.คนใหม่

2ชั่วโมงก่อนหน้า

"นี่ลูก! ทำไหมไม่ไปดูคู่หมั้นลูกห๊า!!" เสียงหญิงสาววัยกลางคนพูดมาแต่ไกล แล้วเปิดประตูออกดัง ปัง!

"ทำไหมผมต้องไปดู!" เขาละจากแฟนสาวของเขาแล้วตอบกลับให้แก่แม่ตัวเองที่กำลังยืนดูอยู่ที่หนัาประตูอย่างโกรธเคือง

"กล้าขึ้นเสียงใส่แม่เหรอห๊า! ไอลูกคนนี่" เทอตอบกับให้ผู้เป็นลูกที่ทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจตนเลยแม้แต่นิดเดียว

"ไม่ครับ" เขาเสียงอ่อนลง "ดี แล้วทำไมไม่ไปดูคู่หมั้นลูกอีก" เธอตอบกลับให้ผู้เป็นลูกอย่างใจเย็น

"แต่ก่อนที่ผมจะไป ผมขอถามอะไรแม่หน่อย ทำไหมแม่ให้ผมไปหมั้นกับผู้ชายคนนั้นหรือแม่ชอบคนผิดเพศ"

"แม่มีเหตุผลของแม่ แล้วผู้หญิงคนนั้นมันดีตรงไหน ได้แต่ทำตัวแรดไปวันๆ" เธอตอบกลับอย่างโมโหทั้งๆที่เธอคุมอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว แล้วมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นที่นั่งอย่างสบายใจ

:เริ่มไม่ดีแล้วสิ:

"แล้วเขาทำอะไรอีกล่ะครับ"เขาหันไปถามแม่ตัวเอง

"ตกบันได ยืนบื้ออยู่ทำไมไปดูคู่หมั้นลูกได้แล้วก่อนที่แม่จะฆ่าลูก"

"ครับ" :ครั้งนี้อะไรอีกเรียกร้องความสนใจอยู่ได้อยู่แบบคนไร้ตัวตนไม่เป็นหรือไงถึงแม้ตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีตัวตนในสายตาเราก็ตามแต่:แล้วเขาก็เดินออกมาจากห้องนั่งเล่นแล้วเดินไปห้องของคู่หมั้นเขา

"เขาตื่นหรือยัง"

"ใครครับ?...อ๋อคุณเว่ยหรือครับ ยังครับ"คนดูแลของคุณเว่ยก็เปิดประตูให้คุณลี่ป่ายเข้าไป

กลับไปตอน2ชั่วโมงที่ผ่านมา

"เป็นยังไงบ้างเว่ยเว่ย"

"คุณลี่ป่าย..?คุณแม่..?"

"คุณแม่เหรอเว่ยเว่ยยอมเรียกแม่แล้วเหรอ^∆^" :เริ่มสนุกแล้วสิงั้นขอเล่นเลยบทละกันนะ:

"ครับ:) ไม่ดีเหรอครับ"

"ดีมากค่ะลูก"

"งั้นให้เรียกคุณลี่ป่ายว่าพี่ป่ายดีไหมครับ?"

"ไม่ดี.."ลี่ป่ายยังไม่ทันได้พูดจบแม่ของเขาก็พูแทรกเข้ามา "ดีสิลูก แม่อนุญาต"

"ครับคุณแม่..สวัสดียามบ่ายครับพี่ป่าย:)"เว่ยหันไปทางลี่ป่ายแล้วยิ้มให้

"พี่ป่ายไมอยากดูแลเว่ยแล้วไม่ใช่เหรอครับบอกว่าเว่ยเรียกร้องความสนใจและทำให้เสียเวลาของพี่ป่ายไม่ใช่เหรอครับ?"เว่ยทำหน้าเศร้าขนาดตนพูดเสร็จ