#ตอนที่4

🥀🧡maple leaf ลงทัณฑ์ที่รัก 🧡🥀Ep.4

⚠️เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เเต่งขึ้นเท่านั้นรูปภาพเป็นเพียงเเค่รูปประกอบเท่านั้นอาจมีคำผิดต้องขออภัยเตือนเเค่นี้พอนะครับ(เรื่องนี้ผู้ชายท้องได้)⚠️©️

💜ที่รัก💜

ผมขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาเเตะโดนใบหน้าพอลืมตาขึ้นก็พบว่าเป็นจีมที่เอามือมาบัดปรอยผมที่ปกใบหน้าของผมนั่นเอง

"มานานเเล้วหรอ"

"พึ่งมาเห็นเฮียสุดโทรไปหาบอกว่านายเข้าโรงบาลเลยมาเยี่ยมแล้วได้บอกมั้ยว่านายเป็นอะไรถึงเข้าโรงบาล"

"อึก..."

ผมกลืนนำลายลงคออย่างยากลำบากที่รู้สึกแบบนั้นไม่ใช่อะไรหรอกแค่ผมยังไม่ได้บอกจีมหรือคนอื่นๆเลยว่าผมท้องมีเเค่คนในบ้านเท่านั้นที่รู้ ป๊ากับม๊าที่อยู่ต่างประเทศผมก็ไม่ได้บอกแต่สักวันก็ต้องรู้กันเพราะท้องผมเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ

"จีมคือฉันมีอะไรจะบอก"

"อะไรล่ะ"

"ฉันท้อง...."

"ห่ะ!"

จีมมีสีหน้าตกใจพอควร ก็ไม่แปลกตอนเเรกที่ผมรู้ก็ตกใจพอๆกันแต่จีมมันต่างจากผมตรงที่มันอ้าปากกว้างมากเหมือนคนโดนผีหรอกอย่างไงอย่างงั้น ผมล่ะกลัวแมลงจะบินเข้าไปจริงๆ

"ตกใจอะไรขนาดนั้น"

"ตะ ตกใจดิพึ่งท้องรึว่าไงหรือว่าท้องนานเเล้วเเล้วท้องกับใครว่ะ"

"นายนี่ถ้าจะตกใจจริงๆ"

มันพยักหน้าตอบรับผมแบบรัวๆแล้วทำไม้ทำมือเเบบประมาณว่าแกรีบพูดมาสะทีเถอะอะไรทำนองนี้ผมเลยอดที่จะยิ้มไม่ได้ จีมเป็นเพื่อนผมตั้งเเต่อยู่มหาลัยจนจบออกมาอันที่จริงผมมีเพื่อนเยอะเเต่หลายคนก็แยกย้ายไปทำตามความฝันของตัวเองจากที่ไกลๆจนบางทีเราก็แทบจะไม่ค่อยได้คุยกันเลย

"ฉันท้องหนึ่งเดือนกว่าๆแล้ว"

"เดี๋ยวนะทำไมฉันไม่เคยสังเกตุเลยว่านายท้อง"

"ก็ฉันไม่อยากให้นายรู้ไง"

"เออ แล้วพ่อของเด็กอ่ะ"

"นายก็รู้ว่าฉันเคยมีใคร"

"...."

จีมเงียบเเล้วเอื้อมมือมาลูบเเขนผมเบาๆเหมือนจะให้กำลังใจผมจำได้ดีในวันที่ผมเศร้าร้องไห้เหมือนเผาเตาในวันนั้นก็คอยมีจีมอยู่ข้างๆแล้วคอยเป็นกำลังใจให้ผมเสมอ

"งั้นเเสดงว่าที่เข้าโรงบาลนี่ต้องไม่ใช่เรื่องดีใช่ป่าว"

"ก็ประมาณนั้นเมื่อคือเลือดออกฉันกลัวลูกจะเป็นอะไรนี่เฮียสุดก็ยังไม่กลับมาหรอเห็นว่าไปทำธุระทำไมไปนานจัง"

"นั่นดิ ไหนขอดูหลานฉันหน่อยสิ"

ผมมองดูจีมที่คอยเอามือมาวางไว้บนหน้าท้องผมที่เริ่มนู้นขึ้นมาเเล้วคอยพูดอะไรงุ้งงิงๆกับลูกผมก็ไม่รูแต่มองเเล้วมันดูมีความสุขอย่างไรไม่รู้ จีมอยู่เป็นเพื่อนผมจนถึงเย็นแล้วเฮียสุดก็มาหาผมเพราะจีมมันต้องไปเปิดร้านอีก

เฮียสุดเดินเข้ามาในห้องเเล้วยิ้มให้ผมเล็กน้อยพร้อมกับเดินเอากล่องผลไม้มาให้ผมกิน ในกล่องมีผลไม้หลายอย่างเเต่ที่ชอบกินที่สุดก็คงจะเป็นมะม่วง

"เฮีย แล้วผลตรวจเป็นไง"

ผมถามเฮียสุดที่นั่งมองผมกินมะม่วงอย่างเอร็ดอร่อยจนสงสัยว่าจะลืมเรื่องผลตรวจที่บอกว่าจะฟังให้เเล้วจะมาบอกผมอีกที พอผมพูดเเบบนั้นเฮียสุดเลยนึกขึ้นได้

"ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกแค่บอกว่าช่วง3เดือนเเรกเสี่ยงต่อการแท้งได้ง่ายแล้วก็ยังบอกอีกว่าให้น้องดูเเลสุขภาพ กินอาหารให้ครบห้าหมู่พักผ่อนให้เพียงพอก็เเค่นั้น"

"งั้นหรอครับ"

"อืม"

"เเล้วเฮียไปทำธุระอะไรมาตั้งเเต่เช้า"

"ก็ไปดูผับไงตรวจความเรียบร้อยก็แค่นั้น"

"ปกติให้คุณมาตินดูไม่ใช่หรอ"

"วันนี้มันลาหยุด"

"อ๋อครับ"

ผมเข้าใจเเล้วหยิบมะม่วงมากินต่อ ถึงแม้จะสงสัยอยู่บ้างว่าคุณมาตินลาหยุดทำไมเพราะปกติถ้าจะลาก็ต้องมีคนทำแทนแล้วเฮียไปทำไม ชั่งเถอะยังไงเฮียก็เป็นเจ้าของร้านก็ไม่แปลกนิหน่าที่จะไปที่ร้านน่ะ

ผมพักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานอยู่หลายวัน วันนี้หมอก็ให้ออกจากโรงบาลได้เเล้ว พอกลับมาถึงบ้านผมก็ถึงกับหน้าซีดอีกครั้ง เมื่อเห็นผู้ใหญ่สองคนนั่งรอผมอยู่ที่ห้องรับแขก

"ป๊าม๊า"

"รัก เป็นไงบ้างลูกหื้ม"

ม๊าเดินเข้ามาหาผมอย่างเป็นห่วงเเล้วพยุงตัวผมให้ไปนั่งบนโซฟา ไม่รู้ว่าท่านกลับมาทำไมทั้งที่ช่วงเวลาเเบบนี้ม๊ากับป๊าต้องประชุมงานใหญ่ที่ต่างประเทศนิหรือว่าป๊ากับม๊ารู้เรื่องเเล้ว ผมหันไปมองเฮียสุดเเล้วตั้งทำถามในใจเฮียสุดพยักหน้าตอบรับว่าสิ่งที่ผมคิดมันถูกต้องเเล้ว

"ลำบากป๊ากับม๊าเเล้วนะครับ"

"ลำบงลำบากอะไรแล้วนี่มีหลานให้ม๊ากับป๊าทำไม่ถึงบอก"

"ก็ไม่อยากให้ทั้งสองคนกังวลไงครับ"

"แล้วตาทัณฑ์รู้เรื่องยัง"

ป๊ามองหน้าผมเเล้วถามออกมาด้วยสายตานิ่งๆ ผมเอื้อมมือไปจับมือเฮียสุดแน่น ป๊ากับม๊ารู้ว่าผมกับพี่ทัณฑ์เลิกกันแต่ยังไม่รู้ว่าผมยังไม่ได้บอกเค้า

"น้องไม่อยากให้มันรู้รวมถึงผมด้วย"

"ป๊าไม่อยากให้หลานป๊าต้องกำพร้านะ"

"นั่นสิ"ม๊าเห็นด้วย

"...."

"...."

ผมกับเฮียสุดถึงกับพูดไม่ออก ผมก็ไม่ได้อยากให้ลูกผมกำพร้าพ่อเหมือนกัน เเต่เราสองคนเลิกกันเเล้วจะให้ทำไงได้ถ้าผมอุ้มท้องไปบอกพี่ทัณฑ์ว่าผมท้องเจ้าตัวจะคิดยังไง

"ป๊าครับแต่รัก..." เฮียสุดพูดเเทนผม

"ตัดสินใจดีๆที่รัก" ป๊าพูดขัดขึ้นมา

"แต่มันพึ่งทำรักเกือบเเท้งนะครับ"

"แล้วทัณฑ์มันรู้รึเปล่าล่ะ"

"...."

"ไม่รู้...ครับ"

เป็นผมเองที่พูดประโยคนี้ออกมา ป๊ากับม๊าเลยมองมาที่ผมอย่างคาดโทด ท่านทั้งสองรักครอบครัวรักความสมบูรณ์เเบบมากจึงไม่อยากให้ครอบครัวผมเป็นเเบบนี้แบบที่ลูกไม่มีพ่อ ผมเกิดความรู้สึกผิดในอกขึ้นมา มันก็จริงนะอย่างที่ป๊ากับม๊าผมบอก

"รออีกหน่อยได้มั้ยครับ"

"ป๊าให้เวลารักแค่อาทิตยนี้เท่านั้นนะเพราะช่วงเวลาเเบบนี้เด็กต้องการความรักไม่ใช่ความโศกเศร้าของรัก"

"ม๊าก็หวังว่ารักจะทำได้นะ"

"แต่ม๊าครับน้องกับมันเลิกกันไปแล้วมันหลอกฟันรักนะ"

"ที่สุด หรือแกอยากให้ลูกในท้องของน้องแกกำพร้า!"

"!!!"

ป๊าขึ้นเสียงใส่เฮียสุดจนผมถึงกับสะดุ้งป๊าโมโหแล้วและดูจากท่าทางของป๊าท่านคงไม่ชอบใจมากแน่ๆ ม๊าลุกขึ้นเเล้วลูบแขนป๊าพยายามให้ป๊าใจเย็นๆ ผมเลยจับแขนเฮียสุดแล้วส่ายหน้าห้าม ผมไม่อยากให้ทั้งป๊ากับพี่ชายผมต้องมาทะเลาะกันเพราะผม

"รักจะไปบอกพี่เค้าเองไม่ต้องทะเลาะกันเพราะรักหรอกครับ"

"ได้"

"ป๊า!!"

"หุบปากไอสุด"

คราวนี้ป๊าชี้หน้าเฮียเฮียเลยไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลย ผมมีสีหน้าลำบากใจที่เห็นทุกคนมาทะเลาะกันเพราะผม ผมเลยตัดสิ้นใจมาบ้านพี่ทัณฑ์เค้าจะรับผิดชอบหรือไม่รับคราวนี้ผมไม่ได้คาดหวังอะไรแล้วเพราะมันเป็นสิทธิ์ของเค้า

"คุณรักมาหาใครหรอคะ"

"เอ่อมาหาพี่ทัณฑ์ครับ"

"คุณหนูไม่อยู่นะคะเห็นเมื่อวานบอกจะไปนอนที่คอนโด"

"ขอบคุณครับ"

ผมนั่งรถไปลงที่หน้าคอนโดSEEแล้วขึ้นลิฟท์ไปชั้นที่พี่ทัณฑ์พักอยู่ผมคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี เลยสามารถไปถูกห้อง ตอนเเรกพี่สุดจะมาเป็นเพื่อนผมด้วยแต่ผมก็ห้ามไว้เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนถ้าให้เฮียสุดมาด้วยมีหวังต้องเกิดเรื่องเเน่ๆ

'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'

ผมเคาะประตูแล้วยืนรอให้เจ้าของห้องมาเปิดยืนอยู่สักพักประตูตรงหน้าก็เปิดออกปรากฎให้เห็นใบหน้าหล่อเท่เหมือนเดิมจ้องผมด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"เข้ามาก่อน"

"ขอบคุณครับ"

ประโยคแรกที่พี่ทัณฑ์พูดไม่ถามเลยด้วยซำว่าผมมาทำไมแต่กลับเชิญผมเข้าห้อง คนอื่นอาจะดูแปลกแต่สำหรับผมมันไม่แปลกเลยเพราะมันเป็นนิสัยของเค้าที่ผมรับได้ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่เจ้าตัวจะเชิญเขาห้องได้ง่ายๆต้องเป็นคนที่สนิดมากเท่านั้น

"คือผมมีเรื่องต้องบอกพี่อย่างนึ่ง"

ผมนั่งลงเเล้วเปิดประเด็นเลยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาจะได้รู้ว่าผมต้องทำอะไรต่อไปถ้าเกิดเหตุการณ์ที่ผมต้องไปจริงๆ

"หิวข้าว"

"ห่ะ เดี๋ยวค่อยกินได้มั้ยคือเรื่องนี้มันสำคัญจริงๆ"

"เดี๋ยวปวดท้อง"

"คือพี่ทัณฑ์..."

"กินเป็นเพื่อนหน่อย"

อะไรของเค้าเนี้ย!! ผมพยายามที่จะเข้าเรื่องให้เร็วที่สุดเรื่องมันจะได้จบๆไปแต่นี่อะไรเจ้าตัวดันทำนิ่งเเล้วชวนผมกินข้าวเหมือนต้องการที่จะเปลี่ยนเรื่องที่ผมต้องการจะพูดเลย

พี่ทัณฑ์เดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวเเต่ยังไม่ยอมตักเข้าปากพอเห็นว่าผมไม่ลุกไปเจ้าตัวเลยเดินเข้ามาจับมือผมให้ไปนั่งตรงข้ามกับเค้า แต่ผมกินไม่ลงหรอกตราบใดที่ผมยังไม่ได้พูดเรื่องนี้ให้มันจบๆไปผมเลยตัดสินใจที่จะพูดออกไปโดยไม่รอให้พี่ทัณฑ์ถาม

"ผมท้อง"

'กึก'

"..."

ปฎิกิริยาของคนตรงหน้าหยุดชะงักเล็กน้อยเเล้วกลับมาขยับมืออีกครั้ง พี่ทัณฑ์ได้ยินที่ผมพูดแต่เจ้าตัวก็ไม่สนใจตักข้าวใส่จานแล้วส่งให้ผม เค้าทำเหมือนสิ่งที่ผมพูดออกไปเป็นเรื่องโกหก

ผมรู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ก็จะให้เชื่อได้ยังไงว่าผมท้องกับเค้าเราเลิกกันนานเเล้ว พึ่งจะมาบอกเค้าเอาวันนี้มันผ่านมานานเเล้วใครเค้าจะเชื่อกันคงจะมีแต่คนบ้านั่นแหละที่เชื่อ

"ผมจะมาบอกแค่นี้ถ้าพี่ไม่รับเป็นพ่อก็ไม่เป็นไรผมกลับก่อนนะครับ"

'ครืน'

ผมลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่หน้าประตูแต่เสียงของพี่ทัณฑ์ก็เรียกให้ผมหยุดฟังเค้า

"บอกให้กินข้าวก่อน ค่อยพูดไม่ได้ยินรึไง"

"...."

ผมเงียบเเล้วเปิดประตูออกไปไม่ฟังอะไรคำพูดของเค้าอีกเเล้วเวลาเเบบนี้เค้ายังห่วงเรื่องกินข้าวอยู่อีกทั้งๆที่ผมลำบากใจเเค่ไหนที่ต้องพูดให้เค้ารู้น่ะ อย่างว่าล่ะพี่ทัณฑ์เป็นคนไม่มีหัวใจเลยไร้ความรู้สึดนิเนอะผมนี่มันบ้าจริงๆที่พยายามจะบอกเค้าว่าเรามีลูกด้วยกัน

ผมเดินออกจากคอนโดของพี่ทัณฑ์ด้วยสภาพที่นำตาเต็มหน้าจนใครต่อใครที่เดินผ่านต่างก็มองมาที่ผม ผมยกมือลูบท้องที่นูนจนสามารถมองออกได้ว่าท้องแล้วเดินมาหยุดที่หน้าป้ายรถเมย์ถือว่าเดินออกมาไกลพอควรเลยล่ะ

💜🌹....ติดตามตอนต่อไป....🌹💜

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***