INTRO

พระอาทิตย์ลับลาขอบฟ้าก็เป็นช่วงเวลาของจันทราที่จะเข้ามาแทนที่ แม้ท้องฟ้าจะยังคงไม่มืดมิด ทว่าบรรยากาศรอบข้างกลับเริ่มเหน็บหนาว สายลมเย็นๆพัดอย่างเอื่อยเฉี่อยเข้ามากระทบผิวหน้าและผิวกายอย่างต่อเนื่อง เสียงรถราวิ่งผ่านไปมาราวกับเสียงดนตรีขับกล่อมให้ชายหนุ่มหยุดนิ่งอยู่กับที่ไปชั่วขณะ สายตาคมดุดเหยี่ยวจ้องมองไปยังเบื้องหน้าที่มีผู้คนมากมายกำลังเดินขวักไขว่ไปมา

หากแม้นชีวิตของเขาเป็นเหมือนคนพวกนั้นก็คงจะดีไม่น้อย แต่เส้นทางชีวิตของคนเรามันแตกต่าง คนพวกนั้นเลือกที่จะเดินในทางสว่าง ในขณะที่หนทางของเขา...ช่างมืดมน

ปึก!!

"อะ! หกหมดเลย" แรงปะทะจากร่างกายคนที่มีขนาดเล็กกว่าส่งผลให้กาเดี่ยนหลุดออกจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่ ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่ามีคนกำลังเดินมาทางนี้ แต่หากเขาไม่หลบ ก็คงเป็นเธอที่ต้องหลบ เว้นเสียแต่ว่าเธอตั้งใจจะเดินชนเขา หรืออีกความเป็นไปได้นั่นก็คือเธอไม่ได้สนใจที่จะมองไปยังเบื้องหน้า

"...."

"พี่ทำขนมหนูตกอะ" ชายหนุ่มค่อยๆเอี้ยวหน้ากลับมาเพื่อจ้องมองเด็กสาวที่เดินมาชนเขาแล้วยังกล่าวหาว่าเขาทำขนมของเธอตกพื้น เด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือใครเขาไม่ปรารถนาที่จะทำความรู้จัก รู้เพียงแค่ว่าจะต้องควบคุมตัวเองอย่างไรเพื่อไม่ให้ฆ่าเธอตายในตอนนี้

"ขอโทษหนูสิ ทำผิดแล้วต้องขอโทษนะ"

"...." เป็นอีกครั้งที่กาเดี่ยนขมวดคิ้วยุ่ง เขาผิดหรือที่ยืนอยู่ตรงนี้ หรือผิดที่ทำให้เธอเดินมาชนเขาเอง นักฆ่าหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน มองฝ่ามือเล็กที่เลื่อนมากำรอบข้อมือหนาของเขาอย่างถือวิสาสะ ราวกับกลัวว่าเขาจะไม่รับผิดชอบค่าขนมของเธอ

"อย่ามายุ่งกับฉัน" เป็นประโยคแรกที่เขาเอื้อนเอ่ยออกไปเพื่อบอกเด็กสาวตรงหน้า สะบัดท่อนแขนออกจากพันธนาการของเธออย่างง่ายดาย เตรียมตัวจะเดินหนีไป ทว่าข้อมือกลับถูกฉุดรั้งไว้อีกครั้งด้วยแรงที่ไม่สามารถหยุดยั้งเขาได้ด้วยซ้ำ แต่น่าแปลกที่เขายอมหยุดเดินเพื่อหันกลับมาหาเด็กน้อยเจ้าปัญหา

"พี่ยืนอยู่ตรงนี้แล้วไม่เห็นเหรอว่าหนูเดินมา ตรงนี้เป็นทางเดินนะไม่ใช่ที่ให้คนยืน แล้วขนมของหนูล่ะใครจะรับผิดชอบ" ตรรกะโง่ๆน่ะสิ กาเดี่ยนถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างนึกรำคาญ เหมือนโดนป้ายความผิดทั้งที่ไม่ได้กระทำ เด็กสาวตรงหน้ากะพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นว่าเขายังคงเงียบเธอจึงกระตุกท่อนแขนแกร่งเบาๆ

"ฉันไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ" หลังจากที่เงียบไปหลายนาทีกาเดี่ยนจึงยอมเอื้อนเอ่ยออกมาอีกครั้ง จ้องมองเด็กสาวด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา หากเป็นคนอื่นคงหวาดหวั่นกลับสายตาของเขาไม่น้อย ทว่ากับเด็กคนนี้กลับไม่ใช่...

"คนดีๆที่ไหนชนแล้วหนีคะ" ชนแล้วหนี? คำถามนั้นมันใช้ได้หรือกับการที่เธอเดินมาชนเขาเอง กาเดี่ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกรอบ เขาควรจะฆ่าเด็กคนนี้ในข้อหากวนประสาทเขาดีไหม

"จ่ายหนูมาหนึ่งร้อยบาทแล้วเราจะไม่มีอะไรติดค้างกันค่ะ"

"รีดไถ?" เด็กสาวส่ายหน้าไปมาเพื่อบอกว่าเธอไม่ได้คิดเช่นนั้น ก้มหน้ามองถุงขนมที่ตกอยู่เกลื่อนพื้นและเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่มอีกครั้ง ดวงตากลมตาฉายแววใสซื่อจ้องมองกาเดี่ยนไม่วางตา

"Shit!" อยากจะบ้าตาย! เป็นถึงนักฆ่าแต่กลับโดนเด็กผู้หญิงรีดไถเงินเนี่ยนะ กาเดี่ยนสบถในลำคออย่างเย้ยหยัน กระชากท่อนแขนออกจากมือเล็กอีกครั้ง

"อย่ามายุ่งกับฉันถ้ายังไม่อยากตาย!" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปในทันทีโดยไม่สนใจเด็กสาวที่มองตามหลังไปเลยแม้แต่น้อย

ปึก!

"บัดซบเอ้ย!" แค่จะออกมาหาอะไรทานรอบค่ำกลับต้องมาอารมณ์เสียอีกจนได้ กาเดี่ยนกระแทกปิดประตูรถอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์ความฉุนเฉียว

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะกระจกรถทางฝั่งข้างคนขับเรียกความสนใจจากกาเดี่ยนให้หันกลับไป ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงที่เขาเพิ่งเดินหนีมากำลังก้มหน้าลงมาฉีกยิ้มส่งให้เขาอย่างใสซื่อ เธอคงมองไม่เห็นว่าเขากำลังทำหน้าอย่างไรเพราะฟิลม์ติดรถสีดำทึบ ในขณะที่เขามองเห็นการกระทำของเธอทุกอย่าง

นักฆ่าหนุ่มขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเด็กสาวคนนั้นยกกระเป๋าสตางค์หนังสีดำขึ้นมา แน่นอนว่ามันเป็นของเขาเพราะเขาจำมันได้ดี ไม่แน่ใจว่าทำหล่นไว้หรือว่าอย่างไร จากที่เคยฉุนเฉียวกลับกลายเป็นเย็นลงทีละนิด บางทีเด็กน้อยคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด ทว่าครั้งนี้เขาอาจคิดผิด....

'ขอนะคะ' เด็กสาวขยับริมฝีปากเอื้อนเอ่ยพร้อมกับค่อยๆเปิดกระเป๋าสตางค์ในมือให้กางออก หยิบธนบัตรสีเทาออกมาจำนวนหนึ่งและโชว์มันให้คนในรถดูราวกับว่ากำลังบอกจำนวนตัวเลขที่เธอจะเอาไป

"...." กาเดี่ยนได้แต่ขบกรามแน่น เขาเลือกที่จะไม่ลงไปด้วยเกรงว่าอาจจะพลั่งมือฆ่ายัยเด็กจอมปัญหาเข้าให้

'ขอบคุณค่ะ^^' เด็กสาวกล่าวขอบคุณด้วยท่าทางยิ้มแย้มสดใส วางกระเป๋าสตางค์เอาไว้บนหลังคารถและเดินกระดี๊กระด๊าออกไป ในขณะที่กาเดี่ยนกำลังควบคุมมือของตัวเองเพื่อไม่ให้หยิบปืนไปยิงแสกหน้าเด็กสาวคนนั้น

"บัดซบเอ้ย!!" อยากฆ่าเด็กจริงๆ!

EP 01

ในเวลาเที่ยงคืนกว่าๆเป็นเวลาแห่งการหลับใหลของใครหลายๆคนที่ว่างเว้นจากการทำงานในช่องกลางวันที่ผ่านมา บ้างก็ออกท่องราตรีเพื่อแต่งแต้มสีสันให้กับชีวิตในยามค่ำคืนที่แสนเปลี่ยวเหงา ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างหลั่งไหลมารวมตัว ณ ที่เดียวกันเพื่อปลดปล่อยทุกอารมณ์ความตึงเครียดที่ได้รับมาตลอดทั้งวัน แน่นอนว่ากาเดี่ยนก็คือหนึ่งในหลายร้อยคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้

"นั่งคนเดียวไม่เหงาเหรอคะสุดหล่อ" เสียงของหญิงสาวที่ดังขึ้นประชิดกกหูส่งผลให้นักฆ่าหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างยากจะคาดเดา ในขณะที่หญิงสาวคนดังกล่าวนั่งลงข้างๆอย่างถือวิสาสะ

"ให้หมิวนั่งเป็นเพื่อนนะคะ"

"...." กาเดี่ยนเลือกที่จะไม่เอื้อนเอ่ยประโยคใดออกมาเนื่องจากเขาไม่ปรารถนาจะทำความรู้จักมักจี่กับหล่อนนัก ทว่าหญิงสาวกลับไม่ยอมแพ้ต่อท่าทีเฉยเมยของเขา เลื่อนฝ่ามือเข้ามาลูบไล้แผงอกแกร่งที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตออกมาเบาๆราวกับว่าต้องการปลุกเร้าอารมณ์

"หมิวมาคนเดียวนะคะ แต่ไม่อยากกลับคนเดียว รู้ไหมว่าคุณดูดีมากจนหมิวอยากทำความรู้จักเลยนะ"

"เธอไม่อยากรู้จักฉันหรอก เชื่อสิ" นักฆ่าหนุ่มยอมเอื้อนเอ่ยประโยคแรกออกมาในที่สุดหลังจากที่นั่งเงียบมาหลายนาที หญิงสาวแสยะยิ้มมุมปากอย่างยั่วยวน หลงใหลในสุ้มเสียงของชายหนุ่มที่เธอหมายตาไว้ไม่น้อย

"ไปเข้าห้องน้ำกันไหมคะ"

"หึ" กาเดี่ยนยกยิ้มมุมปากอย่างยากจะคาดเดาว่าเขากำลังคิดสิ่งใด กระชากตัวลุกขึ้นและเดินนำไปโซนห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก หญิงสาวยกยิ้มมุมปากในทันที ลุกเดินตามเขาไปด้วยคิดว่าชายหนุ่มคงหลงเสน่ห์เธอเข้าให้

"เลือกมุมดีจังเลยนะคะ" หญิงสาวกล่าวชมพอประมาณ ขยับตัวเข้าหากาเดี่ยนอย่างแนบชิด เลื่อนใบหน้าขึ้นไปซุกไซ้ลำคอหนาอันน่าหลงใหล ในขณะที่ฝ่ามือเลื่อนลงไปบีบเคล้นอาวุธร้ายที่กำลังหลับใหลอยู่ภายใต้กางเกงยีนส์ตัวสวย กาเดี่ยนปิดเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้า เขาชื่นชอบช่วงเวลาแบบนี้ที่สุด ช่วงเวลาที่ได้ทำอะไรน่าตื่นเต้นและน่าหวาดผวา

จึก!

"อึก!" ปลายมีดแหลมคมถูกปักเข้าตรงกลางใจของหญิงสาวอย่างตรงจุด ก่อนที่ร่างของเธอจะร่วงลงสู่พื้นในเวลาต่อมาเมื่อกาเดี่ยนดึงมีดพกสั้นคู่ใจออกจากบาดแผลฉกรรจ์

"ไม่มีใครอยากรู้จักฉันหรอก เธอว่างั้นไหม" แม้หญิงสาวจะสิ้นลมหายใจไปเสียแล้ว ทว่ากาเดี่ยนกลับย่อตัวนั่งลงข้างๆเธอ ใช้ปลายมีดแหลมคมที่อาบชโลมไปด้วยหยาดเลือดกรีดกรายตามใบหน้าของเธออย่างเชื่องช้า รอยยิ้มหยันผุดขึ้นตรงมุมปากหนาในเวลาต่อมา นักฆ่าหนุ่มผุดลุกขึ้นและเดินเลี่ยงออกมาจากมุมมืดนั้นในทันทีโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!! ช่วยด้วย!!!!" สองเท้าแกร่งหยุดชะงักอยู่กับที่กะทันหันในขณะที่กำลังก้าวเดินผ่านโซนห้องเก็บของทางด้านหลัง เขาควรจะเดินต่อไปโดยไม่สนใจอะไรเลยหากว่าเสียงนั้นไม่คุ้นหูจนน่าสงสัย

"ช่วยด้วย!!! กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!" แม้เสียงเพลงในผับจะดังสนั่นหวั่นไหว ทว่ากาเดี่ยนกลับได้ยินเสียงกรีดร้องนั้นอย่างชัดเจน มือหนาควงมีดในมือเล่นอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร เท้าสองข้างก้าวเดินไปทางต้นเสียงอย่างเชื่องช้า

ปัง!!

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!" ยังไม่ทันที่กาเดี่ยนจะได้เปิดประตูเข้าไป คนที่อยู่ข้างในก็เปิดผัวะออกมาอย่างอุกอาจจนประตูแทบจะฟาดหน้าเขาอยู่รอมร่อ

หมับ!

"ชะ..ช่วยด้วย" กาเดี่ยนหยุดชะงักค้างอย่างไม่ทันตั้งตัวเมื่อเด็กสาวคนหนึ่งกระโจนเข้ามากอดเขาอย่างเต็มรัก มิหนำซ้ำยังใช้ท่อนขาสองข้างตวัดเกี่ยวรัดเอวสอบไว้แน่นจนเกือบจะโดนปลายมีดแหลม

"พี่สุดหล่อช่วยด้วย แมลงสาบมันจะกัดหนู" ให้ตายเถอะ! บัดซบกว่านี้มีอีกไหม ทั้งน้ำเสียงและรูปร่างไม่ต่างจากยัยเด็กตัวเล็กที่รีดไถเงินเขาเมื่อตอนเย็นเลยแม้แต่น้อย กาเดี่ยนรีบเก็บมีดพกไว้ที่เดิมแม้ว่าตามฝ่ามือจะเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดเลือดก็ตาม ท่อนแขนอีกข้างเลื่อนขึ้นมากอดประคองเด็กสาวไว้อัตโนมัติ

"วะ..หวัดดี^^ หนูจำพี่ได้ตั้งแต่เปิดประตูออกมาเลยแหละ ไม่คิดเลยว่าจะเจอพี่สุดหล่ออีก" เด็กสาวผละหน้าออกจากซอกคอหนา จ้องมองกาเดี่ยนตาแป๋ว แม้ตรงนี้จะไม่ได้สว่างมากนัก ทว่าระยะประชิดแบบนี้ก็ทำให้ทั้งสองมองเห็นใบหน้าของกันและกันได้อย่างชัดเจน

"หนูชื่อฮานะค่ะ พี่สุดหล่อชื่ออะไรคะ" กาเดี่ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความคิดในตอนนี้คือเขาควรจะฆ่าเธอหรือเก็บเธอไว้ ไม่มีความจำเป็นเลยด้วยซ้ำที่เขาจะต้องมาอุ้มเธอไว้แบบนี้ เมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงวางตัวเด็กสาวลง เตรียมตัวจะเดินเลี่ยงออกมา ทว่าเด็กน้อยจอมดื้อรั้นก็เดินมาขวางทางไว้เสียก่อน

"ขอบคุณค่ะที่ให้เงินหนูไว้ซื้อขนมตั้งเจ็ดพัน^^" ให้? เธอกล้าใช้คำนั้นได้ยังไงในเมื่อเธอเป็นคนหยิบธนบัตรออกไปจากกระเป๋าสตางค์ของเขาอย่างถือวิสาสะ กาเดี่ยนเลือกที่จะไม่ใส่ใจเด็กสาวตรงหน้า แต่เหมือนเธอจะคิดต่างไปจากเขา

"หนูทำงานที่นี่แหละ พี่มาเที่ยวเหรอคะ" ทำงาน? เด็กตัวแค่นี้ทำงานในผับเนี่ยนะ? แม้จะไม่อยากใส่ใจนักแต่กาเดี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะคิดตาม ที่นี่ไม่มีตำรวจเข้ามาตรวจสอบบ้างหรือไงถึงให้เด็กน้อยวัยเรียนแบบนี้มาทำงานในสถานที่อโคจร

"ถอยไป" แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา เธอจะเป็นลูกเต้าเหล่าใครนั่นคือเรื่องของเธอ กาเดี่ยนดันตัวเด็กสาวออกให้พ้นทาง ก้าวเดินออกมาทางฝั่งห้องน้ำชายเพื่อล้างทำความสะอาดคราบเลือดที่เปรอะเปื้อน

"โอ๊ะ! มือพี่ไปโดนอะไรมาคะ" ไม่ว่าเปล่าแต่ฮานะยังเดินตามชายหนุ่มอายุมากกว่าเข้ามาในห้องน้ำชายอย่างลืมตัว ยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆฝ่ามือหนาในตอนที่กาเดี่ยนกำลังเปิดน้ำล้างมือ

"เจ็บไหม~ เพี้ยงๆ" มือเรียวเล็กค่อยๆเลื่อนมากอบกุมมือหนาไว้หลวมๆด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ การกระทำของเธอส่งผลให้กาเดี่ยนชะงักงันไปชั่วขณะ เขาควรจะกระชากมือออกมา ทว่าสมองกลับสั่งการให้หยุดนิ่ง

"ไม่เห็นมีแผลเลย พี่สุดหล่อเจ็บไหมคะ หนูเป่าให้ได้นะ คิดค่าเป่าหนึ่งร้อยบาทก็พอ^^"

"ที่ได้ไปไม่พอ?" หลังจากที่เงียบไปหลายนาทีกาเดี่ยนจึงยอมเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นประโยคคำถาม เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้างในทันที ขยับตัวเข้ามาใกล้ชายหนุ่มอีกหนึ่งก้าว

"หนูต้องใช้เงินค่ะ หนูเลยต้องทำงาน งานทุกอย่างที่ได้เงินหนูทำหมดเลยค่ะ^^" ตัวแค่นี้รู้จักทำงานแล้วเหรอ? แม้จะประหลาดกับการใช้ชีวิตของเธอ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องเก็บมาใส่ใจ

"ปล่อย" น้ำเสียงกดต่ำของกาเดี่ยนส่งผลให้ฮานะรีบปล่อยมือออกจากเขาทันทีทันใด เงยหน้าขึ้นจ้องมองชายหนุ่มตาแป๋ว

"หนูต้องกลับไปทำงานแล้ว เมื่อกี้แค่ออกมาเอาของเอง ขอบคุณนะคะสำหรับเงินค่าขนม^^"

จุ๊บ!

ว่าพลางกระโดดขึ้นไปจูบประทับตรงริมฝีปากหนาเบาๆ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องน้ำในทันที กาเดี่ยนได้แต่มองตามไปพลางยกยิ้มมุมปาก

"หึ" เขาไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ

EP 02

ช่วงเวลาแห่งการหลับใหลผ่านพ้นไปอีกวัน ชายหนุ่มขยับตัวพลิกไปมาบนเตียงนอนหนานุ่มขนาดเจ็ดฟุตที่สั่งทำพิเศษ หยัดกายลุกขึ้นนั่งพลางบิดขี้เกียจเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้า สายตาคมกวาดมองไปรอบๆตัวห้อง ก่อนจะหยุดสายตาไว้ที่บานประตูระเบียงที่มีแสงแดดสีขาวนวลส่องเข้ามาพอร่ำไร ชีวิตของคนมีทั้งด้านดีและเลวร้าย มีขาวก็ย่อมมีดำเป็นธรรมดา แต่น่าแปลกที่ชีวิตของเขาไม่เคยสัมผัสกับคำว่าขาวสะอาดอย่างแท้จริง แม้แต่แสงสว่างที่ส่องนำทางยังแทบมองไม่เห็น

"เหอะ" ไร้สาระสิ้นดี นักฆ่าอย่างเขาต้องมานั่งคิดทบทวนถึงความหลังที่ผ่านมา เขากำลังพรรณนาถึงอนาคตที่สว่างไสวทั้งที่ความเป็นจริงมันไม่ต่างไปจากฝันเฟื่อง หากแม้นแสงสว่างที่ว่ามีจริงเขาก็คงจะได้พบเจอมันในอีกไม่ช้า แล้ววันนั้นมันเมื่อไหร่กัน คนที่เข้ามาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายใจชีวิตมีอยู่จริงไหม นั่นคือคำถามที่เขาเองก็ไร่ซึ่งคำตอบ

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสองครั้งติดกันปลุกกาเดี่ยนให้ตื่นจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่ นักฆ่าหนุ่มขมวดคิ้วยุ่ง หันมองดูนาฬิกาแขวนผนังที่ตอนนี้เข็มสั้นชี้ตรงที่เลขเจ็ดและเข็มยาวชี้ตรงที่เลขสาม เช้าขนาดนี้คงเป็นแม่บ้านที่ขึ้นมาเอาผ้าลงไปซักหรือไม่ก็เข้ามาทำความสะอาดห้อง ปกติเขาไม่เคยให้ใครเข้ามาในห้องนี้นอกจากแม่บ้านเท่านั้น และทุกครั้งเขาจะต้องอยู่ด้วยเสมอ

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งราวกับว่ากำลังประท้วงให้เขารีบออกไปเปิดให้ กาเดี่ยนถอนหายใจหนักๆ ตวัดขาเรียวยาวก้าวลงจากเตียง เดินออกมาจากห้องนอนด้วยสภาพกางเกงนอนขายาวเพียงตัวเดียว

แอดดดดดด~

"อรุณสวัสดิ์ค่าาา โอ๊ะ! พี่สุดหล่อ^^" ให้ตายเถอะ! มาได้ไงวะเนี่ย! กาเดี่ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่ในรอบที่สองของวันเพียงเพราะเปิดประตูออกมาเจอกับเด็กสาวจอมดื้อรั้น

"ป้าแจ่มไม่ว่างค่ะ หนูมาทำงานวันแรก เขาบอกให้หนูขึ้นมาทำความสะอาดห้องนี้ ขอทางหน่อยค่ะ" ไม่ว่าเปล่าแต่เด็กน้อยยังลอดตัวผ่านใต้วงแขนแกร่งเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ และไม่ลืมที่จะถืออาวุธคู่กายเข้ามาด้วยนั่นคือเครื่องมือทำความสะอาด

"อย่าเข้าไปในห้องของฉัน!" กาเดี่ยนสั่งเสียงเรียบ รีบปิดประตูห้องและเดินตามเด็กน้อยจอมซนเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว ให้ตายสิ! เดี๋ยวก็ฆ่าตายซะหรอก!

"ทำไมพี่ดุจังคะ" ฮานะหมุนตัวกลับมาจ้องมองกาเดี่ยนตาแป๋ว รู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อยกับน้ำเสียงทรงพลังของเขา เด็กสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เดินถอยหลังดุ๊กดิ๊กๆเข้าไปในห้องนอนอย่างแนบเนียน

"อยากตายนักใช่ไหม!" ไม่ว่าแม่บ้านกี่คนต่อกี่คนก็ไม่เคยได้เข้ามาในห้องนอนของเขาทั้งนั้น แล้วเด็กคนนี้เป็นใครถึงเข้ามาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของเขา

พรึ่บ

"อะ! อย่าอุ้มหนู หนูจะทำความสะอาดให้" วุ่นวาย วุ่นวายจนอยากจะฆ่าให้ตายตอนนี้เลย กาเดี่ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในขณะที่อุ้มเด็กดื้อขึ้นแนบอก รั้งศีรษะของเธอให้ซบลงตรงแผงอกแกร่ง เร่งสาวเท้าก้าวเข้าไปข้างหัวเตียงเพื่อหยิบปืนใต้หมอนออกมาซ่อนไว้ที่อื่น

"นั่นอะไร พี่สุดหล่ออันนั้นอะไรคะ" ทว่าเด็กน้อยขี้สงสัยกลับผละหน้าออกจากแผงอกแกร่ง จับจ้องสายตาไปยังดาบซามูไรเงาวับที่ตั้งโชว์อยู่ข้างหัวเตียง

"ดื้อจังวะ เดี๋ยวก็ฆ่าตายซะหรอก"

"โอ๊ะ อันนั้นอะไรคะ เหมือนมีดเลย พี่สุดหล่อสะสมมีดเหรอคะ" กาเดี่ยนถอนหายใจพรืดใหญ่ ดันปลายมีดพกสั้นเก็บไว้ที่เดิมให้พ้นจากสายตาของเด็กขี้สงสัย จากนั้นจึงทิ้งตัวเธอลงบนเตียงอย่างแรงจนเธอเบ้หน้า ทว่าเพียงไม่กี่วินาทีต่อมาก็ฉีกยิ้มสดใส

"ว้าวว~ เตียงนุ่มจัง หนูนอนเล่นได้ไหม ได้ไหมคะพี่สุดหล่อ"

"ออกไป" กาเดี่ยนออกคำสั่งเสียงเรียบ สายตาคมจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างกดดัน หากแต่ฮานะกลับสายหน้าพัลวัน คลานขึ้นไปเกลือกกลิ้งบนเตียงนอนหนานุ่มอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะทำหน้าสงสัยพลางสูดลมหายใจฟุดฟิดๆราวกับว่าสุนัขตำรวจกำลังตรวจหาสิ่งแปลกปลอม

"หอมจังเลยยยย~ กลิ่นตัวพี่สุดหล่อหอมมากเลยค่ะ" เขาควรฆ่าเด็กคนนี้ดีไหม? กาเดี่ยนหลับตาลงเพื่อปรับอารมณ์ความฉุนเฉียว กลัวจะพลั่งมือฆ่าเด็กคนนี้เข้าให้

หมับ!

"พี่สุดหล่อปวดหัวเหรอคะ มานอนๆ เดี๋ยวหนูดูแลเอง" มือเรียวเลื่อนมากำรอบข้อมือหนาไว้แน่น ออกแรงกระตุกเล็กน้อยเพื่อให้กาเดี่ยนขยับตัวเข้ามา นักฆ่าหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ อยากจะสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม ทว่าสมองกลับสั่งการให้นั่งลงข้างๆเธอ

"พี่สุดหล่อหิวไหม ปวดหัวมากไหมคะ หนูทำอาหารเป็นนะ เดี๋ยวหนูทำให้"

"ออกไป"

"ไม่ไปได้ไหม วันนี้วันหยุด หนูเหงามากๆเลย พอมาเจอพี่สุดหล่อก็เลยไม่เหงา หนูขอเล่นอยู่ที่นี่ได้ไหมคะ สัญญาจะไม่ซน จะไม่ดื้อด้วย~" กาเดี่ยนเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งอย่างเชื่องช้า จ้องมองเด็กสาวตรงหน้าที่กำลังลุกขึ้นมาออดอ้อนเขาด้วยการกะพริบตาปริบๆ

"ห้องของฉันไม่ใช่สนามเด็กเล่น"

"หนูจะไม่เล่น จะนอนเฉยๆ ง่วงแล้วก็หลับไป" ง่วงแล้วก็หลับไป? นั่นคือคำพูดของคนที่มาขออาศัยอยู่ในห้องของคนอื่นใช่ไหม? แล้วเด็กดีๆที่ไหนมาขออยู่กับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้

"อย่าสร้างปัญหา"

"พี่สุดหล่อใจดีจังเลย^^" ไม่ว่าเปล่าแต่ฮานะยังล้มตัวนอนลงบนเตียงนอนหนานุ่มอีกครั้ง ในขณะที่กาเดี่ยนกระชากตัวลุกขึ้น เดินไปเก็บดาบซามูไรที่ตั้งโชว์เด่นหราอยู่ข้างหัวเตียง เด็กสาวมองตามเขาไปทุกการกระทำ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเมื่อกาเดี่ยนหันหน้ากลับมา

"ทำไมพี่สุดหล่อดุจังคะ ไม่เหมาะกับหน้าตาเลย ถ้าพี่ยิ้มคงน่ารักมากๆเลยค่ะ" ยิ้มงั้นเหรอ? รอยยิ้มครั้งสุดท้ายที่ออกมาจากใจมันคือเมื่อไหร่เขาเองยังจำไม่ได้ กาเดี่ยนเดินเข้ามาหาเด็กน้อยใกล้ๆ มือหนากำรอบด้ามจับดาบไว้แน่น ฮานะกะพริบตาปริบๆ จ้องมองนักฆ่าหนุ่มตาแป๋ว

"เธอไม่ควรวุ่นวายกับชีวิตของฉัน"

"หนูอยากรู้จักพี่สุดหล่อ ไม่ได้เหรอคะ" ทุกคนที่พูดแบบนี้ก็ล้วนแล้วแต่ต้องตายด้วยน้ำมือของเขาทั้งนั้น เด็กน้อยหยัดกายลุกขึ้นนั่งพับเพียบ ยื่นนิ้วชี้ออกไปหมายจะสัมผัสกับดาบซามูไรวาววับ ทว่ากาเดี่ยนกลับเบี่ยงตัวหลบเสียก่อน

"มันไม่ใช่ของเล่น"

"หนูไม่เล่นก็ได้ หนูอยากทำความรู้จักกับพี่สุดหล่อ พี่สุดหล่อชื่ออะไรคะ"

"ไม่ต้องรู้หรอก"

"ทำไมล่ะ" เฮ้อ~ เด็กคนนี้เกิดมาพร้อมกับเครื่องหมายคำถามหรือไงกัน

"ฉันไม่ใช่คนดีขนาดนั้น อย่าเอาชีวิตของเธอมาเสี่ยงกับคนอย่างฉันเลย" ฮานะเอียงคอไปมาอย่างไม่เข้าใจนัก ขยับตัวดุ๊กดิ๊กๆเข้าไปใกล้ๆกาเดี่ยน ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส

"ไม่ค่อยมีใครรักหนูเหมือนกัน งั้นหนูเอาชีวิตมาฝากไว้ที่พี่สุดหล่อได้ไหมคะ"