ตอนที่5 ชายผู้ซึ่งเกลียดชีวิตของตัวเอง

นพได้พาผมมายังที่ลับตาคน

ในหัวของผมนั้นเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่เข้าใจ "ทำไมถึงมาหาผมล่ะ?" "ผมทำอะไรไม่ดีไปเหรอ?" "หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับผม?"

"เอ่อ..คือว่า...พวกนายต้องการอะไรกันแน่?" ผมเอ่ยปากถาม

แต่ทันได้นั้น

"ตุบ!"

"อั๊ก!!!" จู่ๆผมก็ถูกต่อยเข้ากลางท้องโดยหนึ่งในลูกน้องของนพ

"พูดกับลูกพี่ให้มันมีหางเสียงหน่อยสิวะ!!" หนึ่งในลูกน้องของนพกล่าว

"ตึก!" ผมล้มลงกระแทกกับพื้น

"แค่กๆ..ทำไมกัน...?" ผมถามด้วยความเจ็บปวด

"หนอ-"

"แกอยากรู้สินะ ว่าทำไม" ไม่ทันที่ลูกน้องนั้นจะได้พูด นพก็ได้ตัดบทไปเสียก่อน

นพได้เดินเข้ามาใกล้ๆและยื่นหน้ามองมาที่ผม

"มันก็เป็นเพราะแก ได้เฟสของนางฟ้าของฉันยังไงล่ะ" นพกล่าวกับผมด้วยสีหน้าที่เกรี้ยวโกรธ

เพียงแค่นั้นเนี่ยนะ? มีข่าวลือมาว่านพนั้นหลงรักธิดาทิพย์หัวปักหัวปำ ถึงขั้นที่ว่าห้ามมีผู้ชายคนไหนคุยกับเธอเป็นอันขาด แต่ทำไมกันล่ะ...? ฉันยังไม่ได้เฟสเธอด้วยซ้ำ อีกอย่างไม่น่าจะมีคนสนใจในตัวฉันเลยนี่...ไม่สิ มีความเป็นไปได้อยู่ เป็นแบบนี้เองสินะ...คนที่ไม่รู้จกหัวนอนปลายเท้าอย่างฉันมาคุยกับธิดาทิพย์ที่เป็นดาวโรงเรียน และยังให้ยืมหนังสือที่น่าขนลุกอีก คนไร้ค่าอย่างเราดันได้ทำในสิ่งที่คนอื่นๆอยากจะทำ แต่ทำไม่ได้ จะโดนคนอื่นหมั่นใส้ก็ไม่แปลก

ทำไมชีวิตของฉันมันไร้ค่าขนาดนี้ ในช่วงเวลานี้ไม่น่าจะมีนักเรียนอยู่แล้ว พวกคุณครูเองก็กลับบ้านกันเกือบหมดแล้วเช่นกัน ถ้าฉันตะโกนก็ยากที่จะมีคนมา ถึงต่อให้มาก็คงจะทำอะไรไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงนพ ถ้าเราตาย นอกจากแม่แล้วก็คงจะไม่มีใครสนใจ ศักดิ์ก็อาจจะมีเสียใจบ้างแต่สักพักเดี๋ยวก็ลืม เกลียดชีวิตตัวเองชะมัด

แต่ว่า ผมยังไม่อยากตาย...

ในขณะที่ผมครุ่นคิดไปต่างๆนาๆอยู่นั้น

"หมับ" จู่ๆก็ได้มีหนึ่งใลูกน้องมารวบตัวผมไว้

"จับมันไว้อย่างนั้นแหละ" นพกล่าวก่อนที่จะง้างหมัดเตรียมต่อย

"เดี๋ยวสิ!! ฉันไม่ได้มีเฟสของเธอนะ!! ฉันพูดจริงๆ!!!" ผมปฏิเสธ

"ตุบ!" นพได้ต่อยที่ท้องผมอีกครั้ง

"ค่อก!!!" ผมกระอักออกมาด้วยความจุก

"หุบปากไป ใครสั้งให้แกขึ้นเสียงกับฉัน? และอีกย่างฉันเกลียดคนโกหกน่ะ" นพกล่าวหลังจากที่ได้ต่อยผมไป

"มาดูกันว่าแกจะทนได้กี่น้ำ" นพกล่าวเสริม และในครั้งนี้ดูเหมือนว่าเหล่าลูกน้องของนพจะร่วมวงด้วย

"ตุบ ตับ ตุบ ตับ!!" ผมโดนอัดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ตุบ!" ดูเหมือนว่าผมจะโดนอัดจนโทรศัพท์หล่นลงมา

"ลูกพี่ ถ้ามันแอดเธอเป็นเพื่อนก็กดบล็อคเลยสิ ไม่ก็ยกเลิกการเป็นเพื่อนก็ได้" ลูกน้องที่อยู่ข้างๆนพกล่าว

"เออว่ะ ฉลาดดีนี่ไอ้B1" นพกล่าวและเดินมาหยิบโทรศัพท์ของผม

"อย่านะ...แค่โทรศัพท์อย่างเดียว!! แค่โทรศัพทือย่างเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้!!!" ผมตะโกนโวยวายออกไปด้วยความโกรธ

"ตุบ!"

"อั๊ก!!"

"หุบปากไปซะ!! ใครสั้งให้แกพูด" ลูกน้องB1กล่าวหลังจากที่ซัดหน้าผมไป

นพได้เปิดดูโทณศัพท์ผมแล้วเช็คเฟสบุค

"โห...มันไม่ได้มีเธอเป็นเพื่อนด้วยจริงๆว่ะ นี่ข่าวปลอมเหรอวะ?" นพกล่าวด้วยความหงุดหงิด หลังจากที่รู้ว่าข่าวลือที่ผมได้เฟสของธิดาทิพย์ไม่ใช่ข่าวจริง

"เดี๋ยวสิครับ มันอาจจะแอบเก็บความลับอะไรบางอย่างไว้มันถึงโวยวายก็ได้นะครับ" ลูกน้องB1เพราะกลัวว่านพจะอัดเขา เนื่องจากข่าวลือไม่เป็นความจริง

"ก็จริง ไหนๆ แกเก็บความลับอะไรไว้กันแน่นะ~?" นพกล่าวพลางทำท่ายั่วยวนผม

"ตริ๊ง!" จู่ๆเสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์ผมได้ดังขึ้นมา

"อะไรวะ...ขอโทษด้วยค่ะ นิยายของคุณนั้นถูกปฏิเสธการตีพิมพ์ เนื่องจากเนื้อหาไม่ดีพอ..." นพได้อ่านข้อความที่เด้งขึ้นมา

"..." อา...อีกแล้วสินะ ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ก็โดนปฏิเสธเสมอ ผมอยากที่จะหาเงินได้มากกว่านี้ผมจึงเริ่มแต่งนิยาย แต่มันก็ไม่เคยผ่านเลยสักครั้ง

"ฮ่าๆๆๆ!!! นี่แกแต่นิยายงั้นเหรอ!? เอาจริงดิ!? ฮ่าๆๆๆ!! โอ้ย!!! ท้องฉันแข็งไปหมดแล้วว่ะ!!" นพกล่าวและหัวเราะเยาะเย้ยออกมา ผมเกลียดเสียงหัวเราะแบบนี้เป็นที่สุด ไม่ว่าจะใครหน้าไหนมันก็ขำให้กับชีวิตทุเรศๆของผม

"นี่ พรุ่งนี้ฉันได้มีเรื่องสนุกๆทำแล้วว่ะ ให้ฉันป่าวประกาศรื่องนิยายงั่งๆของแกไง" นพกล่าวด้วยสีหน้าเหมือนได้ของเล่นใหม่

เห้ย! เอาโทรศัพท์มาให้ฉันหน่อยซิ ฉันจะถ่ายข้อมูล แล้วเอาไปอ่านให้ทั้งโรงเรียนฟังในวั้นพรุ่งนี้ มันต้องสนุกแน่ ฮ่าๆๆ" นพกล่าวพลางหัวเราะแบบชั่วร้าย

นพได้ถ่ายโอนข้อมูลนิยายของผมลงในโทรศัพท์ของเขา

"ปล่อยมันB2" นพออกคำสั่งให้กับลูกน้องของเขา

"ครับ" B2ตอบรับ และผมปล่อยจากการโดนรวบ

"ฟึบ"

"ตุบ!" นพได้โยนโทรศัพท์ให้ผม

"รอวันพรุ่งนี้ได้เลย มันจะต้องเป็นโชว์ที่ดีแน่ อย่าลืมทำสีหน้าดีๆล่ะ" นพกล่าวอำลา และจากไปพร้อมกับพวกลูกน้องของเขา

"ตุบ!!"

"บ้าเอ้ย!!" ผมเอามือทุบพื้นและอุทานขึ้นมาด้วยความแค้นใจ

อย่างไรก็ตามตอนนี้คงไปทำงานพิเศษไม่ทันแล้ว ผมจึงเดินกลับบ้าน

ผมเดินกลับบ้านด้วยสภาพที่ทรุดโทรม แต่ไร้ซึ่งคนสงสาร ไม่มีใครคิดจะมายุ่งกับผมเลยแม้แต่น้อย

และในที่สุด ผมก็ถึงบ้านสักที

"กึก แกร๊ก!" ผมไขประตู เพื่อเข้าบ้าน

"เอี๊ยด.." ด้วยความที่บ้านก็ไม่ได้ใหม่นัก จึงทำให้ตนเปิดประตูมีเสียงเล็กน้อย

และเมื่อผมเปิดประตูนั้นก็ได้พบกับน้องสาวผม ที่กำลังเดินผ่านทางเดินเพื่อไปห้องนั่งเล่น แต่เธอก็กลับเมินผมและเดินหนีไป ทิ้งผมที่มีสภาพทรุดโทรมไว้ที่หน้าประตู

ผมตัดสินใจเดินไปทายาและอาบน้ำเปลี่ยนชุดเตรียมตัวนอน

ผมนอนลงบนเตียง ในหัวก็คิดเรื่องของวันพรุ่งนี้ว่าจะเป็นยังไง หยุดเรียนไปเลยดีไหม?

และผมก็นึกขึ้นได้ ว่าดาบพิฆาตเทพ ภาค ความฝันของเหล่าอสูร กำลังจะออก ผมต้องหาเวลาดูซะแล้ว

ผมเปิดอินเตอร์เน็ตเช็คดู ผมเลื่อนหาไปเรื่อยๆจนเจอกับ

"Dream world จะทำให้ความฝันของคุณเป็นจริงเอง!" ทำให้ความฝันเป็นจริง?

ผมกดเข้าไปในเว็บ "เพียงแค่กรอกสิ่งที่คุณต้องการเท่านั้น" หา? นี่มันเว็บหลอกเอาเงินป่ะเนี่ย?

แบบกรอกแล้ว ต้องเติมเงินอะไรอย่างนี้ งั้นลองดูสักหน่อยแล้วกัน

ผมได้กรอกสิ่งที่ผมต้องการลงไป แล้วกดเสร็จสิ้น "ตอนนี้คุณได้เข้าร่วมแล้วโปดอ่านข้อตกลงของเรา"

อะไรอีกเนี่ย กะแล้วเชียว เว็บหลอกเอาเงินสินะ ผมได้ออกจากอินเตอร์เน็ตและปิดโทรศัพท์

"เกลียดชีวิตตัวเองจริงๆ" ผมกล่าวกับตัวเอง ก่อนที่จะวูบหลับไป...

เนื้อเรื่องที่แท้จริงกำลังจะเริ่มหลังจากนี้....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***