บทนำ

. ในค่ำคืนหนึ่งที่เงียบสงบไร้ซึ่งแสงจันทร์และแสงของดวงดาวมีเพียงแต่ท้องฟ้าที่มืดมิดไร้แสงใดๆ แต่ในขณะเดียวกันมีปราสาทที่ดูโบราณแต่กลับสะอาดราวกับเพิ่งถูกสร้างขึ้นมาไม่นานได้มีแสงไฟเล็กๆจุดประกายขึ้นมาจากมือของชายที่ใส่ชุดดำกับเสื้อคลุมสีดำอย่างมิดชิดที่ซ่อนอยู่ในห้องแนวญี่ปุ่นโบราณที่อยู่ด้านในปราสาทแห่งนี้

"ในที่สุด"

"ในที่สุด!!!"

"สิ่งที่ท่านผู้นั้นต้องการ!!!"

"ข้ายินดีจะถวายชีวิตเพื่อท่าน!!!"

. สิ้นประโยคของชายชุดดำเขาก็เริ่มพูดพึมพำอะไรบางอย่างที่ไม่เป็นภาษาหรือไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นภาษาอะไรกันแน่

. ในขณะเดียวกันเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งรีบ ทั้งตื่นตระหนก แล้วกระวนกระวาย ได้วิ่งเข้ามาเพื่อเปิดประตูพร้อมพูดว่า

"แกเป็นใคร!!!"

"มันสายไปแล้ว"

. ชายชุดดำพูดพร้อมยิ้มให้เห็นถึงใบหน้าที่ซ่อนอยู่ในผ้าคลุม ใบหน้าที่ซ่อนอยู่นั้นแสดงให้ถึงดวงตาที่เบิกกว้างแล้วรอยยิ้มที่ยิ้มอย่างปิติยินดี ไม่ต่างอะไรกับคนบ้าคนนึง

"พวกแกทุกคนต้องตาย"

"นี่คือจุดประสงค์ของท่านผู้เป็นใหญ่ในโลกมืด"

. สิ้นสุดคำของชายผู้นี้ประกายแสงเล็กๆนั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นไฟที่ลุกไหม้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่บริเวณนั้น

. แน่นอนรวมไปถึงชายชุดดำคนนั้นด้วย

.

.

.

"คางูยะ!"

"ค่ะ!!!"

. เสียงของหญิงสาวผมสีทองที่ดูสวยงามราวกับแม่พระเลยก็ว่าได้ ได้เรียกเด็กหญิงตัวเล็กๆ ผมสีม่วง เหมือนเด็กประถมไม่มีผิด แต่สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของทั้งสองคงจะเป็นหูที่ยาวและแหลมราวกับอยู่ในเทพนิยาย

"แฮกๆๆ"

. มีเสียงหอบของเด็กสาวตัวน้อยที่หนูโตกว่าคางูยะเล็กน้อย มีผมและทาเป็นสีน้ำตาล

"คะ...คุณหนูอยู่นี่เองหรอคะ!"

. เสียงของเด็กสาวยังคงหอบอยู่เนื่องจากวิ่งตามหาเด็กสาวอีกคนมาได้สักพักแล้ว

"คุจัง! ไม่เป็นไรใช่มั้ย!!"

"ก็...แค่เหนื่อยนิดหน่อยเองค่ะ"

. ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงของเธอยังคงแสดงถึงความเหนื่อยของเธออยู่

"คุซาโกะพยายามหาลูกแทบแย่เลยนะ"

"ขอโทษที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงนะคะ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ!"

. เด็กสาวได้ให้อภัยเด็กสาวอีกคน"

"แต่ว่าลูกมาทำอะไรอยู่ที่นี่หรอ!"

"ก็หิ่งห้อยมันสวยนี่นา"

"อย่างกับดวงดาวของวันนี้เลย!"

. ที่ที่เด็กสาวทั้งสองและหญิงสาวกำลังยืนอยู่เป็นทุ่งหญ้าใกล้ๆกับปราสาทโบราณแห่งนี้ ทุ่งหญ้าถูกประดับไปด้วยหิ่งห้อยมากมาย แล้วต้นไม้ใหญ่ 2 ต้นที่อยู่ใจกลางของทุ่งหญ้า แต่ต้นไม้ทั้ง 2 ต้นเป็นต้นไม้ที่พิเศษไม่เหมือนต้นไม้ต้นอื่น แทนที่จะเติบโตเหมือนต้นไม้ปกติ แต่ทั้ง 2 ต้นกลับเติบโตโดยลำต้นของทั้งสองไขว้กันเป็นเกลียวขนาดใหญ่ ทั้งสองออกดอกตลอดทั้งปี ต้นหนึ่งออกดอกเป็นสีชมพูมีกลีบที่เป็นเอกลักษณ์ ส่วนอีกต้นเป็นดอกสีม่วงที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆออกดอกเป็นช่อยาวลงมาจากต้น

"แม่ค่ะ"

"ดอกไม้พวกนั้น..."

"นายหญิง!!!"

. เด็กน้อยยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงใครสักคนแทรกขึ้นมา

"มีอะไร?"

"ไฟไหม้ครับ!! ไฟกำลังไหม้ปราสาทอยู่!!!"

"รีบบอกให้ทุกคนอพยพออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!!!"

"ครับ!!!"

. สิ้นสุดการสนทนาก็ได้เกิดระเบิดขนาดใหญ่เกือบเท่าประสานดังนี้

"ทั้งสองคนหนีไปซะ"

"แล้วแม่ละคะ!"

"ไม่ต้องห่วงแม่หรอกแม่สัญญาแม่จะกลับไปหาลูกแน่ๆ"

"คุซาโกะพาคางูยะหนีไปให้ไกลที่สุด"

"แล้วก็..."

"อย่าหันหลังกลับมาเด็ดขาด"

"ค่ะนายหญิง"

. คุซาโกะได้พาคางูยะหนีเข้าไปในป่าที่อยู่ใกล้ๆ กับทุ่งหญ้า แต่ถึงอย่างนั้นสาวน้อยร่างเล็กก็คงยังเรียกหาผู้เป็นมารดาของเธออย่างเศร้าสร้อย ส่วนเด็กสาวอีกคนกลับทำได้เพียงแค่หลั่งน้ำตาให้กับนายหญิงของเธออย่างไม่มีทางเลือก

. หญิงสาวได้วิ่งกลับเข้าไปในปราสาทของตนราวกับมีบางอย่างต้องทำให้เร็วที่สุด

[โปรดติดตามตอนต่อไป]

.

.

.

แถม

"พูด"

("คิด")

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***