

ถ้าชั้นคือดวงจันทร์ นายก็คงจะเป็นท้องฟ้า

 

บทที่ 2 การแข่งขันที่ไรเหตุผล

คางูยะ:("ที่นี่ที่ไหน")

คางูยะ:("แล้วชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง")

คางูยะ:"นี่!!!"

คางูยะ:"นายไม่เป็นอะไรใช้มั้ย?!"

. เธอเห็นชายคนหนึ่งบาทเจ็บสาหัส มีแผลตามร่างกาย เลือดของชายคนนั้นไหลออกมาไม่ยอมหยุดราวกับสายน้ำ

"เจ้าหนีไปซะ!!!"

คางูยะ:"แต่ว่าแผลนายมัน!!!"

"ไม่ต้องสนใจข้า!! เจ้ารีบหนีไปซะ!!! โอ..."

คางูยะ:"แต่ว่า!!!"

"หวา!!!"

คางูยะ:"..."

. เสียงสะดุ้งตื่นของคางูยะทำให้อีกเสียงที่อยู่ในมุมมืดของห้องส่งเสียงร้องออกมา

"คือ...เออ—คือว่า—"

คางูยะ:"ฮาจัง?"

ฮานะ"ช...ชั้นไม่ได้ทำให้เธอตื่นใช่ไหม?"

ฮานะ:"ก็แบบ...แบบว่าฉันเข้ามาแบบตามใจชอบนี่เนอะ!"

คางูยะ:"ไม่หรอก"

คางูยะ:"ชั้นสะดุ้งตื่นเองนะ"

คางูยะ:"แต่ว่ามาทำไมที่ห้องชั้นหรอ?"

ฮานะ:"คือว่า"

ฮานะ:"มิราบอกว่าที่ห้องชั้นจะมีวิญญาณเด็กมาหาชั้นแหละ!"

คางูยะ:"ไม่ใช่ว่าโดนหลอกอีกหรอ?"

ฮานะ:"ไม่รู้แหลๆ! ยังไงซะชั้นก็จะไม่ไปนอนในห้องที่มีผีหรอก!!!"

คางูยะ:"ก็ได้ๆ แค่คืนนี้นะ"

ฮานะ:"คายะใจดีที่สุด!!!"

คางูยะ:"เบาๆหน่อยเดี๋ยวคนอื่นก็ตื่นหรอก"

. หลังจากนั้นทั้งคู่ก็หลับอย่างสบายใจ...มั้ง(อีกแล้ว!!!)

คางูยะ:"ที่นี่มัน!!"

คางูยะ?:"แม่ค่ะๆ"

ซากุระ:"ว่าไงหรอจ๊ะ"

คางูยะ?:"แม่อ่านอะไรอยู่หรอเห็นอ่านมันทุกวันเลย"

ซากุระ:"เล่มนี้หรอ อืม~ มันเป็นเรื่องของเจ้าหญิงกับชายธรรมดาคนนึงนะ"

คางูยะ?:"เล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ยค่ะ?!"

ซากุระ:"งั้น กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีลูกสาวของเทพผู้เป็นกษัตริย์แห่งสรวงสวรรค์ นามว่า โอริฮิเมะ ได้พบรักกับหนุ่มชาวบ้านธรรมดาๆ คนนึง นามว่า ฮิโกโบชิ ที่อาศัยอยู่อีกฟากของแม่น้ำอามาโนะคาวะ หลังจากที่ทั้งสองได้แต่งงานกัน ทั้งคู่ไม่ทำงานทำการและหน้าที่ที่เคยทำเหมือนแต่ก่อน กษัตริย์จึงแยกพวกเขาออกจากกันไม่ให้เจอกันอีก"

คางูยะ?:"อะไรกันเนี่ยใจร้ายอ่ะ!"

ซากุระ:"แต่มีตำนานอยู่ว่าในวันที่ 7 เดือน 7 ของทุกปี ทั้งคู่จะได้เจอกันที่สะพานข้ามแม่น้ำอามาโนะคาวะนะ"

คางูยะ?:"แต่วันนั้นมีแค่ปีละหนไม่ใช่หรอ!!!"

ซากุระ:"แต่ยังไงตำนานมันก็แค่ตำนานละเนอะ"

คางูยะ?:"แต่มันน่าเศร้านี่นาเจอกันแค่ปีละหนเอง"

ซากุระ:"งั้นวันทานาบาตะปีนี้ก็มาขอให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตดีมั้ย?"

คางูยะ?:"อือ!!!"

คางูยะ:"อืม~"

. หญิงสาวตื่นขึ้นมาพร้อมกับลุกขึ้นไปที่โต๊ะและเก้าอี้ตัวเดิมเพื่อเขียนอะไรบางอย่างเหมือนเคย

...ไดอารี่...

......วัน ศุกร์ ที่ 19 เมษายน 2019......

เมื่อคืนชั้นฝันแปลกมากๆ โดยเฉพาะฝันครั้งแรกของคืนเหมือนหนังย้อนยุคเลย แล้วมีผู้ชายคนนึงชั้นจำหน้าตาของเค้าไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่เค้าเรียกชั้นว่า โอ... อะไรซักอย่างเนี่ยแหละ แล้วก็ฝันอีกอย่างนึงเป็นฝันที่ชั้นเห็นแม่เล่าตำนานในนิทานโปรดของแม่ให้ชั้นฟัง แล้วมันจะเป็นอดีตแต่ก็เป็นความทรงจำที่ดีมากเลยล่ะ

คางูยะ:("เอ๊ะ! น้ำตามัน")

คางูยะ:("แค่นึกถึงความฝันที่เกี่ยวกับผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นน่ะนะ")

8:00

บุโดโกะ:"ทุกคนพร้อมกันหมดแล้วใช่มั้ย"

ทุกคน:"อืม!!!(คุซาโกะ:"ค่ะ!!!")"

อุซะ:"งั้นไป world academic กันเลย"

. เสียงเฮฮาก่อนออกเดินทางด้วยเครื่องบินส่วนตัวทุกคนต่างแต่งชุดเครื่องแบบนักเรียนของห้องคิกุ(สีม่วง)

...****************...

*เครื่องแบบนักเรียนหญิงจะเป็นเสื้อแขนยาวสีขาว ปกคอเสื้อโค้ง คอเสื้อประดับด้วยโบว์สีตามห้องลายสก๊อต เสื้อคลุมแขนยาวสีตามห้องคอแขนกว้างเป็น 2 เท่าของขนาดรอบข้อมือ กระโปรงยาวเกือลถึงเข่าสีตามห้องลายสก็อต กางเกงสีดำยาวถึงครึ่งน่อง ถุงเท้ายาวถึงเข่าสีขาวปักลายดอกไม้ประจำห้อง รองเท้านักเรียนสีดำ*

*เครื่องแบบนักเรียนชายจะเป็นเสื้อแขนยาวสีขาว ปกคอเสื้อเป็นมุมฉากเอียงจะแนวระนาบ 45° คอเสื้อประดับด้วยเน็กไทสีตามห้องลายสก๊อต เสื้อคลุมแขนยาวสีตามห้อง กางเกงสีดำ ขาดเข็มขัดสีขาว ถุงเท้าสีขาว ร้องเท้าสีน้ำตาล

...****************...

...ไดอารี่...

วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรก แต่เห็นว่าปฐมนิเทศจะเริ่มในวันพรุ่งนี้ ส่วนวันนี้จะเป็นวันทำกิจกรรมของคลาสทางเลือก แน่นอนว่ากิจกรรมนั้นจะเป็นกิจกรรมเฉพาะของปี 1 แล้วปี้อื่นๆห้ามบอกว่ากิจกรรมที่ว่านั้นคืออะไร อย่างเซ็ง...

บุโดโกะ:"ยินดีต้อนรับสู่ SAR"

โมจิโคะ:"Special Administrative Region"

บุโดโกะ:"อยากอวดความรู้จะได้มั้ยโมจิ"

โมจิโคะ:"อย่าเรียก..."

ฮานะ:"คือว่า..."

ฮานะ:"ตอนนี้มัน 12:30 น. แล้วนะคะแล้วก็พวกเรา..."

. ฮานะพูดยังไม่ทันจบเสียงท้องร้องของทุกคนก็ได้ร้องขึ้นมา

บุโดโกะ:"งั้นไปโรงอาหารกันก่อนเนอะ"

. ณ ลานกว้างแห่งหนึ่งในโรงเรียน ถ้าจะพูดให้ถูกก็คงจะเป็นล้านกว้างสนามประลองซะมากกว่า ในสนามมีเหล่าเด็กปี 1 คลาส ??? จาก 12 ห้อง ห้องละ 12 คน รวม 144 คน ในลานกว้างของสนาม พื้นที่คนนั่งเต็มไปด้วยนักเรียนห้องต่างๆ จากปีต่างๆ ที่ไม่ใช่ปี 1 และคณะครูอาจารย์ที่สอนในวิชาพิเศษต่างๆ ทั้งหมดรวมกันยังไม่ถึงครึ่งสนาม แต่เสียงเซียร์ของนักเรียนปีต่างๆ กลับดังสนั่นกึกก้องไปทั่วสนามประลอง

"แฮะแฮม!!!"

. เสียงของชายชราสวมชุดนักบวชสีขาว ค่อยๆกางเขนขนาดเท่าฝ่ามือสีเงิน ผมสีขาวแซมน้ำตาล ดวงตาสีฟ้า ส่งเสียงกระแอมที่ทำให้ทุกคนในสนามอยู่ในความสงบและหันไปสนใจที่ตัวของต้นเสียงได้ แน่นอนว่าทุกคนยกเว้นเด็กปี 1 บางคนอะนะ

"ทุกคนโปรดอยู่ในความสงบ"

. สิ้นเสียงของชายชราสนามได้ปกคลุมไปด้วยความเงียบไปสักครู่ก่อนที่เจ้าตัวจะพูดขึ้นมาว่า

"สวัสดีนักเรียนและคุณครูทุกท่าน กระผมพระสันตะปาปาครุส แอนโทนี่ จะขอประกาศการประลองรอบแรกของนักเรียนปี 1 เพื่อจัดห้อง ณ บัดนี้"

นักเรียนปี 1 ทุกคน:("การประลองบ้าอะไรวะเนี่ย!!!")

ครุส:"การประลองจะเป็นการสุ่มปี 1 โดยรวมทั้งหมด 12 ห้อง ห้องละ 12 คน รวมทั้งหมด 144 คน ออกมาเป็นคู่เพื่อให้มาประลองกัน แต่ไม่ต้องห่วงเพราะทางเราได้กางเขตแดนเวทย์ที่ทำให้เวลาข้างในเดินช้ากว่าข้างนอกเรียบร้อยแล้ว"

. เมื่อเสียงประกาศจบการจับฉลากให้สู้กันก็เริ่มขึ้น แต่ละคู่แข่งกันแพ้แข่งกันชนะอย่างดุเดือด จนกระทั่ง...

"อุมิโนะ โซระ ปะทะ ชิโร เนะโกะฮิเมะ!!!"

"คู่แรกที่เป็นห้องเดียวกันมาแล้ว!"

"อะไรกันดูจากสภาพก็รู้แล้วว่าใครชนะ"

"ผู้ชายคนนั้นก็ดูติ๋มๆเนอะ"

"หูกับหางแมวหรอมีเชื้อสายมนุษย์สัตว์ที่อ่อนแอแบบนั้นก็รู้ผลแล้วล่ะ"

โซระ:"ไม่เป็นไรใช่มั้ย"

เนะโกะฮิเมะ:"อืม"

. ณ สนามประลอง กลางสนามพี่ชายผมและตาสีฟ้าครามราวกับน้ำทะเล ประจันหน้ากับหญิงสาวร่างเล็ก ผมสีขาว ตาข้างสายสีเขียวมิ้น ตาข้างขวาสีเหลืองขมิ้น มีหูและหางแมวสีขาว ทั้งคู่สวมชุดนักเรียนห้องคิกุ

"เริ่มได้!!!"

โซระ:"เธอก่อนเลย"

เนะโกะฮิเมะ:"งั้นไม่เกรงใจแล้วนะโซระ!"

. เนะโกะฮิเมะพุ่งเข้าไปโจมตีด้วยความเร็วแล้วแรงที่มีอยู่ แต่อีกฝ่ายก็รับการโจมตีได้ พร้อมสวนกลับโดยเวทย์น้ำ แต่เนะโกะฮิเมะก็หลบได้ พร้อมกับใช้เวทย์เสริมแรงกระหน่ำต่อยไปที่พื้นของสนามจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ทำให้อีกฝ่ายเกือบทรงตัวไม่ทัน

"โห! สุดยอด!!"

"สูสีกันมาก!!!"

"ต้องมองใหม่แล้วแฮะ"

เนะโกะฮิเมะ:"เป็นอะไรโซระแค่นี้นายก็ไม่ไหวแล้วหรอ"

โซระ:"แค่เซเอง"

. เนะโกะฮิเมะใช้โอกาสโจมตีทีเผลอจนโซระกระเด็นไปติดกำแพงของสนาม หลังจากนั้น โซระก็ยิงเวทย์น้ำขนาดใหญ่ที่แรงมากๆ แต่ไม่ถึงกับตายสวนกลับตอนอีกฝ่ายเผลอ

โซระ:"เล่นเอาเจ็บหนักใช่เล่นนะเนี่ย"

เนะโกะฮิเมะ:"นายเองก็ไม่ต่างอะไรกันหรอก"

. ทั้งคู่ต่างลุกขึ้นมาแล้วสู้กันต่อแบบไม่มีใครยอมใคร เนะโกะฮิเมะได้โจมตีโซระอย่างต่อเนื่องทำให้ตอนนี้เธอเป็นฝ่ายได้เปรียบแบบสุดๆ

. แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็แค่รอเวลาที่จะร่ายเวทย์เท่านั้น เมื่อเวลามาถึง ลมขนาดใหญ่และแรงมากๆ ก็พัดออกมารอบๆ ตัวของโซระ ลมนั้นมีความคมเป็นอย่างมากทำให้เนะโกะฮิเมะเกิดบาดแผลจนต้องหยุดชะงัก

เนะโกะฮิเมะ:"เล่นเบาๆก็ได้นี่!!!"

โซระ:"ก็เธอเล่นผมซะนวมก่อนนี่!"

. ทั้งสองพากันเหนื่อยหอบแล้วใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว สาเหตุเนื่องมาจากคนนึงซักอีกคนซะนวม ส่วนอีกคนก็โดนซัดซะนวน และเสียพลังเวทย์ไปมากกว่าอีกฝ่าย ถึงอย่างนั้นอะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้

โซระ:"ผมขอยอมแพ้"

เนะโกะฮิเมะ:"หา!!!!"

เนะโกะฮิเมะ:"นายจะบ้ารึเปล่า นายยังมีเวทย์ที่จัดการชั้นได้สบายๆ อยู่นี่!!!"

โซระ:"แต่พลังเวทย์ของผมจะหมดแล้วนะ"

เนะโกะฮิเมะ:"พูดความจริงออกมาซะโซระ ชั้นรู้นะว่านายยังเหลือพลังเวทย์อีกครึ่งนึง"

โซระ:"ก็ได้ๆ เอาจริงๆ ก็แค่ไม่อยากสู้ต่อก็แค่นั้นเอง"

เนะโกะฮิเมะ:"นายนี่แปลกคน"

"ผู้ชนะ ชิโระ เนะโกะฮิเมะ!!!"

ฮานะ:"ควรจะดีใจหรือเสียใจกันเนี่ย!"

. หลังจากนั้นมิราอิก็ให้มะเหงกกับฮานะไป 1 ที

"คู่ต่อไป มารุต สกุณไตรทิพย์ ปะทะ ซึจิ คุซาโกะ!!!"

. ชายผมสีดำตาสีเขียวดูมืดมนใส่ชุดนักเรียนสีฟ้า และคุซาโกะเมดประจำตัวของนางเอกสุดที่รักของผู้เขียน(เหรอ)ได้อยู่ท่ามกลางสนามแห่งนี้