บทที่1

EP 01

ในเวลาเที่ยงคืนกว่าๆเป็นเวลาแห่งการหลับใหลของใครหลายๆคนที่ว่างเว้นจากการทำงานในช่องกลางวันที่ผ่านมา บ้างก็ออกท่องราตรีเพื่อแต่งแต้มสีสันให้กับชีวิตในยามค่ำคืนที่แสนเปลี่ยวเหงา ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างหลั่งไหลมารวมตัว ณ ที่เดียวกันเพื่อปลดปล่อยทุกอารมณ์ความตึงเครียดที่ได้รับมาตลอดทั้งวัน แน่นอนว่ากาเดี่ยนก็คือหนึ่งในหลายร้อยคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้

"นั่งคนเดียวไม่เหงาเหรอคะสุดหล่อ" เสียงของหญิงสาวที่ดังขึ้นประชิดกกหูส่งผลให้นักฆ่าหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างยากจะคาดเดา ในขณะที่หญิงสาวคนดังกล่าวนั่งลงข้างๆอย่างถือวิสาสะ

"ให้หมิวนั่งเป็นเพื่อนนะคะ"

"...." กาเดี่ยนเลือกที่จะไม่เอื้อนเอ่ยประโยคใดออกมาเนื่องจากเขาไม่ปรารถนาจะทำความรู้จักมักจี่กับหล่อนนัก ทว่าหญิงสาวกลับไม่ยอมแพ้ต่อท่าทีเฉยเมยของเขา เลื่อนฝ่ามือเข้ามาลูบไล้แผงอกแกร่งที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตออกมาเบาๆราวกับว่าต้องการปลุกเร้าอารมณ์

"หมิวมาคนเดียวนะคะ แต่ไม่อยากกลับคนเดียว รู้ไหมว่าคุณดูดีมากจนหมิวอยากทำความรู้จักเลยนะ"

"เธอไม่อยากรู้จักฉันหรอก เชื่อสิ" นักฆ่าหนุ่มยอมเอื้อนเอ่ยประโยคแรกออกมาในที่สุดหลังจากที่นั่งเงียบมาหลายนาที หญิงสาวแสยะยิ้มมุมปากอย่างยั่วยวน หลงใหลในสุ้มเสียงของชายหนุ่มที่เธอหมายตาไว้ไม่น้อย

"ไปเข้าห้องน้ำกันไหมคะ"

"หึ" กาเดี่ยนยกยิ้มมุมปากอย่างยากจะคาดเดาว่าเขากำลังคิดสิ่งใด กระชากตัวลุกขึ้นและเดินนำไปโซนห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก หญิงสาวยกยิ้มมุมปากในทันที ลุกเดินตามเขาไปด้วยคิดว่าชายหนุ่มคงหลงเสน่ห์เธอเข้าให้

"เลือกมุมดีจังเลยนะคะ" หญิงสาวกล่าวชมพอประมาณ ขยับตัวเข้าหากาเดี่ยนอย่างแนบชิด เลื่อนใบหน้าขึ้นไปซุกไซ้ลำคอหนาอันน่าหลงใหล ในขณะที่ฝ่ามือเลื่อนลงไปบีบเคล้นอาวุธร้ายที่กำลังหลับใหลอยู่ภายใต้กางเกงยีนส์ตัวสวย กาเดี่ยนปิดเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้า เขาชื่นชอบช่วงเวลาแบบนี้ที่สุด ช่วงเวลาที่ได้ทำอะไรน่าตื่นเต้นและน่าหวาดผวา

จึก!

"อึก!" ปลายมีดแหลมคมถูกปักเข้าตรงกลางใจของหญิงสาวอย่างตรงจุด ก่อนที่ร่างของเธอจะร่วงลงสู่พื้นในเวลาต่อมาเมื่อกาเดี่ยนดึงมีดพกสั้นคู่ใจออกจากบาดแผลฉกรรจ์

"ไม่มีใครอยากรู้จักฉันหรอก เธอว่างั้นไหม" แม้หญิงสาวจะสิ้นลมหายใจไปเสียแล้ว ทว่ากาเดี่ยนกลับย่อตัวนั่งลงข้างๆเธอ ใช้ปลายมีดแหลมคมที่อาบชโลมไปด้วยหยาดเลือดกรีดกรายตามใบหน้าของเธออย่างเชื่องช้า รอยยิ้มหยันผุดขึ้นตรงมุมปากหนาในเวลาต่อมา นักฆ่าหนุ่มผุดลุกขึ้นและเดินเลี่ยงออกมาจากมุมมืดนั้นในทันทีโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!! ช่วยด้วย!!!!" สองเท้าแกร่งหยุดชะงักอยู่กับที่กะทันหันในขณะที่กำลังก้าวเดินผ่านโซนห้องเก็บของทางด้านหลัง เขาควรจะเดินต่อไปโดยไม่สนใจอะไรเลยหากว่าเสียงนั้นไม่คุ้นหูจนน่าสงสัย

"ช่วยด้วย!!! กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!" แม้เสียงเพลงในผับจะดังสนั่นหวั่นไหว ทว่ากาเดี่ยนกลับได้ยินเสียงกรีดร้องนั้นอย่างชัดเจน มือหนาควงมีดในมือเล่นอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร เท้าสองข้างก้าวเดินไปทางต้นเสียงอย่างเชื่องช้า

ปัง!!

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!" ยังไม่ทันที่กาเดี่ยนจะได้เปิดประตูเข้าไป คนที่อยู่ข้างในก็เปิดผัวะออกมาอย่างอุกอาจจนประตูแทบจะฟาดหน้าเขาอยู่รอมร่อ

หมับ!

"ชะ..ช่วยด้วย" กาเดี่ยนหยุดชะงักค้างอย่างไม่ทันตั้งตัวเมื่อเด็กสาวคนหนึ่งกระโจนเข้ามากอดเขาอย่างเต็มรัก มิหนำซ้ำยังใช้ท่อนขาสองข้างตวัดเกี่ยวรัดเอวสอบไว้แน่นจนเกือบจะโดนปลายมีดแหลม

"พี่สุดหล่อช่วยด้วย แมลงสาบมันจะกัดหนู" ให้ตายเถอะ! บัดซบกว่านี้มีอีกไหม ทั้งน้ำเสียงและรูปร่างไม่ต่างจากยัยเด็กตัวเล็กที่รีดไถเงินเขาเมื่อตอนเย็นเลยแม้แต่น้อย กาเดี่ยนรีบเก็บมีดพกไว้ที่เดิมแม้ว่าตามฝ่ามือจะเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดเลือดก็ตาม ท่อนแขนอีกข้างเลื่อนขึ้นมากอดประคองเด็กสาวไว้อัตโนมัติ

"วะ..หวัดดี^^ หนูจำพี่ได้ตั้งแต่เปิดประตูออกมาเลยแหละ ไม่คิดเลยว่าจะเจอพี่สุดหล่ออีก" เด็กสาวผละหน้าออกจากซอกคอหนา จ้องมองกาเดี่ยนตาแป๋ว แม้ตรงนี้จะไม่ได้สว่างมากนัก ทว่าระยะประชิดแบบนี้ก็ทำให้ทั้งสองมองเห็นใบหน้าของกันและกันได้อย่างชัดเจน

"หนูชื่อฮานะค่ะ พี่สุดหล่อชื่ออะไรคะ" กาเดี่ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความคิดในตอนนี้คือเขาควรจะฆ่าเธอหรือเก็บเธอไว้ ไม่มีความจำเป็นเลยด้วยซ้ำที่เขาจะต้องมาอุ้มเธอไว้แบบนี้ เมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงวางตัวเด็กสาวลง เตรียมตัวจะเดินเลี่ยงออกมา ทว่าเด็กน้อยจอมดื้อรั้นก็เดินมาขวางทางไว้เสียก่อน

"ขอบคุณค่ะที่ให้เงินหนูไว้ซื้อขนมตั้งเจ็ดพัน^^" ให้? เธอกล้าใช้คำนั้นได้ยังไงในเมื่อเธอเป็นคนหยิบธนบัตรออกไปจากกระเป๋าสตางค์ของเขาอย่างถือวิสาสะ กาเดี่ยนเลือกที่จะไม่ใส่ใจเด็กสาวตรงหน้า แต่เหมือนเธอจะคิดต่างไปจากเขา

"หนูทำงานที่นี่แหละ พี่มาเที่ยวเหรอคะ" ทำงาน? เด็กตัวแค่นี้ทำงานในผับเนี่ยนะ? แม้จะไม่อยากใส่ใจนักแต่กาเดี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะคิดตาม ที่นี่ไม่มีตำรวจเข้ามาตรวจสอบบ้างหรือไงถึงให้เด็กน้อยวัยเรียนแบบนี้มาทำงานในสถานที่อโคจร

"ถอยไป" แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา เธอจะเป็นลูกเต้าเหล่าใครนั่นคือเรื่องของเธอ กาเดี่ยนดันตัวเด็กสาวออกให้พ้นทาง ก้าวเดินออกมาทางฝั่งห้องน้ำชายเพื่อล้างทำความสะอาดคราบเลือดที่เปรอะเปื้อน

"โอ๊ะ! มือพี่ไปโดนอะไรมาคะ" ไม่ว่าเปล่าแต่ฮานะยังเดินตามชายหนุ่มอายุมากกว่าเข้ามาในห้องน้ำชายอย่างลืมตัว ยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆฝ่ามือหนาในตอนที่กาเดี่ยนกำลังเปิดน้ำล้างมือ

"เจ็บไหม~ เพี้ยงๆ" มือเรียวเล็กค่อยๆเลื่อนมากอบกุมมือหนาไว้หลวมๆด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ การกระทำของเธอส่งผลให้กาเดี่ยนชะงักงันไปชั่วขณะ เขาควรจะกระชากมือออกมา ทว่าสมองกลับสั่งการให้หยุดนิ่ง

"ไม่เห็นมีแผลเลย พี่สุดหล่อเจ็บไหมคะ หนูเป่าให้ได้นะ คิดค่าเป่าหนึ่งร้อยบาทก็พอ^^"

"ที่ได้ไปไม่พอ?" หลังจากที่เงียบไปหลายนาทีกาเดี่ยนจึงยอมเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นประโยคคำถาม เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้างในทันที ขยับตัวเข้ามาใกล้ชายหนุ่มอีกหนึ่งก้าว

"หนูต้องใช้เงินค่ะ หนูเลยต้องทำงาน งานทุกอย่างที่ได้เงินหนูทำหมดเลยค่ะ^^" ตัวแค่นี้รู้จักทำงานแล้วเหรอ? แม้จะประหลาดกับการใช้ชีวิตของเธอ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องเก็บมาใส่ใจ

"ปล่อย" น้ำเสียงกดต่ำของกาเดี่ยนส่งผลให้ฮานะรีบปล่อยมือออกจากเขาทันทีทันใด เงยหน้าขึ้นจ้องมองชายหนุ่มตาแป๋ว

"หนูต้องกลับไปทำงานแล้ว เมื่อกี้แค่ออกมาเอาของเอง ขอบคุณนะคะสำหรับเงินค่าขนม^^"

จุ๊บ!

ว่าพลางกระโดดขึ้นไปจูบประทับตรงริมฝีปากหนาเบาๆ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องน้ำในทันที กาเดี่ยนได้แต่มองตามไปพลางยกยิ้มมุมปาก

"หึ" เขาไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***