ตอนที่4 การเคารพธงชาติ

สิ้นสุดเสียงกริ่งของโรงเรียน นักเรียนทุกๆคนรวมถึงผมก็รีบมุ่งหน้าไปยังจุดเคารพธงชาติ

"ประเทศไทย รวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย..." พวกเราก็ร้องเพลงชาติตามปกติ ซึ่งในระหว่างที่เราร้องเพลงชาตินั้น ก็จะมีตัวแทนนักเรียนคอยยืนชักเสาธงชาติขึ้น เพียงแต่ว่า...

วันนี้แดดร้อนโคตร!!!

หลังร้องเพลงชาติจบ เวลาของนรกก็มาถึง...

ผู้อำนวยการหัวล้าน ก็เตรียมขึ้นจุดที่ชักเสาธงเพื่อมาสวดคาถาอะไรก็ไม่รู้ให้กับนักเรียน เอาล่ะ...มาดูกันว่าใครจะอยู่ใครจะไป...

30นาทีผ่านไป...

ณ สถานที่ๆหนึ่ง ที่เรียกว่าโรงเรียน ในช่วงเวลาที่เรียกว่าช่วงเคารพธงชาตินั้น ถือเป็นช่วงเวลาที่ทรมานสำหรับเหล่านักเรียนโดยแท้จริง มันให้ความรู้สึกราวกับว่าอยู่ในทะเลทรายร้อนระอุ และเมื่อเรามองไปยังเส้นขอบฟ้าของทะเลทรายนั้น ก็จะเห็นเมืองปลอมๆที่สมองเรานั้นทำขึ้นมาเพื่อหลอกตัวเราเอง เพราะยิ่งเข้าไปใกล้ขึ้นเมื่อไหร่ เมืองๆนั้นก็ยิ่งห่างไกลไปทุกที ทะเลทรายแห่งนี้จึงถูกขนานนามว่า "ทะเลทรายที่ไร้ซึ่งจุดหมาย"

และหากเปรียบเทียบกับที่โรงเรียนแห่งนี้แล้วก็...นี่คือ "การอภิปรายกลางทะเลทรายที่ไร้ซึ่งจุดจบ" ยังไงล่ะ!

"น้ำ...ขอน้ำน่อย..." เสียงโหยหวนของเหล่านักเรียนและคุณครูที่ยอมแพ้ให้กับความร้อนของปะเทศไทย และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ทำไม...

ไอ้ผอ.นี่มันไม่สะทกสท้านเลยฟระ!? ทั้งๆที่เหล่านักเรียนและเหล่าคุณครูก็เกือบเป็นลมแดดกันแล้วทั้งนั้น ไอ้แก่นี่จะอึดเกินไปแล้ว...

หลังจากนั้น10นาที...

"ดูเหมือนว่าแดดจะเริ่มร้อนแล้ว...ถ้าอย่างนั้น ก็ขอจบการอภิปรายเพียงเท่านี้...ขอบคุณครับ" สิ้นสุดเสียงของผู้อำนวยการ เสียงปรบมือก็ได้ดังขึ้น

"แปะๆๆๆ" ต่อให้แดดจะร้อน คนจะตาย หรือจะเกิดอะไรขึ้นก็แล้วแต่ หลังจบการอภิปรายจะต้องปรบมือทุกครั้งด้วย

แต่ว่านะ! ไอ้ประโยค "ดูเหมือนว่าแดดจะเริ่มร้อนแล้ว..." มันอะไรกันฟระเนี่ย!? อย่าบอกนะว่าไอ้แก่นี่ เพิ่งจะรู้สึกถึงความร้อนงั้นรึ!? ได้โปรดบอกที่เถอะว่ามันเป็นบทพูดน่ะ ขอร้องล่ะ

และแล้วก็ถึงเวลาเลิกเรียน...

ถ้าถามว่าทำไมผมถึงข้ามมาช่วงเวลานี้แล้วล่ะก็...

เพราะว่ามันไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้นเลยยังไงล่ะ!! ใช่แล้ว!! ทุกอย่างเป็นปกติ แบบเดิมเป๊ะๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย!!ไม่ว่าจะตอนก่อนเข้าเรียน ตอนพักเที่ยง หรือจะเป็นตอนนี้ก็ตาม ผมก็ไม่ได้คุยกับธิดาทิพย์อีกเลย นึกว่าในตอนนั้นจะทำให้ชีวิตที่มืดมนของผมเปลี่ยนไปแล้วแท้ๆ สุดท้ายก็ไม่ได้เฟสของผู้หญิงสินะ

แม่นั้นไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่ารถโรงเรียนให้กับทางโรงเรียนได้ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำไมผมจึงต้องเดินไปโรงเรียน เองและเดินกลับบ้านเอง ซึ่งตอนนี้ผมต้องรีบไปทำงานพิเศษแล้ว

แต่ก่อนที่ผมจะได้ก้าวขาออกจากโรงเรียนนั้น ก็ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"เฮ้ย!!" มันคือเสียงของผู้ชาย ที่มีลักษณะห้าวๆ และแน่นอนว่าไม่ใช่ศักดิ์ แต่ตัวผมนั้นรู้ดีว่าเขาคือใคร

เสียงแบบนี้...ไม่ใช่เรื่องดีแน่ ผมคาดหวังให้เขาไม่ได้เรียกผม

"ฉันแรกแกนะเว้ย! รัตน์ แกหูหนวกรึไงวะ?" ชายคนนั้นกล่าว

แย่แล้ว ผมต้องพยายามที่จะไม่ตอบ หรือหันหลังไป ผมต้องหนี

แต่ร่างกายกลับตอบสนองตรงกันข้ามจากที่ผมคิด...

"สะ..สายันณ์สวัสดิ์ครับ..." ผมหันหลัง และกล่าวทักทายกลับไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อผมหันไปนั้นก็พบกับเหล่ากลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งมีจำนวนราวๆ3-4คน ซึ่งคนที่เรียกผมนั้นเขายืนอยู่ตรงหน้ากลุ่ม ซึ่งบ่งบอกถึงความเป็นหัวหน้า

เขาคนนี้คือ "นพ" ชื่อจริงๆคือ "สนธยา" เป็นรุ่นพี่ปี2 ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่โรงเรียนนี้ก็รู้จักเขากันทั้งนั้น ในนาม "ทศกัณฐ์คลั่ง" ด้วยจิตใจที่ราวกับยักษ์มาร และความเก่งกาจที่ไม่มีใครเทียบเคียงได้ เขาคือชายผู้ที่ครองโรงเรียนนี้อย่างแท้จริง พ่อของเขาเป็นคนมีอำนาจ ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาทั้งนั้น เขาสามารถเลือกโรงเรียนดีๆเพื่อเรียนได้ แต่เขากลับไม่ทำอย่างนั้น เขาเลือกที่จะอยู่คุมโรงเรียนเล็กๆ เพื่อที่จะเล่นกับนักเรียนอย่างสนุกสนาน เคยมีคนตายจากน้ำมือของเขาคนนี้อยู่หลายคน

ตัวผมนั้นเคยเห็นเขาสู้อยู่ครั้งหนึ่ง เขาสามารถล้มชั้นปี3ทั้งหมดได้ด้วยตัวคนเดียว มีผู้เสียชีวิต3ราย บาดเจ็บสาหัส65ราย ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่เลือกหน้า เหตุการณ์นี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่กลับจบเพียงแค่การถูกสั่งพักการเรียน2อาทิตย์ หลายคนไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็ทำอะไรได้ จนบางคนก็ถึงกับฆ่าตัวตายเพราะยอมรับความอยุติธรรมของโลกไม่ได้

แล้วทำไม...เขาถึงเรียกผมกันล่ะ?

นพและพรรคพวก...ไม่สิ น่าจะเป็นลูกน้องซะมากกว่า นพและลูกน้องของเขาได้เดินตรงมาหาผม

"ลูกพี่ครับ คนนี้แน่นอนครับ" หนึ่งในลูกน้องของนพกล่าว นพได้เอาแขนมากอดคอผม

"เราหาที่คุยกันดีๆ ดีกว่า" นพกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม ที่ดูแล้วไม่น่าจะใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่

หลังจากนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับผมกัน...?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***