นี่มันแค่เริ่มต้น

นทีเดินลงบันไดมา ก่อนจะตรงไปนั่งที่โต๊ะอาหาร เขามองอาหารที่อยู่ตรงหน้า ก่อนมองเธอตาเขียว

"นี่..เธอเอาอะไรมาให้ฉันกิน"เขาถามด้วยท่าทีที่ไม่พอใจ

"ข้าวต้มปลาไงค่ะ"

"ฉันไม่กินไปทำมาใหม่"

"ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วค่ะ กระเช้าต้องรีบไปทำงาน"เธอมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ นี่มันก็สายมากแล้ว

เพล้ง!!! เขาปาแก้วน้ำลงพื้น ก่อนจะจ้องเธออย่างขุ่นเคือง 

"เธอกล้าขัดคำสั่งฉันหรอ ห๊ะ "

"เปล่าค่ะ กระเช้าทำงานเป็นครู ก็ต้อง........"

"ไปลาออกซะ"เขาพูดตัดประโยคของเธอเสียงเรียบ

"ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมเธอถึงเลือกไปเป็นคูรสอนหนังสือเด็กประถม ทั้งที่พ่อของเธอก็มีบริษัทออกจะใหญ่โต"

"เป็นครูถึงเงินเดือนจะไม่ได้มากมายอะไร แต่มันคือความฝันของกระเช้ามาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ"

เธอพูดพรางยิ้มอย่างมีความสุข เธอไม่ได้กังวลเกี่ยวกับธุรกิจของครอบครัวเพราะเธอยังมีพี่ชายที่คอยดูแลงานช่วยบิดาของเธออยู่แล้ว

"ฉันสั่งให้เธอไปลาออกซะ...ถ้าเธอไม่ยอมออกจากงานฉันจะทำให้บริษัทของพ่อเธอล้มลลาย"เขาขู่ เพราะไม่ต้องการเห็นใบหน้าอันเปรี่ยมสุขของเธอ

นทีสั่งให้เธอไปทำอาหารมาให้เขาใหม่ สักพักเธอก็เดินมาพร้อมกับจานอาหารที่เขาต้องการ เธอวางอาหารลงตรงหน้าเขา ก่อนจะรีบเก็บเศษแก้วที่เขาทำแตก และทำความสะอาดให้เรียบร้อย

"ต่อไปนี้เธอต้องทำอาหารฝรั่งให้ฉันทุกมื้อ และทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง ถ้าไม่อยากให้ครอบครัวของเธอเดือดร้อนเพราะเธอ"

" ค่ะ " เธอตอบแค่เพียงสั้นๆ

หลายวันผ่านไป

นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วหลังจากที่เธอแต่งงานกับเขา กระเช้าลาออกจากการเป็นครูตามที่เขาสั่ง เธอได้ของานแปลหนังสือจากเพื่อนของเธอมาทำที่บ้าน แต่นทีกลับใช้งานเธอสารพัด จนเธอแทบจะไม่มีเวลาได้พักหายใจเลย นทีสั่งให้เธอทำทุกอย่างเขาไม่จ้างแม่บ้านหรือคนสวนมาช่วยเธอเลยสักคน

กระเช้าล้มตัวลงนอนหัวถึงหมอนเธอก็หลับปางตาย เธอคงเหนื่อยเพราะวันนี้ทั้งวัน นทีแกล้งเธอให้เอาผ้าห่มผืนใหญ่ไปซักด้วยมือ จนมือเธอแดงและปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว

รุ่งเช้าขณะที่เธอกำลังทำเตรียมอาหารเช้าให้เขาอยู่

"เธอชื่อกระเช้าใช่ไหม"เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

"ใช่ค่ะ...ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ"

"ฉันชื่อเรน่า ฉันเป็นแฟนของนที"

"ค่ะ...อีกสักครู่เขาคงจะลงมา เชิญคุณที่ห้องรับแขกดีกว่าค่ะ" กระเช้าพูดจบ เธอหันหลังกลับไปทำอาหารต่อโดยไม่สนใจ

"ฉันอยากให้เธอหย่ากับเขาซะ"

"ทำไมฉันต้องทำตามที่คุณบอกด้วยล่ะ"

"เพราะฉันกับเขาเรารักกันมาก่อน แต่เธอมาแย่งเขาไปจากฉัน"

"ห๊ะ! ...ฉันเนี้ยนะแย่ง เขาเองต่างหากที่เป็นฝ่ายอยากแต่งงานกับฉันเอง กรุณาเข้าใจใหม่ด้วยนะคะ" คำพูดของกระเช้ามันทำให้เรน่ายืนกำมือแน่นเธอกัดฟัดดังกรอด...ด้วยความโกรธ

"ตกลงเธอจะไม่หย่ากับเขาใช่ไหม ได้....ระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะอย่าคิดว่าฉันจะยอมให้เธอมีความสุข"เรน่าขู่เธอก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไป

กระเช้าคิดว่าทุกวันนี้เธอก็ไม่ได้มีความสุขอยู่แล้ว แล้วเธอจะกลัวคำขู่ของเรน่าไปทำไม ที่เธอยอมทำทุกอย่างก็เพื่อครอบครัวของเธอ และสักวันเธอต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับอุ้ยมันเป็นมายังไงกันแน่ ตั้งแต่ที่เธอแต่งงานเธอก็ยังไม่ได้เจอพิมพาเพื่อนของเธอ (น้องสาวภานุ) เธอจะลองถามพิมพาดูเผื่อจะได้คำตอบอะไรบ้าง แต่ติดตรงที่ติดต่อเธอไม่ได้นี่สิ

"เฮ้อ....แล้วอย่างนี้ฉันจะไปถามใครได้บ้างล่ะเนี๊ย"

"เธออยากรู้อะไร"นทีถามพรางเดินเข้าไปใกล้เธอ

"ปะ...เปล่าค่ะ เมื่อครู่นี้คุณเรน่าเขามาถามหาพี่นที....พี่นทีได้เจอเธอหรือยังคะ"

"ยังไม่เจอ...แล้วเรน่าเข้ามาถามเธอถึงที่นี่ทำไม"คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงพรางถามอย่างสงสัย

"เรน่ามาพูดอะไรกับเธอ...บอกมาแล้วอย่าคิดที่จะโกหกฉัน"เขาพูดเสียงกระด้าง

"คือ...คุณเรน่าเขาบอกให้กระเช้าหย่ากับพี่นทีค่ะ"

"แล้วเธออยากหย่ากับฉันอย่างที่เรน่าบอกไหมล่ะ"

" ค่ะ " คิ้วเข้มขมวดเขาขบกรามแน่น ก่อนกระชากแขนเรียวให้เธอเข้ามาใกล้

"อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอได้ไปเสวยสุขกับไอ้ภานุมันง่ายๆ "นทีออกแรงบีบแขนของเธอจนเป็นรอยแดง

"โอ๊ย...พี่นที กระเช้าเจ็บ"เขาเหวี่ยงเธอลงไปนั่งกับพื้น ก่อนจะปัดจานอาหารที่เธอพึ่งทำเสร็จลงพื้นตามเธอไปแตกกระจัดกระจาย

"นี่มันแค่เริ่มต้น มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่อุ้ยเจอมา"

กระเช้ามองแผ่นหลังของนทีที่ค่อยๆ หายไป เธอยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม พร้อมเสียงสะอื้น เธอก้มมองเศษจานกับอาหารที่เขาปัดลงพื้นเมื่อครู่ ก่อนรีบปาดน้ำตา เก็บทำความสะอาดให้เรียบร้อย ก่อนจะรีบทำอาหารเช้าให้เขาใหม่

กระเช้าวางจานอาหารลงตรงหน้านที ก่อนหันหลังเดินออกมา

" เดี๋ยว " เธอหยุดเดินแล้วหันกลับมาถามเขา

"พี่นที ต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ"

"เธอออกไปซื้อบุรี่ให้ฉันหน่อย"

"ไปซื้อที่ไหนค่ะแถวนี้ไม่มีร้านค้าหรือร้านสะดวกซื้อเลยนี่ค่ะ"

"ปากซอย รีบไปอย่าให้ฉันต้องรอนาน"เขาพูดเสียงเรียบ

"ปากซอย! แล้วจะให้กระเช้าไปยังไงคะ"เธอถามด้วยท่าทีตกใจเพราะจากบ้านออกไปปากซอย ระยะทางก็เกือบ2กม.เห็นจะได้ แถมแท็กซี่ก็ไม่ค่อยมีผ่านเท่าไร

"ขาเธอก็มีนี่ ยังจะให้ฉันบอกเธออีกหรือไง"

กระเช้ารู้ทันทีว่าเขาคงจะหาเรื่องแกล้งเธออีกแน่ๆ แต่เธอก็ขัดคำสั่งของเขาไม่ได้เพราะเธอไม่อยากให้ครอบครัวของเธอต้องเดือดร้อนเพราะเธอ

หลังจากที่กระเช้าซื้อของครบตามที่เขาต้องการ ขณะที่เธอกำลังเดินกลับบ้านมาได้แค่ครึ้งทาง ฝนก็ตกลงมาทั้งที่ไม่มีท่าทีว่าจะตก กระเช้ารีบเข้าไปหลบอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะมีรถเก๋งสีดำแล่นมาจอดตรงหน้าเธอ

"กระเช้าเธอมาทำอะไรแถวนี้ ขึ้นรถสิเดี๋ยวฉันไปส่ง"ภาคภูมิหนุ่มหล่อหน้าคมตะโกนเรียกเธอ

กระเช้ามองไปยังเจ้าของเสียง "ภูมินายเองหรอ แล้วมาทำอะไรแถวนี้"

"บ้านฉันอยู่แถวนี้นะ บังเอิญจังที่ได้มาเจอเธอที่นี่"

กระเช้าเองก็ไม่นึกว่าจะได้มาเจอเพื่อนสมัยเรียนที่นี่ ภาคภูมิยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เขายังคงหล่อเหลา ใจดี อยู่ใกล้แล้วรู้สึกอบอุ่น นี่ถ้าเธอไม่ได้คบกับภานุก่อนเธออาจคบกับเขาแน่ๆ ตอนที่เขามาสารภาพรักกับเธอ กระเช้าคิดขณะที่รถแล่นมาจอดที่หน้าบ้าน

"กระเช้าบ้านเธออยู่ตรงนี้นี่เอง บ้านฉันอยู่ถัดไปอีกสามหลังน่ะ วันไหนว่างๆ ฉันมาหาเธอบ้างได้หรือเปล่า"

"ได้สิ...แล้วเจอกันนะ"เธอยิ้มให้เขาก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ในขณะที่นทียืนมองเธออยู่ที่ชั้นสองในห้องของเขา.............

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***