"หลิวนอนได้แล้วลูก"เสียงของแม่ดังขึ้นมา
"ครับแม่"แต่เขาก็ไม่คิดจะละหนังสือเล่มนี้
"ถ้ายังไม่นอนแม่จะยึดนิยายที่ลูกอ่านนะ"
"ครับใกล้จะอ่านจบแล้วครับ"เขายังคงพริกกระดาษอย่างต่อเนือง พรึบ! พรึบ! (ไม่รู้ว่าเสียงพริกกระดาษเป็นเสียงยังไง)
:ทำไหมนายเองของเรื่องไม่เป็นเว่ยเว่ยนะจะให้เว่ยเว่ยเป็นตัวประกอบทำไหมพระเอกก็อย่างกับควายไม่รู้ว่าใครผิดได้แต่โทษนายเอก(ตัวประกอบ)อยู่ฝ่ายเดี่ยวไม่คิดจะโทษเหมย(เเฟนพระเอก)เว่ยเว่ยก็อีกคนเป็นถึงคู่หมั่นพระเองแต่ไม่คิดจะสู้เขาปล่อยให้เขารังแกอยู่ได้ อย่าให้เราได้เข้าไปนะจะทำไห้(เหมย)ไม่มีที่ยืนและสูญเสียทุกอยางเลยค่อยดู: พอหลิวอ่านจบก็ยังบ่นไม่เลิกจนกระทั้งมีแสงออกมาจากนิยายเล่มนั้นจึงทำให้หลิวสงสัยแล้วเดินเข้าไปดูและจากนั้นนิยายเล่มนั้นก็ค่อยๆดูดหลินเข้าไป
"หลิวลูกมากินเข้าได้แล้ว"
:แม่! แม่ครับช่วยผมด้วย:
วาบ! พรึ่บ!
.
.
.
.
"อ๊าก!! ตึบ! โอ๊ยยยย!เจ็บ "
"ฮึก ฮึก"เฮ้ยทำไหมน้ำตาไหลออกมาวะ?
"อ๊ะ!คุณเว่ยเว่ยเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"คุณเว่ย??
"คุณเว่ยครับไม่ร้องนะครับเดี๋ยวมันก็หายเจ็บครับไม่ร้องนะครับ"
"เอ้า? ไอเว่ยร้องให้ทำไหม"ใครเว่ยวะเราหลิวเว้ย!
"คุณเว่ยตกบรรไดครับคุณห่ายกวาน"
"ไม่เป็นอะไรมากใช่ปะ?"
ฟุบ! พรึ่บ! สลบ
2ชั่วโมงผ่านไป
หลิวในร่างเว่ยเว่ยค่อยๆฟืนขึ้นมา"ตื่นสักทีนายสำออย"ใครอะนายสำออยเราหรอ?ผมมองไปรอบๆแล้วเห็นแค่ผมและเขาที่อยู่ห้องนี้แล้วเป็นห้องที่ไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่นิดเดียว
"หาอะไร?!"
"อุ๊บ!"ตกใจอะไรวะเรา?
"เอ่อ..ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับคุณชื่ออะไรครับ?"
"จำคู่หมั้นตัวเองไม่ได้เหรอไงกัน ฉันลี่ป่ายจำได้ไหม แล้วนี้เป็นอะไรอยากให้คนอื่นสนใจจนต้องลงทุนตกบรรไดเลย นายทำให้ฉันเสียเวลารู้ตัวมั้ย"คู่หมั้นงั้นเหรอ?
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"แม่เข้าไปนะคะ?"เปิดประตูเข้ามา
"เป็นยังไงบ้างเว่ยเว่ย"แม่?เว่ยเว่ย?ใครว๊ะ!?
เดี๋ยว? เดี๋ยว? เดี่ยวนะนี้อยากบอกนะว่าเราเขามาในนิยายที่เราอ่านอะจริงดิ?
ผมมองไปรอบรอบผู้หญิงที่เข้ามาคือแม่ของลี่ป่ายแล้วคนที่นั้งรอเราตื่นคือลี่ป่ายงั้นเหรอ?
...****************...
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
รอติดตามตอนต่อไปครับ
*เป็นเรื่องที่แต่ง งง มากอะ55
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 25
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments