บทนำ

INTRO

พระอาทิตย์ลับลาขอบฟ้าก็เป็นช่วงเวลาของจันทราที่จะเข้ามาแทนที่ แม้ท้องฟ้าจะยังคงไม่มืดมิด ทว่าบรรยากาศรอบข้างกลับเริ่มเหน็บหนาว สายลมเย็นๆพัดอย่างเอื่อยเฉี่อยเข้ามากระทบผิวหน้าและผิวกายอย่างต่อเนื่อง เสียงรถราวิ่งผ่านไปมาราวกับเสียงดนตรีขับกล่อมให้ชายหนุ่มหยุดนิ่งอยู่กับที่ไปชั่วขณะ สายตาคมดุดเหยี่ยวจ้องมองไปยังเบื้องหน้าที่มีผู้คนมากมายกำลังเดินขวักไขว่ไปมา

หากแม้นชีวิตของเขาเป็นเหมือนคนพวกนั้นก็คงจะดีไม่น้อย แต่เส้นทางชีวิตของคนเรามันแตกต่าง คนพวกนั้นเลือกที่จะเดินในทางสว่าง ในขณะที่หนทางของเขา...ช่างมืดมน

ปึก!!

"อะ! หกหมดเลย" แรงปะทะจากร่างกายคนที่มีขนาดเล็กกว่าส่งผลให้กาเดี่ยนหลุดออกจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่ ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่ามีคนกำลังเดินมาทางนี้ แต่หากเขาไม่หลบ ก็คงเป็นเธอที่ต้องหลบ เว้นเสียแต่ว่าเธอตั้งใจจะเดินชนเขา หรืออีกความเป็นไปได้นั่นก็คือเธอไม่ได้สนใจที่จะมองไปยังเบื้องหน้า

"...."

"พี่ทำขนมหนูตกอะ" ชายหนุ่มค่อยๆเอี้ยวหน้ากลับมาเพื่อจ้องมองเด็กสาวที่เดินมาชนเขาแล้วยังกล่าวหาว่าเขาทำขนมของเธอตกพื้น เด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือใครเขาไม่ปรารถนาที่จะทำความรู้จัก รู้เพียงแค่ว่าจะต้องควบคุมตัวเองอย่างไรเพื่อไม่ให้ฆ่าเธอตายในตอนนี้

"ขอโทษหนูสิ ทำผิดแล้วต้องขอโทษนะ"

"...." เป็นอีกครั้งที่กาเดี่ยนขมวดคิ้วยุ่ง เขาผิดหรือที่ยืนอยู่ตรงนี้ หรือผิดที่ทำให้เธอเดินมาชนเขาเอง นักฆ่าหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน มองฝ่ามือเล็กที่เลื่อนมากำรอบข้อมือหนาของเขาอย่างถือวิสาสะ ราวกับกลัวว่าเขาจะไม่รับผิดชอบค่าขนมของเธอ

"อย่ามายุ่งกับฉัน" เป็นประโยคแรกที่เขาเอื้อนเอ่ยออกไปเพื่อบอกเด็กสาวตรงหน้า สะบัดท่อนแขนออกจากพันธนาการของเธออย่างง่ายดาย เตรียมตัวจะเดินหนีไป ทว่าข้อมือกลับถูกฉุดรั้งไว้อีกครั้งด้วยแรงที่ไม่สามารถหยุดยั้งเขาได้ด้วยซ้ำ แต่น่าแปลกที่เขายอมหยุดเดินเพื่อหันกลับมาหาเด็กน้อยเจ้าปัญหา

"พี่ยืนอยู่ตรงนี้แล้วไม่เห็นเหรอว่าหนูเดินมา ตรงนี้เป็นทางเดินนะไม่ใช่ที่ให้คนยืน แล้วขนมของหนูล่ะใครจะรับผิดชอบ" ตรรกะโง่ๆน่ะสิ กาเดี่ยนถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างนึกรำคาญ เหมือนโดนป้ายความผิดทั้งที่ไม่ได้กระทำ เด็กสาวตรงหน้ากะพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นว่าเขายังคงเงียบเธอจึงกระตุกท่อนแขนแกร่งเบาๆ

"ฉันไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ" หลังจากที่เงียบไปหลายนาทีกาเดี่ยนจึงยอมเอื้อนเอ่ยออกมาอีกครั้ง จ้องมองเด็กสาวด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา หากเป็นคนอื่นคงหวาดหวั่นกลับสายตาของเขาไม่น้อย ทว่ากับเด็กคนนี้กลับไม่ใช่...

"คนดีๆที่ไหนชนแล้วหนีคะ" ชนแล้วหนี? คำถามนั้นมันใช้ได้หรือกับการที่เธอเดินมาชนเขาเอง กาเดี่ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกรอบ เขาควรจะฆ่าเด็กคนนี้ในข้อหากวนประสาทเขาดีไหม

"จ่ายหนูมาหนึ่งร้อยบาทแล้วเราจะไม่มีอะไรติดค้างกันค่ะ"

"รีดไถ?" เด็กสาวส่ายหน้าไปมาเพื่อบอกว่าเธอไม่ได้คิดเช่นนั้น ก้มหน้ามองถุงขนมที่ตกอยู่เกลื่อนพื้นและเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่มอีกครั้ง ดวงตากลมตาฉายแววใสซื่อจ้องมองกาเดี่ยนไม่วางตา

"Shit!" อยากจะบ้าตาย! เป็นถึงนักฆ่าแต่กลับโดนเด็กผู้หญิงรีดไถเงินเนี่ยนะ กาเดี่ยนสบถในลำคออย่างเย้ยหยัน กระชากท่อนแขนออกจากมือเล็กอีกครั้ง

"อย่ามายุ่งกับฉันถ้ายังไม่อยากตาย!" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปในทันทีโดยไม่สนใจเด็กสาวที่มองตามหลังไปเลยแม้แต่น้อย

ปึก!

"บัดซบเอ้ย!" แค่จะออกมาหาอะไรทานรอบค่ำกลับต้องมาอารมณ์เสียอีกจนได้ กาเดี่ยนกระแทกปิดประตูรถอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์ความฉุนเฉียว

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะกระจกรถทางฝั่งข้างคนขับเรียกความสนใจจากกาเดี่ยนให้หันกลับไป ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงที่เขาเพิ่งเดินหนีมากำลังก้มหน้าลงมาฉีกยิ้มส่งให้เขาอย่างใสซื่อ เธอคงมองไม่เห็นว่าเขากำลังทำหน้าอย่างไรเพราะฟิลม์ติดรถสีดำทึบ ในขณะที่เขามองเห็นการกระทำของเธอทุกอย่าง

นักฆ่าหนุ่มขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเด็กสาวคนนั้นยกกระเป๋าสตางค์หนังสีดำขึ้นมา แน่นอนว่ามันเป็นของเขาเพราะเขาจำมันได้ดี ไม่แน่ใจว่าทำหล่นไว้หรือว่าอย่างไร จากที่เคยฉุนเฉียวกลับกลายเป็นเย็นลงทีละนิด บางทีเด็กน้อยคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด ทว่าครั้งนี้เขาอาจคิดผิด....

'ขอนะคะ' เด็กสาวขยับริมฝีปากเอื้อนเอ่ยพร้อมกับค่อยๆเปิดกระเป๋าสตางค์ในมือให้กางออก หยิบธนบัตรสีเทาออกมาจำนวนหนึ่งและโชว์มันให้คนในรถดูราวกับว่ากำลังบอกจำนวนตัวเลขที่เธอจะเอาไป

"...." กาเดี่ยนได้แต่ขบกรามแน่น เขาเลือกที่จะไม่ลงไปด้วยเกรงว่าอาจจะพลั่งมือฆ่ายัยเด็กจอมปัญหาเข้าให้

'ขอบคุณค่ะ^^' เด็กสาวกล่าวขอบคุณด้วยท่าทางยิ้มแย้มสดใส วางกระเป๋าสตางค์เอาไว้บนหลังคารถและเดินกระดี๊กระด๊าออกไป ในขณะที่กาเดี่ยนกำลังควบคุมมือของตัวเองเพื่อไม่ให้หยิบปืนไปยิงแสกหน้าเด็กสาวคนนั้น

"บัดซบเอ้ย!!" อยากฆ่าเด็กจริงๆ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***