บทที่ 1 ผ่านมาแล้ว 5 ปี

"ฮิ!ฮิ!"

"55555555555555555555555555ฯลฯ"

"ก็รู้ตัวดีนี้ว่าเวทย์ถนัดของแกใช้ที่นี่ไม่ได้"

. คำดูถูกคำเยาะเย้ยจากหญิงสาวที่ใส่ชุดคลายกับชายชุดดำกำลังพูดกับหญิงสาวคนหนึ่ง

"ใช้ชั้นรู้"

"แต่แกลืมอะไรไปรึเปล่า"

"ชั้นไม่ได้ใช้ได้แค่เวทย์พืชซักหน่อย"

.

.

.

. หญิงสาวในชุดนอนสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับเสียงหอบราวกับไปวิ่งมา

("คะ...แค่ฝันหรอ?")

. หญิงสาวผู้มีตาสีม่วงและผมสีม่วงยาวถึงต้นขาได้ลุกขึ้นจากเตียงสีขาวของเธอที่อยู่ตรงกลางของห้องไปยังโต๊ะไม้แกะสลักที่อยู่ตรงทางด้านซ้ายของเตียงเมื่อหันหน้าเข้าหาเตียง

. หญิงสาวได้เปิดสมุดบันทึกเล่มหนึ่งขึ้นมา

...[ไดอารี่]...

...วัน พุธ ที่ 10 เมษายน ศ. 2019...

ผ่านมา 5 ปี แล้วหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ความฝันแปลกๆ นั้นมันเหมือนชัดเจนมากขึ้นและเหมือนจริงมากขึ้นเช่นกัน ราวกับชั้นยังอยู่ในเหตุการณ์ในวันนั้นทุกๆวัน แต่ยังไงก็ตามวันนี้เป็นวันที่ชั้นต้องไปหาแม่สินะ หวังว่าจะผ่านไปด้วยดีไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆ

. หญิงสาวได้หันไปมองรูปที่อยู่บนตู้ข้างๆเตียงนอน พร้อมกับลุกขึ้นไปหยิบภาพที่ประกอบไปด้วยตัวเธอเมื่อตอนเด็ก เพื่อนสาวของเธอ พี่ชาย พี่สาว พ่อและแม่ มีฉากหลังเป็นงานเทศกาลปีใหม่ที่ทุกคนดูสนุกสนานและครื้นเครง

"..."

"อยากอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนเมื่อก่อนจัง"

. เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงที่พูดขึ้นเพื่อเริ่มบทสนทนา

"คุณหนูค่ะ"

"คุจังหรอ?"

"คุณหนูใหญ่ คุณชายใหญ่ และคุณผู้ชายกลับมาแล้วนะคะ"

"คุณหนูเองก็ได้เวลาเตรียมตัวเพื่อไปเยี่ยมนายหญิงแล้วนะคะ"

"เข้ามาก่อนสิคุจัง"

.

.

.

7:00 น.

. หญิงสาวผมสีม่วงใส่ชุดกิโมโนสีดำลายดอกสีขาวได้เปิดประตูเข้ามาในห้องทานอาหารที่อยู่ชั้นล่างของปราสาท เสียประตูดังขึ้นทำให้คนที่นั่งทานอาหารอยู่ที่โต๊ะสี่เหลี่ยมผืนผ้าหันมามองหญิงสาวที่อยู่หน้าประตู

"มาแล้วหรอ"

"นี่โมจิอย่าพูดห้วนๆหน้าตายๆแบบนั้นสิมันโคตรจะไม่ใช่ตัวนายเลยนะ"

"หุบปากแล้วเลิกเรียกตรูว่าโมจิซักทีเหอะ!!"

. ชายหนุ่มที่มีผมและตาสีม่วง ตัวสูงยาวเข่าดี แต่งชุดสูทไปออกงาน ลุคแบดบอยหน้านิ่งๆ แต่จริงๆแล้ว...ปากเหมือนนักเลงท้ายซอยบวกกับป้าข้างบ้านหน่อยๆ ได้ทะเลาะกับหญิงสาวผมสีเขียวลอนยาวถึงกลางหลัง ตาสีทองเป็นประกาย แต่งชุดกระโปรงสั้นดูเรียบง่าย มองเผินๆดูเป็นผู้ใหญ่ แต่เอาจริงๆก็ชอบจับผิดชาวบ้านชาวช่องเหมือนอาม่าข้างบ้านสุดๆ

"อย่าไปสนโมจิเลยเนอะ ปากของโมจิมันไม่ต่างกับพวกเด็กหลังห้องและเด็กแว้นท้ายซอยเลย"

"เลิกเรียกตรูว่าโมจิซักที ตรูชื่อว่าโมจิโกะเฟ้ย! ยัยเคียวโฮ"

"บุ—โด—โกะ เฟ้ย!!!"

"ก็สายพันธุ์เดียวกันไม่ใช่หรอ"

"พอเลยทั้งคู่ ไม่อายเด็กเลยหรอหะ"

"แหม~อย่าดุเลยน้าาา นะๆ"

. หญิงสาวผมสีเขียวลอนยาวมัดมวยต่ำแบบหลวมๆ

ดวงตาสีฟ้าสดใสราวกับท้องฟ้ายามบ่าย สวมชุดเดรสสีน้ำเงินอ่อนกระโปรงสั้น ได้พูดขัดจังหวะชายหญิงทั้งสองคนแต่แล้วชายหนุ่มผมสีม่วงและดวงตาสีม่วงที่เหมือนท้องฟ้ายามเที่ยงคืน สวมชุดสูทเช่นเดียวกับชายอีกคน ได้พูดขัดหญิงสาวด้วยน้ำสิ่งที่กวนตีน

"เฮ้ย"! อุซะ!"

"อะไรหรออายะจัง~"

. น้ำเสียงที่กวนตีนและกวนไปถึงเส้นประสาทที่อยู่ลึกที่สุดของอีกฝ่าย ทำให้ฝ่ายหญิงหัวใจสูบฉีดเลือดจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นมาจากศีรษะและแขนที่กำหนดเตรียมพร้อมบวกกับอีกฝ่ายราวกับจะเอาให้ตาย พร้อมคิดในใจว่า ("ถ้ากูอยู่กับมึงสองต่อสอง มึง! มึงดับคาตีนกูแน่!")

. ฝ่ายชายสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่มาจากสายตาของหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน เรากลับจากบอกอีกฝ่ายว่า ("ชะตากรรมของมึงได้ขาดก็วันนี้แหละ! ") ทำเอาชายหนุ่มผวากันไปเลยทีเดียว

"นี่ๆ มิราๆ "

"ว่า?"

"อาอุซะกับแม่คิดอะไรกันอยู่อะ?"

"ไม่รู้สิ"

"ไม่รู้หรือไม่อยากบอกกันแน่เนี่ย!"

. หญิงสาวทั้งสองที่หน้าเหมือนกันราวกับแกะ แม้กระทั่งผมสีบลอนด์เป็นลอนยาวเหมือนกันแล้วดวงตาสีฟ้าสดใสที่ได้มาจากผู้เป็นแม่เหมือนกัน ต่างกันก็แค่คนหนึ่งไว้ผมแสกข้างแล้วติดกิ๊บ แต่งชุดกางเกงขาสั้นที่บานจนเหมือนเป็นกระโปรง ส่วนอีกคนดูเงียบๆไว้ผมหน้าม้า แต่งชุดกระโปรงยาวไปถึงเข่า กำลังคุยกันอยู่...มั้ง?

"น้าๆๆๆ บอกหน่อยจิ!"

"..."

"บอกหน่อยน้า~"

"ว่าแต่...ไม่มานั่งกินหรอคายะ"

"น...นั่นสินะ"

. สิ้นเสียงของหญิงสาวที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าประตู ผู้ที่อยู่ร่วมโต๊ะทานอาหารได้หันมาทางเดียวกันพร้อมกับนึกขึ้นได้ว่า ("คายะ/คางูยะยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่หว่า!!!")

.

.

.

. หลังจากอาหารที่โต๊ะหมดไป ได้มีบทสนทนาขึ้น

"วันนี้ทุกคนไม่ไปเยี่ยมแม่กันหรอคะ?"

"วันนี้เป็นวันประชุมของสภานะ ทั้งพ่อกับอายะก็ต้องไป"

"แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ นายน่ะน่าจะลองคุยกับยามิดูอีกทีละ"

"ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ตามที เจ้านั้นคงไม่ให้อภัยแน่ๆ"

. ใบหน้าที่โศกเศร้าของชายหนุ่มแม้จะยิ้มอยู่ก็ตามแต่สีหน้าและท่าทางก็บ่งบอกได้ชัดเจน

"แหวะ! อยากจะอ้วก!"

"พูดอย่างนี้ได้ยังไงหะ!!!"

"แล้วทำไม! มีปัญหาหรอ!!!"

"กูพ่อมึงนะเว้ย!!"

"ก็มันจริงนี่หว่า! ถ้าไม่เป็นแบบนี้ก็จีบผู้หญิงติดไปนานแล้ว"

"แก!!!!"

. การเปิดศึกของสองพ่อลูกหัวม่วงกำลังจะเริ่มขึ้น ภายในห้องรู้สึกได้ถึงความร้อนและความเย็นสลับกันไป แต่ศึกนี้ก็ถูกขัดจังหวะด้วยวงแหวนเวทย์สีเขียวบนพื้นที่ทั้งสองยืนอยู่

. เมื่อทั้งสองเห็นแสงจากวงเวทย์แล้ว แต่ถ้าว่าก็ไม่มีเวลาให้หนีเพราะวงเวทย์ได้ซักเถาวัลย์มาพันธนาการชายหนุ่มทั้งสองเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

"ฝีมือแกใช่มั้ยเคียวโฮ!!"

"ชื่อบุ—โด—โกะ ค่ะ คุณอิโมโมจิ"

"ไม่สนโว้ย! ปล่อยตรูเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!!!"

("อะไรแบบนี้ได้แม่มาเต็มๆเลยนะ")

...****************...

นอกเรื่องแป๊บ

อิโม\=หัวมัน/เซ่อซ่า/ไม่ได้เรื่อง

โมจิ\=ขนมญี่ปุ่นชนิดหนึ่ง

ที่นี่ก็น่าจะแปลได้แล้วเนอะ

งั้นเข้าเรื่องกันต่อ

...****************...

8:00 น.

. หญิงสาวผมสีม่วงกับหญิงสาวผมสีน้ำตาลในชุดเมด ได้เดินตามทางเดินลายหินด้านข้างทางเดินปลูกประดับไปด้วยเสาหินที่สูงไม่เกินความสูงของมนุษย์ทั้งสองข้างทาง พวกเธอทั้งสองเดินจนไปถึงเสาหินต้นนึงที่สลักชื่อไว้ว่า "คิโนะ ซากุระ"

. หญิงสาวทั้งสองวางดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนและสีขาวในช่อเดียวกันลงตรงหน้าเสาหินต้นนั้น สักพักน้ำตาของทั้งสองได้ไหลออกมาโดยไม่ได้นัดหมาย แม้ทั้งสองจะพยายามเช็ดน้ำตาและกลั้นน้ำตามากเท่าไหร่ น้ำตากลับยิ่งไหลลงมามากขึ้นเท่านั้น

. ท้ายที่สุดทั้งคู่ได้นั่งหลั่งน้ำตาให้กับผู้เป็นแม่และผู้เป็นนายของตัวเองตรงหน้าเสาหินที่มีชื่อของผู้มีพระคุณของทั้งสอง

.

.

.

. ณ ห้องมืดห้องหนึ่ง มีหญิงสาวผมสีดำคนหนึ่งได้สนทนากับหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานในห้องนั้น

"นี่คือรายชื่อนักเรียน ปี 1 คลาส เมอร์ลิน ห้อง คิกุ ค่ะอาจารย์แองเจลีก้า"

...รายชื่อนักเรียน ปี 1 คลาส ??? ห้อง คิกุ...

อุมิโนะ โซระ

คามินทร์ คิริโกะ

คามิโอนะ คากามิ

คิโนะ ฮานะ

กิงฮิโระ โทริ

ชิโระ เนะโกะฮิเมะ

ซึกิโนะ คางูยะ

ซึจิ คุซาโกะ

ฟุยูคิโนะ ยูกิ

10.ยูเมะโนะ มิราอิ

11.โยโซระ ฮารุ

12.ริบอน คิอิโระ

"น่าสนใจดีนิ"

"นักเรียนประจำคลาสของชั้น"

. คำพูดที่ให้ความรู้สึกแอบแฝงของหญิงสาวผมสีเทาอ่อนที่อยู่ในห้องทำงานส่วนตัวด้วยใบหน้าที่มีเล่นัยและอยากรู้อยากเห็นพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้อดสงสัยไม่ได้กับความคิดภายในจิตใจของเธอ

.

.

.

21:00 น.

...[ไดอารี่]...

สุดท้ายวันนี้ชั้นกับคุจังก็ไม่ได้บอกอะไรกับแม่อีกแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากให้พ่อไปด้วยจัง ไม่ใช่แค่พ่อ ชั้นอยากให้ทุกคนไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน

แต่ก็ช่วยไม่ได้แฮะ พี่ชายก็ต้องเป็นผู้สืบทอดต่อจากพ่อ ส่วนพี่ใหญ่ก็ต้องไปคุมพี่ชายไม่ให้หนีไปเถลไถลที่ไหนอีก ส่วนฮาจังกับมิจังก็ต้องเป็นผู้สืบทอดต่อจากป้าแล้วก็น้า แต่ถึงยังงั้นชั้นกับพี่ใหญ่ก็ถอนตัวออกไปแล้ว แต่ก็นะ ยังไงก็ยังมีสิทธิ์ในการได้ไปอยู่ในสภาอยู่ดี แต่คิดไปคิดมาก็ชั้นขอผ่านดีกว่าตำแหน่งนี้คงจะไม่เหมาะสมกับฉันเลยสักนิด ไม่แม้แต่นิดเดียว

. เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำลายบรรยากาศของหญิงสาวผมสีม่วงในชุดนอนกระโปรงยาวสีขาวไล่ไปม่วงอ่อนๆ

"คุณหนูค่ะ! ได้เวลาเข้านอนแล้วนะคะ"

. หญิงสาวผมสีน้ำตาลในชุดนอนสีขาวกระโปรงเลยเข่าดูเรียบง่ายเข้ามาบอกเวลาอีกฝ่าย

"คุจัง"

"ค่ะ?"

"คืนนี้เรามานอนด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนได้หรือเปล่า"

. หญิงสาวคนคิดอยู่ได้สักพักก่อนจะตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า

"ค่ะ"

...****************...

เริ่มขี่เกียจแล้วอะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***