

เฉินฮวา

 

ตอนที่4 ตำราเทพโอสถ

"ข้าว่าเจ้าทำเกินไปนะฮวาเอ๋อ"

"ท่านอาจารย์ข้าแค่หยอกนางเล่นก็เท่านั้น"

เจ้าสำนักวารีสวรรค์ถึงกับส่ายหน้าหยอกเล่นก็คือเปลื้องผ้านางก็ฝูงชนทำให้นางอับอาย

"เจ้าก็ต้องระวังตัวไว้บ้างนะข้าว่านางคงแค้นเจ้ามาก"

"อาจารย์ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเพคะนางไม่กล้าทำอะไรหรอก"

หลังจากคุยกับเฉินฮวาก็ขอแยกตัวกับอาจารย์ไปเพื่อฝึกซ้อม ลานซ้อมของสำนักวารีสวรรค์เฉินฮวาได้เดินผ่านเหล่าศิษย์สายนอกอละสายในพวกเขาต่างพากันทำความเครารพต่อเธอเพราะวีรกรรมอันแสนยิ่งใหญ่ที่สร้างชื่อเสียงให้กับสำนัก

ตอนนี้เธอก็ได้ทำการฝึกซ้อมและศีกษาเนื้อเรื่องของนิยายเรื่องนี้แต่ที่แปลกก็คือนิยายเรื่องนี้ไม่มีตัวร้ายยิ่งทำให้เฉินฮวายิางสงสัยเข้าไปใหญ่เธอคิดในใจว่านิยายที่เธออ่านมันต้องมีอีกเล่มแน่เพราะเล่มทีาเธออ่านไม่กล่าวถึงตัวร้ายเลยเธอจึงค่อนข้างมั่นใจ

ลานประลองสำนักวารีสวรรค์

เฉินฮวาก็ฝึกซ้อมปกติทำให้เหล่าศิษย์ต่างยกย่องสรรเสริญเธอทำให้เฉินฮวาเิงเป็นคนสำคัญของที่นี่ไปแล้วก็ได้ ตกเย็นเธอได้กลับไปยังที่พักของเธอในสำนักจวนตระกูลเฉินกับสำนักวารีสวรรค์ค่อนข้างที่จะห่างกันมาก

ไปจีฉี่ที่ตอนนี้เฝ้ามองเฉินฮวาอยู่บนยอดไม้เขาใช้สายตามองพินิจไปที่ร่างของเธอราวกับพบสิ่งที่ผิดสังเกตอะไรสักอย่างแม้แต่เค้าเองก็ไม่เข้าใจแต่สิ่งที่เธอทำเขารู้ว่าไม่เคยมีอยู่บนโลกใบนี้มาก่อนมำให้ไปจีฉี่เริ่มที่จะแน่ใจ

ไปให้ไกลกล้านะแม่นางเฉินข้าไม่เคยรักท่านไม่ชอบท่านไม่สามารถให้ท่านรักข้าได้เพราะข้ารักแม่นางหลงเสวี่ยผู้เดียว

ประโยคนี้ดังก้องในโสทประสาทของไปจีฉี่ทุกครั้งที่เวลาพบหน้าแม่นางเฉินแต่ที่แปลกคือนางจำเรื่องราวเหล่านั้นไม่ได้เลยทำให้เขาเริ่มมั่นใจแล้วว่านั่นไม่ใช่แม่นางเฉินตัวจริงแต่เขาก็ไม่คิดที่จะเปิดโปงนาง

รุ่งสาง

เฉินฮวาได้ตื่นออกมากองกำลังกายวิ่งรอบสำนักทำให้เหล่าทหารเฝ้ายามถึงกับน้ำสายสอเพราะนางใส่ชุดรัดรูปที่เหมาะแก่การออกกำลังกายในโลกที่แล้วของเธอนั่นเอง ตอนนี้เธอได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

"คุณหนูขอรับ เจ้าสำนักเชิญไปรับประทานอาหารเช้า"

"เอาฮวาเอ๋อเจ้ามาพอดี พวกเราอาวุโสกำลังประชุมหารือกันเกี่ยวกับสุสานโบราญที่กำลังจะเปิดขึ้นใน3เดือนนี้"

เฉินฮวาที่นั่งฟังถึงเกี่ยวกับสุสานโบราญก็นึกถึงเนื้อเรืาองขึ้นมาแต่เธอก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าในเรื่องมีฉากสุสานโบราญด้วยเหรอ แต่พอมานึกอีกทีเธอก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าเธอไม่มีบทสักนิดในการเดินเรื่องนิยาย

เธอเองก็เริ่มคิดตามเพราะแต่ละสำนักจะส่งศิษย์สายตรงเข้าไปเพื่อไปสำรวจถ้าจำไม่ผิดในตอนหลังนางเอกจะได้สร้อยคอแห่งชีวิตเป็นของวิเศษระดับบสวรรค์ในส่วนลึกของสุสานโบราณเฉินฮวาถูมือตัวเองพลางทำหน้าเจ้าเลห์

หลังจากประชุมกันเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกัยส่วนเฉินฮวาก็ได้ร่างแบบสุสานโบราณไว้แล้วตอนนี้99.99%เธอมีสิทธิ์ครอบครองสร้อยคอแห่งชีวิตมากที่สุดเหลือให้หลงเสวี่ย0.01%เธอยิ้มหัวเราอย่างชั่วร้าย

"ตำราเทพโอสถในบทสุดท้ายอยู่ที่บ้านร้างท้ายหมู่บ้านคนที่ค้นพบคือโจวหลัน"เฉินฮวาพึมพัมและวิ่งหายไปทันทีเมื่อคิดได้

เฉินฮวาตอนนี้ได้นั่งรถม้าเพื่อไปหมู่บ้าน5ธาตุเป็นที่ตั้งของตำราเทพโอสถระยะ100ลี้แต่เพื่อตำราระดับสวรรค์เรื่องแค่นี้ถือว่าเล็กน้อย หมู่บ้าน5ธาตุเป็นหมู่บ้านของชาวพฤกษาในตำนานแต่ชาวพฤกษาได้สูญหายไปนานแล้วเพราะสงครามเทพเจ้าทำชาวพฤกษาต่างล้มหายไปหมดไม่เหลือลูกหลาน

บรรยากาศตรงที่เฉินฮวายืนอยู่มีพลังปราณสีเขียวล้อมรอบหมู่บ้านไว้ทำให้บรรยาที่นี่จึงอุดมสมบูรณ์อยู่ตลอดทั้งปีชาวหมู่บ้าน5ธาตุเชื่อว่าเป็นลูกหลานของชาวพฤกษาแต่ก็ไม่มีใครหาคำตอบเรื่องนี้ได้เพราะเป็นแค่ตำนาน

แต่เฉินฮวาไม่ใช่เพราะเธอคือผู้รู้อนาคตของเรื่องนี้ทั้งหมดชาวพฤกษาตนสุดท้ายยังเหลืออยู่คือตัวที่เฝ้าตำราเทพโอสถชาวหมู่บ้านก็เป็นลูกหลานของชาวพฤกษาจริงถึงหมู่บ้านนี่จะเล็กแต่พลังอำนาจไม่ใช่เล่นขนาดราชวงศ์ยังต้องเกรงใจ

ทางเข้าหมู่บ้านเป็นประที่มีเถาวัลย์พันล้อมรอบเฉินฮวาที่เห็นก็ต้องตกใจ

"นี่มันหนามของมาเลฟิเซนนี่น่า"

หนามของเถาวัลย์พันล้อมรอบหมู่บ้านไว้เป็นกำแพงทำให้ทัศนียภาพภายในหมู่บ้านต่างถูกปิดบังเฉินฮวาค่อนข้างกับความอัศจรรย์ของหมู่บ้าน5ธาตุ

"ถ้าไม่รู้มาก่อนข้าคงคิดว่าเป็นอาณาจักรเอลฝ์แน่นอน"

"เจ้ารู้ได้ไงว่านี่คือที่อยู่ของเอลฝ์! "

เฉินฮวาที่ยืนพูดคนเดียวแต่ได้ยิยเสียงของคนแทรกขึ้นมาเธอก็หันไปมองพบชายหนุ่มรูปร่างเล็กมีกล้ามเนื้อเล็กน้อยแต่มีซิกแพ็คที่ชัดมากเฉินฮวาที่อยู่ตรงนั้นก็ได้กลายเป็นผู้หญิงบ้ากาม

โอ้นั่นมันซิกแพ็คหน้าตาจิ้มลิ้ม มีกล้าเนื้อเล็กน้อยนี่แหละสวรรค์ของคนโสด

หนุ่มคนนั้นที่เห็นเฉินฮวามองมาทางตัวเองที่ท่าทางแปลกๆ ก็รู้สึกเสียวกระบี่น้อยของตัวเองเฉินฮวาตอนนี้ก็หบุดออกมาจากภสังค์ได้แล้วเธอถึงกับเอามือกายหน้าพากตัวเอง

"ข้าขอโทษๆๆๆ "

"........."

เด็กหนุ่มที่ตอนนี้คล้ายวิญญาณออกจากร่างเพราะตอนนี้นางจับมือเขาประเพณีที่สืบต่อกันมาสตรีไม่ควรแตะเนื้อต้องตัวบุรุษ

"จะ....เจ้า!? "

เฉินฮวาค่อนข้างงงกับท่าทางประหลาดของเด็กหนุ่มคนหน้าทำอย่างกับถูกพรากความบริสุทธิ์ไป เด็กหนุ่มตอนนี้ได้จมอยู่ในความคิดของตัวเอง

"ขะ...ข้าไม่สามารถแต่งงานได้อีกแล้ว"

"........."เฉินฮวา

ป๊าบ!!!!

เสียงตบหัวทำให้ฝห้เด็กหนุ่มตอนนี้ได้สคิแล้วหันมามองนางด้วยสายตาอาฆาต

"เจ้าต้องรับผิดชอบข้า"

"......................."

ภายในหมู่บ้าน5ธาตุ

ตอนนี้เสียงเถียงกันของผู้ใหญ่ในบ้านเฉินฮวาถึงกับเอามือมาอุดหู เรื่องที่เถียงกันก็คือเรื่องของเขากับเด็กหนุ่ม

"เจ้าจะเอายังไงอ่าเปา"

"เอ่อ....ท่านพ่อคะ...คือว่า"

เฉินฮวาที่เห็นอาเปามั่วแต่อำอึ้งเธอก็ยกจากเกากี้แล้วเดินเข้าไปหาอาเปาเอง

"ข้าจะรับผิดชอบเอง"

สิ้นเสียงของเฉินฮวาทุกต่างแข็งค้างราวโดนมนต์สะกด

ห้องของอาเปา

"นี่เจ้าจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอสวามี"

"จะ..เจ้าอย่ามาเรียกข้าแบบนี้นะ"

เฉินฮวาพูดหยอกล้อชายหนุ่มน่าแกล้งคนนี้ อาเปาถึงกับหน้าขึ้นสีแดงระรื่อเฉินฮวาใช้ปลายเท้าเขย่งทำตัวให้สูงขึ้นเพื่อล้อเลียนเด็กหนุ่มใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงแค่3เซนเท่านั้น

จุ๊บ!!

เฉินฮวาตอนนี้ก็รู้สึกถึงริมฝีปากอันอบอุ่นที่สัมผัสเข้ามาทำให้หัวใจดวงน้อยๆ เต้นถี่ๆ

"ขะ......ขอโ.....ขะ....ข้าบอกเจ้าแล้วอย่าหาว่าข้าไม่กล้า"

ตอนนี้เฉินฮวาที่ยืนนิ่งอยู่ก็ยิ้มออกมาในโลกของเธอแค่จูปกันแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรเธอได้หรอก

ตอนกลางคืนที่ทุกคนหลับสนิทหมดแล้วเฉินฮวาได้ออกมาจากห้องออกไปเพื่อหาตำราเทพโอสถ ท้ายหมู่บ้านมีถ้ำ ถ้ำหนึ่งแปล่งประหายรัศมีสีเขียวออกมาอ่อนๆ เฉินฮวาไม่มั่วรอช้าเดินเข้าไปทันท่วงทีแต่มีพลังบางอย่างพลักเธอออกมา

"โอ้ย!!! "

กำแพงสีใสๆ ปิดรอบถ้ำไว้ทำเฉินฮวาพุ่งชนเข้าไปโดนเต็มๆ จนร้องออกมา

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่"

เฉินฮวามองไปที่ต้นเสียงเป็นหญิงสาวใส่กระโปรงยาวสีเขียวมีใบหูยาวดวงตาเฉียบคม

"เอลฝ์? "

"ใช่ข้าคือเอลฝ์แห่งชีวิต"

เอลฝ์ตนนั้นพูดออกมาพลางยื่นอกด้วยความภูมิใจเฉินฮวาคิดในใจในตอนที่โจวหลันพบตำราเทพโอสถเพราะภูมิประจำถ้ำชอบคนหล่อเลยให้โจวหลันเข้าไปแต่เฉินฮวาก็มีสิ่งทดแทนในระหว่างที่โจวหลันกับภูติคุยกันภูติได้เล่าความลับของตัวเองออกมามำให้เฉินฮวาเธอยกยิ้มในใจ

"ข้ามาเพื่อเอาตำราเทพโอสถ้พื่อเป็นศิษย์ผู้สืบทอด"

"ข้าไม่ให้"

เอลฝ์ตอบมาโดยไม่คิดสักนิดเฉินฮวาก็เริ่มทำตามแผนการต่อทันที

"เจ้าแอบกินผลท้อสวรรค์ของเทพโอสถ"

"จะ..เจ้ารู้ได้ยังไงงงง"

เฉินฮวาเปิดเผยความลับเอลฝ์ที่เห็นดังนั้นก็พูดออกมาตะกุกตะกัก

"ข้าจะฟ้องกษัติร์ย์มังกรฟ้าที่เป็นพระสหายสนิทของเทพโอสถ"

เอลฝ์ที่เห็นก็ดูร้อนรนเป็นอย่างมากและก็พาเฉินฮวาเข้ามาทันที

"จะเอาก็รีบเอาไปสิ"

เฉินฮวายิ้มและก็รีบหยิบตำเทพโอสถมาแล้วก็ทยานกลับ

"ขอบคุณน้าาาาาาา"

เอลฝ์ถึงกับกัดฟันและบอกลาเฉินฮวาอย่างเป็นมิตร