#ตอนที่1

💜ที่รัก💜

5สัปดาห์ก่อน

แสดงแดดสาดส่องกระทบกับใบหน้าของผมทำให้ผมต้องกระพริบตาถี่ๆแล้วลุกขึ้นจากเตียงนอนแม้จะมีอาการงัวเงียอยู่บ้างแต่ก็ต้องพยายามลุกเพราะนี่ก็สายมากเเล้ว แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเพราะความปวดเมื่อยเนื้อตัวบวกกลับอาการเจ็บช่วงล่างของผม

สายตาของผมจึงหันไปมองคนร่างหนาข้างกายที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆผมเค้าคนนั้นคือแฟนผมเองเราคบกันได้หนึ่งปีกว่าๆแล้ว แล้ววันนี้ก็จะเป็นวันครบรอบสองปีเค้าอายุเยอะกว่าผมแล้วมีชื่อที่ฟังเเล้วให้ความรู้สึกอัตรายพอๆกับใบหน้าที่นิ่งขรึมพี่เค้าชื่อ 'ทัณฑ์' ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับพี่ทัณฑ์อาจเป็นเพราะผมรักเค้าตั้งเเต่วันเเรกที่เจ้าตัวเดินมาขอคบกับผมที่ร้านของพี่ชายผม ทุกอย่างมันดูดีไปหมดดูลงตัวทุกอย่างจนกระทั่งตกดึกของวันนี้ ช่วงดึกๆแบบนี้ผมกับพี่ทัณฑ์ชอบออกไปนั่งเล่นใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ห่างจากหมู่บ้านไปไม่ไกล

"พี่ทัณฑ์จำได้มั้ยวันนี้วันอะไร"

"อื้ม"

เจ้าตัวตอบเพียงสั้นๆแต่ก็ทำให้ผมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ก็รู้อยู่เเล้วว่าพี่เค้าพูดน้อยเเต่ก็ยังดีที่เจ้าตัวจำวันครบรอบของเราได้

"ฉันมีของขวัญจะให้พี่ด้วยนะ"

"อะไร"

"เลิกทำหน้านิ่งเครียดแบบนั้นจะได้มั้ยฉันเห็นเเล้วมันดูไม่โอเครอย่างไงไม่รู้"

ผมบ่นแล้วหยิบของในกระเป๋าเสื้อออกมาเเต่ยังไม่ยื่นให้ ผมยิ้มเเล้วมองผู้ชายตรงหน้าวันนี้ผมได้ให้สิ่งสำคัญอย่างที่สองให้กับพี่ทัณฑ์ไปแล้วนั่นก็คือการมี 'เซ็กส์' ครั้งเเรกกับพี่เค้าแล้วสิ่งที่ผมจะให้พี่ทัณฑ์อย่างต่อไปถึงแม้มันจะไม่ค่อยสำคัญสักเท่าไหร่แต่ผมก็อยากจะให้นั่นก็คือสร้อยใบโคลเวอร์มันมีความหมายแสดงถึงความโชคดี

"แบมือมาสิ"

"โอเคร"

"อะ"

ผมวางมันลงบนมือหนาแล้วยิ้มเจ้าตัวก็ยิ้มออกมาให้ผมเหมือนกันแต่ในรอยยิ้มนั้นมันดูเหมือนกำลังฝืนยิ้มยังไงไม่รู้หรือว่าผมจะคิดไปเองคงจะใช่

พี่ทัณฑ์รั้งร่างผมเข้าไปกอดแน่นกว่าปกติจนทำให้ผมรู้สึกอึดอันจนต้องเอามือดันอกแกร่งออกเบาๆ

"พี่ก็มีอะไรจะให้เหมือนกัน"

"อะไรอ่ะ"

ผมถามด้วยความตื่นเต้นมือหนาของพี่ทัณฑ์ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อพร้อมกับหยิบอะไรบางอย่างออกมาพร้อมกับจับมือผมเเล้ววางสิ่งนั่นลงบนมือผมมันเป็นสร้อยเหมือนกันแต่ต่างกันตรงที่มันเป็นใบเมเปิ้ลผมเงยหน้ามองร่างสูงด้วยความงุนงงว่าทำไมต้องเป็นใบนี้แล้วประโยคทัดมาที่ทำให้ผมหายสงสัยก็หลุดออกมาจากริมฝีปากหนาหยักลึก

"เลิกกัน"

"...."

มันเป็นเพียงประโยคสั้นๆง่ายๆที่ฟังเเล้วก็เข้าใจง่ายมากพอๆกับหัวใจของผมที่พังลงได้ง่ายๆเหมือนกัน วินาทีนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดหมุนไปหมดใจผมหายเเวบพร้อมกับสายตาของผมที่เฝ้ามองร่างหนาของคนที่ผมรักเดินออกไปอย่างช้าๆ

โดยที่ผมไม่ได้เอ่ยปากรั้งหรือบอกให้เจ้าตัวอธิบายอะไรเลยมันกระทันหันมาก ผมฝืนยิ้มออกมาทั้งที่นำตาบ้านี่มันไหลออกมาตอนไหนไม่รู้แถมฟ้าฝนก็ยังมาเล่นตลกกับผมอีก ไม่แปลกว่าทำไมเวลาดูหนังแล้วมันเศร้าฝนจะตก อาการมันเป็นแบบนี้นี่เองฝนมันช่วยบดบังความจริงที่แสนเจ็บปวดของผมไว้เพื่อไม่ให้พี่ทัณฑ์ได้รู่าผมกำลังเสียใจ

"ชะ โชคดีนะพี่ ฮึก"

ผมพูดออกมาเบาๆแล้วก้มมองดูสร้อยในมือความหมายของใบเมเปิ้ลผมก็รู้ว่ามันหายความว่าไง มันหมายความว่า การจากลาที่น่าเศร้าหรืออาจจะเกี่ยวกับความรักที่ไม่สมหวัง ความหมายบ้าๆนี่มันก็ตลกดี...

...ปัจจุบัน...

"รัก ที่รัก"

"ฮะ อะไรเฮีย"

"เหม่ออะไรอยู่เเล้วเป็นอะไรทำไมถึงได้อ้วกแตกอ้วกแตนขนาดนั้นไม่สบายหรือเปล่า"

ผมชื่อที่รักมีพี่ชายฝาแฝดชื่อว่าที่สุดไม่รู้ว่าตอนที่แม่ท้องคิดอะไรอยู่ถึงได้ตั้งชื่อนี้ให้เราสองคน แล้วที่เฮียสุดถามผมว่าผมเป็นอะไรบอกเลยผมก็ไม่รู้จู่ๆตื่นมาก็รู้สึกเคลื่อนใส้อาเจียนแถมเวียนหัวอีก

"ไม่รู้อะเฮียอยู่ๆก็เป็น นี่ได้กลิ่นกับข้าวเเล้วอยากออกอีกแล้ว"

ผมบอกเฮียสุดแล้วเดินออกจากห้องนำแต่ก็รู้สึกเหมือนจะเดินไม่ค่อยตรงสักเท่าไหร่จนเฮียต้องมาช่วยพยุงผมไปนั่งพักก่อน อาการเเบบนี้ผมไม่เคยเป็นมาก่อนผมมองหน้าเฮียเเล้วอยากจะร้องไห้ขึ้นมาสะงั้น

"หยุดเลยอย่าร้องนะฉันขี้เกรียจเห็นแกร้องไห้ให้กับไอ้ห่านั่นอีกเห็นแล้วอยากจะเดินไปเผาบ้านมัน"

"อื้อ อ้วก"

ผมรีบวิ่งไปที่ห้องนำอีกรอบเมื่อความรู้สึกเคลื่อนใส้มาเยือนอีกครั้งผมไม่ไหวแล้วรู้สึกเหมือนจะเป็นลม แค่นึกถึงหน้าพี่ทัณฑ์หรือแค่ได้ยินชื่อผมก็มีความรู้สึกอยากอ้วกอะมันเหมือนเกลียดขี้หน้าคนร่างสูงที่ใจร้ายใส่ผมในวันนั้น

บอกเลยว่าหลังจากวันนั้นผมร้องไห้เกือบสองอาทิตยเต็มพึ่งทำใจได้เมื่อไม่นานมานี้เองเพราะผมคิดว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีค่าอะไรกับผมอีกต่อไปแล้วผมจะเสียใจทำไมสิ่งที่มันเสียไปแล้วก็ให้มันเสียไปผมจะไม่ยอมให้เจ้าตัวมาทำลายชีวิตผมเด็ดขาด

"ไปหาหมอเถอะดูท่าอาการไม่ค่อยดี"

เฮียสุดอุ้มผมขึ้นแล้วพาไปที่รถที่เฮียผมอุ้มผมไหวก็เพราะว่าผมตัวเล็กกว่าเฮียสุดมากแล้วอีกอย่างถ้าให้ผมเดินเองมีหวังได้ลงไปกองกับพื้นเเน่ๆ

พอมาถึงโรงพยาบาลหมอทำการตรวจร่างกายผมเรียบร้อยตอนนี้ผมกับเฮียกำลังนั่งฟังผลอยู่ ผมก็อยากจะรู้จริงๆว่ามันเป็นอะไรกันแน่ผมจะตายหรือเปล่า

"คนไข้มีอาการเเบบนี้เป็นวันเเรกสินะครับ"

"อ่อครับเช้ามาก็เป็นเลยผมจะตายมั้ยคุณหมอ"

"รักแช่งตัวเองเพื่อ??"

เฮียสุดดุผมเบาพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือผม ผมบีบมือเฮียเเน่นเพราะกลัวผลที่จะออกมาจริงๆหมอมองมาที่ผมแล้วยิ้มให้

"ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงหรอกครับแค่อาการเเบบนี้มันเกิดได้จากการตั้งครรภ์ครับ"

"ห่ะ!"

"..."

เฮียสุดตกใจจนอุทานออกมาส่วนผมก็ตกใจพอๆกัน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันผมกำลังโดนผีอำใช่มั้ยใครก็ได้บอกผมที

"คุณที่รักกำลังตั้งครรภ์ได้5สัปดาห์แล้วนะครับ"

"อะ อะไรนะครับ"

ผมถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเองผมก็เคยรู้มาก่อนว่าผู้ชายมันสามารถท้องได้ถ้าเป็นโอเมก้าแล้วผมก็เป็นแต่ไม่คิดว่ามันจะมาเกิดกับตัวเองวันนั้นผมคิดว่าพี่ทัณฑ์ป้องกันแต่ๆทำไมถึงเป็นแบบนี้

เรานั่งรถกลับบ้านทันทีเพราะผมตอนนี้ช็อคมาก ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่เลิกกันเเล้วเเต่ทำไมต้องฝากตัวแทนความรักของเราไว้ด้วย

"ฮึก ที่สุด "

"อย่าคิดมาก"

"เฮียผมท้องจริงใช่ป่าว"

"อือจริงแกกำลังมีหลานให้กับเฮียอยู่แกท้องกับไอทัณฑ์ใช่มั้ย"

"อึก"

ผมพูดไม่ออกเพราะเฮียสุดพูดออกมามันใช่จริงๆ แล้วคราวนี้ผมจะทำยังไงผมเช็ดนำตาแล้วยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆผมกำลังมีลูกกับคนใจร้ายคนนั้นที่ทิ้งผมไปโดยที่ไม่เหลือเยื่อใยอะไรกับผมเลย ถ้าวันนั้นผมรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ผมคงไม่ยอมแน่ๆ

แต่ในเมื่อผมมีเค้าเเล้วผมก็คงต้องนึกถึงตัวเองให้มากๆผมจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนนั้นเข้ามาอยู่ในความทรงจำของผมอีกเด็ดขาด

"เฮียไม่ต้องบอกเค้านะ"

"เฮียไม่บอกหรอแต่แค่อยากจะไปกระทืบมันเล่นก็เเค่นั้นเฮียถามจริงๆนะรักให้มันครั้งเเรกรึเปล่า"

"ครับ"

"สัสเอ้ย!!"

เฮียสุดทุบพวงมาลัยรถแล้วสมทบคำหยาบออกมาดูเฮียสุดหัวเสียมาก เป็นเพราะอะไรกัน

"ต่อไปนี้อย่าให้มันได้โพล่หน้ามาให้เฮียเห็นอีกถ้าเจอพ่อจะอัดให้ร่วงเลย"

ทำไมต้องโหดขนาดนั้น แต่ก็ดีแล้วที่เฮียสุดโหดเพราะมันจะเป็นเครื่องประกันที่ดีว่าพี่ทัณฑ์จะไม่มีทางเข้าใกล้ผมได้อีกแล้วผมก็จะไม่ให้เจ้าตัวรู้ด้วยว่าผมกำลังมีลูกโดยที่มีพ่อใจร้ายเเบบนั้น

🌈💜....ติดตามตอนต่อไป....💜🌈

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***