยู่บนมือก่อนจะค่อยๆดันมันเข้าไปในอกของจ้าววัง เทพวสันต์หลับตาทำสมาธิหยาดน้ำใสไหลเต็มใบหน้างดงาม

"ท่านพี่ ตื่นขึ้นมาเถิด"

เทพวสันต์พูดจบก็คุกเข่าลงต่อหน้าจ้าววัง เถาวัลย์ยังคงยึดร่างบางเอาไว้ไม่นานดวงตาที่ปิดสนิทก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ฉินเย่เห็นก็ยิ้มดีใจจะวิ่งเข้าไปหา แต่หรูอี้ห้ามเอาไว้เขาจึงหักห้ามใจตนเองทำได้แค่ดูเหตุการณ์ตรงหน้าต่อไป

ตี๊ดดดดดดดดดดดดด

'เสียงอะไรน่ะ หนวกหูจริง!'

เขาเอามือปิดหูแต่เสียงนั้นมันก็ยังแทรกเข้ามาเหมือนเดิมจนเสียงเงียบไปเขาถึงปล่อยมือ เมื่อมองไปรอบๆก็เห็นแค่น้ำแข็ง น้ำแข็งเต็มไปหมดเขามองสงสัยเดินไปเดินมาพลางตะโกนถามหามีใครอยู่ไหม แต่ก็ไม่มีเสียงได้ยินแต่เสียงของเขาที่ก้องกังวานไปทั่ว

[ยินดีต้อนรับสู่โลกใบใหม่]

'เสียงอะไร'

[เสียงระบบเอง]

'เสียงระบบที่ไหนเหมือนตุ๊ดขนาดนี้'

[นี่อย่ามาหยามระบบนะ!!!]

'โอเครระบบนายมีชื่อไหม'

[ระบบชื่อจีจี้]

'ชื่อห่วยแตกมาก'

[อย่ามาว่าระบบนะหล่อน! ระบบจีจี้ทำงานได้มีประสิทธิภาพกว่าระบบอื่นๆ]

'งั้นหรอ อธิบายมาซิว่าที่นี่มันที่ไหน'

[ที่นี่คือห้วงฝันของลู่เสวียนจี]

'ลู่เสวียนจีเป็นใคร?'

[เป็นบอสไง ในโลกเดิมบอสตายเพราะพลัดตกตึก55ชั้น จีจี้กำลังหาจิตวิญญาณที่เหมาะสมเพื่อมาเป็นตัวหลักในโลกนี้ ซึ่งจีจี้เลือกบอสในโลกแห่งผู้ฝึกตนจะมีอยู่2ประเภท คือผู้ฝึกตนและเซียน แต่ในตอนนี้บอสคือจ้าววังจูเชวี่ย ลู่เสวียนจี]

'ควรดีใจ?'

[มีชีวิตใหม่ก็ควรดีใจสิ!!! จีจี้จะส่งความทรงของเจ้าของร่างให้เอง]

หลังจากพูดจบระบบก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เขาได้แต่ยืนงงอยู่เฉยๆถ้าจำไม่ผิด....ไม่!!! เขาจำผิด ขนาดตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตายยังไง ความทรงจำหายไปหมดเลยเขาคิดอย่างนั้นก่อนที่ร่างกายจะทรุดลงกับพื้นในหัวมีภาพเหตุการณ์ไหลเวียนไปพร้อมเสียงมากมายที่ดังก้องกังวานไปทั่ว ตอนนี้แสบหูมาก ภาพอะไรน่ะ เดี๋ยว!

ขนตาเรียวยาวค่อยๆขยับเผยให้เห็นดวงตาเรียว เมื่อภาพตรงหน้าชัดเจนนัยน์ตาสีเทาสว่างค่อยๆเลื่อนไปมา ลู่เสวียนจีเห็นคนผู้หนึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าเขามองแขนทั้งสองข้างที่เหมือนโดนยึดไว้อยู่ เทพวสันต์เห็นเขาฟื้นแล้วก็สลายเถาวัลย์ทั้งหมดออก ลู่เสวียนจีถูกปล่อยก็ค่อยๆเดินหน้ามา3ก้าว มองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชาหน่อยๆ

[อย่า OOC เชียวนะ! นี่คือลู่วั่งซีเป็นน้องชายของลู่เสวียนจี ปัจจุบันเป็นเทพวสันต์คนสำคัญของมหาเทพ]

คนของเผ่าสวรรค์ มาเผ่าปีศาจทำไม ตอนนี้เขารู้สึกเวียนหัวนิดๆร่างนี้ไม่ได้ใช้การนานจึงทำให้เซไปบ้างแต่ก็ยังทรงตัวได้ เขาทอดมองคนตรงหน้าที่คุกเข่าก้มหน้าก้มหน้าไม่คิดจะเงยขึ้นมามองเขา ลู่เสวียนจีกำลังจะย่อตัวลงไปพยุงลู่วั่งซี

"ท่านพี่"

ลู่เสวียนจีชะงักนิ่ง

"ข้าขอโทษ ข้าไม่เคยคิดฆ่าท่าน ข้าไม่ขอให้ท่านอภัยให้ หากแค้น เกลียด ชิงชังข้า ท่านก็ฆ่าข้าเสีย!"

ลู่วั่งซีมีน้ำเสียงที่สั่นเครือความรู้สึกผิดมีมากขึ้นปะทุออกมาจนเขาสามารถรับรู้ได้ ลู่เสวียนจีกัดปากเล็กน้อยก่อนจะนั่งยองๆโผล่เข้ากอดเทพวสันต์ทันที

"วิชาต้องห้ามของเผ่าสวรรค์ เจ้ายังกล้าเอามาใช้อีกหรือ อีกทั้งยังเป็นข้าเจ้าไม่กลัวมหาเทพฆ่าเจ้าหรืออย่างไร"

วิชานี้เป็นวิชาต้องห้ามของเผ่าสวรรค์หากใครเอาไปใช้โดยไม่ได้รับอนุญาติจะถูกถอดถอนพลังเทพและยังถูกเนรเทศออกจากสวรรค์นี่คือโทษสถานเบา สถานหนักคือตาย วิชานี้เรียกว่า'วิชาระบำคืนชีพ'หากร่ายรำถูกต้อง ในใจคิดถึงผู้ที่อยากชุบชีวิต พลังปราณมีมากพอก็จะสามารถชุบชีวิตได้ หากไม่มีครบข้อกำหนดไม่ธาตุไฟเข้าแทรกก็พลังปราณดับสลาย ลู่วั่งซียังต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อมาชุบชีวิตเขาไม่ใช่เขา แต่เป็นลู่เสวียนจีต่างหาก

"เพื่อท่านแล้วข้าไม่กลัว ข้าเป็นคนทำให้ท่านตาย ข้าต้องชดใช้"

ลู่วั่งซีเสียใจมาก ถึงขนาดเก็บตัวไม่ข้องแวะกับเทพองค์ใดเลยจนเวลาผ่านมา3000ปีเขาถึงคิดอยากจะขโมยวิชาระบำคืนชีพจากตำหนักมหาเทพ เขาใช้เวลา1500ปีในการฝึกฝนวิชานี้ อีก500ปีก็โดนทำโทษฐานละเลยหน้าที่ ไม่ควบคุมฤดูวสันต์ตามกำหนด จึงถูกคุมขังอยู่ในถ้ำไร้แสงที่มีแต่ความมืดมิด ไม่ได้เห็นแสงแดดนอกจากเทียนเล่มเดียว

ร่างบางกอดจนลู่วั่งซีหยุดร้องไห้จึงพยุงอีกฝ่ายขึ้นมาก่อนจะส่งยิ้มละมุนไปให้ ลู่วั่งซีนึกถึงรอยยิ้มนั้นก็ยิ้มจนแก้มบานเขาสงสัยที่อีกฝ่ายไม่คิดโกรธหรือเกลียดเขา หากในตอนนี้เขาก็อยากจะปกป้องอีกฝ่ายอย่างสุดความสามารถ แม้จะเป็นมหาเทพหรือเง็กเซียนฮ่องเต้เขาก็จะไม่หวาดกลัวอีกเด็ดขาด เป็นเพราะความขี้ขลาดของเขาถึงได้นำหายนะมาให้ลู่เสวียนจี

ฉินเย่หักห้ามใจไม่อยู่อีกต่อไปก็วิ่งไปกอดขาร้องไห้โฮ่จนลู่เสวียนจีถึงกับกุมขมับด้วยความเอือมระอา

"ท่านพ่อ แงงงงงงง ท่านกลับมาแล้วววววข้าคิดถึงท่านมากเลย!!!!"

แต่ไม่ได้มีแค่ลู่เสวียนจีที่เอือมหรูอี้ที่ขึ้นฉายาว่า'เก็บอารมณ์ดีสุดยอด'ชื่อนี้เป็นฉินเย่ที่ตั้งให้ ซึ่งมันไร้สาระมากเมื่อหรูอี้ได้ยินฉายานี้ นางถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะทำสีหน้าเอือมระอาขั้นสุด

[ฉินเย่ บุตรชายบุญธรรมของลู่เสวียนจี ร่างเดิมคือเสือขาว]

ลู่เสวียนจีกุมขมับ"ฉินเย่อย่า...."

ฉินเย่เพิ่มระดับเสียง"แงงงง!!!!! ท่านพ่อข้าพยายามทุกวิธีให้ท่านฟื้นก็ไม่สำเร็จ ท่านฟื้นขึ้นมาแล้ว!!!"

หรูอี้กล่าว"ปัญญาอ่อน"

ฉินเย่หันมา"เจ้าสิปัญญาอ่อน! ข้าสมองดีกว่าเจ้าเยอะ!"

หรูอี้ได้ยินก็อยากจะขำแทบใจขาด ถ้าฉินเย่นับว่าสติดีที่สุดนางขอตายดีกว่ามองดูว่าฉินเย่สติดีกว่านาง หรูอี้ลากฉินเย่ออกมาอีกฝ่ายก็ยังไม่หยุดร้องไห้ทั้งยังร้องหนักกว่าเดิม จนลู่เสวียนจีส่งสายตาพิฆาตมาให้ฉินเย่อีกฝ่ายถึงจะหยุดร้องไห้เหมือนเมื่อครู่เขาไม่ได้ร้องหรือทำอะไรเลย หรูอี้ถึงกับถุมขมับถอนหายใจอีกครั้ง

ลู่วั่งซี"ท่านพี่ข้า..."

ลู่เสวียนจียิ้มอ่อนโยน"กลับไปเถอะเรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง"

ลู่วั่งซีพนักหน้าก่อนจะทำตัวตามปกติแล้วเดินออกไป ฉินเย่แทบถลึงตาใส่ลู่วั่งซีก่อนจะหันมาทำสายตาออดอ้อนเขาอีกครั้ง เด็กนี่เพี้ยนไปแล้วหรือไง หรือเป็นไบโพลาร์??

[เขาเป็นคนประเภทแสดงความรู้สึกชัดเจน นิสัยก็ตามที่เห็น ปัญญาอ่อน ไร้สาระ แต่จงรักภักดีและซื่อสัตย์ ลู่เสวียนจีมักจะมีท่าทีปวดหัวเวลาอยู่กับเขา]

'ก็สมควรปวดหัวไหมล่ะ'

ฉินเย่ค่อยๆเดินมาหาลู่เสวียนจี รู้สึกเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย นี่มันใช่คนปกติหรอ ลู่เสวียนจีกำลังจะยิ้งอ่อนโยนแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงสุดปวดหัวดังขึ้น

[หยุด!!! อย่ายิ้มเชียว! รอยยิ้มแบบนั้นลู่เสวียนจีส่งให้แค่ลู่วั่งซีคนเดียวเท่านั้น ถ้าอยากปลดล็อค OOC ก็ต้องเก็บคะแนน]

'กี่คะแนนจะปลดล็อค OOC ได้?'

[600คะแนน]

'ให้ตายสิ เยอะชะมัดเพิ่มทีเท่าไหร่เนี่ย'

[10-50คะแนน ในกรณีพิเศษหรือเควสใหญ่เพิ่มเป็น100-200คะแนนตามความเหมาะสมของบอส]

ลู่เสวียนจีทำหน้านิ่งก่อนจะค่อยๆพยักหน้า เขารู้สึกว่าร่างกายดูว่างเปล่าโดยเฉพราะท่อนบน เขาจึงค่อยๆก้มหน้าลงก็แทบจะกระอักเลือดออกมาคำโตๆ นี่เค้าโป๊งั้นหรอ! จะโดนติดลบไหมนั่น แล้วยังสายตาของฉินเย่และหรูอี้อีกอะไรกันเนี่ย!!!! ลู่เสวียนจีกรีดร้องในใจ ใบหน้าพลันปรากฎความหงุดหงิดขึ้นมา พอฉินเย่เห็นจึงพึ่งนึกได้ก็รีบปลดผ้าคลุมขนสัตว์สีดำออกแล้วไปคลุมให้ลู่เสวียนจี

"ทะ...ท่านพ่อ อภัยให้ลูกด้วย"

"นี่ข้าตายไปนานขนาดไหน"

"5000ปีขอรับ"

5000ปี!!!! ต๊ายยยยยยย ร่างกายเดินได้ขนาดนี้ก็ถือว่าบุญแล้ว กระดูดของเขายังดีที่ไม่เสื่อมก่อน ถึงในใจจะแสดงท่าทีที่น่าเกลียดขนาดไหนแต่ในความเป็นจริงใบหน้านั้นกลับนิ่งสงบความหงุดหงิดเมื่อครู่หายไปในพริบตา

ลู่เสวียนจีเดินไปตามทางที่มีอยู่ในความทรงจำเมื่อเข้ามาในห้องนอนของตนเองแล้วก็เหมือนว่าจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปแต่กลับได้รับการดูแลเป็นอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่องอะไร เขาแปลกใจจึงหันไปมองฉินเย่อีกฝ่ายเหมือนรู้ตัวรีบก้มหัวพูดน้ำเสียงอืดอาด

"ท่านพ่อ ตั้งแต่ท่านตายไป"

เออรู้แล้วว่าตายจะย้ำทำไม!

"ข้าก็ไม่เคยแตะต้องสิ่งของอะไรเว้นเสียแต่จะทำความสะอาดมันขอรับ"

แล้วมันเรียกว่าไม่แตะต้องตรงไหนก่อน?

"อีกทั้งนกฉลาดนั่นยังอยู่ในห้องตลอด แต่วันนี้มันไปไหนแล้วก็ไม่รู้ขอร้บ"

ลู่เสวียนจีถอนหายใจเบาๆเขามองหรูอี้ให้พาฉินเย่ออกไป อีกฝ่ายรับรู้จึงรีบลากฉินเย่ออกไปยังไม่ลืมที่จะปิดประตูให้อีก เขาลากสังขารตัวเองไปนอนบนเตียงก่อนจะเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็เย็นมากแล้วเมื่อสายตามองไปที่โต๊ะเตี้ยก็เห็นนกที่ฉินเย่บอกกำลังยืนมองตนอยู่เฉยๆ แต่พอเขาขยับตัวยืนขึ้นเท่านั้นแหละนกตัวนั้นถึงบินพุ่งเข้ามาหาเขาแบบกระทันหัน ปีกทั้งสองของมันโอบศรีษะเขาทั้งหัว พลางส่งเสียงอ่อนไปเรื่อยๆจนเขาเริ่มหายใจไม่ออกและไม่อยากจะหายใจแรง

ก่อนที่มือของเขาจะดึงมันออกมาแล้วถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ เจ้านกนี่เห็นเจ้านายไม่พอใจก็หงอยไปทันทีมันบินไปยืนเกาะไม้ที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกับเตียงของเขา มันมองมาที่เขาไม่วางตา สายตาของสัตว์ร้ายที่จะขยุ้มเหยื่อได้ทุกเมื่อ แค่ร่างบางส่งสายน่าเบื่อให้มัน เจ้านกนี่ก็วินว่อนไปทั่วห้อง

'นายท่านเปลี่ยนไป!!! นายท่านไม่เคยใช้สายตาที่น่าเบื่อแบบนั้นกับข้ามาก่อน ฮรื่อออออ'

มันกรีดร้องเป็นภาษานกซึ่งเขาฟังไม่ออกและแน่นอนว่าเขารำคาญมันสุดๆ จึงดีดนิ้วทีหนึ่งมันถึงจะบินมาเกาะแขนของเขาที่ยื่นออกมาให้มายืน 

"อยู่เฉยๆจะตายหรือ!"

แค่ลู่เสวียนจีใช้น้ำเสียงดุมันก็ไม่กล้าทำอะไรอีกแล้ว นี่สินะรักชีวิตอย่าคิดสู้นายเหนือหัวเด็ดขาด! 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***