คนไม่เข้าตาทำอะไรก็ผิด

"เธอนี้มันตัวปัญหาจริงๆ ฉันจะทำยังไงกับเธอดี"

นทีพูดลอดไรฟันก่อนจะผลักเธออย่างแรงจนร่างบางล้มลงไปนั้งกับพื้น ในขณะที่เรน่าเบ้ปากใส่เธออย่างสาใจ

"เธอทำความสะอาดให้เรียบร้อยและทำงานอื่นให้เสร็จทั้งหมด...ถ้าไม่เสร็จเธอไม่ต้องกินข้าว"สั่งเสร็จเขาก็เดินออกไปอย่างฉุนเฉียว โดยไม่หันกลับมามองเธอเลย

"สมน้ำหน้า"เรน่าเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูของเธอแล้วยิ้มหยัน ก่อนจะรีบเดินตามนทีออกไป

"นทีขา...รอเรน่าด้วยสิค่ะ"เธอรีบไปเกาะแขนของเขาทันที แต่นทีกลับดึงแขนออกจากมือของเธอ

"คุณมาที่นี้ทำไม คุณคงไม่ได้ลืมข้อตกลงของเราหรอกนะ"เขาพูดเสียงเรียบ

"เรน่ารู้ค่ะ ว่าเป็นแค่คู่นอนเราไม่มีสิทธิ์ผูกมัดอีกฝ่ายได้..แต่เรน่ารักคุณนะค่ะนที"

เพราะเธอรักเขาตั้งแต่แรกพบเธอจึงยอมทำข้อตกลงนี้กับเขา และหวังจะใช้เสน่ห์ของเธอมัดใจเขาแต่สุดท้ายเขาก็ไปแต่งงานกับกระเช้าซึ่งเธอไม่อาจยอมรับได้

"วันนี้คุณกลับไปก่อนผมเหนื่อย"เขาพูดตัดบทสนทนา เสียงเข้ม

"ก็ได้ค่ะ..แล้วเรน่าจะมาใหม่"เธอยอมกลับแต่โดยดี เพราะไม่อยากทำให้เขาโกรธแล้วพาลหมดเยื่อใยต่อเธอในตอนนี้ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงทนไม่ได้แน่

เวลา14:00น.

หลังจากที่เรน่ากลับไปได้สักพัก นทีมองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วเดินลงไปข้างล่าง เขาเห็นกระเช้ายืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ที่หน้าบ้าน เขาจำได้ว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่มาส่งเธอเมื่อวานและยังบอกว่าเขาเป็นเพื่อนสมัยนเรียนของเธอด้วย

"ภูมิเข้ามานั่งข้างในก่อนไหม เดี๋ยวกระเช้าจะไปเอาน้ำมาให้"เธอชวนเขาให้เข้ามานั่งที่โต๊ะไม้สีขาวใต้ซุ้มดอกเฟื้องฟ้าใกล้ๆ กับประตูรั่ว

"ไม่ล่ะ ฉันกำลังจะออกไปทำธุระข้างนอก พอดีคุณแม่กับป้าแม่บ้านเขาทำขนมเยอะไปหน่อย ฉันเลยแวะเอามาให้เธอน่ะ"ภาคภูมิพูดพร้อมยื่นตะกร้าขนมให้เธอ ในตะกร้ามีขนมไทยอยู่หลายอย่าง

"ขอบคุณนะภูมิมีแต่ของที่กระเช้าชอบทั้งนั้นเลย"เธอรับตะกร้าขนมพรางส่งยิ้มให้เขา

"ไม่เป็นไร งั้นฉันไปก่อนนะ"

"บ่าย บาย ขอบคุณสำหรับขนม อีกครั้งนะ"ภาคภูมิผงกศรีษะให้เธอก่อนจะขับรถออกไป

กระเช้ายิบขนมขึ้นมาใส่ปากเพราะตอนนี้ท้องของเธอมันร้อง โครก คราก เสียงดังยิ่งกว่าฟ้าร้องเสียอีก แต่เธอต้องชะงักและหันกลับไปมองด้านหลังเมื่อนทีกระแอมและยืนจ้องอยู่ข้างหลังของเธอ

"เธอทำงานเสร็จหมดแล้วหรือยัง แล้วนั่นตะกร้าอะไร"

"ยังค่ะ...ตะกร้าขนมภูมิเขาเป็นคนเอามาให้ค่ะ"

"เพื่อนเธอนี่ใจดีจังเนอะ เอาตะกร้ามานี่ถ้ายังทำงานไม่เสร็จก็ห้ามกินอะไรทั้งนั้น"

"แต่ว่า...ตั้งแต่เช้ากระเช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนะคะ"

"เอาตะกร้ามา...เธอกล้าขัดคำสั่งฉันหรอ ห๊ะ"เขาพูดเสียงห้วน ก่อนเข้าไปแย้งเอาตะกร้าขนมมาจากมือเธอและสั่งให้เธอกลับไปทำงานต่อ

เวลา15:30น.

กระเช้าทำงานทุกอย่างตามที่บัญชา ในขณะที่เขาคอยเดินตามและชี้นิ้วสั่งให้เธอทำนู้นทำนี่ตลอดเวลาจนเธอแทบไม่ได้หายใจ

"ขนมของเพื่อนเธอนี่อร่อยดีนะ"

เขายิบขนมใส่ปาก ในขณะที่เธอจะหน้ามืดตาลายอยู่แล้ว ไม่มีงานมีการทำหรือไงถึงได้ไม่ยอมไปไหนสักที กระเช้าคิดพรางแหงนหน้ามองดวงอาทิตย์ นี่ก็บ่ายแล้วทำไมแดดถึงยังร้อนขนาดนี้ เธอยกมือขึ้มมาแตะที่ขมับเดินก่อนจะเซไปเซมาแล้วล้มลงหมดสติไป ด้วยความตกใจนทีรีบเข้ามาช้อนร่างบางเอาไว้

"กระเช้า...กระเช้าได้ยินไหม"

คิ้วเข้มขมวดก่อนอุ้มเธอเข้าบ้านพาไปยังห้องนอนของเธอ นทีว่างเธอลงบนเตียงแล้วเดินไปเปิดหน้าต่างให้อากาศถ่ายเท เขามองใบหน้านวลที่เต็มไปด้วยเหงื่อแถมยังมอมแมมอีกด้วย นทีเดินไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้เธอไม่นานเธอก็ได้สติ ลืมตาตื่นขึ้นมา

"พี่นทีกระเช้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงค่ะ"เธอถามพรางยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง

"เธอเป็นลมฉันเป็นคนพาเธอมาเอง คิดว่าตัวเธอเหาะมาเองได้รึไง"เขาพูดเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

กระเช้าเอามือลูบท้องที่ร้อง โครก คราก เสียงดังไปมา ก่อนจะลุกเดินไปที่ห้องครัว เมื่อมาถึงเธอก็ต้องเบิกตากว้าง อาหารเต็มโต๊ะไปหมด มีแกงส้มกุ้ง ปลาราดพริก ไข่ตุ๋น และผลไม้อีกหลายอย่าง

"โห...ของกินเยอะแยะเลยใครทำไว้ล่ะเนี๊ย...ใครทำก็ช่างเถอะหิวจะตายอยู่แล้ว"กระเช้ากินได้สองสามคำเธอก็ว่างช้อนลง

"อาหารที่ฉันเป็นคนทำอร่อยไหม"นทีพูดขณะเดินไปตักข้าวแล้วมานั่งเก้าอี้ข้างๆ เธอ

"กระเช้าขอโทษค่ะ เดี๋ยวกระเช้าจะไปทำให้พี่นทีใหม่"เธอรีบลุกขึ้นยืนจะไปทำอาหารมาใหม่มาแทนส่วนที่เธอกินไปแต่นทีดึงแขนเธอให้นั่งลงดังเดิม

"ไม่ต้อง...กินด้วยกันนี่แหละกับข้าวเยอะแยะ"เขาพูดพร้อมกับตักแกงส้มกุ้งใส่จานให้เธอ

กระเช้ามองหน้าเขางงๆ วันนี้เขากินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่า ปรกติเขาต้องด่าไม่ก็ตะหวาดใส่เธอไปแล้ว แต่นี่ไม่ว่าอะไรสักคำแถมยังใจดีตักอาหารให้เธออีกด้วย

"เธอจะมองฉันอีกนานไหม"

"ขอโทษค่ะ ปรกติพี่นทีจะทานอาหารฝรั่ง แล้วทำไมวันนี้ถึงทานอาหารไทยล่ะค่ะ"

"กินๆ เข้าไปเถอะน่ะอย่าพูดมาก"เขาพูดเสียงห้วน

(ว่าแล้วยังไงเขาก็ยังเป็นนทีคนเดิมนั้นแหละ ไม่มีทางทีเขาจะใจดีกับเธอได้หรอก) กระเช้าคิดพรางถอนหายใจ

"ทำไม....ถอนหายใจแบบนี้มีปัญหาอะไร"เขาพูดพรางจ้องเธอตาเขียว

(แหน่ะ! ขนาดหายใจเธอยังผิดเลยกระเช้า) เธอคิดในใจมองหน้าเขาพรางอมยิ้ม

"แล้วนี่เป็นบ้าอะไร อยู่ดีๆ ก็ยิ้มขึ้นมา"คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงก่อนถามเธอเสียงกระด้าง นัยต์ตาคมจ้องเธออย่างไม่พอใจ