บทที่ 5 คฤหาสน์ใต้แสงจันทร์

ทันทีที่อาการของราชินีหิมะดีขึ้นอารอนก็พาราชินีหิมะไปจากบ้านของเบลินด้าทันที ตอนนี้อนาตาเซียที่ได้รับหน้าที่ตามหาของวิเศษทั้ง 5 เธอก็วุ่นอยู่กับการวางแผนตามหาของวิเศษอยู่ตลอดเวลาดังนั้นนอกจากจะต้องศึกษาประวัติของโลกเวทมนตร์แล้วยังต้องรวบรวมข้อมูลมากมายเพื่อหาทางที่จะรวบรวมของวิเศษ เป้าหมายของเธอในตอนนี้คือการตามหาคฤหาสน์ของเวสลีย์ที่ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่ามันตั้งอยู่ส่วนไหนของโลกเวทมนตร์และนอกจากเธอจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวของเวสลีย์คนเก็บกุญแจแล้วประวัติของผู้ครอบครองของวิเศษคนอื่นๆก็มีอยู่น้อยนิดเช่นกันแต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้เธอได้นำเรื่องนี้ไปปรึกษากับเพื่อนของเธอและทุกคนก็พยายามที่จะช่วยเธอหาทางออกและตอนนี้ทุกคนจับกลุ่มคุยกันเพื่อหาทางช่วยเธอให้ได้โดยเร็วที่สุดเพราะมีเวลาเหลืออีกไม่กี่วันก็จะถึงวันฮาโลวีนแล้วยิ่งเวลาเหลือน้อยเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้ทุกคนต่างกังวลมากยิ่งขึ้น

“อนาตาเซียเธอจะทำยังไงต่อตอนนี้วันฮาโลวีนใกล้เข้ามาทุกทีแล้วนะ” มาเดลินพูดขึ้นขณะที่กำลังนั่งคุยกันอยู่

“ใช่ ฉันเองก็ลองเอาเรื่องคฤหาสน์ที่เธอว่าไปถามคนที่พอจะรู้เรื่องบ้างแต่ก็ไม่ได้เรื่องอะไรเลย” เทียน่ากล่าวเสริมพร้อมกับสีหน้าที่กังวล “แล้วเธอล่ะโซอี้ได้เรื่องอะไรบ้าง”

“เฮ้อ! ฉันก็ไม่ได้เรื่องอะไรเลย แต่ว่าวันเสาร์นี้ฉันกับครอบครัวต้องไปบ้านของโอลิเวีย น่าเบื่อชะมัด”

“ไปบ้านของโอลิเวียทำไมหรอ”

“เพราะพ่อของวิกตอเรียมีแพลนจะเสริมสร้างคฤหาสน์ของตัวเองซะใหม่เลยมาว่าจ้างพ่อของฉันที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการออกแบบพัฒนาและสร้าง เขาเลยต้องการให้พ่อของฉันมาทำงานนี้เพื่อที่คฤหาสน์ของเขาจะได้สวย หรูและทันสมัยเหมือนกับที่เคยเป็นมาตั้งแต่ในอดีตจนมาถึงปัจจุบันนี้”

“พ่อของเธอไปทำงานแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ” มาเดลินถามต่อด้วยความสงสัย

“ก็เพราะว่าพ่อยายนั่นดันมีการนัดให้พ่อของฉันไปเยี่ยมชมคฤหาสน์ซึ่งเขาไม่ได้เชิญเฉพาะพ่อของฉันแต่เชิญคนทั้งครอบครัวของฉันเนี่ยสิ”

“แล้วเธอไม่ไปไม่ได้หรอ” เทียน่าถามต่อ

“ไม่ได้หรอกเพราะครอบครัวของฉันก็รู้จักกับครอบครัวยายนั่นมานานถ้าไม่ไปก็จะยังไงๆๆอยู่”

“แต่แค่ไปชมคฤหาสน์และปรึกษาเรื่องสร้างพร้อมกับปรับปรุงใหม่คงจะไม่น่าเบื่อหรอกมั่ง” อนาตาเซียพูดแสดงความคิดเห็น

“จริงๆแล้วนอกจากจะต้องการให้พ่อของฉันไปเยี่ยมชมบ้านและปรึกษากันเรื่องการปรับปรุงแล้วพวกนั้นมีจุดประสงค์อื่นอีกน่ะ” โซอี้กล่าว

“จุดประสงค์อื่น จุดประสงค์อะไร” ทุกคนถามขึ้นพร้อมกัน

“ก็ยายวิกตอเรียชอบพี่ชายของฉันน่ะสิ”

“ใช่”

“ไม่ยักรู้ว่าเธอมีพี่ชายด้วย” ลูเซียพูดขึ้น

“ฉันแค่ไม่ได้เล่าให้พวกเธอฟังน่ะเพราะพี่ชายของฉันกับฉันเรียนอยู่คนละที่กันเป็นเพราะพี่ของฉันชอบอยู่คนสถานที่ที่เงียบสงบและชอบใช้ชีวิตคนเดียวพ่อของฉันก็เลยส่งไปเรียนกับญาติห่างๆที่อื่นตามที่เขาต้องการแต่บังเอิญตอนนี้เขากลับมาอยู่บ้านเพราะปิดเทอมภาคฤดูร้อนยายวิกตอเรียเลยได้โอกาสพอดีจึงเชิญคนทั้งบ้านของฉันไป”

“เธอก็คิดซะว่าไปเที่ยวก็แล้วกันคอยกันพี่ชายของเธอออกจากวิกตอเรีย” เทียน่ากล่าว

“ฉันล่ะเบื่อจริงๆเมื่อไหร่ยายนี้จะเลิกชอบพี่ชายฉันสักที”

“เรื่องแบบนี้มันเลิกชอบกันได้ง่ายๆที่ไหนกัน” มาเดลินกล่าว

“เอาเป็นว่าครั้งนี้ฉันอาจจะช่วยพวกเธอได้ไม่มากแต่จะพยายามหาข้อมูลมาให้ได้ก็แล้วกัน” โซอี้พูดต่อ

“ไม่เป็นไรหรอกโซอี้ พวกเราเข้าใจ” เทียน่าตอบ

ในที่สุดวันเสาร์ก็มาถึง ณ คฤหาสน์ตระกูลซองส์

“สวัสดีคุณมาไซอาห์ สวัสดีคุณเอมิเรียน่า” เสียงพ่อวิกตอเรียกล่าวทักทายพ่อแม่ของโซอี้เขามีชื่อว่าเฟดดอริก ซองส์ และมีภรรยาชื่อโลเลอาห์ทั้งสองคนมีลูกสาวคนเดียวนั่นก็คือวิกตอเรีย “จะว่าไปแล้วเด็กทั้งสองคนนี้คือลูกชายและลูกสาวของคุณทั้งสองใช่ไหม” เฟดดอริกถามต่อ

“ใช่แล้วครับคุณเฟดดอริกทั้งสองคนเป็นลูกของพวกเราเองชื่อโซมัลอากับโซอี้” มาไซอาห์ตอบ

“ทั้งสองคนโตขึ้นมากเลยไม่ได้เจอกันหลายปีพวกเธอสบายดีใช่ไหม”

“สบายดีครับ/คะ”

“น่าเสียดายที่หลายปีมานี้พวกเราไม่ค่อยได้พบเจอพูดคุยกันเหมือนเมื่อก่อนแล้วนับตั้งแต่ที่พวกคุณย้ายบ้านเข้าไปอยู่ในตัวเมืองมากขึ้น” เฟดเอริกกล่าวต่อ

“ใช่ พวกคุณเองก็ยังอยู่ที่นี่เหมือนเดิมเลยนะครับ”

“ทำไงได้ก็ที่นี่เป็นคฤหาสน์ประจำตระกูลหนิ ยังไงก็คงต้องอยู่ต่อไปเรื่อยๆชั่วลูกชั่วหลานนั้นแหละ จะว่าไปแล้วผมว่าเราสองคนไปคุยธุระกันที่ห้องทำงานก่อนดีกว่าส่วนเรื่องชมคฤหาสน์ให้ภรรยาผมโลเลอาห์และวิกตอเรียลูกสาวของผมพาชมไปก่อนพวกคุณไม่ได้มาที่นี่นานคงจะจำทางไม่ค่อยได้แล้ว”

“แบบนั้นก็ได้ครับ” พูดจบทั้งสองก็เข้าไปคุยธุระที่ห้องทำงานของเฟดดอริกทันทีโดยโลเลอาห์กับวิกตอเรียก็พาแม่ของโซอี้พร้อมทั้งตัวเธอและพี่ชายของเธอเดินชมคฤหาสน์ไปพลางๆ

“จะว่าไปแล้ววิกตอเรียกับโซอี้ก็อายุเท่ากันเลยนะคะแถมยังเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันอีกคงจะเป็นเพื่อนสนิทกันแน่เลย” เสียงโลเลอาห์กล่าวขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม

“ก็คงจะเป็นแบบนั้นใช่ไหมโซอี้” เสียงเอมิเรียน่าหันกลับมาถามลูกสาวด้วยความอยากรู้

“ก็งั้นมั่งคะ”

“แล้วโซมัลอาล่ะได้เจอวิกตอเรียบ้างรึเปล่า”

“เอ่อ......พ่อดีผมไม่ได้เรียนอยู่ที่เดียวกันน่ะครับ ตอนนี้ผมย้ายไปเรียนที่อื่นนานๆที่กลับบ้านเลยไม่ค่อยได้เจอวิกตอเรียเหมือนเมื่อก่อนแล้ว” โซมัลอาตอบ

“หรอจ๊ะ แหม่ไม่น่าออกไปเรียนไกลให้ลำบากเลยเสียดายจริงๆน้านึกว่ายังเรียนอยู่ที่เดิมไม่รู้ว่าเธอย้ายไปแล้ว แล้วย้ายไปตั้งแต่เมื่อไหร่หรอจะ”

“ย้ายไปเรียนได้ 3 ปีแล้วครับ”

“ตายจริงถ้าอย่างนั้นก็ใกล้จบแล้วสิจ๊ะ”

“ครับ”

“เอมิเรียน่าเธอนี่โชคดีจริงๆตอนนี้ลูกชายคนโตก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว”

“ใช่ ฉันเองก็เบาใจ”

“นึกถึงแต่ก่อนตอนที่เด็กสามคนวิ่งเล่นด้วยกันน่าเสียดายที่ตอนนี้ทั้งสามคนก็เริ่มโตกันแล้วคงจะไม่ค่อยได้เจอกันเหมือนเมื่อก่อน เธอสองคนเองก็คงจะคิดถึงวิกตอเรียมากเหมือนกันใช่ไหม วิกตอเรียเนี่ยบ่นคิดถึงพวกเธอบ่อยมากเลยเธอสองคนเองก็คงเป็นเหมือนกันใช่ไหม” โลเลอาห์หันหน้ามาถามทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้ยินดังนั้นโซอี้ก็สะกิดพี่ชายให้ตอบทันทีเพราะเธอไม่อยากที่จะตอบคำถามนี้

“อ่อ ครับคิดถึงเหมือนเดิมนั่นแหละครับ” โซมัลอาตอบกลับอย่างมีมารยาท ความจริงแล้วครอบครัวของวิกตอเรียกับโซอี้ก็รู้จักกันมานานแต่โซอี้ไม่ค่อยชอบวิกตอเรียเท่าไหร่เพราะนิสัยที่เอาแต่ใจบวกกับการชอบแกล้งอื่นของวิกตอเรีย ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะเคยเล่นด้วยกันมาตั้งแต่ตอนที่ทั้งสองยังเป็นเด็กก็ตาม ซึ่งวิกตอเรียนั้นก็ไม่เคยเห็นโซอี้เป็นเพื่อนมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วเพราะเธอสนใจแค่โซมัลอาเท่านั้นโดยถ้าหากอยู่ด้วยกัน 2 คนโดยไม่มีโซมัลอาที่ไรสองคนนี้ก็มักจะทะเลาะกันทุกที

โลเลอาห์พาทั้งสามคนเดินชมคฤหาสน์อยู่นานพร้อมทั้งพาทั้งสามเดินชมห้องมากมายทั้งห้องที่ทั้งสามคนเคยเจอและห้องที่ไม่เคยเจอและยังกล่าวถึงแพลนการปรับปรุงคฤหาสน์ซะใหม่อยู่เรื่อยไปและนอกจากนั้นแล้วครั้งนี้คุณนายโลเลอาห์ได้พยายามจับคู่ให้โซมัลอาและวิกตอเรียอยู่ตลอด

“ดูนั่นสินี่เป็นห้องที่เด็กๆเคยเล่นซ่อนหาด้วยกันจำได้ไหมเอมิเรียน่า”

“จำได้สิ ใช่ไหมโซอี้” เอมิเรียน่าพยายามคุยกับลูกสาวอยู่ตลอดเวลาและคอยเลี่ยงที่จะให้โซมัลอาเป็นคนตอบเพราะเธอรู้ดีว่าถ้าหากพูดกับลูกชายมากเกินไปสองแม่ลูกคู่นี้ก็คงจะได้ใจและคิดว่าเธอสนับสนุนให้เด็กทั้งสองชอบพอกัน และโซอี้ก็ตอบขึ้นว่า

“จำได้ค่ะ” โซอี้ตอบ พร้อมกับคิดต่อไปว่า“จำได้สิทำไมจะจำไม่ได้ก็ครั้งนั้นวิกตอเรียเคยให้ฉันเข้าไปแอบในตู้เสื้อผ้าแต่กลับล็อกด้านนอกเอาไว้ทำให้ฉันออกมาไม่ได้และต้องติดในนั้นตั้งนานเพียงแค่เพราะอยากอยู่กับพี่โซมัลอา 2 คน ฮึ เรื่องแบบนี้ฉันไม่ลืมง่ายๆหรอก” โซอี้คิดในใจพร้อมกับย้อนกลับไปในเรื่องสมัยก่อนที่วิกตอเรียทำกับเธอมันจึงทำให้เธอไม่ชอบวิกตอเรียเป็นอย่างมาก

“พี่โซมัลอาไปเรียนที่โรงเรียนอื่นไม่ทราบว่าที่นั่นเป็นยังไงบ้างหรอคะ” วิกตอเรียถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนหวานแต่มันกลับทำให้โซอี้รู้สึกขนลุก เมื่อได้ยินดังนั้นโซมัลอาก็ตอบกลับตามมารยาททันที

“ที่พี่เรียนน่ะหรอ”

“ใช่ค่ะ”

“ที่นั่นก็ดีเงียบสงบดี”

“แล้วอยู่ที่นั่นกับญาติห่างๆพี่โซมัลอามีเพื่อนรึเปล่าคะ”

“ก็พอมีบ้าง”

“พี่คงจะเบื่อที่ไม่ค่อยมีเพื่อนคุยด้วยใช่ไหมคะรู้สึกเหมือนพี่พูดน้อยลงเอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะเป็นเพื่อนคุยให้พี่เองค่ะ”

“ขอบคุณ”

“จริงๆถ้าพี่โซมัลอาเบื่อจะมาหาวิกตอเรียที่คฤหาสน์นี่ก็ได้นะคะที่นี่ต้อนรับพี่เสมอ”

“ครับ

โซอี้ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่รู้สึกเบื่อกับการเสแสร้งแกล้งเป็นคนดีแบะไร้เดียงสาของวิกตอเรียเป็นอย่างมากแต่เธอเองก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถึงจะทะเลาะกันไปก็คงไม่มีประโยชน์ ทั้ง 5 คนเดินพูดคุยกันมาเรื่อยๆจนมาถึงห้องใหญ่ห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องที่รวบรวมรูปภาพของคนในตระกูลทั้งหมดและทันทีที่เดินมายังห้องนี้โลเลอาห์ก็รีบพูดคุยเกี่ยวกับประวัติของตระกูลให้ทั้ง 3 คนฟังทันทีโซอี้ที่ยืนฟังเรื่องมากมายหลายเรื่องจนมาถึงตอนนี้ก็รู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมากจนกระทั่งโลเลอาห์แม่ของวิกตอเรียได้พูดถึงวีสลีย์ ซองส์ ซึ่งมันก็ทำให้โซอี้รู้สึกสนใจขึ้นมาทันทีโดยโลเลอาห์ก็เล่าประวัติของเวสลีย์ว่าเขาเป็นญาติฝ่ายสามีของเธอและเป็น 1 ในบุคคลในตำนานเพราะเขาได้รับหน้าที่เป็นคนดูแลกุญแจที่เป็นกุญแจเชื่อมต่อระหว่างโลกคนเป็นกับโลกของวิญญาณ เธอเล่าอย่างภาคภูมิใจว่าเขาเก่งกาจและมีความสามารถมากซึ่งมันก็ได้ทำชื่อเสียงอันดีงามให้แก่วงตระกูลของสามีของเธอและเธอเองก็พลอยได้รับผลประโยชน์และได้เป็นที่นับหน้าถือตาของคนในสังคมอีกด้วยโลเลอาห์เล่ามาเรื่อยๆจนถึงเรื่องคฤหาสน์ที่ลึกลับของเวสลีย์ที่หลายคนเคยตามหาและอยากรู้ว่าคฤหาสน์ที่ทุกคนสงสัยนั้นปรากฏออกมาในคืนวันฮาโลวีนทางทิศตะวันตกของคฤหาสน์ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องและทุกครั้งที่มันปรากฏเธอกับสามีก็มักจะมายืนดูและชื่นชมมันอยู่ทุกปี เมื่อได้ยินดังนั้นโซอี้ก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันทีที่เธอได้รู้เบาะแสการตามหาคฤหาสน์แล้วและเบาะแสครั้งนี้ยังเป็นประโยชน์กับเธอและเพื่อนของเธอเป็นอย่างมาก

เช้าวันจันทร์โซอี้แทบจะรอไม่ไหวเธอรอให้เพื่อนของเธอมาให้ครบทุกคนและหลังจากนั้นเธอก็เล่าถึงเรื่องที่เธอรู้มาให้ทุกคนฟังด้วยความรวดเร็ว

“ไม่คิดว่าการไปบ้านวิกตอเรียครั้งนั้นจะทำให้พวกเราได้เบาะแสที่สำคัญแบบนี้” เทียน่าพูดขึ้น

“แล้วเธอจะเข้าไปเอากุญแจยังไงอนาตาเซีย” ลูเซียถามด้วยความสงสัย

“จะว่าไปแล้วเรื่องนี้ฉันคิดว่าฉันคงต้องรบกวนโซอี้อีกครั้งซะแล้ว”

“ห่ะ ฉันเนี่ยนะ” โซอี้พูดขึ้นด้วยสีหน้าตกใจปนสับสน

“เถอะนะฉันไม่รู้แล้วว่าจะเข้าไปเอากุญแจออกมาได้ยังไงเพราะมีแต่เธอเท่านั้นที่เป็นสายเลือดของแวมไพร์” อนาตาเซียพูดพร้อมกับใบหน้าที่เศร้าใจเพราะเธอเองก็ไม่อยากจะให้เพื่อนของเธอต้องเสี่ยงชีวิตกับชายที่น่ากลัวเช่นเวสลีย์

“แล้วเธอมีแผนอะไรหรออนาตาเซีย” เทียน่าถามต่อ

“ฉันจะให้โซอี้ไปล่อให้เขาออกมาจากคฤหาสน์แล้วหลังจากนั้นฉันจะกินลูกกวาดล่องหนเพื่อเอายานอนหลับที่ฉันพึ่งจะปรุงขึ้นมาใหม่ไปไว้ในคฤหาสน์หลังจากที่โซอี้คุยธุระกับเขาเสร็จแล้วทันทีที่เขาเดินเข้ามาในคฤหาสน์กลิ่นของยานอนหลับที่ฉันเอาเข้ามาด้านในจะทำให้เขาหลับทันทีหลังจากนั้นพวกเราก็ค่อยเอากุญแจแล้วค่อยเข้าไปในโลกของคนตายแต่จะต้องมีคนเฝ้ายามฉะนั้นเราต้องแบ่งคนเอาไว้ฉันจึงอยากจะถามพวกเธอว่ามีใครบ้างที่จะคอยเฝ้าอยู่ด้านนอกแล้วใครที่จะเข้าไปโลกของคนตายกับฉัน”

“ฉันจะเข้าไปกับเธอ” ลูเซียกล่าว

“ฉันด้วยมาเดลินที่นั่งอยู่ด้านข้างเอ่ยขึ้น”

“ใช่ฉันก็เห็นด้วยที่ลูเซียกับมาเดลินจะไปกับเธอเพราะถ้าหากคนเฝ้ากุญแจตื่นขึ้นมาฉันคิดว่าฉันกันเทียน่าจะได้ช่วยกันถ่วงเวลารอพวกเธอกลับมาได้” โซอี้กล่าว

“ตกลงเอาแบบนั้นก็ได้” อนาตาเซียตอบ

“เอาล่ะตอนนี้พวกก็มีแผนแล้วแต่เรื่องยาสลบฉันว่าขอเป็นแบบแรงๆจะดีกว่าเพราะเราไม่รู้ว่าวีสลีย์จะเก่งแค่ไหนฉะนั้นฉันว่ากันเอาไว้ก่อนดีกว่า” โซอี้กล่าว

“ฉันจะปรุงยานอนหลับชนิดพิเศษให้เลยก็แล้วกัน”

“ถ้าอย่างนั้นแผนของเราก็ตามนี้พวกเรารีบไปเข้าเรียนกันเถอะ” มาเดลินกล่าวแล้วทุกคนก็เดินตรงไปยังห้องเรียนทันที

หลังจากนั้นไม่นานและแล้ววันฮาโลวีนก็มาถึงขณะนี่ที่สตาเดเฟียมีการจัดงานวันฮาโลวีนกันอย่างครึกครื้น

และเลี้ยงฉลองกันอย่างกันตามแบบวันฮาโลวีนโดยวันนี้นักเรียนทุกคนต่างแต่งตัวเป็นผีกันหมดจึงทำให้ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นใครพวกอนาตาเซียที่อยู่ในงานก็อาศัยช่วงเวลานั้นแอบหนีออกมาและตรงไปยังคฤหาสน์ของวิกตอเรียตามที่วางแผนเอาไว้

“อนาตาเซียเธอคิดว่าคฤหาสน์ปรากฏออกมารึยัง”

“ตอนนี้ยังไม่มีแสงจันทร์คฤหาสน์น่าจะยังไม่ปรากฏ” อนาตาเซียตอบ

“เธอคิดว่าเขาจะเชื่อที่ฉันออกไปล่อเขาออกมารึเปล่า”

“อาจจะเชื่อก็ได้” อนาตาเซียตอบ

“แล้วเธอจะล่อเขาออกมยังไง” มาเดลินถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ก็เอาความสวยของฉันไปล่อไง”

“ห่ะ” ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน

“ความสวยเนี่ยนะ” เทียน่าถามขึ้น

“ใช่ พวกเธอน่ะไม่รู้อะไรยังไงผู้ชายก็ต้องแพ้ความสวยของผู้หญิงอยู่แล้ว”

“แล้วถ้าความสวยของเธอไม่ได้ผลล่ะเธอจะทำยังไง” ลูเซียถามด้วยความอยากรู้

“ฉันเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน”

“ห่ะ ครั้งนี้จะรอดไหมเนี่ย” มาเดลินกล่าว

“เอาน่าฉันไม่มีทางพลาดแน่”

“เอาล่ะทุกคนเรามาถึงคฤหาสน์ของวิกตอเรียแล้วตอนนี้เราแค่ต้องรอให้แสงจันทร์สาดส่องมายังทิศตะวันตกของคฤหาสน์หลังจากนั้นเราก็จะเจอกับคฤหาสน์ของวีสลีย์” โซอี้กล่าว

ทั้ง 5 คนรออยู่สักพักจนในที่สุดแสงจันทร์ก็สาดส่องไปยังทางทิศตะวันตกของคฤหาสน์หลังจากนั้นคฤหาสน์ของเวสลีย์ก็ปรากฏออกมาทันที

“ทุกคนคฤหาสน์ปรากฏออกมาแล้ว” เทียน่ากล่าว

“เอาล่ะทุกคนทำตามแผนได้ โซอี้เธอไปล่อเขาออกมาได้เลย” พูดจบอนาตาเซียก็กินลูกกวาดล่องหนและเตรียมนำยาสลบออกมาทันทีหลังจากนั้นโซอี้ก็ตรงไปเคาะประตูคฤหาสน์ตามแผนของตัวเองด้วยความรวดเร็ว

ก็อกๆๆ “ช่วยด้วยๆ มีใครอยู่ด้านในรึเปล่า ช่วยด้วย” เสียงโซอี้ที่เคาะประตูคฤหาสน์และพยายามขอความช่วยเหลือ

“เสียงใครกันมาร้องขอความช่วยเหลือในยามวิกาลถ้าหากพวกที่มาร้องขอความช่วยเหลือเป็นเผ่าที่น่ารังเกียจพวกนั้นละก็เห็นทีคงจะต้องฆ่าทิ้งให้เรียบ”

พูดจบเวสลีย์ก็เดินมายังประตูคฤหาสน์และพบกับโซอี้ที่แกล้งบาดเจ็บทันที “เธอเป็นใครมาเคาะประตูขอความช่วยเหลือเรื่องอะไร”

“ขอบคุณที่ท่านยอมออกมาคือว่าฉันกับพี่ชายของฉันถูกกลุ่มพ่อมดทำร้ายตอนนี้พี่ชายของฉันบาดเจ็บอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ท่านช่วยเราสองคนพี่น้องหน่อยจะได้ไหม”

“เจ้าเป็นเผ่าแวมไพร์หรอ”

“ใช่แล้ว”

“เจ้าถูกพวกพ่อมดทำร้าย”

“ใช่แล้วได้โปรดเมตตาเราสองคนด้วย” โซอี้ที่แสร้งทำเป็นบาดเจ็บและเสียใจร้องไห้ได้พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เวสลีย์ช่วยเธอ ไม่นานวีสลีย์ก็ทดความรำคาญไม่ไหวจึงตอบรับคำว่าจะช่วยโซอี้

“เห็นแก่ที่เจ้าเป็นเผ่าแวมไพร์และถูกพวกพ่อมดใจหยาบทำร้ายฉันจะช่วยเธอสักครั้งก็แล้วกัน”

“ขอบคุณ” หลังจากนั้นเวสลียก็ตรงไปยังหลังต้นไม้และเห็นโซมัลอาที่แสร้งทำเป็นบาดเจ็บสาหัสอยู่โดยที่ไม่รู้ว่าทั้งหมดเป็นแผนของโซอี้ หลังจากช่วยทั้งสองคนเรียบร้อยแล้วเวสลีย์ก็เดินกลับไปยังคฤหาสน์ตามเดิมเขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้อนาตาเซียได้เข้าไปในคฤหาสน์ของเขาเรียบร้อยแล้ว ทันทีที่เขาก้าวเท้าเข้าไปในคฤหาสน์ฤทธิ์ยานอนหลับที่อนาตาเซียโรยไปบนอากาศก็ออกฤทธิ์ทันที เวสลีย์เดินเข้ามาในคฤหาสน์ได้ไม่นานเขาก็เริ่มรู้สึกง่วงนอนและหลังจากนั้นเขาก็สลบไปเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนอนาตาเซียที่แอบอยู่ก็ปรากฏตัวออกมาทันที

“ไม่คิดว่าเธอจะพาพี่ชายของเธอมาด้วย” อนาตาเซียกล่าว

“พอดีฉันข้อร้องให้พี่ชายฉันมาช่วยน่ะเพราะถ้าเป็นเผ่าอื่นแผนนี้คงไม่สำเร็จ”

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ให้พี่ชายของเธอมารออยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้อยู่แล้วหรอ” มาเดลินถาม

“ใช่”

“แล้วตอนนี้พี่ชายเธอไปไหนแล้วล่ะ เมือกี้ยังอยู่หลังต้นไม้อยู่เลย”

“คงไปแล้วแหละเพราะฉันบอกว่าหลังจากที่หลอกตานั่นเสร็จก็กลับไปได้เลย อีกอย่างฉันก็ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังมากเท่าไหร่และพี่ฉันก็ไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น”

“อย่างนี้นี่เอง ยังไงก็ฝากขอบคุณพี่ของเธอด้วยก็แล้วกัน” อนาตาเซียกล่าว

“เอาล่ะตอนนี้ฉันได้กุญแจมาแล้วพวกเราเข้าไปในคฤหาสน์กัน” อนาตาเซียกล่าวแล้วทุกคนก็เดินเข้าไปด้านในทันที หลังจากที่ทุกคนเจ้ามาด้านในคฤหาสน์เรียบร้อยแล้วทุกคนก็เดินตรงไปยังชั้นบนสุดทันที

“ดีนะที่ฉันกินยาแก้ของเธอมาก่อนแล้วไม่อย่างนั้นคงจะนอนหลับไม่ต่างจากเวสลีย์ที่นอนสลบอยู่แน่นอน” โซอี้กล่าว

“ใช่ ฉันก็คิดอย่างนั้น” มาเดลินกล่าวเสริมพร้อมกับเดินตามอนาตาเซียไปยังชั้นบน

“เอาล่ะเจอประตูทางเข้าแล้วหลังจากที่ฉัน 3 คนเข้าไปแล้วเธอ 2 คนต้องคอยเฝ้าเขาเอาไว้นะอย่าให้คลาดสายตา” อนาตาเซียกล่าวกับโซอี้และเทียน่า

“พวกเรา 2 คนรู้น่ะไม่ต้องเป็นห่วงเธอ 3 คนไปเถอะ” เทียน่าตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้กับอนาตาเซีย

“โซอี้รับนี่ไป” อนาตาเซียกล่าวแล้วยื่นนกหวีดที่คาเลียตมอบให้เธอแก่โซอี้

“นกหวีด เธอให้ฉันทำไม”

“นกหวีดนี่จะสามารถเรียกคนมาช่วยเธอในยามคับขันได้”

“จริงหรอ”

“ใช่ ถ้าฉันกลับมาไม่ทันและเวสลีย์ตื่นก่อนเมื่อเธอสู้เขาไม่ได้ก็เป่านกหวีดนี่ซะ”

“ตกลง”

“ฉัน 3 คนคงต้องไปแล้วเธอ 2 คนดูแลตัวเองด้วยนะ” อนาตาเซียพูดด้วยความเป็นห่วง

“อืม” อนาตาเซียตอบพร้อมกับพยักหน้าให้ทั้งสอง หลังจากนั้นอนาตาเซียก็ไขกุญแจเข้าไปด้านในพร้อมกับเพื่อนของเธอทันที