.อย่ามาสำออย

"เดี๋ยวพี่ไปเอากล่องปฐมพยาบาลให้" พอมาถึงห้องก็วางเว่ยเว่ยลงที่คอบเตียง

"ไม่เป็นไรครับไปหาแฟนพี่เลยครับ" ผมบอกออกไปเพราะตอนนี้ผมเหนื่อยแล้วอยากนอนมากๆ

"งั้นพี่ให้แม่บ้านเอากล่องประฐมพยาบาลมาให้นะ"

"ครับ" ผมตอบ

แต่ก่อนที่ลี่ป่ายจะเดินลงไปเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขามีอะไรจะถามเว่ยเว่ย"เออ..นี้."

"เรียกนายก็ได้เพราะอย่างไงเราก็ห่างกันแค่ปีเดียวและเราก็ไม่ได้สนิทกันและที่ได้แต่งงานก็เพราะเรื่องบางเรื่อง" =ถึงแม้ว่าเราจะรักเขาฝ่ายเดียวก็ต้องทำใจเพราะเขามีแฟนแล้ว=ผมกระซิบออกมาโดยไม่รู้สึกว่ากระซิบอะไร

"นายพูดว่าอะไรนะ"

"เปล่า แล้วพี่ป่ายจะพูดอะไรกับผมอะ"

"เรียกว่าป่ายเฉยๆก็ได้" :แล้วทำไหมผมต้องพูดเพราะๆกับมันวะเพราะมันน่ารักเหรอ?:

"เรื่องผมครับไม่ต้อง ส. ครับ"

"เคร งั้นไม่มีอะไรละ" พอผมพูดจบผมก็เดินออกมาแล้วตรงไปหาเหมย

"อะไรของมันวะแบบนี้ก็ได้?" :แล้วเราจะเอาไงต่อดี ถ้าต้องติดอยู่ที่นี้ไปตลอดชีวิตคงไม่ดีแน่ต้องทำอะไรสักหน่อยแล้วต้องให้สมหวังกับความรักหรือเปล่าวะเนี้ย: พอผมคิดไปเรื่อยๆก็เผลอหลับไป

ทางลี่ป่าย

"เหมยคุณเป็นไงบ้างครับ"

"ไม่ดีเลยค่ะ ตอนที่คุณอยู่กับแม่คุณ คุณรู้ไหมค่ะมันแกล้งเดินมาใกล้เหมยแล้วทำเป็นว่าเหมยพลักมันแล้วก็ไปทำอีท่าไหนไม่รู้ถึงได้ให้ตัวเองเจ็บที่ข้อเท้าเหมยไม่รู้ว่ามันจะเจ็บจริงเลยไม่ทันได้ดู แต่ที่แย่กว่าคือมันบอกให้เหมยเลิกยุ่งกับคุณเพราะถ้าเหมยไม่เลิกยุ่งกับคุณมันจะทำร้ายเหมยและขู่เหมยคุณรู้ไหมเหมยกลัวแต่ทำอะไรมันไม่ได้เพราะแม่ของคุณก็เหมือนจะชอบมันมาก"

"ไม่ต้องกลัวครับมันทำอะไรคุณไม่ได้หรอกครับผมจะดูเเลคุณเอง แต่ถ้าวันไหนผมรู้คุณไปมีคนอื่นขึ้นมาผมก็ไม่ใจดีกับคุณเหมือนกันนะครับ"

"ค่ะเหมยจะไม่มีวันนอกใจคุณค่ะ"

กลับไปทางเว่ยเว่ย

ผมตื่นขึ้นมาแล้วมองไปที่ข้อเท้าก็เห็นว่ามีคนนวดแล้วพันผ้าก๊อตให้แล้วและตอนนี้มันก็ไม่ได้เจ็บขนาดนันแล้วจึงเดินลงมาเพราะตอนนี้ก็ได้เวลากินข้าวเย็นแล้วพอผมเดินลงมาถึงห้องครัวก็เห็นลี่ป่ายกินข้าวอยู่

"สวัสดีตอนเย็นครับ^•^" แล้วผมก็เดินไปนั้งตรงข้ามกับลี่ป่ายแล้วแม่บ้านก็เอาข้าวมาให้

พอกินเสร็จผมก็เดินขึ้นไปอาบน้ำแล้วนอน

เช้าวันต่อมา

ผมเดินลงมาแต่ไม่เห็นใครผมเลยไปถามแม่บ้าน"เออ..คุณป่ายไปไหนเรอครับป้า"

"นายไปทำงานค่ะ"

"ออ"

หนึ่งอาทิตย์ของความเบื่อหน่ายก็ผ่านไปเพราะว่าแต่ละวันของลี่ป่ายคือทำงานกลับมานอนแค่นี้แต่จะมีบางวันที่ลี่ป่ายจะพาแฟนเขามาและวันไหนที่ลี่ป่ายพาแฟนเขามาคือทะเลาะกันทุกทีไม่เคยที่มองหน้ากันแล้วไม่ทะเลาะเพราะอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกันผมอยู่ดีๆก็มาหาเรื่องผม แล้วอีกอย่างคือเอาเรื่องผมที่แม้แต่ผมที่ยังไม่ได้พูดอะไรใส่เขา เขาก็จะพูดให้ผมเป็นคนผิด แล้วจะมีเหรอที่ลี่ป่ายมันจะฟังผมไม่มีเลยเชื่อแต่แฟนตัวเอง

วันนี้ก็เข้าอาทิตย์ที่สองแล้วที่ผมมาที่นิยายเรื่องนี้และตอนนี้ก็ยังไม่ได้รู้วิธีที่จะให้ผมกลับไปทางโลกของผมได้เลยไม่รู้ว่าทางนั้นจะเป็นไงบ้าง

[ไม่ต้องคิดมากเขาไม่รู้ว่านายหายไปเลยเพราะว่านายจะไม่มีตัวตนในโลกของนายเลย อั่นนี้นักเขียนพูดเองนะ]

"คุณเว่ยค่ะนายเรียกพบค่ะ"

"ครับขอบคุณที่มาบอกครับ" :อะไรอีกวะเนี้ยคนเขาดูหนังฟินๆอยู่:ผมเดินไปที่ห้องของลี่ป่ายและเปิดประตูเข้าไป

"มีอะไรครับพี่ป่าย" ผมพูดออกมาแบบคนเบื่อโลก

"วันนี้นายกับฉันจะต้องไปงานป้าของฉัน" หลังจากที่ผมได้ยินว่าจะได้ออกไปสู่โลกภายนอกผมก็มีความสุขขึ้นมาทันที่

"แล้วคุณเหมยไปไหมครับ"

"ไม่ไปเหมยบอกว่าเหมยมีธุระมาไม่ได้"

\=มีธุระหรือไปหาผู้ชายกันแน่=

"ห๊า!?นายพูดว่าอะไรนะ"

"เปล่าแล้วไปกี่โมงครับ"

"20.30 น.ฉันเอาเสื้อมาให้นายละ อะนี้" แล้วลี่ป่ายก็เอาถุงเสื้อมาให้

"ขอบคุณครับ"

"รีบไปเปลี่ยนเสื้อได้แล้วใกล้ถึงเวลาแล้ว"

"ครับผม" ผมตอบแล้วรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องแล้วเปลี่ยนเสื้อ ผมวิ่งได้เพราะข้อเท้าผมหายแล้ว พอผมแต่งตัวเสร็จผมก็ลงมาแล้วเห็นว่าพี่ป่ายจะอึงนิดๆ

เสื้อมันจะเป็นเสื้อธรรมดาไม่ได้หรูมากจนเกินไปผมใส่แล้วก็ทำให้ผมดูดีขึ้นจากที่ดูดีอยู่แล้วกางเกงก็จะออกไปทางทรงลุงๆหน่อยๆแต่ผมใส่แล้วก็ดูเหมือนโอปป้าเลย [หลงตัวเอง]

ผมมองไปทางลี่ป่ายแล้วเห็นว่าลี่ป่ายนิ่งไปเลย "พี่ป่ายครับไปได้แล้วเดี๋ยวสายนะครับ"

พอผมเห็นว่าลี่ป่ายเป็นปกติแล้วก็เดินไปที่รถและลี่ป่ายก็เริ่มขับออกมาไม่นานก็ถึงบ้านป้าของลี่ป่ายผมเดินลงมาทักทายคนที่กำลังรอพวกเราอยู่

"สวัสดีดีครับ"

"ดีจ้าหนูเว่ย"

...^^^******************************^^^...

รอติดตามตอนต่อไปครับ

แต่ง งงเหม่อนเดิม*

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***