เงาดำ

พระจันทร์ครึ่งเสี้ยว ฉายแสงท่ามกลางท้องนภาที่มืดมิด หมู่ดาวดวงน้อยส่องแสงระยิบระยับ คล้ายกับเป็นการทักทายพระจันทร์ให้ค่ำคืนนี้ไม่โดดเดี่ยว สายลมอ่อนๆ พัดโชยกลิ่นบุหงา กอรปกับเสียงเรไรขับร้องกล่อมน้ำค้าง ที่เกาะยอดกิ่งหญ้า 'ค่ำคืนนี้ช่างยาวนานนัก'

ภายใต้ความเงียบสงบอันมืดมิดนั้น เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นจากคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่ดวงไฟค่อยๆเปิดขึ้นทีละห้องทีละชั้น

"อ๋าาาาาา ปล่อยกู ปล่อยกู อย่าเข้ามาาาา.." เสียงร้องโหยหวนอย่างบ้าคลั่งของชายวัยกลางคนร้องดังขึ้น ดวงตาเบิกโพลง ผมเผ้ายุ่งเหยิง วิ่งลงมาชั้นล่างด้วยชุดนอนกางเกงขายาว สีน้ำเงิน ท่าทางของเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก พร้อมกันนั้นเขาก็ตะโกนประโยคเดิมออกมาซ้ำๆ

เมื่อลงมาชั้นล่างเขานั่งกอดเข่า ซุกตัวอยู่ใต้โต๊ะ กลางห้องโถงใหญ่

"มัน...มันจะฆ่ากูๆ กลัว... กูกลัว ไม่เอาแล้ว ฮือๆๆๆๆ..." เขาทั้งตะโกนทั้งร้องไห้ ออกมาในเวลาเดียวกัน คนในบ้านราวๆสิบคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ตอนนี้ทุกคนพยายามจะเข้าไปปลอบเขา และพยายามถามว่าเกิดอะไรขึ้น ชายวัยกลางคนก็สลบไปก่อน

แม่บ้านคนหนึ่งจึงโทรแจ้ง 1669 ให้มารับชายวัยกลางคนซึ่งชายผู้นี้คือเจ้านายของเธอเอง

เมื่อรถฉุกเฉินมาถึง ก็นำชายผู้นี้ขึ้นรถแล้วพาไปโรงพยาบาลทันที

เมื่อภายในบ้านสงบลง ทั้งคุณนายและคนใช้ต่างแยกย้ายกัน

"ฉันจะให้คุณนิ่มพาฉันไปโรงพยาบาล ส่วนพวกเธอแยกย้ายไปตรวจดูความเรียบร้อยภายในบ้าน แล้วก็ไปนอนกันได้แล้ว" คุณนายสมรพูดกับคนใช้ภายในบ้าน แล้วหันไปพยักหน้ากับคุณนิ่มลูกสาวของเธอ เพื่อเป็นการบอกว่าพร้อมที่จะไปโรงพยาบาลแล้ว

"แม่ริน ฝากดูแลคุณย่าด้วยนะคะ" คุณนิ่มพูดกับแม่บ้านที่รุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของเธอ

"ได้ค่ะคุณนิ่ม คุณนิ่มไม่ต้องห่วงนะคะ แม่รินจะดูแลที่นี่เอง คุณนิ่มดูแลคุณชายกับคุณนายให้ดีนะคะ" แม่รินพูดกับคุณหนูนิ่ม พรางเอามือทั้งสองของกุมมือคุณหนูนิ่มเอาไว้ นัยตาของเธอสั่นเครือ ขอบตาเริ่มแดง

"นิ่มขอตัวนะคะ"

เมื่อพูดจบ คุณหนูนิ่มและคุณนายก้าวขาขึ้นรถ คุณหนูนิ่มเป็นคนขับ ส่วนคุณนายนั่งอยู่ข้างคนขับ ทั้งสองคาดเข็มขัดนิรภัย

"นิ่ม แม่เริ่มเป็นห่วงพี่ชายของลูกแล้วสิ" คุณนายสมรหันหน้าไปพูดกับลูกสาวด้วยสีหน้าวิตกกังวล

"แม่คะ พี่ต้องไม่เป็นค่ะ ตอนนี้เราไปดูคุณพ่อก่อนดีกว่าค่ะ" คุณหนูนิ่มตอบกลับคุณแม่ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ดวงตาของเธอกลับแฝงความวิตกไว้ 'พี่ ขออย่าให้เป็นอะไรเลยนะ' เธอภาวนาในใจ แล้วขับรถออกไป

ในห้องๆหนึ่งของคฤหาสน์บนชั้นสอง ยังมีแสงไฟสว่างไสวเปิดอยู่ แต่กลับมีเงาสีดำนัยตาสีแดงยืนมองพวกเขาทั้งสองที่ขับรถออกไป ตรงหน้าต่างที่มีม่านเปิดเอาไว้ พร้อมกับค่อยๆฉีกยิ้มออกมากว้างๆ

ณ ศูนย์การแพทย์

"ไม่ทราบว่า คุณบดินทร พรประเสริฐเกียรติกุล อยู่ที่ไหนคะ" คุณหนูนิ่มถามพยาบาลคนหนึ่งที่กำลังเข้าเวรที่หน้าห้องฉุกเฉิน

"เอ่อ คุณบดินทร อยู่ด้านในค่ะ ตอนนี้คุณหมอกำลังดูอาการอยู่นะคะ เดี๋ยวญาติรอด้านนอกสักครู่นะคะ" พยาบาลได้กันไม่ให้ทั้งสองคนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน จากนั้นก็พาทั้งสองไปนั่งรอตรงหน้าห้องที่มีเก้าอี้รับรอง

"ญาตินั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ" พูดเสร็จพยาบาลคนดังกล่าวก็หันหลังเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง

เวลาผ่านไปสักพัก มีหมอร่างอวบเดินออกมาหาทั้งสองคนที่นั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

"ญาติคุณบนดินทรใช่มั้ยคะ คือตอนนี้คนไข้ยังไม่ได้สตินะคะ และมีภาวะหัวใจล้มเหลว หมอกำลังช่วยอยู่นะคะ" หมอร่างอวบอธิบายสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นให้ทั้งสองฟัง เมื่อคุณนายสมรได้ยินเช่นนั้น ก็เข่าซุดลงกับพื้นแต่โชคดีที่คุณนิ่มคว้าแขนกับตัวไว้ทัน

"ไม่ต้องห่วงนะคะ ตอนนี้คนไข้ถึงมือหมอแล้ว โชคดีนะคะที่คนไข้มาทันเวลา เดี๋ยวคุณหมอจะให้ญาติเซ็นต์เอกสารดารแอดมิดนะคะ ไม่ทราบว่าญาติเป็นอะไรกับคนไข้คะ"

"ดิฉันเป็นลูกสาวค่ะ ส่วนคนนี้คือแม่ของดิฉัน เป็นภรรยาคุณพ่อค่ะ"จากนั้นคุณหมอก็ได้ยื่นเอกสารให้คุณนายสมรเซ็นต์

"เดี๋ยวจะมีหมออีกท่านนึง จะมาซักถามประวัติผู้ป่วยนะคะ" หมอพูดเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***