บทที่2

EP 02

ช่วงเวลาแห่งการหลับใหลผ่านพ้นไปอีกวัน ชายหนุ่มขยับตัวพลิกไปมาบนเตียงนอนหนานุ่มขนาดเจ็ดฟุตที่สั่งทำพิเศษ หยัดกายลุกขึ้นนั่งพลางบิดขี้เกียจเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้า สายตาคมกวาดมองไปรอบๆตัวห้อง ก่อนจะหยุดสายตาไว้ที่บานประตูระเบียงที่มีแสงแดดสีขาวนวลส่องเข้ามาพอร่ำไร ชีวิตของคนมีทั้งด้านดีและเลวร้าย มีขาวก็ย่อมมีดำเป็นธรรมดา แต่น่าแปลกที่ชีวิตของเขาไม่เคยสัมผัสกับคำว่าขาวสะอาดอย่างแท้จริง แม้แต่แสงสว่างที่ส่องนำทางยังแทบมองไม่เห็น

"เหอะ" ไร้สาระสิ้นดี นักฆ่าอย่างเขาต้องมานั่งคิดทบทวนถึงความหลังที่ผ่านมา เขากำลังพรรณนาถึงอนาคตที่สว่างไสวทั้งที่ความเป็นจริงมันไม่ต่างไปจากฝันเฟื่อง หากแม้นแสงสว่างที่ว่ามีจริงเขาก็คงจะได้พบเจอมันในอีกไม่ช้า แล้ววันนั้นมันเมื่อไหร่กัน คนที่เข้ามาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายใจชีวิตมีอยู่จริงไหม นั่นคือคำถามที่เขาเองก็ไร่ซึ่งคำตอบ

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นสองครั้งติดกันปลุกกาเดี่ยนให้ตื่นจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่ นักฆ่าหนุ่มขมวดคิ้วยุ่ง หันมองดูนาฬิกาแขวนผนังที่ตอนนี้เข็มสั้นชี้ตรงที่เลขเจ็ดและเข็มยาวชี้ตรงที่เลขสาม เช้าขนาดนี้คงเป็นแม่บ้านที่ขึ้นมาเอาผ้าลงไปซักหรือไม่ก็เข้ามาทำความสะอาดห้อง ปกติเขาไม่เคยให้ใครเข้ามาในห้องนี้นอกจากแม่บ้านเท่านั้น และทุกครั้งเขาจะต้องอยู่ด้วยเสมอ

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งราวกับว่ากำลังประท้วงให้เขารีบออกไปเปิดให้ กาเดี่ยนถอนหายใจหนักๆ ตวัดขาเรียวยาวก้าวลงจากเตียง เดินออกมาจากห้องนอนด้วยสภาพกางเกงนอนขายาวเพียงตัวเดียว

แอดดดดดด~

"อรุณสวัสดิ์ค่าาา โอ๊ะ! พี่สุดหล่อ^^" ให้ตายเถอะ! มาได้ไงวะเนี่ย! กาเดี่ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่ในรอบที่สองของวันเพียงเพราะเปิดประตูออกมาเจอกับเด็กสาวจอมดื้อรั้น

"ป้าแจ่มไม่ว่างค่ะ หนูมาทำงานวันแรก เขาบอกให้หนูขึ้นมาทำความสะอาดห้องนี้ ขอทางหน่อยค่ะ" ไม่ว่าเปล่าแต่เด็กน้อยยังลอดตัวผ่านใต้วงแขนแกร่งเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ และไม่ลืมที่จะถืออาวุธคู่กายเข้ามาด้วยนั่นคือเครื่องมือทำความสะอาด

"อย่าเข้าไปในห้องของฉัน!" กาเดี่ยนสั่งเสียงเรียบ รีบปิดประตูห้องและเดินตามเด็กน้อยจอมซนเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว ให้ตายสิ! เดี๋ยวก็ฆ่าตายซะหรอก!

"ทำไมพี่ดุจังคะ" ฮานะหมุนตัวกลับมาจ้องมองกาเดี่ยนตาแป๋ว รู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อยกับน้ำเสียงทรงพลังของเขา เด็กสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เดินถอยหลังดุ๊กดิ๊กๆเข้าไปในห้องนอนอย่างแนบเนียน

"อยากตายนักใช่ไหม!" ไม่ว่าแม่บ้านกี่คนต่อกี่คนก็ไม่เคยได้เข้ามาในห้องนอนของเขาทั้งนั้น แล้วเด็กคนนี้เป็นใครถึงเข้ามาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของเขา

พรึ่บ

"อะ! อย่าอุ้มหนู หนูจะทำความสะอาดให้" วุ่นวาย วุ่นวายจนอยากจะฆ่าให้ตายตอนนี้เลย กาเดี่ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในขณะที่อุ้มเด็กดื้อขึ้นแนบอก รั้งศีรษะของเธอให้ซบลงตรงแผงอกแกร่ง เร่งสาวเท้าก้าวเข้าไปข้างหัวเตียงเพื่อหยิบปืนใต้หมอนออกมาซ่อนไว้ที่อื่น

"นั่นอะไร พี่สุดหล่ออันนั้นอะไรคะ" ทว่าเด็กน้อยขี้สงสัยกลับผละหน้าออกจากแผงอกแกร่ง จับจ้องสายตาไปยังดาบซามูไรเงาวับที่ตั้งโชว์อยู่ข้างหัวเตียง

"ดื้อจังวะ เดี๋ยวก็ฆ่าตายซะหรอก"

"โอ๊ะ อันนั้นอะไรคะ เหมือนมีดเลย พี่สุดหล่อสะสมมีดเหรอคะ" กาเดี่ยนถอนหายใจพรืดใหญ่ ดันปลายมีดพกสั้นเก็บไว้ที่เดิมให้พ้นจากสายตาของเด็กขี้สงสัย จากนั้นจึงทิ้งตัวเธอลงบนเตียงอย่างแรงจนเธอเบ้หน้า ทว่าเพียงไม่กี่วินาทีต่อมาก็ฉีกยิ้มสดใส

"ว้าวว~ เตียงนุ่มจัง หนูนอนเล่นได้ไหม ได้ไหมคะพี่สุดหล่อ"

"ออกไป" กาเดี่ยนออกคำสั่งเสียงเรียบ สายตาคมจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างกดดัน หากแต่ฮานะกลับสายหน้าพัลวัน คลานขึ้นไปเกลือกกลิ้งบนเตียงนอนหนานุ่มอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะทำหน้าสงสัยพลางสูดลมหายใจฟุดฟิดๆราวกับว่าสุนัขตำรวจกำลังตรวจหาสิ่งแปลกปลอม

"หอมจังเลยยยย~ กลิ่นตัวพี่สุดหล่อหอมมากเลยค่ะ" เขาควรฆ่าเด็กคนนี้ดีไหม? กาเดี่ยนหลับตาลงเพื่อปรับอารมณ์ความฉุนเฉียว กลัวจะพลั่งมือฆ่าเด็กคนนี้เข้าให้

หมับ!

"พี่สุดหล่อปวดหัวเหรอคะ มานอนๆ เดี๋ยวหนูดูแลเอง" มือเรียวเลื่อนมากำรอบข้อมือหนาไว้แน่น ออกแรงกระตุกเล็กน้อยเพื่อให้กาเดี่ยนขยับตัวเข้ามา นักฆ่าหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ อยากจะสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม ทว่าสมองกลับสั่งการให้นั่งลงข้างๆเธอ

"พี่สุดหล่อหิวไหม ปวดหัวมากไหมคะ หนูทำอาหารเป็นนะ เดี๋ยวหนูทำให้"

"ออกไป"

"ไม่ไปได้ไหม วันนี้วันหยุด หนูเหงามากๆเลย พอมาเจอพี่สุดหล่อก็เลยไม่เหงา หนูขอเล่นอยู่ที่นี่ได้ไหมคะ สัญญาจะไม่ซน จะไม่ดื้อด้วย~" กาเดี่ยนเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งอย่างเชื่องช้า จ้องมองเด็กสาวตรงหน้าที่กำลังลุกขึ้นมาออดอ้อนเขาด้วยการกะพริบตาปริบๆ

"ห้องของฉันไม่ใช่สนามเด็กเล่น"

"หนูจะไม่เล่น จะนอนเฉยๆ ง่วงแล้วก็หลับไป" ง่วงแล้วก็หลับไป? นั่นคือคำพูดของคนที่มาขออาศัยอยู่ในห้องของคนอื่นใช่ไหม? แล้วเด็กดีๆที่ไหนมาขออยู่กับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้

"อย่าสร้างปัญหา"

"พี่สุดหล่อใจดีจังเลย^^" ไม่ว่าเปล่าแต่ฮานะยังล้มตัวนอนลงบนเตียงนอนหนานุ่มอีกครั้ง ในขณะที่กาเดี่ยนกระชากตัวลุกขึ้น เดินไปเก็บดาบซามูไรที่ตั้งโชว์เด่นหราอยู่ข้างหัวเตียง เด็กสาวมองตามเขาไปทุกการกระทำ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเมื่อกาเดี่ยนหันหน้ากลับมา

"ทำไมพี่สุดหล่อดุจังคะ ไม่เหมาะกับหน้าตาเลย ถ้าพี่ยิ้มคงน่ารักมากๆเลยค่ะ" ยิ้มงั้นเหรอ? รอยยิ้มครั้งสุดท้ายที่ออกมาจากใจมันคือเมื่อไหร่เขาเองยังจำไม่ได้ กาเดี่ยนเดินเข้ามาหาเด็กน้อยใกล้ๆ มือหนากำรอบด้ามจับดาบไว้แน่น ฮานะกะพริบตาปริบๆ จ้องมองนักฆ่าหนุ่มตาแป๋ว

"เธอไม่ควรวุ่นวายกับชีวิตของฉัน"

"หนูอยากรู้จักพี่สุดหล่อ ไม่ได้เหรอคะ" ทุกคนที่พูดแบบนี้ก็ล้วนแล้วแต่ต้องตายด้วยน้ำมือของเขาทั้งนั้น เด็กน้อยหยัดกายลุกขึ้นนั่งพับเพียบ ยื่นนิ้วชี้ออกไปหมายจะสัมผัสกับดาบซามูไรวาววับ ทว่ากาเดี่ยนกลับเบี่ยงตัวหลบเสียก่อน

"มันไม่ใช่ของเล่น"

"หนูไม่เล่นก็ได้ หนูอยากทำความรู้จักกับพี่สุดหล่อ พี่สุดหล่อชื่ออะไรคะ"

"ไม่ต้องรู้หรอก"

"ทำไมล่ะ" เฮ้อ~ เด็กคนนี้เกิดมาพร้อมกับเครื่องหมายคำถามหรือไงกัน

"ฉันไม่ใช่คนดีขนาดนั้น อย่าเอาชีวิตของเธอมาเสี่ยงกับคนอย่างฉันเลย" ฮานะเอียงคอไปมาอย่างไม่เข้าใจนัก ขยับตัวดุ๊กดิ๊กๆเข้าไปใกล้ๆกาเดี่ยน ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างอย่างสดใส

"ไม่ค่อยมีใครรักหนูเหมือนกัน งั้นหนูเอาชีวิตมาฝากไว้ที่พี่สุดหล่อได้ไหมคะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***