.ขอให้สนุก

"ลูกพูดแบบนี้กับเว่ยๆได้ไง?หนูเว่ยได้ทำอะไรที่ทำให้ลูกไม่พอใจเหรอไง"เขาถามกับลูกตัวเอง

"ผมทำอะไรให้พี่ป่ายเหรอครับ ฮึก ฮึก"ผมตอบแล้วบีบน้ำตาให้ไหลออกมา

:เริ่มจะสนุกแล้วสิ: ลี่ป่ายมองมาที่เว่ยๆอย่างกับว่าจะไปบีบคอให้ตายคามือเขาให้รู้แล้วรู้รอดไป

"โอ่~ไม่ร้องนะลูก ถ้าพี่ป่ายทำอะไรไม่ดีบอกแม่ได้เลยนะ" ผู้เป็นแม่บอกกับเว่ยๆ

"จะดีเหรอครับถ้าพี่ป่ายโกรธเว่ยขึ้นมาละครับแม่" น้ำตาผมค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง :ต้องเล่นให้สุดอย่าคิดจะมาเล่นกับเว่ยคนนี้นะคุณลี่ป่าย:

"ดีสิลูกพี่ป่ายไม่โกรธหรอก"พอพูดเสร็จก็มองไปทางลี่ป่าย

"ใช่ครับพี่ไม่โกรธ" ผมกัดฟันพูดให้กับคนที่ชื่อเว่ย :จะเอาแบบนี้ใช่ไหมเจอดีแน่:

"มองอะไรน้องเขาขนาดนั้นคิดจะทำอะไรอีกห๊า?!"

"เปล่าครับ"

"มานี้เลยมา แม่มีอะไรจะคุยด้วย"

"ครับ"

"ลูกเว่ย ส่วนเรื่องที่จะแต่งงานนะเป็นเดือนหน้านะลูก"

"ครับ" ผมยิ้มให้ :ใครเขาอยากแต่งงานกับไงผู้ชายคนนี้กัน นิสัยก็ไม่ดี:

"มาได้แล้วจ้องน้องอยู่ได้"

\=ขอให้สนุกนะครับพี่ป่าย= ผมกระซิบบอกให้เพราะผมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเพราะยังไงเขาก็ทำตามที่แม่เขาสั่งไม่ได้อยู่ดี

พอเดินมาถึงห้องนั่งเล่นผมก็พูดขึ้นว่า "มีอะไรเหรอครับถึงเรียกออกมา" แม่ของลี่ป่ายมองลี่ป่ายแล้วถอนหายใจ

"แม่มีอะไรจะขอร้องลูกนะ"

"อะไรครับ?"

"สัญญาว่าลูกจะไม่โกรธหนูเว่ยนะ"

"บอกมาก่อนสิครับ" แม่ของเขาเริ่มพูดออกมา "ถ้าเกิดว่าลูกแต่งงานกับหนูเว่ยลูกจะต้องเลิกกับแฟนของลูกเพราะหนูเว่ยขอมาหนูเว่ยบอกว่าไม่อย่ามีปัญหากับคนของลูก แม่ขอได้ไหม?"

"ไม่ครับ! ทำไหมต้องให้เลิก ยังไงผมกับมันก็ไม่ได้รักกันอยู่แล้ว ที่แต่งงานกันก็เพราะเหตุจำเป็นของแม่กับพ่อไม่ใช่เหรอครับแล้วยังจะบังคับให้ผมเลิกกับเหมยอีก?!"

"ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรถือว่าแม่ไม่เคยพูดอะไรก็แล้วกันนะ" แม่มองลี่ป่ายอย่างเศร้า "แม่ไปก่อนนะดูแลเว่ยเว่ยให้ดีๆละอย่าฟังแฟนลูกมากนัก"

ทางเว่ยเว่ย

"นี้นายเป็นคู่หมั้นของคุณลี่ป่ายเหรอ"

"ทำไหมครับ" :จะมาหาเรื่องอะไรอีกวะ:

"เปล่า" พอเธอพูดเสร็จเธอก็ทำเป็นเดินและล้ม

"โอ๊ย!ทำไหมคุณถึงทำแบบนี้กับฉันคะคุณเว่ย"

"อย่าเสแสร้งเพราะมันไม่เนียนทำอะไรอะคิดบ้างมีสมองไว้ทำอะไรกัน"

"เดี๋ยวแกก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น" :ใครจะไปยอมกัน เป็นตัวประกอบมานานแล้วถึงคราวที่เราจะต้องเอาคืนบ้าง: ผมไปพยุงแฟนของลี่ป่าย "แกจะทำอะไร"

"ก็พยุงเธอให้ลุกไงถามได้โง่เหรอไงกัน แค่นี้ก็ไม่รู้หรือเเกล้งโง่?" ผมตอบหน้าตาเฉยใส่ให้

"ไม่ต้องมาจับฉันลุกเองได้"

"ไม่เจ็บแล้วเหรอขานะ จะเนียนเจ็บอะเนียนให้สุดสิเธอนี้ไม่ได้เรื่องดูผมเป็นตัวอย่างนะ" แล้วผมก็เดินไปหานางเหมยแล้วจับแขนเธอขึ้นมาแลัวทำเป็นว่าเธอพลักผมแล้วผมก็ล้มลง

"โอ๊ย!" แล้วผมก็ตะโกนร้องออกมาเสียงดังมากๆเพราะจงใจให้คนที่อยู่ห้องนั่งเล่นได้ยิน การตะโกนร้องของผมได้ผลแล้วผมก็ค่อยบีบน้ำตา ดีที่ตอนที่ผมเเกล้งล้มแม่บ้านไม่อยู่

"ฮึก!ผมเจ็บนะครับคุณเหมย ฮึก" แล้วคนที่กำลังวิ่งออกมาก็เป็นแม่ของลี่ป่ายและตามด้วยลี่ป่ายผมจึงเเกล้งพูดขึ้นมาอีกว่า "ถ้าคุณ ไม่อยากให้ผมแต่งงานกับพี่ป่ายก็บอกดีๆก็ได้นิครับ ฮึก " ผมเริ่มสะอึกดังขึ้นเหมือนผมควบคุมตัวเองไม่อยู่เพราะแต่ไหนแต่ไรตัวละครตัวนี้ก็ร้องไห้เก่งอยู่แล้วและตอนนี้ผมหายใจไม่ค่อยออกแล้วเหมือนจะสลบอีกรอบยังไงก็ไม่รู้

"เป็นอะไรลูกร้องไห้ทำไหมลูก"ผมมองแม่ของลี่ป่าย

"ผมไม่เป็นอะไรครับแค่เจ็บข้อเท้านิดหน่อย" :อันนี้ผมเจ็บจริงเพราะผมไม่รู้ว่าผมล้มอีท่าไหนให้ไปโดนข้อเท้า:

"ลูกพาหนูเว่ยขึ้นห้องให้หน่อย" ลี่ป่ายที่กำลังจะเดินมาก็ทำให้ลี่ป่ายชะงักเพราะว่าเหมยไม่ยอมให้เดินเข้าไปหา

"คุณป่ายค่ะนายนี้มันเสแสร้งค่ะมันเกล้งเป็นล้มแล้วเจ็บข้อเท้า ไม่เชื่อใช่มั้ยคะ เดี๋ยวเหมยทำให้ดูค่ะว่าเจ็บจริงไหม" แล้วเธอก็เดินมาใกล้ๆผมแล้วมาเตะที่ข้อเท้าผมแล้วทำให้ผมเจ็บเข้าไปอีกเพราะผมไม่คิดว่าเธอจะมาเตะที่ข้อเท้าผมจริงๆ คิดว่าแค่จะมาแตะเฉยๆ

"โอ๊ย!" แล้วผมก็น้ำตาไหลอีกครั้งเพราะมันเจ็บมากแทบขยับไม่ได้เลย

"ทำอะไรนะเหมยไปเตะข้อเท้าเว่ยทำไหม" ลี่ป่ายพูดเหมือนโกรธนิดๆ

"ทำอะไรหนูเว่ยห๊า ข้อเท้าแดงเลยเห็นไหม" แม่ลี่ป่ายพูดขึ้นอย่างโกรธๆ

"หนูขอโทษค่ะไม่คิดว่าจะเจ็บจริง" เหมยตอบ

"เธอนี้นะไม่รีบขอโทษอีก"

"ไม่เป็นไรครับแม่"

ผมกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาแล้วพยายามลุก

แล้วผมก็ต้องลมอีกครั้งเพราะลุกไม่ไหว :แม่งเอ้ยแค่จะเเกล้งดันเจ็บจริงสะงัน:

"พี่ป่ายครับช่วยพาผมขึ้นห้องหน่อยได้มั้ยครับ?" ผมเงยหน้าขึ้นมาพูดกับลี่ป่ายแต่ดูเหมือนลี่ป่ายจะตกใจนิดหน่อยที่ตอนนี้ตาผมเเดงมากๆ

"ฮ่า...?ครับ" :ทำไหมตาแดงขนาดนั้นเจ็บมาก?:

"ขอบคุณครับ" ผมตอบแล้วยิ้มกลับไปให้

:น่ารัก.....อ่า!ผมคิดอะไรอยู่เนี้ยผมมีแฟนแล้วนะ: แล้วลี่ป่ายก็ค่อยๆพยุงให้เดินไปที่บันไดแล้วผมก็ให้เขาหยุดก่อนแล้วผมก็พูดให้เหมยว่า =อย่าเป็นคนเริ่มถ้าไม่อยากมีจุดจบที่ไม่สวย= ผมกระซิบบอกเหมย

\=ฝากไว้ก่อนเถอะแก=

\=ไม่รับฝากครับเปลืองสมอง=

"ไปครับพี่ป่าย" แล้วผมก็หันมายิ้มให้ลี่ป่ายแล้วเดินขึ้นบันได

...^^^*******************************^^^...

รอติดตามตอนต่อไปนะครับ

แต่ง งงเหมือนเดิม*

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***