บทที่3

EP 03

"ฉันไม่จำเป็นต้องรู้ว่าใครรักหรือไม่รักเธอ และ ไม่จำเป็นต้องดูแลเธอ" หลังจากที่นิ่งเงียบไปหลายนาทีกาเดี่ยนจึงกล่าวขึ้นอีกครั้ง ฮานะกะพริบตาปริบๆ รอยยิ้มสดใสเมื่อครู่หายไปในพริบตาเดียว

"พี่สุดหล่อไม่อยากเลี้ยงหนูเหรอคะ" เลี้ยง? แต่ละถ้อยคำของเธอล้วนแล้วแต่ทำให้เขาคิดไปไกลทั้งนั้น กาเดี่ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่ หมุนตัวเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อนำดาบซามูไรไปเก็บไว้ให้พ้นจากมือเด็ก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องไว้ชีวิตเธอ ไม่เข้าหัวใจที่เต้นแรงจนแทบผิดปกติ ไม่เข้าใจสมองที่ประมวลผลผิดแปลกไปจากเดิมทั้งที่ความเป็นจริงเด็กคนนี้สมควรตายด้วยน้ำมือของเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันด้วยซ้ำไป

"พี่สุดหล่อค่าาาาาา~" เสียงของเด็กน้อยจอมดื้อรั้นดังขึ้นอีกครั้งในเวลาต่อมา ก่อนที่เสียงฝีเท้าเล็กๆจะดังตามมา ฮานะวิ่งดุ๊กดิ๊กๆออกมาพร้อมกับสิ่งของในมือที่ทำเอากาเดี่ยนแทบกุมขยับอย่างคิดไม่ตก ให้ตายสิ! อยากฆ่าเด็กดื้อนัก!

"อันนี้ของจริงไหม มันหนักจัง หนูเคยเห็นในทีวีเวลาเขายิงแล้วตายเลย อันนี้ของจริงไหมคะ เอามาเล่นได้ไหม ถ้าหนูยิงแล้วพี่สุดหล่อแกล้งตายนะ" อยากจะบ้า! กาเดี่ยนรีบเดินเข้ามากระชากปืนพกสั้นออกจากอุ้งมือเล็กทันทีทันใด ด้วยกลัวว่านักฆ่าอย่างเขาอาจจะต้องจบชีวิตด้วยฝีมือของเด็กจอมดื้อรั้นคนนี้ ฮานะขมวดคิ้วยุ่งด้วยความงงงวย รู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อยกับการกระทำของเขา

"อย่ายุ่งกับของในห้องนี้" เกลียดตัวเองนักที่ไม่กล้าตวาดเสียงใส่เด็กคนนี้ กาเดี่ยนถอนหายใจเฮือกใหญ่ในรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วเขาเองก็ไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าตอนนี้กำลังจะประสาทเสียเพราะความขี้สงสัยเกินเหตุของเด็กคนนี้เนี่ยแหละ!

"ทำไมเล่นไม่ได้คะ อันนั้นของจริงเหรอ"

"เข้าไปนอนไป ถ้าจะอยู่ก็ไปนอน ฉันไม่ชอบเด็กนิสัยเสีย" ฮานะส่ายหน้าพัลวันเพื่อประท้วงถ้อยคำของชายหนุ่มตรงหน้า

"หนูไม่ใช่เด็กนิสัยไม่ดี หนูแค่สงสัย หนูอยากรู้~" เฮ้อ~ หนึ่งนาทีสมองของเด็กคนนี้ตั้งคำถามกี่หัวข้อกันเนี่ย อยากจะฆ่าให้ตายแต่กลับไม่ลงมือ อยากไล่ให้กลับไปแต่ก็ยอมให้เธอเข้ามาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวอีกจนได้ เด็กคนนี้มีอะไรพิเศษกันนะ

"หนูไม่อยากรู้ก็ได้ค่ะ" เมื่อเห็นสายตาน่าหวาดกลัวของกาเดี่ยนเด็กน้อยจึงยอมลดข้อสงสัยลง หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่สุดหล่อต้องดุเธอ

"อย่ายุ่งกับของในห้องนี้" กาเดี่ยนเดินตามเข้ามาติดๆด้วยกลัวว่าฮานะอาจจะเผลอไปหยิบจับสิ่งของที่ไม่เหมาะไม่ควรเข้า เด็กสาวพยักหน้ารับหงึกๆ ปีนขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างว่าง่าย

"พี่สุดหล่อมานอนกับหนูไหม ยังเช้าอยู่เลย หนูหยุดเรียนตั้งสองวัน หนูมาอยู่กับพี่สุดหล่อได้ไหมคะ" ว่าพลางดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมตัวจนถึงเนินอก จ้องมองกาเดี่ยนตาแป๋ว

"ทำไมไม่กลับบ้าน"

"ไม่อยากกลับ อยากอยู่กับพี่สุดหล่อ พี่สุดหล่อใจดี" นั่นอาจเป็นข้อดีของเด็กสินะ ความคิดของเธอยังคงไม่มีสีดำเข้ามาแต่งแต้ม ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ขาวใสบริสุทธิ์ ทว่าเธอกลับคิดผิดมหันต์ที่ไว้วางใจคนอย่างเขา กาเดี่ยนแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน เดินเอาปืนไปเก็บไว้ในที่ๆปลอดภัย จากนั้นจึงเดินกลับมาทิ้งตัวนอนลงข้างเธอ

"หนูชื่อฮานะค่ะ" เด็กน้อยกล่าวแนะนำตัวอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสดใส ขยับตัวนอนตะแคงข้างเข้ามาชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กว่า

"พี่ชื่ออะไรคะ" เพราะคิดว่าต้องแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้งพี่สุดหล่ออาจจะยอมบอกชื่อเสียงเรียงนามให้ทราบฮานะจึงไม่รอช้าที่จะทำแบบนั้น หากแต่กาเดี่ยนกลับไม่ได้ให้ความสนใจเธอมากนัก ขยับตัวนอนตะแคงไปอีกข้าง จนกลายเป็นว่าเขานอนหันหลังให้เธอ

"พี่สุดหล่อ"

"...." น่าเบื่อ

"ไม่อยากคุยกับหนูเหรอ"

"...." น่ารำคาญ

"ไม่หันหลังได้ไหม หนูไม่อยากคุยคนเดียว หนูมีคำถามมากมายอยากถามพี่สุดหล่อเลย"

"...." เป็นเด็กที่น่ารำคาญที่สุด

"พี่สุดหล่อชื่ออะไรคะ"

"อะไรนักหนาวะ!" เมื่อทนต่อไปไม่ไหวกาเดี่ยนจึงตวาดเสียงดังลั่น พลิกตัวกลับมานอนหงายอย่างไม่สบอารมณ์นัก ยกตัวเด็กขี้สงสัยขึ้นมานอนบนตัวพร้อมกับจ้องมองเธอเขม็ง

"ถามอีกทีพ่อจะจูบให้ปากแตกเลย! อยากอยู่ที่นี่ก็อย่าดื้อ บอกให้นอนคือนอน ถ้าฉันเงียบนั่นคือรำคาญ! และตอนนี้ฉันรำคาญเสียงของเธอ!" เด็กน้อยกะพริบตาปริบๆ ซบหน้าผากลงตรงแผงอกแกร่งราวกับคนใกล้หมดแรงก็ไม่ปาน

"พี่สุดหล่อบอกว่ารำคาญหนูได้ไง เมื่อกี้พี่สุดหล่อพูดกับหนูยาวมากเลย ไม่เงียบสักหน่อย~" ฆ่าตายดีไหมเนี่ย! กาเดี่ยนเลือกที่จะปิดเปลือกตาลงเพื่อปรับอารมณ์ให้คงที่ เมื่อเห็นอีกคนนึงเงียบไปเด็กน้อยจึงผงกศีรษะขึ้นมา ขยับตัวดุ๊กดิ๊กๆอยู่บนร่างกายแกร่งเพื่อดูปฏิกริยาของพี่สุดหล่อ

"นอน ก่อนที่ฉันจะฆ่าเธอ" กาเดี่ยนออกคำสั่งเสียงเรียบ ตวัดท่อนแขนกอดรัดเด็กจอมดื้อรั้นไว้แน่นด้วยกลัวว่าเธอจะหนีไปซุกซนที่ไหนอีก ในห้องของเขาทุกอย่างล้วนแล้วแต่สามารถปลิดชีวิตคนได้ทั้งนั้น แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่สิ่งของพวกนั้น หากแต่เป็นความไม่รู้ของเด็กขี้สงสัยต่างหาก

"...." เมื่ออีกคนออกคำสั่งฮานะจึงทำตามอย่างว่าง่าย แนบแก้มลงตรงแผงอกแกร่งอีกครั้ง เปลือกตาบางปิดลงอย่างเชื่องช้าเพื่อเตรียมตัวเข้าสู่ห้วงนิทรา นักฆ่าหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆเมื่อเวลาผ่านไปได้สักพัก เหมือนเด็กขี้สงสัยจะหลับไปแล้ว ในยามหลับใหลเธอก็เหมือนเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งที่หน้าตาน่ารักสดใส ทว่าในยามตื่นกลับเป็นเด็กจอมดื้อรั้นที่เขาอยากจะเอาปืนยิงแสกหน้าให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

"อื้อ~" เด็กน้อยครางอื้อในลำคอเสียงแผ่ว ขยับตัวไปมาบนร่างกายแกร่งและหยุดนิ่งไปเมื่อได้ท่าทางตามต้องการ กาเดี่ยนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เลื่อนฝ่ามือขึ้นมาลูบหัวทุยเล็กที่มุดอยู่ตรงซอกคอหนาอย่างแผ่วเบา

"เธอเป็นคนแรกที่ฉันไม่ฆ่านะ สำนึกไว้ด้วยล่ะ" หากเป็นคนอื่นเขาคงไม่ลังเลที่จะปลิดชีวิต การฆ่าของเขามันไม่มีเหตุผลมากนัก ฆ่าเพื่อแต่งแต้มสีสันให้กับชีวิตที่น่าเบื่อหน่าย หรือไม่ก็ฆ่าเมื่อได้รับคำสั่ง ทว่าเด็กคนนี้กลับเป็นข้อยกเว้นของเขา

"อื้อ~ อื้อออ" เป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงกว่าที่ฮานะหลับไปและตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงสายๆ ผงกศีรษะขึ้นเล็กน้อยเพื่อจ้องมองคนที่นอนอยู่สูงกว่าตาแป๋ว ทว่าเขากลับหลับไปแล้ว

"พี่สุดหล่อ"

"...." กาเดี่ยนเลือกที่จะเปิดเปลือกตาขึ้นแทนการขานรับ เขาไม่ได้หลับ แค่แกล้งทำเป็นหลับเพราะอยากดูปฏิกิริยาของเด็กจอมดื้อรั้นตอนตื่นนอนเท่านั้น ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องให้ความสนใจเธอ

"ทำมะ..อื้อ!!!" ยังไม่ทันได้ถามจบประโยคมือหนาก็รั้งศีรษะลงไปเสียก่อน ริมฝีปากหนาประกบจูบริมฝีปากบางอย่างถือวิสาสะ บดขยี้เบาๆราวกับว่าต้องการสั่งสอน ไม่ได้รุกล้ำด้วยปลายลิ้น ทว่าฝ่ามืออีกข้างก็เลื่อนลงไปตบตูบมนเบาๆ สักพักต่อมาจึงผละจูบออก

"เลิกตั้งคำถามแล้วไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ใส่เสื้อของฉันไปก่อนแล้วกัน"

"ปะ..เปลี่ยนทำ..อื้อ!" ริมฝีปากหนาประกบจูบเข้ามาอีกครั้งเพื่อเป็นการทำโทษ ฮานะเบิกตาโพลงด้วยความตกอกตกใจ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง กระทั่งกาเดี่ยนผละจูบออกจึงเบ้หน้าคล้ายจะร่ำไห้

"จ้างหนึ่งหมื่นไปอาบน้ำ ไม่งอแงเดี๋ยวเพิ่มให้เป็นสองหมื่น ว่าไง?" เด็กน้อยกะพริบตาปริบๆ แม้จะไม่เข้าใจการกระทำของเขานักแต่ก็ยอมพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***