#ตอนที่3

💜ที่รัก💜

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าท้องฟ้ามันมืดแล้ว ตอนนี้ผมนอนอยู่บนห้องของตัวเองสงสัยเฮียสุดจะอุ้มผมขึ้นมา มือผมควานหานาฬิกาพบว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสองกว่าๆนี่ผมหลับไปนานมากเลยนะเนี้ยสงสัยคงเป็นเพราะผมร้องไห้ด้วยล่ะมั้ง

เเล้วทุกครั้งที่ผมตื่นผมก็ไม่ลืมที่จะลูบหน้าท้องของตัวเอง เพราะรู้สึกได้ว่าผมมีเจ้าก้อนวุ้นที่คอยอยู่ข้างผมเสมอไม่ว่าในยามที่ทุกข์หรือสุข ผมเปิดโคมไฟเเล้วเปิดกล่องๆหนึ่งที่เก็บความทรงจำสุดท้ายของผมกับพ่อของลูกเอาไว้ ว่าจะลืมเเต่มันทำไม่ได้จริงๆยิ่งเจอเค้าวันนี้มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้ว่าเค้าใจร้ายกับผมขนาดไหน

"พ่อของลูกใจร้ายมากเลย"

ผมพูดเบาๆพร้อมกับลูบท้องไปด้วย ผมเดินออกจากเตียงจะไปเข้าห้องนำแต่จู่ๆผมก็รู้สึกเจ็บท้องขึ้นมาสะงั้นผมเลยต้องนั่งลงกับเตียง

"ทำไมถึงเจ็บท้องขนาดนี้"

มือผมดึงผ้าห่มออกก็ถึงกับพูดไม่ออกภาพตรงหน้าทำผมมือไม้สั่นนำตาผมไหลออกมา ผมเปล่งเสียงหวีดร้องออกมาอย่างหมดหวัง

"เฮียสุด เฮียฮึก....ที่สุด!!"

'ปึง'

"รัก รักเป็นอะไร"

เฮียเปิดไฟแล้ววิ่งมาที่ผม มือผมจับแขนเฮียสุดแล้วก้มมองช่วงล่างของตัวเองพร้อมกับสะอื้นไม่รู้ว่าเลือดมันไหลออกมาตั้งเเต่ตอนไหนแต่มันเยอะมากเยอะจนผมรับไม่ได้

"เลือด...ที่รักเลือดออกเดี๋ยวเฮียพาไปหาหมอ"

"ฮึก..ฮือที่สุดลูกรักลูก..."

"ไม่เป็นไรรักหลานเฮียต้องไม่เป็นไร"

เฮียสุดรีบอุ้มผมไปที่จอดรถ คนทั้งบ้านเปิดไฟสว่างตื่นมาเพราะเสียงร้องของผม เรามาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ผมนอนอยู่บนเตียงคนไข้แล้วจับมือเฮียเเน่นมันเป็นเพราะอะไรทำไมถึงผมถึงเลือดออกได้ อาจเป็นเพราะเรื่องเมื่อวานเเน่ๆ

"คุณแม่เจ็บท้องมากมั้ยคะ"

"เจ็บครับ..ฮือคุณหมอลูกผมจะเป็นอะไรมากมั้ย"

"ใจเย็นนะคะคุณแม่อย่าเครียด"

หมอพยายามบอกให้ผมใจเย็นเเต่ขอบอกเลยว่าผมทำเเล้วเเต่มันไม่ได้ผล ผมเป็นห่วงลูกมากลูกผมเพิ่งหนึ่งเดือนกว่าๆเอง ผมกลัว...

หมอทำการตรวจร่างกายผมอย่างละเอียดแล้วบอกให้ผมนอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล หมอยังไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรกับผมเลยเพียงเเต่บอกว่าให้ทำใจให้สบาย ผมนอนกึ่งหลับกึ่งตื่นจนเช้าเพราะกังวลเรื่องลูก

"รักทานอะไรก่อนมั้ยหลานเฮียไม่เป็นอะไรเเล้วเพียงเเต่รอผลตรวจเท่านั้นยิ่งรักเครียดลูกก็ยิ่งเป็นอันตราย"

"อื้ม แล้วหมอได้บอกผลตรวจกับเฮียมั้ย"

"ยังเเต่คงไม่เป็นอะไรหรอกหลานเฮียเเข็งเเรงนะอย่าลืมสิ"

เฮียสุดบอกผมแล้วเอื้อมมือมาลูบหน้าท้องผม ผมกินข้าวกินยาบำรุงเรียบร้อยก็เริ่มรู้สึกง่วง ตาเริ่มจะปรือๆบ้างเเล้วสงสัยเมื่อคืนไม่ได้นอนเลยง่วง

"ง่วงหรอ"

"อื้ม"

"งั้นนอนเถอะเดี๋ยวเฮียอยู่คุยกับหมอเองเเล้วจะไปทำธุระด้วย"

"ได้เเล้วผลออกมาเป็นยังไงบอกรักด้วยนะ"

"โอเคร"

ผมยิ้มเเล้วหลับตาลงเพื่อพักผ่อน ผมว่าสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอาจเป็นเพราะเรื่องเมื่อวานพี่ทัณฑ์เป็นต้นเหตุที่ทำให้มันต้องเป็นเเบบนี้นำตาผมไหลออกมาทางหางตาช้าๆ คนใจร้ายไม่สมควรจะได้รับความรักจากผมด้วยซํา...

🥀ทัณฑ์🥀

ผมนอนเล่นโทรสับอยู่บนเตียงอย่างเบื่อหน่าย วันธรรดาที่แสนน่าเบื่อของผมมันเริ่มตั้งเเต่ที่ผมเลิกกับเด็กผู้ชายคนนั้น ไม่เด็กเเล้วสิเเค่ความสดใสน่ารักเหมือนเด็กที่ยังไม่โตมากกว่า

"ทัณฑ์โว้ยมึงไม่ออกมาแดกข้าวรึไงว่ะ"

"เอ่อ!!"

แล้วสิ่งที่เบื่ออีกอย่างนึ่งก็คือพวกเพื่อนเวรของผมนั่นเเหละที่ชอบมาหาผมที่บ้านเเต่เช้าตรู่ขนาดนี้ที่มันขยันมาไม่ใช่อะไรหรอกแค่หารื่องพาผมไปแดกเหล้าที่ผับมันก็เเค่นั้น ผมเดินหัวเสียลงจากเตียงแล้วเปิดประตูก็เจอไอนีออนยืนยิ้มหน้าบานอยู่หน้าประตูผม

"หน้าเหี้ย"

"อ้าวไอนี่กูทำหน้าน่ารักขนาดนี้มึงยังบอกว่าหน้ากูเป็นเฮีย"

"ไม่ใช่"

"เอ่อ มึงไม่ต้องพูดกูรู้ว่ามึงจะต้องบอกกูเหี้ยอีกดีแล้วที่มึงพูดน้อยไม่พูดมาก"

"อื้ม"

ผมตอบรับสั้นๆแล้วเดินลงมาชั้นล่างแม่กับพ่อก็นั่งอยู่นี่เเล้วมันขึ้นไปแหกปากแบบนั้นได้ไง ทำไมไม่มีใครห้ามมันเลย

"ทำไมถึงปล่อยคนบ้าขึ้นไปแบบนั้นล่ะพ่อแม่"

"ก็ให้ไปเรียกลูกมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันไงเดี๋ยวนี้เป็นไรตั้งเเต่ที่เลิกกับหนูที่รักแล้วทำตัวเหลวไหลจัง"

"เพราะรัก..."

ผมเลือกที่จะเงียบเเล้วไม่พูดต่อ ก็เพราะผมมีเหตุผลของผมอีกนั่นเเหละพ่อกับเเม่ไม่รู้ต้นเหตุว่าเป็นเพราะอะไรผมถึงเลิกกับที่รัก มีแค่ผมเเล้วก็ไอนีออนไอไฟเท่านั้นที่รู้

"รักๆอะไรของแกหนูรักทำอะไรผิดเห็นน้องมันดีจะตายมีเเต่แกนั่นแหละไปทำอะไรน้องไว้รึเปล่า"

"เลิกพูดกินข้าวเถอะ"

"อ้าวไอลูกนี่ช่วยพูดยาวๆหน่อยได้มั้ยพูดสั้นจนฉันกับแม่แกไม่รู้เเล้วว่าแกเป็นลูกฉันรึเปล่า"

"อ่า น้าครับผมว่ามันน่าจะโดนเย็บปากมาล่ะมั้งครับเลยพูดได้เเค่นี้"

พ่อแม่แล้วก็ไอนีออนผสมโรงว่าผมอย่างสนุกสนานช่วยมองมาที่ผมหน่อยได้มั้ย เห็นรึเปล่าว่าผมนั่นอยู่นี่ผมตักข้าวเข้าปากแล้วมองหน้าไอนีออนนิ่งๆ

"เอ่อออ....กินข้าวกันดีกว่านะครับเห็นตามันเเล้วเหมือนจะโดนยิงยังไงไม่รู้"

"ช่วย หุบ ปาก สะ ที !!"

"....."

"....."

"งื้อ.."

ทั้งโต๊ะเงียบกันสนิดไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูดอะไรมีเพียงเเค่เสียงไอออนเล็ดลอดออกมาเล็กน้อย ทำเสียงอะไรของมันว่านึกว่าน่ารักตายล่ะฟังแล้วแสลงหูชมัด ผมมันจะเป็นแบบนี้เสมอแม่แต่พ่อกับแม่ยังต้องกลัวผมเลย ฟังดูเเล้วเหมือนลูกเลวเลยแหะ แต่จริงๆแล้วมันเป็นนิสัยของผมอยู่เเล้วแม้แต่ตอนที่คบกับที่รักผมก็เป็นแบบนี้เเต้เราก็เข้ากันได้

ทานข้าวเสร๊จผมก็เข้าไปนั่งเล่นดูทีวีต่อช่วงเย็นๆค่อยไปผับนีออนมัน ผมกดเลื่อนช่องไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่ช่องสารคดีสัตว์โลกผู้น่ารัก ผมชอบดูสารคดีเป็นหลักแล้วก็กีฬาฟุตบอลแค่นั้น

"อี๊...ตัวอะไรว่ะนั้นน่าเกลียดน่ากลัวมากมึง"

"...."

มันยังอยู่ข้างตัวผมเสมอทำตัวเหมือนปลิงมากคอยดูดเลือดดูดเนื้อผมอยู่นั่น ผมมองภาพสัตว์ที่มันบอกแล้วมองหน้ามันสลับกับภาพตรงหน้า

"หนูตุ่นไร้ขนหน้าเกลียดที่สุดในโลก"

"สัสน่าเกลียดจริงมึงนี่ก็กล้าดูเนอะจิตใจมึงทำด้วยอะไร"

"มึงหน้าเกลียดพอๆกับหนูตุ่น"

"อ้าวไอนี่ เฮ้ยน้องที่รักมา!!"

นำเสียงที่เปลี่ยนไปของนีออนทำให้ผมคิดในใจว่าที่รักจะมาที่บ้านผมทำไมเพราะดูจากสิ่งที่ผมทำเมื่อวานเเล้วดูปฎิกิริยาของที่รักเเล้วดูท่าจะไม่อยากเข้าใกล้ผมอีก ผมหันไปมองตามสายตาของไอนีออนที่มักจะชอบมองที่รักแบบนั้นเสมอมันชอบหม้อไปทั่วแม้กระทั่งตอนที่น้องเป็นแฟนผม

"ที่สุดไม่ใช่ที่รัก"

"อ้าว.."

ไม่แปลกที่นีออนมันจะจำผิดว่าที่สุดเป็นที่รักเพราะทั้งสองคนเป็นคู่แฝดที่หน้าเหมือนกันมากจนเเยกไม่ออกแต่ดีที่พี่ชายที่รักไว้ผมยาวเเล้วดูตัวสูงใหญ่กว่าที่รักที่สูงกำลังพอดีเนื้อตัวดูบอบบางมากอย่างว่าเเหละที่รักเป็นโอเมก้าส่วนพี่ชายเธอเป็นอัลฟ่า เลยไม่แปลกที่จะดูออกได้ง่ายๆ แล้วที่ที่สุดมันมาทำอะไรที่บ้านผม

"ไอทัณฑ์มึงอยู่ไหน!!"

เสียงตะโกนดังไปทั่วทั้งบ้านทำให้เหล่าแม่บ้านพ่อบ้านต้องรีบวิ่งออกมาดูเเล้วพยายามจะไล่ที่สุดออกไป เห็นเเบงนั้นเเล้วผมเลยต้องเดินออกไปต้อนรับแขก

"ใครมาโวยวายกันอ้าวพี่ชายที่รักนิ"

แม่ผมเดินออกมาจากห้องอ่านหนังสือแล้วบ่นเล็กน้อย

"มาทำไม"

'ปึก'

"เมื่อวานมึงทำอะไรรัก"

"..."

"มึงอย่ามาทำมึนปากไม่มีรึไง!"

"ดูดบุหรี่จูบแล้วก็ปล่อยควัน"

'ผลั่วะ'

โดนเข้าให้หนึ่งหมัดที่สุดมันดึงเสื้อผมเข้าตัวเเล้วถามผมอย่างคนโมโหก็รู้ว่าโมโหเรื่องนี้เพราะผมรู้ว่าที่รักไม่ชอบกลิ่นควันหรือบุหรี่เลยไม่ชอบเหล้าไม่ชอบทุกอย่างที่ไม่ดีต่อร่างกายแต่ผมก็เลือกที่จะทำมัน

"ตายๆตาสุดน้าว่าอย่ารุนเเรงกันเลยนะน้าว่าคุยกันดีๆจะดีกว่า"

แม่รีบเดินมาห้ามที่สุดแล้วดึงมือมันออกจากคอเสื้อผม ดูสภาพมันตอนนี้มันอารมณ์เสียแปลกๆมันมากกว่าปกติ

"ลูกชายน้าไม่น่าเกิดมาเลยนะครับ"

"อ้าวไงเป็นงั้นล่ะ" แม่มองที่สุดอย่างงงๆ

"ทำไมต้องรุนเเรง"

ผมถามแล้วมองมันนิ่งๆผมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของมันมีหลายคนที่บอกว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจที่เเค่มองตาก็รู้ใจมันก็น่าจะจริงแต่มันใช่ไม่ได้กับผมหรอก ในเเววตาของที่สุดเหมือนมีบางอย่างที่อยากจะพูดกับผม

"เฮอะ...เพราะมึงเกือบทำคนสองคนตายยังไงล่ะ"

"???"

เกิดเครื่องหมายคำถามขึ้นมาในหัวของผมเเละคนบริเวณนี้ใครจะตาย ที่รักหรอแต่คนเดียวนิคงไม่ใช่หรอกเพราะมันบอกสองคน

"เชิญมึงโง่ต่อไปนะไอทัณฑ์แล้วต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับน้องกูอีกครั้งหน้ากูจะไม่เอาแค่หมัดเดียว"

"อือ..."

ผมตอบสั้นๆแล้วมองมันเดินออกไปจากบ้านผมแม่ผมมองผมแล้วมองหลังของที่สุดอย่างงงๆ ไม่รู้ว่างงเรื่องไหน ที่ผมไม่สู้ไม่ตอบโต้อะไรที่สุดมันเพราะว่าผมเป็นพวกไม่ชอบใช้ความรุนเเรงถ้าไม่มีอะไรมายั่วนอกเสียจากผมจะสติแตกจนคุมตัวเองไม่ได้นั่นแหละอย่าให้ผมได้ลงมือเชียวมีหามส่งโรงพยาบาลหยอดนำข้าวต้มกันบ้างล่ะ

"อะไรว่ะกูงง?"

"อืม"

"มึงนี่เป็นปูนปั้นรึไงว่ะตอบได้เเค่คำว่าอือๆเป็นกูด่ายับ"

"กูไม่ใช่มึง"

ผมว่าเเล้วเดินกลับเข้าไปดูทีวีต่อไม่สนใจอะไรกับสายตาที่แม่มองผมเลย ปล่อยให้งงไปเพราะผมก็งงตัวเองเหมือนกันว่าไปฆ่าใครไว้ชั่งมันเถอะคงเป็นเรื่องไร้สาระ แล้วที่ไอที่สุดมันบอกว่าให้เลิกยุ่งกับที่รักผมว่าผมจะทำได้รึเปล่านี่สิแค่หนึ่งกว่าๆที่เลิกกันผมก็ว่ามันไม่โอเครเเล้ว ผมจะเลวไปรึเปล่า....

☂️🌹....ติดตามตอนต่อไป....🌹☂️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***